All Chapters of ข้าคือบุตรสาวสตรีหม้าย ตอน โฉมงามไร้ใจ: Chapter 1 - Chapter 10

หยวนไป่หลิงลุกขึ้น เดินไปยังโต๊ะน้ำชา ซึ่งมีกาสุราหวานวางอยู่ หญิงสาวรินน้ำสีอำพันในลงจอก ก่อนจะยกดื่มเพื่อดับความคับแค้น ที่มันกำลังจะครอบงำนางจากความฝันเมื่อครู่ชีวิตใหม่ของนางควรจะราบเรียบ ทว่าเมื่อตอนอายุได้ห้าขวบ ความทรงจำอันคุ้นเคยได้หลังไหลเข้ามาราวสายน้ำ ทั้งสุขทุกข์ฉายชัดอยู่ในหัว เหมือนมันจะบอกแก่นางแล้วว่าถึงเวลาที่ต้องเลือกว่าจะเดินกลับไปเพื่อแก้แค้น หรือจะก้าวต่อไปในชีวิตที่สงบสุข ซึ่งอันที่จริงมันก็มิได้สงบสุขอันใด ออกจากลำบากเสียมากกว่า และนางเลือกที่จะใช้ความทรงจำนั้น สร้างอนาคตให้ตนเองกับครอบครัวต่อให้ก้าวกลับไปเพื่อทวงแค้น มันจะมีประโยชน์อันใดถ้าไร้เงินทองและอำนาจ หากจะใช้เรือนร่างเข้าแลก เพื่อการแก้แค้นมันไม่คุ้มเอาเสียเลย เพราะมันมีค่าเกินกว่าจะไปพลีให้ใคร เพียงเพื่อปีนป่ายในสิ่งที่ต้องการความแค้นยังคงมี แต่มันอยู่ที่นางจะเลือกมองมันแบบใด หากโชคชะตาต้องการให้นางทวงความเป็นธรรม มิช้ามันจะนำพานางกลับไปเอง ส่วนเรื่องลูกนั้น นางสุขใจที่เห็นเขาเติบโตอยู่ในที่ปลอดภัยใช่ว่านางไม่คิดถึงเขา แต่นางไม่อาจไปยืนตรงหน้าเขา แล้วบอกว่านี่คือแม่ได้ นางในตอนนี้คือหญิงสาววัยไล่เ

เมืองหลวง ณ สกุลจ้าว ท่านมหาอำมาตย์จ้าวหยางจงนั่งใบหน้าเรียบตึง เมื่อบุตรชายคนโต ดูจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาสั่งการ “ข้าแสร้งหูหนวกตาบอด ยอมผัดผ่อนเรื่องนี้มานานหลายปี เจ้าเป็นบุรุษมันอาจไม่เสียหายอันใด แต่คุณหนูหยวนเล่านางเป็นสตรี ไยจะต้องมานั่งรอคู่หมั้นไม่เอาไหนเยี่ยงเจ้าอยู่เช่นนี้ด้วย มันถูกต้องแล้วหรือ” “จ่ายชดเชยนางไป และท่านพ่อก็ช่วยหาสามีที่ดีให้แก่นาง เท่านี้นางก็ดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว”แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้น อย่างไม่คิดจะแยแสต่อความรู้สึกของคู่หมั้น เพราะสตรีที่เลยวัยออกเรือน ทั้งยังมีฐานะธรรมดา เงินทองย่อมล้ำค่ากว่าสามีที่ไม่เคยมอบใจให้นางมาก่อนเลย “ชดเชยเช่นนั้นรึ! เจ้าคิดว่าชีวิตของข้ากับมารดาของเจ้า มีค่าแค่เงินไม่กี่ร้อยตำลึงเท่านั้นรึ! เจ้าเป็นถึงแม่ทัพ! ย่อมน่าจะรู้ดีว่าสิ่งใดควรสิ่งใดมิควร” แม่ทัพหนุ่มนิ่งงันไปในทันที เมื่อสิ่งที่บิดาเอ่ยมานั้น ไม่มีเรื่องใดที่ผิดเลย เขายืดเวลาในการแต่งงานออกมานานหลายปี แต่แล้ววันนี้ก็มาถึงจนได้ เมื่อบิดายื่นคำขาดเรื่องการแต่งงานที่ยืดเยื้อมานานเมื่อหลายปีก่อน ในตอนที่พ่อแม่ของ

ฮูหยินสายรองทั้งสาม ต่างเบนหน้าไปทางอื่น ด้วยคำพูดนั้นของหญิงสาว แม้จะไม่เอ่ยถึงใคร แต่ความหมายนั้นยิ่งกว่าเอามีดมากรีดกลางใจ ใช่ว่าพวกนางไม่อยากมีทางเลือก แต่เพราะพวกนางนั้นมิรู้ว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร หากต้องออกจากบ้านสามี เพื่อไปเผชิญโลกภายนอกเพียงลำพัง “พี่หญิงไป่หลิง ช่างรู้จักการพูด เพื่อให้ตนเองดูดีขึ้นมาได้มากทีเดียวนะเจ้าคะ” “สตรีที่รู้คุณค่าของตนเอง ย่อมรู้จุดยืนและเป้าหมาย จะสตรีหม้ายหรือยังอยู่ร่วมกับสามี ก็ต้องรู้จักการทำมาหากิน มิเช่นนั้นสักวันที่ไร้ปีกของคนเลี้ยงดูคุ้มภัย จะอยู่บนโลกใบนี้ลำบากเอาได้ และข้าต้องขออภัยทุกท่าน ที่มิอาจแจกแจงเรื่องของครอบครัวให้คนนอกรู้ได้ เพราะข้าเห็นว่ามันเป็นเรื่องภายใน ไม่ควรนำออกมาป่าวประกาศ และข้าไม่คิดจะเก็บเรื่องไร้สาระภายนอกเข้าบ้านเช่นกันเจ้าค่ะ” คำพูดโดยรวมที่ไม่เจาะจงว่าเป็นคำตอบ ทำให้ชูเยี่ยนถึงกับหน้าม่านไปเลยทีเดียว ส่วนจ้าวฮูหยินนั้นยิ้มไม่หุบ เมื่อว่าที่สะใภ้พูดได้ถูกใจนางนัก ด้วยตัวนางคือสะใภ้สกุลจ้าว จะเอ่ยสิ่งใดย่อมต้องคิดให้มาก “เราเข้าบ้านกันเถอะนะ” จ้าวฮูหยินพูด

หลังจากทุกคนจากไปแล้ว เหลือเพียงคนในครอบครัว แม่ทัพหนุ่มได้ลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปนั่งอีกฝั่ง เพื่อจะได้เห็นสายตาของคู่แฝดอย่างชัดเจน “มิทันแต่งเข้าจวนข้า เจ้าก็กล้าที่จะหยาบคายต่อคนสกุลจ้าวเสียแล้ว” “หึ ๆ ข้าหรือหยาบคาย คนเราย่อมต้องรู้จักที่จะตอบโต้บ้าง หากสิ่งที่ถูกกระทำมันล้ำเส้นจนเกินไป ยิ่งกับคนที่มิรู้จักคำว่ามารยาท เราก็ไม่ควรที่จะทนจนเกินจำเป็น” “ข้ายังทนฟังเจ้าโต้เถียงผู้อื่นได้เลย” “นั่นเพราะไม่มีผู้ใดด่าทอมารดาของท่าน ครั้งแรกข้าเงียบ ครั้งต่อ ๆ มาข้าก็ยังนิ่งเงียบ แต่การให้โอกาสคนนั้น มิควรมากจนอีกฝ่ายมิเกรงใจเรา ถึงข้าจะเป็นเพียงหญิงบ้านนอกแล้วอย่างไร ไม่มีใครในโลกนี้ควรถูกหยามเกียรติทั้งสิ้น ต่อให้คนผู้นั้นจะเป็นเพียงคนวิปลาสหรือยาจกข้างถนนก็ตามที” “หึ ๆ เจ้าช่างมากด้วยเล่ห์มารยาเสียจริง เจ้ากลัวไปไยว่าท่านพ่อท่านแม่ของข้าจะไม่รับเจ้าเป็นสะใภ้ ในเมื่อทุกคำของข้าพวกท่านยังมิใคร่ใส่ใจ เจ้าไม่จำเป็นที่เจ้าต้องมาเสแสร้งพูดให้สวยหรูหรอก” “นั่นคือปัญหาทางความคิดของท่าน มิใช่ปัญหาที่ข้าต้องนำมาคิด

หญิงสาวเอ่ยชวนสาวใช้ ก่อนจะมองเลยไปอีกด้าน ที่มีร่างสูงของคนที่อยู่ร่วมเรือนกันมาถึงสองเดือน เขาและนางราวกับคนแปลกหน้ามากกว่า ว่าที่สามีภรรยาจ้าวลู่เชียนหมุนกายเดินกลับเข้าไปภายในงาน เพราะมั่นใจว่าคู่หมั้นของเขา มิได้อยู่ภายในสวนอย่างที่คิดไว้ในทีแรก แม่ทัพหนุ่มก้าวเดินคล้ายคนละเมอ ด้วยไม่คิดว่าหญิงสาวที่เขาหลงรัก จะมีนิสัยที่แตกต่างกับเวลาอยู่ต่อหน้าผู้คนเช่นนี้“ท่านพี่ลู่เชียน”เสียงเรียกจากด้านหลัง ทำให้แม่ทัพหนุ่มตื่นจากภวังค์ เขาเดินเลยแขกมาได้อย่างไรกัน ซึ่งมันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นเลย สำหรับคนเป็นทหารเช่นเขา“คุณหนูชู”“พี่ลู่เชียน!” หญิงสาวอุทานเบา ๆ เมื่อการเรียกขานของแม่ทัพหนุ่มเปลี่ยนไป“เจ้ามาหาข้า มีเรื่องอันใดหรือไม่”“ข้าจะมาชวนพี่ลู่เชียนไปขี่ม้าเจ้าค่ะ”“ข้าคงมิค่อยสะดวกเท่าไหร่”แม่ทัพหนุ่มปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา เขาไม่สะดวกใจนักที่จะเข้าใกล้นาง ในเมื่อชีวิตกำเนิดมาได้ด้วยพ่อแม่ ฉะนั้นสิ่งที่ท่านทั้งสองเลือกให้ ย่อมต้องผ่านการคัดเลือกมาแล้วเป็นอย่างดี“เอ่อ...เช่นนั้นข้าพอที่จะอยู่ดื่มชากับพี่ลู่เชียนสักครู่ ได้หรือไม่เจ้าคะ”เมื่อถูกปฏิเสธอย่างสุภาพ หญิงสาวจึง