บททั้งหมดของ รักซ้อนใจ: บทที่ 11 - บทที่ 20

๑๑อย่าไปได้ไหมกองทัพมาถึงที่ทำงานแต่เช้าทว่าไม่ทันเลขาสาวซึ่งนั่งที่ประจำหัวหมุนกับงานจนไม่ได้เอ่ยทักทายเจ้านาย เข้ามาภายในห้องร่างสูงก็เห็นแซนด์วิชขนาดเล็กสี่ชิ้นวางไว้บนจาน ข้างกันนั้นมีกาแฟดำของโปรดทำเอาใบหน้าคมหลุดยิ้มออกมาคาดว่าคงไม่ใช่ฝีมือของณชาแน่นอนเธอทำอาหารเป็นเสียที่ไหน เข้าครัวทีไรก็สร้างความพินาศเมื่อนั้นจึงโดนขอร้องให้นั่งรออยู่เฉยๆร่างสูงหยิบแซนด์วิชขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย ที่เขาไม่ร่วมโต๊ะกับครอบครัวก็เพราะจำได้ว่าหญิงสาวจะนำแซนด์วิชมาให้นั่นแหละ มีแววเชื่อฟังตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ ชายหนุ่มนั่งกินจนหมดดื่มด่ำความอร่อยกระทั่งถึงเวลางานจึงเร่งมือเพื่อให้ทันเวลาไม่ต่างกับณชาที่ต้องไปประชุมกับฝ่ายอื่นแล้วนำสรุปมาให้กองทัพอ่าน จากเคยคิดว่าผ่านสัปดาห์วุ่นวายมาแล้วกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะสัปดาห์นี้ก็วุ่นวายไม่แพ้กัน แต่ดีหน่อยวันเสาร์อาทิตย์ได้หยุดจึงตั้งหน้าตั้งตารอจนอยากไปหมุนพระอาทิตย์ให้เดินเร็วกว่านี้หลังประชุมเสร็จเลขาสาวก็เดินกลับมาประจำโต๊ะตัวเองพลางถอนหายใจด้วยความเหนื่อย การประชุมเป็นไปอย่างเคร่งเครียดจนเธอกดดันไปด้วยดีที่ผ่านไปอย่างราบรื่นไม่

๑๓เราและนายการทำงานไม่ใช่เรื่องน่าอึดอัดสำหรับกองทัพแต่คนที่ทำให้บรรยากาศเป็นแบบนั้นคือณชา เขาเพียรง้อด้วยคำพูดก็แล้ว ทั้งสั่งดอกไม้มาให้ถึงโต๊ะทำงานผู้คนเห็นต่างฮือฮาแต่ร่างบางกลับไม่สนใจ เธอนำดอกไม้จัดใส่แจกันเอามาไว้ในห้องของเขาแทน ใจแข็งจนหมดมุกจะง้อแล้วในขณะที่ร่างสูงเอาแต่มองแผ่นหลังบางของเลขาโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเรียกความสนใจ เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์บ้านจึงต้องรับอย่างเสียไม่ได้“ครับ” ดวงตาคมเลื่อนจากณชามองเอกสารตรงหน้า‘วันนี้รีบกลับนะลูก อย่าลืมนะว่ามีงานวันเกิดพ่อ’กลัวว่าลูกชายตัวดีจะทำงานจนลืมวันลืมคืนจึงต้องโทรมาย้ำอีกรอบกองทัพตอบรับมารดาเสียงนุ่ม“รับทราบครับไม่ลืมแน่นอน”เพียงเท่านั้นคุณเปมิกาก็บอกลูกให้ตั้งใจทำงานแล้ววางสายปล่อยให้กองทัพทำงานต่อไปแต่ท่านไม่รู้เลยว่างานไม่เข้าหัวผู้บริหารหนุ่มสักนิดเพราะเอาแต่จ้องคุณเลขาทั้งวันจนไม่เป็นอันทำอะไร ด้วยความอัดอั้นใจทนไม่ไหวอีกทั้งพรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้วคงไม่ได้เจอหน้าต้องรีบเคลียร์ให้จบ“ป้อนเอาเอกสารประชุมครั้งที่แล้วมาให้พี่หน่อย” กดโทรศัพท์สั่งงานให้คนข้างนอกเข้ามาหาตนซึ่งณชาก็สามารถแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ เธอหย

๑๕ถ้าเธอไม่รู้สึกคณะทัวร์ที่มีผู้ร่วมทริปทั้งหมดสี่คนนัดรวมพลกันเวลาแปดนาฬิกาจุดหมายแรกคือวัดเขาตะเกียบ โดยผู้ออกไอเดียคือคุณศลิษาเพราะต้องการเริ่มต้นวันด้วยการมาไหว้พระทว่าตอนนี้อยากเปลี่ยนความคิด ดูจากขั้นบันไดที่ต้องขึ้นก็ท้อจนอยากรออยู่ข้างล่างกองทัพเดินตามคุณแม่ทั้งสองก่อนจะแอบจับมือณชาจนอีกฝ่ายหันมามองอย่างตกใจพยายามสะบัดมือออก“เดี๋ยวแม่เห็นค่ะ” กระซิบแผ่วเบาแล้วทำตาดุใส่แต่คนตัวโตก็ดื้อเกินกว่าจะยอมทำตาม เขายังคงจับมือเล็กอย่างนั้นกระทั่งถึงยังลานไหว้พระจึงจำยอมปล่อยร่างบางเดินเข้าไปไหว้พระหลังจากนั้นจึงไปถ่ายรูปวิวข้างบนที่มองเห็นทิวทัศน์โดยรอบ กองทัพเดินถือขวดน้ำมายื่นให้เห็นใบหน้าหวานมีเหงื่อจึงใช้กระดาษทิชชูเช็ดให้ ณชาแอบหันไปมองมารดาที่เดินเคาะระฆังก็ถอนหายใจโล่งอก“พี่ทัพอย่าใกล้มากสิคะ” เอ็ดเสียงเบาขยับหนีแต่กองทัพไม่ยอมจับเอวเล็กให้เข้ามาใกล้ก่อนจะก้มลงมองใบหน้าหวาน“ทำไมพี่จะทำไม่ได้ ก็ในเมื่อระหว่างเรา..”ร่างบางยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้ชายหนุ่มเอ่ยต่อจากนั้นก่อนจับมือเขาออกจากเอวของตน“นี่มันในวัดนะคะ เกรงใจพระเกรงใจเจ้าบ้างสิ”ใบหน้าคมยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วค่อยเว้

๑๗พายุกำลังจะมาเวลาผ่านไปสองเดือนอย่างรวดเร็วและเลขาสาวก็เหลือเวลาทำงานกับเขาเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น เธอพยายามใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดคือการไปคอนโดของกองทัพทุกเย็น นอกจากอยากเห็นหน้าเขาแล้วอีกเหตุผลก็เพื่อดูแลแคคตัสของตน เฝ้าว่าวันใดมันถึงจะออกดอกให้ได้ชื่นชมและคนที่ได้กำไรก็มีแต่ร่างสูงเพราะเห็นคนตัวเล็กในสายตาทุกวันอย่างเช่นวันนี้เมื่อถึงเวลาเลิกงานก็ขับรถมายังคอนโดทันที โดยมีณชาขับรถตามหลังก่อนจะชวนกันซื้อวัตถุดิบเพื่อทำอาหารสำหรับมื้อเย็น แน่นอนว่าคนที่ต้องโชว์ฝีมือคือกองทัพเพราะหากให้หญิงสาวเป็นคนทำกลัวว่าจะกลายเป็นอาหารมื้อสุดท้ายเสียก่อน“น้องต้นของคุณแม่” เปิดประตูเข้าห้องร่างบางก็ตรงไปยังต้นแคคตัสทันที ทิ้งให้เจ้าของห้องถือของไปยังโซนครัวเพื่อทำอาหารเพียงลำพังณชาเปิดทีวีแล้วดูกระถางแคคตัสซึ่งวางไว้บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา นั่งดูรายการเพลงแล้วเปลี่ยนเป็นสารคดีชื่อดังดูไม่นานก็เบื่อ จึงเปิดช่องอื่นหยุดที่รายการกว่าจะเป็นหมอมือเล็กหยุดชะงักนึกถึงคนที่หายไปจากชีวิตราวไม่เคยรู้จักกันพี่ตฤณ..ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างเคยส่งข้อความไปหาเขาทว่าอีกฝ่ายกลับตอบมาเพียงสั้นๆ ว่ากำลังยุ่งและไม

๑๙ไม่เคยสำคัญใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบอย่างไม่คาดคิดในขณะที่คนทำเองก็อึ้งไม่ต่างกัน ราวเวลาหยุดไปชั่วครู่หัวใจของคนโดนกระทำเจ็บจนไม่อาจหายใจต่อได้ เธอค่อยๆหันหน้ามองกองทัพอย่างช้าๆ น้ำตาไหลลงมาเป็นสายพร้อมแววตาเสียใจจนคนมองรู้สึกผิดทำท่าจะเดินเข้าไปหาแต่ติดที่ประคองปลายฟ้าเอาไว้จึงไม่อาจทำอะไรได้มากกว่ายืนมองหัวใจที่โดนกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันยังคงเต้นบอกว่ารักเขาไม่เปลี่ยนกระทั่งวันนี้ก็ยังคงบอกว่ารักกองทัพแต่ดูท่าคงเป็นตนที่คิดไปคนเดียว เขาไม่มีแม้เศษเสี้ยวความรู้สึกดีๆมอบให้แก่กันเลย มองร่างสูงประคองกอดปลายฟ้าไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาหาก็เข้าใจทุกอย่างแล้วคนไม่ใช่ทำอย่างไรก็ไม่ใช่“ป้อน..พี่ขอโทษ”ต้องได้ยินคำนี้ไปอีกกี่ครั้ง เขาต้องพร่ำขอโทษอีกกี่ทีแค่ทำดีกับเธอมันยากมานักหรือ แรงจากมือของกองทัพที่กระทบใบหน้าของตนชาจนไม่รู้สึกอะไรเพราะความเจ็บมันเกิดที่หัวใจจนไม่เผื่อแผ่ไปส่วนอื่นของร่างกายดวงตากลมโตมองผู้ชายที่รักไม่วางตาก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าของตนเดินออกจากห้องไร้ซึ่งคำพูดหรือประโยคบอกลากองทัพอยากวิ่งตามไปแต่ติดที่ผู้หญิงในอ้อมกอดยังคงไม่ได้สติจำต้องตัดใจคิดว่าดูแลปลายฟ้าก่อนค่อย