๒๔ กลับมาได้ไหม

๒๔

กลับมาได้ไหม

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ไม่ยอมแพ้ที่จะมาบ้านพิบูลกนกแม้จะโดนไล่ทุกครั้งก็ตาม ประโยคสุดท้ายที่นนกุลบอกเขายังจำได้ขึ้นใจ

‘ผมกับพ่อไม่รู้หรอกว่าน้องอยู่ไหน แต่คิดว่าแม่น่าจะรู้ถ้าพี่อยากตามหาป้อนจริงก็เอาชนะใจแม่ให้ได้แล้วกัน ตื๊อเข้าไว้พี่’

เขาเชื่อและทำตามที่อีกฝ่ายบอกทว่าผลลัพธ์กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้เท่าไหร่นัก

ซ่า!

“มายืนเกะกะคนจะรดน้ำต้นไม้” คุณศลิษาเทน้ำถูพื้นจากชั้นสองลงมายังสวนหน้าบ้านที่กองทัพนั่งคุกเข่าอยู่ก่อนจะชักสีหน้ารำคาญใส่

ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่อาจโต้ตอบได้เขาเพียงคิดในใจว่า

..ทำไมไม่บอกว่าตั้งใจรดกันเลยเล่า ดีนะที่ใส่น้ำยาถูพื้นพอจะมีกลิ่นหอมอยู่บ้างและน้ำก็ไม่ดำเท่าไหร่จะมีก็เพียงความหนาวที่รู้สึกได้ยามลมพัดผ่าน

“บอกผมเถอะครับว่าป้อนอยู่ที่ไหน” ตะโกนขึ้นมาบนชั้นสองเสียงดัง

ซึ่งคุณศลิษาก็ไม่ได้สนใจเดินไปนั่งห้องรับแขกเปิดนิตยสารอ่าน

แค่ให้เข้ามาภายในบริเวณบ้านก็ดีแค่ไหนแล้ว เห็นว่าเป็นลูกชายของเพื่อนหรอกนะถึงได้ไม่โวยวายมาก คิดแล้วก็น่าเจ็บใจนิสัยเหมือนพ่อไม่มีผิดชอบทำให้ผู้หญิงเสียใจ ลูกสาวเธอก็ไม่รู้ไปหลงคารมตรงไหนหมอตฤณดีกว่าตั้งเยอะ

แต่นั่นแหละความรักม