All Chapters of รักซ้อนใจ: Chapter 21 - Chapter 30

๒๐ที่รู้สึกคือไม่รู้สึกณชาสูดลมหายใจเข้าปอดพยายามเช็ดน้ำตาของตนแล้วลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากดโทรออกหาพี่สาวคนสนิทในที่ทำงานพร้อมบอกว่าจะขอลาหนึ่งวันรู้ว่าไม่ควรเพราะยังมีงานคั่งค้างแต่ก็ไม่สามารถไปทำงานในสภาพนี้ได้หลังจากวางสายก็ออกไปเอาชุดเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพอให้ดูดีขึ้นเล็กน้อย ทว่าดวงตาก็ยังบวมปูดใบหน้าซีดเซียวจนรู้สึกสงสารคนในกระจกเหลือเกินพอจัดการตนเองเรียบร้อยก็เขียนโน้ตขอบคุณตฤณที่ให้อาศัยห้องหนึ่งคืน ที่ร้องขอมากับเขาเพราะรู้ดีว่าคนเป็นสุภาพบุรุษอย่างคุณหมอคงหาวิธีเพื่อไม่ให้เธอเสียหายซึ่งก็จริงเพราะชายหนุ่มพาเพื่อนผู้หญิงมานอนกับเธอ“ขอบคุณนะคะพี่ตฤณ”ออกจากห้องมาได้ก็พึมพำขอบคุณด้วยความซึ้งใจแล้วลงไปข้างล่างฝากกุญแจไว้ให้เจ้าของห้องแล้วกลับไปเอารถยนต์ของตนซึ่งจอดไว้ผับชื่อดังที่เข้าไปเมื่อคืนและขับกลับบ้าน ป่านนี้คงไม่มีใครอยู่ไม่ต้องทนเห็นสภาพน่าอนาถของลูกสาวคนเล็กเป็นดังที่คาดเอาไว้เพราะบ้านพิบูลกนกไร้เจ้าของบ้านมีเพียงแม่บ้านที่ทำความสะอาดอย่างแข็งขันณชาจึงรีบเดินขึ้นห้องไม่สบตากับใครแม้จะได้ยินเสียงเรียกก็ไม่อาจขานตอบเดินแกมวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็วเมื่

๒๒เธออยู่ที่ไหนปลายฟ้าถูกย้ายเข้าไปที่ห้องพักพิเศษโดยมีกองทัพดูแลอยู่ทั้งคืนกระทั่งเช้าพยาบาลพิเศษเข้ารับช่วงต่อชายหนุ่มจึงได้เวลาไปพักบ้าง อีกทั้งยังต้องเข้าบริษัทแต่เช้าเพราะมีเอกสารให้เซ็นกองเป็นตั้ง ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายขณะกลับไปยังรถยนต์ของตนเองไม่รู้ณชาเอากุญแจรถให้ตอนไหนแต่เมื่อตื่นขึ้นมาในห้องพักก็พบว่ามันถูกวางไว้บนโต๊ะแล้วขับออกไปขณะมองเวลาที่ข้อมือเป็นเวลาตีห้า คาดว่าป่านนี้ร่างบางอาจจะยังหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงกว้างคิดแล้วก็อยากไปถึงคอนโดให้เร็วเพื่อสวมกอดหญิงที่ตนรักให้ชื่นใจโดยไม่รู้เลยว่าอาจจะพบเพียงความว่างเปล่าร่างสูงเปิดประตูให้เบาที่สุดเพราะกลัวรบกวนการนอนของคนภายในห้อง เขาเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วดื่มดับกระหายแล้วจึงเข้าห้องนอนหวังพักสักงีบค่อยออกไปทำงานทว่าเมื่อมองบนเตียงกว้างกลับไม่พบร่างเล็กที่เคยกกกอดคิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันทีเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงกดโทรออกหาหญิงสาวทว่ากลับไม่สามารถติดต่อได้“หายไปไหนนะ หรือว่าจะกลับบ้าน” แวบหนึ่งภายในใจวูบโหวงขึ้นมาทันที ความกลัวพุ่งเข้าชนจนขายาวก้าวไปที่ตู้เสื้อผ้าเปิดดูอย่างรวดเร็วก่อนจะผ่องผ่อ

๒๔กลับมาได้ไหมหลังจากนั้นชายหนุ่มก็ไม่ยอมแพ้ที่จะมาบ้านพิบูลกนกแม้จะโดนไล่ทุกครั้งก็ตาม ประโยคสุดท้ายที่นนกุลบอกเขายังจำได้ขึ้นใจ‘ผมกับพ่อไม่รู้หรอกว่าน้องอยู่ไหน แต่คิดว่าแม่น่าจะรู้ถ้าพี่อยากตามหาป้อนจริงก็เอาชนะใจแม่ให้ได้แล้วกัน ตื๊อเข้าไว้พี่’เขาเชื่อและทำตามที่อีกฝ่ายบอกทว่าผลลัพธ์กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้เท่าไหร่นักซ่า!“มายืนเกะกะคนจะรดน้ำต้นไม้” คุณศลิษาเทน้ำถูพื้นจากชั้นสองลงมายังสวนหน้าบ้านที่กองทัพนั่งคุกเข่าอยู่ก่อนจะชักสีหน้ารำคาญใส่ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่อาจโต้ตอบได้เขาเพียงคิดในใจว่า..ทำไมไม่บอกว่าตั้งใจรดกันเลยเล่า ดีนะที่ใส่น้ำยาถูพื้นพอจะมีกลิ่นหอมอยู่บ้างและน้ำก็ไม่ดำเท่าไหร่จะมีก็เพียงความหนาวที่รู้สึกได้ยามลมพัดผ่าน“บอกผมเถอะครับว่าป้อนอยู่ที่ไหน” ตะโกนขึ้นมาบนชั้นสองเสียงดังซึ่งคุณศลิษาก็ไม่ได้สนใจเดินไปนั่งห้องรับแขกเปิดนิตยสารอ่านแค่ให้เข้ามาภายในบริเวณบ้านก็ดีแค่ไหนแล้ว เห็นว่าเป็นลูกชายของเพื่อนหรอกนะถึงได้ไม่โวยวายมาก คิดแล้วก็น่าเจ็บใจนิสัยเหมือนพ่อไม่มีผิดชอบทำให้ผู้หญิงเสียใจ ลูกสาวเธอก็ไม่รู้ไปหลงคารมตรงไหนหมอตฤณดีกว่าตั้งเยอะแต่นั่นแหละความรักม

๒๖เอาคืนบนโต๊ะอาหารไร้ซึ่งเงาของลูกสาวคนเล็กแห่งบ้านพิบูลกนก กองทัพรับประทานอาหารอย่างไม่รู้รสทั้งสมองก็โล่งจนคิดอะไรไม่ออก บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความอึมครึมแม้จะไม่มีผู้ร่วมโต๊ะสักคนก็ตาม วันเสาร์ที่เงียบสงบมีเพียงเสียงน้ำกระทบบนใบไม้จากคนสวนที่กำลังให้ความชุ่มชื่นแก่เหล่าต้นไม้ใบหน้าคมเรียบสนิทจนแม่บ้านที่รอรับใช้รู้สึกอยากให้เวลาผ่านไปโดยไว ปกติไม่เคยเห็นคุณกองทัพเคร่งเครียดขนาดนี้มาก่อน คุณศลิษาก็ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าทำให้บ้านทั้งหลังมีเพียงสองหนุ่มสาว“เก็บเถอะครับ ผมอิ่มแล้ว”ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนลุกออกจากห้องอาหารไปด้วยความเหนื่อยอ่อน สามปีที่เฝ้ารอยังไม่รู้สึกท้อเหมือนหนึ่งวันที่พบณชาเลยเหมือนกับว่าโอกาสของเขากำลังจะหลุดลอยออกไป ร่างสูงเดินไปยังสวนหลังบ้านซึ่งมีคนกำลังรดน้ำต้นไม้ เขากอดอกมองเหล่าไม้ดอกไม้ประดับด้วยความเหม่อลอย ก่อนจะหันหลังเงยหน้าขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านดูหน้าต่างที่เป็นห้องของณชาหวังให้เจ้าของห้องมาเปิดหน้าต่างชมความงามยามเช้า ทว่าเวลาผ่านไปก็ไม่เป็นดังใจหวังจำต้องลดใบหน้าอยู่ระดับเดิมแอ๊ด“ขอบคุณมากนะสำหรับเมื่อคืน สนุกมากเลย” เสียงประตูระเบียงเปิดออกชาย

๒๘รักจะอยู่กับเราไปนิรันดร์ย้อนกลับไปสามชั่วโมงที่แล้วณชาเดินเข้ามาภายในสนามบินสุวรรณภูมิด้วยใบหน้าเรียบเฉย เธอต้องบินไปอิตาลีอันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนหรอกเพราะขอวีซ่าไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วเพียงแค่ไม่ได้บอกใครเท่านั้น เธอมีกำหนดไปแค่หนึ่งสัปดาห์เพราะต้องไปถ่ายรูปงานแต่งให้เพื่อนสนิทถือโอกาสไปเที่ยวเพื่อพักผ่อนจิตใจหลังต้องทำงานหนักเพราะกองทัพมาหลายเดือนห้าเดือนที่เธอกลับมาอยู่ประเทศไทยเขาสม่ำเสมอตลอด เช้ามาหาเย็นมารับประทานอาหารด้วยบางครั้งก็ไปนั่งเฝ้าที่ร้านขนมของแม่ยามเธอไปทำงาน หรือหากออกกองกับพ่อกองทัพก็จะแวะไปหาอ้างว่าซื้อของมาให้คุณพิชาภพแต่ทุกคนก็รู้ดีว่าแท้จริงแล้วเป็นของใครเขาแสนดีขนาดนี้จนเธอเริ่มอ่อนไหว ใครจะไปทานทนได้ไหนจะมารดาที่เล่าเรื่องชายหนุ่มให้ฟังว่าซื่อสัตย์เพียงใดใจดวงนี้ก็อ่อนยวบลงทันที ทว่าเมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาเคยทำก็อดใจแข็งขึ้นมาไม่ได้ อยู่คนเดียวก็มีความสุขดีอยู่แล้วจึงเลิกคิดเรื่องของกองทัพร่างบางเช็กอินเสร็จก็เดินไปยังร้านกาแฟเดี๋ยวนี้เธอค่อนข้างเสพติดคาเฟอีนต้องดื่มทุกวันไม่อย่างนั้นจะรู้สึกไม่สดชื่น ระหว่างที่เดินออกจากร้านสายตาก็บังเอิญเ