บททั้งหมดของ ราตรีดาวฤกษ์: บทที่ 11 - บทที่ 20

ดาวฤกษ์กลับมาพร้อมถังน้ำแข็งและผ้าขนหนูผืนเล็ก จากนั้นก็จัดการเริ่มประคบเย็นลงไปบนแก้มฝั่งที่กำลังบวมของราตรีดาวโดยที่เธอปฏิเสธหรือต่อต้านเขาไม่ได้ด้วยซ้ำไป หมอหนุ่มแอบใช้จังหวะนั้นมองหน้าเธออย่างสนใจก่อนที่สมองจะหวนคิดไปถึงเรื่องของเขากับเธอในคืนนั้น “เก็บเบอร์โทรพี่ไว้อยู่ไหม” ดาวฤกษ์แทนตัวเองว่าพี่ทันที  “ไม่ได้เก็บค่ะ พอดีว่าวันนั้นรีบออกไปเลยลืมหยิบไปด้วย” “อย่างนั้นเหรอ” “อย่าพูดถึงเรื่องในคืนนั้นอีกได้ไหมคะ” น้ำเสียงสั่นๆ ของราตรีดาวเอ่ยขอร้องอีกฝ่าย เพราะเธอไม่อยากได้ยินเรื่องราวหรือเหตุการณ์อะไรในคืนนั้นอีก แค่จู่ๆ ต้องโคจรมาอยู่กับเขาก็ช็อคมากพอแล้ว “ได้สิ” ดาวฤกษ์รับปากดูเหมือนราตรีดาวจะยังคงเข้าใจผิดว่าคืนนั้นเขากับเธอมีอะไรกันแล้วสินะ ไหนๆ เธอก็เข้าใจแบบนั้นแล้วเขาก็ไม่อยากแก้ต่างเดี๋ยวจะหาว่าแก้ตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษ ทั้งๆ ที่ความตั้งใจแรกเมื่อได้พบหน้าผู้หญิงคนที่แม่หมายมั่นอยากให้เขาทำเมียจะทำข้อตกลงกับเธอว่าขอให้ต่างคนต่างอยู่หรือถ้าเธออยากได้เงินเท่

ในขณะที่ราตรีดาวนั้นมารอเขาที่บ้านพักแพทย์ที่ปล่อยร้างมานานสภาพของบ้านจึงทรุดโทรมไม่น้อย แต่จู่ๆ ชาวบ้านกลุ่มเมื่อครู่ก็พากันมาช่วยทำความสะอาด ทาสีและซ่อมแซมจุดที่ชำรุดพร้อมกับนำพวกข้าวของเครื่องใช้รวมถึงข้าวสารอาหารแห้งมาให้อีกหลายอย่าง โดยเฉพาะผักและผลไม้สดๆ ที่เก็บมาจากไร่สวน“คุณเป็นเมียคุณหมอเหรอจ๊ะ”“เอ่อ” คำถามซื่อๆ แต่ตรงไปตรงมาของชาวบ้านคนหนึ่งทำเอาราตรีดาวอึกอัก ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน ก่อนที่ชาวบ้านอีกคนจะช่วยตอบแทนเธอ “ต้องเป็นเมียสิ ถ้าไม่ใช่เมียคุณหมอจะพามาด้วยทำไม”“เออ ข้าก็ไม่น่าถามอะไรโง่ๆ เลย ขอโทษนะจ๊ะคุณ”“ไม่เป็นไรจ้ะ” ราตรีดาวส่งยิ้มให้พวกเขา ก่อนจะช่วยเก็บของในครัวกันละไม้ละมือกระทั่งเสร็จชาวบ้านจึงทยอยกันกลับไป ตอนกลางวันภายในบ้านก็ดูปกติแต่พอตกเย็นทำไมถึงได้ดูวังเวงจนราตรีดาวขนลุกบอกไม่ถูก เธอนั่งชะเง้อมองหาดาวฤกษ์ว่าเมื่อไหร่ชายหนุ่มจะกลับมาจากประชุมเสียที แต่ยิ่งรอเหมือนเวลาจะยิ่งช้าจนอยากไปตามแต่คงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะจะดูเสียมารยาท บรรยากาศรอบๆ ต

อาหารมื้อแรกที่ราตรีดาวทำให้ดาวฤกษ์กินนั้นถูกปากหมอหนุ่มไม่น้อยเพราะเขากินจนหมดเกลี้ยงเลยก็ว่าได้ ก่อนออกไปทำงานก็ยังให้เงินราตรีดาวไว้ใช้จ่าย เธอมาอยู่กับเขาในฐานะภรรยาเขาก็ควรต้องดูแลเธอในฐานะสามีที่ดีที่ควรทำก็ถูกต้องแล้ว แถมยังพามาอยู่ในป่าในเขาไม่ได้สุขสบายเหมือนในกรุงเทพฯ “พี่ไปทำงานก่อนนะครับ”“ค่ะ ใกล้ๆ เที่ยงตรีจะเอาปิ่นโตไปส่งนะคะหรือว่าพี่จะกลับมากินที่บ้าน”“ที่บ้านครับ”“ได้ค่ะ” ราตรีดาวเอ่ยรับก่อนจะเดินออกไปส่ง    ดาวฤกษ์ที่หน้าประตู ยืนส่งเขากระทั่งเห็นชายหนุ่มเดินไปได้ไกลแล้วจึงกลับเข้าบ้าน อย่างน้อยบ้านพักหมอก็อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนักจึงทุ่นเวลาเดินทางไปได้ไม่น้อย ราตรีดาวจัดการธุระภายในบ้านจนเสร็จจากนั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วโทรกลับไปหากรองแก้วเพื่อถามอาการของแม่ กรองแก้วจึงส่งทั้งรูปภาพและคลิปที่ได้จากพยาบาลพิเศษให้เธอดูว่าตอนนี้ทุกอย่างยังเป็นปกติ พอวางสายก็เผลอนั่งเหม่อเนื่องจากที่ผ่านมาเธอเรียนกับทำงานทุกวัน พอต้องมานั่งเฉยๆ แบบนี้ก็เริ่มเบื่อ กระทั่งได้ยินเสียงเล็กๆ

เมื่อครบเวลาที่ตั้งไว้ในใจราตรีดาวก็คว้าร่มมาถือไว้ในมือ แต่จังหวะที่เธอกำลังจะเดินออกไปจากบ้านนั้น สายตาก็มองเห็นดาวฤกษ์เดินฝ่าสายฝนที่ซาลงไปบ้างแล้วตรงหน้าบ้านเข้า เมื่อเห็นแบบนั้นราตรีดาวจึงรีบเดินกางร่มเข้าไปหาเขาทันที“ทำไมถึงเดินกลับละคะ รถไปไหน” “จอดเสียอยู่กลางทางครับ ประจวบกับฝนตกเลยไม่มีรถผ่านไปผ่านมาที่พอจะขอให้ช่วยได้ พี่เลย…”     ดาวฤกษ์ยังยิ้มออก ยิ่งเห็นว่าราตรีดาวยังปลอดภัยแบบนี้เขาก็รู้สึกว่าหายเหนื่อย คุ้มแล้วที่รีบเดินกลับมาบ้าน “พี่เลยเดินกลับมาบ้านเหรอคะ”“ครับ เป็นห่วงตรีเลยอยากกลับมาบ้านเร็วๆ” คำตอบของดาวฤกษ์ทำเอาราตรีดาวใจสั่นไปหมด เธอน้ำตาเอ่อเมื่อรู้ว่าเขาเป็นห่วงถึงขนาดนี้ ในขณะที่         ดาวฤกษ์เองก็ซึ้งใจเพราะเมื่อครู่ทันทีที่ราตรีดาวเห็นเขาเธอก็เดินตรงเข้ามาหาแล้วกางร่มให้ในขณะที่ตัวเองยืนเปียกไปครึ่งตัวดาวฤกษ์ก้าวเข้าไปยืนให้ใกล้กับเธอมากขึ้นอีกนิด ตอนนี้สิ่งที่คั่นพ

“พอแล้วที่รัก พอก่อน” เสียงแหบพร่าของดาวฤกษ์เอ่ยบอกแต่แทนที่ราตรีดาวจะหยุดเธอกลับเร่งจังหวะมือและนั่นจึงถูกชายหนุ่มลงโทษด้วยการจงใจให้ความเป็นชายเสียดสีกับกุหลาบงามที่ฉ่ำชื้นของเธอไปมา สะโพกสอบขยับเข้าและออกในขณะที่ร่างกายเปลือยเปล่าของราตรีดาวก็บิดส่ายไปมาด้วยความปรารถนาอันร้อนแรงที่ไม่อาจต้านทานได้ดาวฤกษ์โน้มตัวไปแล้วใช้ปากกลืนกินหน้าอกคู่สวยของเธออย่างหิวกระหาย ในขณะที่สะโพกก็ยังคงเคลื่อนไหวต่อเนื่องแม้จะเสียดสีอยู่แค่ภายนอกแต่ทว่ามันก็ทำให้ทั้งสองเสียวซ่านเหลือเกินและไม่นานกำแพงความอดทนของดาวฤกษ์ทลายลงจังหวะรุกอย่างแท้จริงจึงเริ่มขึ้น หมอหนุ่มค่อยๆ ส่งความแกร่งของบุรุษเข้าไปสู่ความอ่อนนุ่มอย่างช้าๆ ไม่รุนแรงหรือรีบร้อนจนกลายเป็นการเอาแต่ใจตัวเอง เขาอยากให้ราตรีดาวมีความสุขและสนุกไปกับเซ็กซ์ที่กำลังเกิดขึ้นมากกว่ายัดเยียดทุกอย่างให้เธอ แต่เพียงแค่ถูกรุกล้ำเล็กน้อย ราตรีดาวก็นิ่วหน้าบ่งบอกความเจ็บปวด เธอบีบต้นแขนเขนชายหนุ่มสุดแรงเพื่อระบายความรู้สึกร่างกายเกร็งและต่อต้านอย่างอัตโนมัติ นั่นทำให้ดาวฤกษ์รู้ได้ทันที