บททั้งหมดของ ไต่เต้า: บทที่ 21 - บทที่ 30

“เดี๋ยวก็จะรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ...” ผมขมวดคิ้ว เมื่อผมกดจุดสำคัญต่างๆ ทั้งจุดกระเพาะ ม้าม ซานเจียว และไต รวมถึงการนวดเส้นลมปราณที่แผ่นหลัง พี่เหวินก็เริ่มส่งเสียงครางด้วยความผ่อนคลาย “อื้มม...น้องเจียง นวดตรงไหนเนี่ย? สบายจังเลย...ชาไปหมด!” “เรียกผมว่าอะไรนะ?” ผมถามพลางขมวดคิ้ว พร้อมกับเพิ่มแรงกดจุด “อ๊า! อย่า!” พี่เหวินสะดุ้งด้วยความเจ็บ กระดูกสันหลังเกร็งราวกับคันธนู! ขาในถุงน่องสีดำทั้งสองข้างงอขึ้นมา...ส้นเท้าเตะโดนเอวผมเข้า “เรียกผมว่าอะไรนะ?” ผมถามซ้ำ “ก็น้องเจียงไง?” พี่เหวินตอบอย่างงุนงง ผมเพิ่มแรงกดจุดอีกครั้ง ทำให้พี่เหวินร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด “แล้วอยากให้ฉันเรียกว่าอะไรล่ะ? ประธานเจียง?” พี่เหวินถามอย่างหอบ “เรียกผมว่าที่รัก!” “พรืดด!” พี่เหวินหัวเราะกับคำพูดของผม แล้วลากเสียงยาวด้วยน้ำเสียงกวนๆ “ที่รักจ้า~ ที่รักสุดที่รักของฉัน~” คำเดียวกัน แต่ทำไมพอออกจากปากเธอแล้วถึงได้ฟังขัดหูขนาดนี้นะ? ถ้าไม่มีการเปรียบเทียบก็คงไม่รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้! เวลาที่อาจารย์เจินเรียกผมว่า “ที่รัก” นั้น เต็มไปด้วยความจริงใจและความรู้สึกอยากมาหา...แต่เวลาพี่เหวินเรี

“ที่รัก...” พี่เหวินเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสีหน้าลำบากใจ “อย่าคอยถามเรื่องพวกนี้ได้ไหม? มันไม่เป็นผลดีกับคุณหรอก... เชื่อฉันสิ แค่คุณทำตามที่ฉันบอก อนาคตคุณจะรุ่งโรจน์!” “รุ่งโรจน์ยังไง?” ผมถามพลางขมวดคิ้ว “สองล้านต่อปี ยังไม่เรียกว่ารุ่งโรจน์อีกเหรอ?” พี่เหวินพูดพลางวางคางบนอกผม “เฮอะ!” ผมพูดอย่างดูแคลน “ใครจะรู้ว่าจะได้กี่ปี? พอประธานหลินเบื่อแล้ว ผมจะยังได้เงินเดือนสองล้านอยู่อีกเหรอ?” “ได้สิ! เชื่อฉันสิ!” พี่เหวินมองผมด้วยสายตาเต็มไปด้วยความรัก “ที่รัก แค่คุณว่าง่าย คุณจะได้เงินเดือนแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลย!” “แปลกจัง...” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ที่รัก พักเหนื่อยพอหรือยัง? หนูยังอยากได้อีก ยังไม่อิ่ม...” พี่เหวินบิดตัวอ้อนวอน ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู ขมวดคิ้วแล้วดุ๊ดปาก “โอ๊ย! ไม่ได้แล้ว บ่ายโมงครึ่งแล้ว คุณต้องไปทำพรีเซนต์ให้ประธานหลินแล้วนะ...” “ที่รัก ฉันไม่ทำแล้ว ฉันจะอยู่กับคุณตอนบ่าย ได้ไหม?” พี่เหวินพูดอย่างร้อนรน “เย็นนี้เราไปบ้านฉันกัน ให้คุณนอนกับฉันที่บ้าน ดีไหม?” เห็นผมลังเล พี่เหวินก็เลื่อนตัวลงไปทันที... ไม่นาน... ความรู้สึกเสียวซ่านก็แล่นขึ้นมาตามเส้นประสาทไขสันหล

ผมยิ้มขมขื่นพลางขมวดคิ้ว “ผมไม่เห็นว่าจะเป็นการทรมานตรงไหน ทั้งได้ผู้หญิงทั้งได้ตำแหน่ง ตอนนี้หยิ่นฮ่าวก็เป็นรองประธานฝ่ายบริหารของแผนกปศุสัตว์ที่ประธานหลินซานดูแลอยู่” “คิกๆๆ” พี่เหวินหัวเราะ “อย่าเพิ่งร้อน คุณไม่เคยเล่นหมากล้อมหรือไง? ตอนนี้หมากดำเพิ่งเข้ากับดัก ปล่อยให้มันสนุกไปก่อน เดี๋ยวค่อย... ลอกหนังมันทีละชั้น!” “ผมไม่เข้าใจ ทำไมต้องลากผมเข้าไปเกี่ยวข้อง กลายเป็นเหยื่อ...” ผมพูดอย่างหดหู่ “คิๆๆ พูดแบบนี้ได้ไง” พี่เหวินหัวเราะ “ไม่ใช่ใครลากคุณเข้ามา แต่คุณเองต่างหากที่อยากบุกเข้ามาในเกมนี้ ก็เพราะน้องสาวคุณเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวไม่ใช่เหรอ? ดังนั้น...” “อ๋อ เฮอะ!” ผมหัวเราะขื่นๆ “ผมมันไม่รู้จักประมาณตัวเอง” “พูดแบบนั้นไม่ได้หรอก...” พี่เหวินพูด “โลกนี้มันก็เป็นเรื่องของต่างคนต่างได้ประโยชน์ ถ้าไม่ใช่เจียงหมิงคุณ ก็อาจจะเป็นจางหมิง หลี่หมิง... แต่บังเอิญว่าเป็นคุณ และคุณก็เหมาะสมมากด้วย...” “ให้ผมเป็นผู้จัดการโรงงานอาหารสวงหลี่ ก็เป็นความคิดของประธานหลินหลานใช่ไหม?” ผมถามอย่างครุ่นคิด“ใช่แล้ว!” พี่เหวินตอบ “ค่อยๆ ริบทุกสิ่งที่หยิ่นฮ่าวมีไปทีละอย่าง...” เธอหยุดครู่ห

“ภรรยาในอนาคตของผมเป็นคนอื่นเหรอ?” คำพูดของพี่เหวินทำให้สมองผมค้าง “หมายความว่าไง?” ผมมองเธอด้วยความตกใจ พี่เหวินก็รู้ตัวว่าพูดมากไป รีบกอดผมแน่นพลางส่ายหน้า “ที่รัก ขอโทษนะ ตอนนี้บอกอะไรไม่ได้... ถ้าพูดออกไป ฉันจะตกงาน อย่าทำให้ฉันลำบากได้ไหม?” “รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?” ผมขมวดคิ้วถาม “อื้ม!” พี่เหวินพยักหน้า “อย่าถามเลยนะ? ฉันไม่ทำร้ายคุณหรอก...” “ก็ได้” ผมถอนหายใจยาว คิดในใจว่า ไม่ควรรีบร้อนถามทุกอย่างในคราวเดียว ควรค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป! บีบคั้นพี่เหวินมากเกินไปก็ไม่ดี! วันนี้ ข้อมูลที่ผมได้มาก็มากพอแล้ว อย่างน้อย... ก็รู้ที่มาที่ไปของเหยียนเสี่ยวฝูแล้วพี่เหวินเห็นว่าผมไม่ถามอีก เธอก็เข้ามาใกล้ แสดงความอ่อนโยนและความรัก... “ทำอะไรน่ะ?” ผมขมวดคิ้วถาม “ฉันชอบกลิ่นตรงนี้ของคุณ...” เธอพูดอย่างหลงใหล “มีอะไรให้ชอบด้วยเหรอ?” ผมถามอย่างงุนงง “คุณไม่ใช่ผู้หญิง ก็เลยไม่เข้าใจ...” พี่เหวินยิ้มตาหยี “กลิ่นตัวคุณ ช่างดึงดูดใจเหลือเกิน...” เห็นเธอดื้อเหลือเกิน ผมจึงต้องใช้เวลาอยู่กับเธอต่อ จนกระทั่งบ่ายสี่โมงเย็น... ก่อนหน้านี้ ผมไม่เคยมีความคิดเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เลย!

“คุณเคยฝ่าไฟแดงกับหยิ่นฮ่าวไหม?” ผมก้มหน้าถาม “ไม่เคย...” อาจารย์เจินตอบ “ฉันยังไม่เคยรักเขาถึงขนาดนั้น!” ความรู้สึกรุนแรงแล่นขึ้นมา เธอกำลังพยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาใจผม... แต่สติกลับเตือนผมว่า: การที่เธอมาอ้อนผมแบบนี้ คืนนี้ต้องมีเรื่องแน่ๆ ผมไม่ควรทำอะไรกับเธอในช่วงนี้ ไม่อย่างนั้นจะส่งผลเสียต่อร่างกายเธอรุนแรง ผมจับข้อมืออาจารย์เจินและดึงเธอขึ้นมา “อาจารย์เจินครับ อย่าทำแบบนี้... ผมทนไม่ไหว” ผมพูดอย่างเก้อเขิน “คุณรังเกียจฉันใช่ไหม? ฉันก็ไม่รู้ว่าวันนี้จะมา ฮือๆ...” อาจารย์เจินร้องไห้อย่างเศร้าใจ ผมถอนหายใจยาว “ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจครับ แต่... ถ้าทำแบบนี้ จะมีผลต่อการตั้งครรภ์” “พูดเหลวไหล! ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน...” อาจารย์เจินพูดอย่างน้อยใจ ผมพูดอย่างครุ่นคิด “ถึงคุณจะเป็นอาจารย์ผม แต่ต่างสาขาก็เหมือนต่างภูเขา คุณสอนด้านอาหาร ผมเรียนสัตวแพทย์ ถ้าคุณฝืนในช่วงนี้ ร่างกายจะสร้างภูมิต้านทาน มีผลต่อการตั้งครรภ์ในอนาคต” “จริงเหรอ?” อาจารย์เจินถามอย่างไม่อยากเชื่อ ผมตอบ “ผมจะหลอกคุณทำไม ถ้าไม่เชื่อลองค้นในเน็ตดู คนกับสัตว์ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่...” พอได้ยินผมพูดแบบนั้น