All Chapters of ไต่เต้า: Chapter 1 - Chapter 10

ผมหรี่ตามอง สังเกตการณ์เงียบๆ ในใจคิดว่า ประธานหยิ่นที่ร่างกายอ่อนแอจากการเสพสุรานารีมานาน ถ้าทั้งสองคนคิดร้ายขึ้นมาจริงๆ ก็คงสู้ผู้ชายร่างใหญ่ตัวสูง 180 กว่าอย่างผมไม่ได้แน่ แต่เมื่อทั้งสองเข้ามาในห้อง พวกเขากลับกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันทันที “ประธานหยิ่น อย่าค่ะ...ฉันผิดต่อสามีมามากแล้ว ทำแบบนี้ไม่ได้...” เหยียนเสี่ยวฝูพูดพร้อมทำท่าขัดขืนเบาๆ “เลขาฯเหยียน เธอคงไม่อยากให้สามีเธอตกงานใช่ไหมล่ะ?” ประธานหยิ่นพูดพร้อมยิ้มอย่างน่ารังเกียจ ... เห็นภาพตรงหน้า สมองผมช็อตไปชั่วขณะ ไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังแสดงละครอะไรกัน มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย! เรื่องบ้าๆ ห่าเหวของพวกแก มันไม่ควรจะมีบทสนทนาแบบนี้สิห้องผมเป็นห้องเตียงคู่ เพราะผมชอบนอนตะแคง ปกติผมจึงนอนฝั่งที่ติดประตูเท่านั้น สองคนนั้น “กึ่งผลักกึ่งดึง” กันไปที่อีกด้านของเตียง แล้วนอนลงด้วยกัน แม้ว่าผมจะหันหลังให้พวกเขา แต่ผมยังคงตื่นตัวคอยเงี่ยหูฟัง เผื่อว่าพวกเขาจะเข้ามาเล่นงานผมเข้าให้! “ประธานหยิ่น อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ ฉันแต่งงานแล้ว” “เพียะ!” “อ๊าา!”เสียงตบดังมาพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเสี่ยวเหยียน “อินังผ

ทุกคนในบริษัทรู้ว่า หลินหลาน ภรรยาของประธานหยิ่น เป็นธิดาของหลินกั๋วตง มหาเศรษฐีอสังหาริมทรัพย์แห่งเมืองไห่เฉิง ว่ากันว่าเธอเป็นหญิงงามที่มีความสวยไม่แพ้ดาราดังระดับแถวหน้า บริษัทไห่ต้าอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลหลินมีทรัพย์สินมูลค่าหลายล้านล้าน ไม่เพียงเป็น “นามบัตร” ของเมืองไห่เฉิงเท่านั้น แต่ยังเป็นหนึ่งในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ จริงๆ แล้วพวกเราพนักงานเล็กๆ ก็คิดไม่ออกว่า ทำไมคุณหนูตระกูลหลินที่เป็นเหมือน “นางฟ้าจากสวรรค์” ถึงได้มาชอบเจ้านายของเราอย่างประธานหยิ่นที่ดูน่ารังเกียจ เหม็นเขียว และมีความสามารถธรรมดาๆ แบบนี้ได้ พ่อตาอย่างหลินกั๋วตงก็ไม่ได้ให้ประธานหยิ่นเข้าไปทำงานในบริษัทครอบครัว แต่กลับลงทุนให้เขาทำโรงงานอาหารขนาดกลาง ให้เขาไปวิจัยไส้กรอก วันๆ เอาแต่ยุ่งอยู่กับ “เนื้อไก่” และ “เนื้อหมู” ตอนนี้คุณหนูตระกูลหลินโทรมาหาผมโดยตรง มันเป็นเรื่องกระทันหันที่ “ช็อตฟีล” ผมมากๆ เธอรู้เบอร์โทรศัพท์ผมได้ยังไง? การที่เธอติดต่อผมได้อย่างถูกคนขนาดนี้ แสดงว่าเรื่องระหว่างผมกับประธานหยิ่นคงถูกเปิดโปงแล้ว! “วันนี้ตอนเช้าคุณไม่ได้ไปทำงานเหรอ?” หลินหลานถาม

“ที่นี่ไม่ใช่ว่าใครก็มาได้นะ” เฟิงเหวินมองผมพร้อมรอยยิ้ม พูดพร้อมรอยยิ้มที่แฝงความหมาย“อ๋อๆ พี่ครับ คือว่า...” “พูดมาสิ อย่ามัวอ้ำอึ้ง” “คือผมหมายถึง...” ผมพูดอย่างเก้อเขิน “เมื่อกี้ เราสองคนไม่ได้ป้องกันอะไรเลย ถ้าพี่ท้องขึ้นมาจะทำยังไง?” “คิกๆ!” ดวงตาของเฟิงเหวินหรี่เป็นเส้นบางๆ ดวงตาสั่นระริกพูดว่า “งั้นก็เลี้ยงดูพี่สิ” “หา?” “คิกๆๆ!” เฟิงเหวินยิ้มพลางก้าวเข้ามา จัดปกเสื้อให้ผม แล้วปัดฝุ่นที่ไหล่ พูดอย่างอ่อนโยน “พอเถอะ อย่าคิดมากเรื่องไร้สาระ เดี๋ยวเธอเรียกแท็กซี่กลับไปเองนะ คอยดูข้อความจากพี่”ลมหายใจหอมหวานของเธอ ใบหน้างามทำให้ผมหลงใหล อดใจไม่ไหวรวบเอวเธอเข้ามาจูบอีกครั้ง เฟิงเหวินหลบไม่ทัน โดนผมจูบไปที หลังจากนั้นก็ผลักผมออกเบาๆ “อย่าทำแบบนี้ ในลิฟต์มีกล้อง!” “อ๋อๆ พี่ครับ ผมยังอยากได้ คืนนี้พี่นอนกับผมได้ไหม?” ผมพูดด้วยความคลั่งไคล้ “หึๆ !” เฟิงเหวินยิ้มน้อยๆ “เจ้าแมวขี้โลภ คืนนี้ไม่ได้ ดูผลงานต่อไปของเธอก่อน ถ้าเธอทำได้ดี ทำภารกิจสำเร็จทุกครั้ง พี่ก็จะนอนกับเธอ” “จริงเหรอครับ?” “อืม! จริง” ... ลิฟต์ถึงชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว เฟิงเหวินไม่ได้ลงจากลิฟต์ แ

งานเลี้ยงวันนี้ แท้จริงแล้วเป็นการนัดพบที่มีจุดประสงค์แอบแฝง ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์ ทำให้บรรยากาศเริ่มออกนอกทิศทาง พี่เหวินพยายามทำลายความอึดอัด จึงพยายามสร้างสถานการณ์ให้ผมและอาจารย์เจินได้ใกล้ชิดกัน จากการกระทำนั้น ใบหน้าของอาจารย์เจินแดงขึ้นทันที เธอขมวดคิ้วกัดริมฝีปาก และก้มหน้าด้วยความเขินอาย เธอพยายามจะถอยห่าง แต่พี่เหวินก็ขัดขวางไว้ พร้อมกับส่งสัญญาณให้ผม ผมไม่รีรอ รีบเข้าไปใกล้อาจารย์เจิน อาจารย์เจินยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้น ขมวดคิ้วแน่น แต่เธอก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร ผมพยายามเข้าใกล้เธอมากขึ้น อาจารย์เจินก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาที่มีความน้อยใจและต่อต้านในเวลาเดียวกัน“มาดื่มกันอีกแก้วนะ!” พี่เหวินเห็นว่าผมเข้าใจสถานการณ์แล้ว จึงรินไวน์แดงให้ผมและอาจารย์เจิน เห็นได้ชัดว่าอาจารย์เจินไม่อยากดื่มแล้ว แต่ด้วยความเกรงใจจึงยกแก้วขึ้นอย่างลำบากใจ อาจารย์เจินแสดงท่าทางไม่สบายใจ และส่งสายตาต่อต้านมาที่ผม จริงๆ แล้ว เธอเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี เพียงแค่รู้สึกประทับใจในความงามของเธอ “อาจารย์เจิน ผมขอดื่มอวยพรอาจารย์ครับ” ผมยกแ

เรื่องราวในโลกนี้ มักไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้! คุณหยิ่นไม่ได้ไปธุระสามวันหรอกหรือ? ทำไมกลับมาเร็วจัง? นี่...คงไม่ใช่คุณหยิ่นมั้ง? แม้ในใจจะคิดเช่นนั้น แต่เมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกของอาจารย์เจิน ผมก็ต้องรีบจัดการสถานการณ์... “ห้องลูกสาวคุณอยู่ไหน?” ผมถามพลางจัดการเสื้อผ้า “ห้องซ้ายชั้นบน!” อาจารย์เจินตอบพลางติดกระดุมเสื้อ ผมรีบขึ้นไปชั้นสอง เปิดประตูเข้าห้อง พร้อมกับได้ยินเสียงไขกุญแจที่ชั้นล่าง! พระเจ้า! เป็นคุณหยิ่นจริงๆ ด้วย! เขากลับมาแล้ว! ดูเหมือนคำพูดของเสี่ยวฝูจะเชื่อถือไม่ได้เลย! ในวินาทีที่ผมปิดประตูห้อง คนข้างนอกก็เข้าบ้านพอดี เสียงของคุณหยิ่นดังขึ้นจากห้องนั่งเล่นชั้นล่าง... ดูเหมือนคนที่อยู่ด้วยกันจะรู้จักกันดี อาจารย์เจินเห็นไฟรถก็รู้ว่าสามีกลับมา “คุณดื่มมาหรือ?” คุณหยิ่นถาม “ค่ะ งานเลี้ยงรุ่น...” “ในห้องมีกลิ่นอะไร?” “กลิ่นอะไรกัน อย่าระแวงไปหมดสิคะ!” “ลูกล่ะ?” “เชี่ยนเชี่ยนไปทำการบ้านที่บ้านเพื่อน คืนนี้นอนค้างที่นั่น...”...บทสนทนาของพวกเขาที่ชั้นล่างดังชัดเจน“ต่อไปอย่าให้ลูกไปบ้านคนอื่นบ่อย!” คุณหยิ่นพูดเสียงตำหนิ “รู้แล้วค่ะ คุ