All Chapters of ข้าคือบุตรสาวสตรีหม้าย ตอน โฉมงามไร้ใจ: Chapter 11 - Chapter 20

ยามค่ำคืนจวนสกุลชู ชูเยี่ยนได้สั่งการให้บ่าวไพร่กลับไปพักผ่อน เพื่อมิให้ใครล่วงรู้ความเป็นส่วนตัวของนาง หมับ! ร่างอิ่มถูกรวบกอดจากด้านหลัง ก่อนที่ใบหน้าของหญิงสาวจะแดงระเรื่อ เมื่อจมูกคมกดลงที่ลำคอหอมกรุ่น คืนนี้นางตั้งใจที่จะใช้น้ำหอมตัวใหม่เพื่อเขาโดยเฉพาะ นี่คือเหตุผลที่นางปฏิเสธบุรุษทุกคน เพียงเพื่อรอเวลาให้ความรักของนางและเขาสามารถประกาศต่อหน้าทุกคนได้ “ท่านทำเยี่ยงข้าเป็นสตรีไร้ราคา”หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เมื่อมือหนาของชายหนุ่มเลื่อนไปตามร่างงาม “เจ้าก็รู้ว่าเราต้องได้ในสิ่งนั้นเสียก่อน ไม่ต้องห่วงตำแหน่งอันดับหนึ่งคือของเจ้าแต่ผู้เดียว” ชายหนุ่มกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “อื้อ...ข้าไม่อยากรอแล้วนี่เจ้าคะ” “ขอแค่จ้าวลู่เชียนและสกุลจ้าวหายไป แผนการของเราก็จะง่ายขึ้นอีกหลายเท่าตัว” “แต่คู่หมั้นของเขาคือนายหญิงแห่งมวลเมฆา มันไม่ง่ายที่จะล้มสกุลจ้าวนะเจ้าคะ” “อย่าห่วงเลย ไม่ช้าสกุลจ้าวและมวลเมฆาจะมิหลงเหลือแม้แต่ชื่อ ที่ดีไปกว่านั้น เจ้าไม่ต้องเข้าหาเขาแล้ว แต่เจ้าต้

แม่ทัพหนุ่มไม่รู้ว่าจะเอ่ยสิ่งใดออกมาในตอนนี้ จึงเลือกที่จะตอบรับแม่ทัพสาวเบา ๆ ก่อนจะขยับออกมาเล็กน้อยเท่านั้น หยวนไป่หลินไม่ได้รู้สึกกดดันอันใดกับสายตา ที่มองการรักษาของนาง แต่ที่น่าห่วงคือพิษมันกระจายไปมากพอสมควรเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ แม่ทัพสาวจึงได้ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายให้แก่พี่สาว แล้วลุกออกมาเพื่อดูอาการของว่าที่พี่เขย ซึ่งดูเหมือนเลือดที่ไหลไม่หยุด จะมิได้ทำให้ร่างสูงใหญ่รู้สึกรู้สาอันใด เพราะสายตาของเขาจับจ้องอยู่กับใบหน้าไร้สีเลือดของคนบนเตียง“ท่านแม่ทัพ ขอข้าดูแผลสักหน่อยเถิด พี่ใหญ่ปลอดภัยแล้วท่านแม่ทัพมิต้องกังวล”แม่ทัพหนุ่มจึงยอมนั่งลงให้น้องสาวคู่หมั้นได้ดูแผล ทว่าสายตายังไม่ละจากคนบนเตียง ไม่เคยมีสตรีใดกล้าที่จะปกป้องคนอื่น ทั้งที่ตนเองบาดเจ็บอยู่เช่นนี้ นางแสดงชัดว่ามิได้ชื่นชอบเขา แต่นางก็ยังปกป้องเขาทั้งที่รู้ว่าอันตรายแค่ไหน“ท่านแม่ทัพอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ พี่ใหญ่หนักกว่านี้นางก็เคยผ่านมาแล้ว นางทำการค้าย่อมต้องพบเจออันตรายรอบด้าน มิว่าโจรป่าหรือคู่แข่งที่หมายกำจัดนางให้พ้นเส้นทางการค้า”“อันตรายขนาดนั้น ยังจะทำการค้าใหญ่โตไปทำไมกัน”“การเกิดมาในครอบครัวที่มีเพียงสตรี

นางมิใช่คนดีขาวสะอาดเยี่ยงแม่ชี ที่จะทำงานเพียงอย่างเดียวแล้วเก่งกาจอยู่รอด ด้านมืดของนางคือทำงานเป็นคนขายข่าว แน่นอนว่าว่าทุกข่าวย่อมหลากหลายวิธีที่จะได้มา ทั้งซื่อตรงและเล่ห์เหลี่ยม “เอาล่ะ! เรามาดูการร่ายรำกันดีกว่า” กู้ฮูหยินเอ่ยแทรกขึ้น เพื่อมิให้เรื่องบานปลายไปกว่านี้ นางไม่คิดว่าสตรีบ้านนอกเช่นหยวนไป่หลิง จะมีฝีปากกล้าทั้งยังวางตัวได้เป็นอย่างดีเช่นนี้ หากยังมีการโต้เถียงกันต่อไป คงได้เป็นพวกนางเองที่ต้องอับอาย “ไหน ๆ ค่ำคืนนี้พี่หญิงไป่หลิงก็มาร่วมดื่มกับเราแล้ว พี่หญิงพอที่จะแสงดารร่ายรำให้เราดูได้หรือไม่เจ้าคะ”ชูเยี่ยนรีบเอ่ยขึ้น เมื่อแขกฝ่ายชายเดินเข้ามาใกล้แล้ว รอยยิ้มของหญิงสาว เต็มไปด้วยความสาแก่ใจ เพราะหญิงชาวบ้านโดยทั่วไป ยากนักจะได้มีโอกาสร่ำเรียนการร่ายรำ หยวนไป่หลิงหันมองไปยังแขกฝ่ายชาย ที่ตอนนี้ได้เดินมาร่วมนั่งดื่ม เพื่อรอชมการร่ายรำ แน่นอนว่าคู่หมั้นของนาง และน้องสาวพร้อมว่าที่น้องเขยของนางก็มาถึงพอดี “การแสดงของสตรีบ้านนอก อาจไม่ตรึงใจทุกท่าน แต่ข้าหยวนไป่หลิงจะขอร่ายรำเป็นการขอบคุณน้ำใจของทุกท่าน ที่เ

หยวนไป่หลิงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เมื่อคำตอบของเขาทำให้จ้าวลู่เหลียนทำเสียงจิจ๊ะในลำคอ การสนทนาระหว่างสองพี่น้องเป็นอย่างครื้นเครง ส่วนหยวนไป่หลิงทำเพียงนั่งฟังเงียบ ๆ ทว่าเบื้องหลังบนถนนอันมืดมิด มีร่างของชายชุดดำกว่าสิบคน ไล่ติดตามรถม้า เพื่อรอจังหวะลงมือตามคำสั่ง กึก! ทว่ายังไม่ทันที่จะได้เคลื่อนตัวต่อ ทั้งหมดจำต้องหยุดเท้า เมื่อเบื้องหน้านั้นมีเงาร่างของคนที่อยู่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏขึ้น จำยวนเพียงแค่หยิบมือ ยังอาจหาญมาขวางทางพวกเขาอยู่อีกหรือ “หลีกไป!” “จ่ายมาก่อนแล้วพวกข้าจะหลีกทางให้” “โจรชั้นต่ำ! เจ้ารู้ไหมว่ากำลังพูดอยู่กับใคร” “ไม่รู้และไม่อยากรู้” “ฆ่าพวกมันซะ!” สิ้นคำสั่งชายชุดดำ ต่างกรูกันเข้าหาคนที่ขัดขวางในทันที ทว่า...เพียงพริบตาคนชุดดำทั้งห้าได้ร่วงลงแน่นิ่ง ด้วยการลงมือของหนึ่งในคนที่ขัดขวาง ผู้นำกลุ่มนักฆ่าถึงกับเหงื่อโทรมกาย เมื่อพอจะคาดเดาได้ว่าคนชุดขาวทั้งห้าตรงหน้า มาจากที่ไหน! ไม่เคยมีใครรอดจากน้ำมือของวิหกฟ้าได้ หากคนกลุ่มนี้ได้ลงมือ คำเดียวทำน

“ผู้ใดมาเจ้าคะ ท่านพี่!”เสียงหวานดังออกมาจากด้านใน ก่อนที่ร่างระหงในชุดบางเบาจะก้าวออกมา“อุ๊ย!”หยวนไป่หลิงรีบกอดตนเองเอาไว้ เมื่ออยู่ ๆ ก็มีคนเข้ามาภายในห้องส่วนตัวของนาง แม่ทัพหนุ่มรีบก้าวยาว ๆ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมห่มร่างของหญิงสาวเอาไว้“ท่านหญิงมีกิจดันใดหรือไม่ขอรับ พอดีตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อนของข้าและฮูหยินขอรับ”แม่ทัพหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ติดจะไปทางอารมณ์เสียมากกว่าจะยินดี ที่มีหญิงสาวหน้าตาดีมาหา“ข้าอยากออกไปเดินเล่นชมเมือง จึงได้มาชวนให้ท่านแม่ทัพช่วยนำทาง”“ข้าน้อยจะให้น้องสาวพาไปนะขอรับ บุรุษสตรีมิควรใกล้ชิดกันเกินงาม อีกทั้งตัวข้าเองก็มีภรรยาอยู่แล้วด้วย จะไปที่ใดควรให้นางเอ่ยปากอนุญาตก่อนขอรับ”“ข้าเพิ่งรู้ว่าการทำหน้าคุ้มกัน ต้องได้รับคำอนุญาตจากภรรยา ทหารแคว้นเยี่ยจึงจะทำงานได้”“การออกไปเดินเล่นมิใช่สิ่งที่อยู่ในหน้าที่ขอรับ หากท่านหญิงอยากที่จะให้ข้าน้อยคุ้มกันในฐานะทหาร เช่นนั้นข้าน้อยจะไปเรียนท่านชายลั่วหยางและคณะให้ออกร่วมเดินตลาดด้วยขอรับ”“เจ้ามีหน้าที่ดูแลแขกบ้านแขกเมือง ไยต้องทำให้ยุ่งยากด้วย”“ข้าต่างหากคือผู้ดูแล เขาคือองครักษ์ของข้า มิได้มีหน้าที่ดูแล