All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 291 - Chapter 300

หมอหลวงเมิ่งโกรธจนหนวดกระดิก ชี้หน้าหมอหลวงหยางว่า "เจ้าแซงคิวก็แล้วไป ยังจะเอาถึงห้าลูกเลยรึ?" หมอหลวงหยางพูดอย่างหน้าด้าน ๆ "แน่นอนสิ อย่างไรเสียโสมพันปีก็เป็นของที่ข้ามอบให้นังหนูเจียง" "เมื่อเจ้ามอบให้นังหนูเจียงแล้ว จะให้เจ้ากี่เม็ดก็ควรให้นังหนูเจียงตัดสินใจ" หมอหลวงเมิ่งหันไปมองเจียงซุ่ยฮวน "เจ้าว่าจริงไหม นังหนูเจียง" นังหนูเจียงลูบจมูก หัวเราะแห้ง ๆ สองที "เอาอย่างนี้แล้วกัน คนอื่นคนละสองเม็ด หมอหลวงเมิ่งเป็นหัวหน้ากรม หมอหลวงหยางให้โสมพันปีข้า ดังนั้นคนละสี่เม็ด เป็นอย่างไร?" "ได้!" หมอหลวงเมิ่งและหมอหลวงหยางตอบพร้อมกัน หลังเจียงซุ่ยฮวนแบ่งเสร็จ ยาลูกกลอนในขวดกระเบื้องยังเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง นางส่งขวดให้หมอหลวงเมิ่ง "ที่เหลือเก็บไว้ที่กรมหมอหลวงเถิด เผื่อยามจำเป็น" หมอหลวงหยางที่อยู่ข้าง ๆ อุทานด้วยความตกใจ "เจ้าไม่เก็บไว้บ้างหรือ?" "ไม่ล่ะ" เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า หมอหลวงเมิ่งซาบซึ้งใจยิ่ง "ยาลูกกลอนที่เจ้าตรากตรำปรุงขึ้น ไม่เก็บไว้ให้ตัวเองสักเม็ด กลับมอบให้กรมหมอหลวงทั้งหมด จิตใจเช่นนี้สมควรเป็นแบบอย่างให้พวกเราเรียนรู้!" "ต่อไปหากเจ้าต้องการสมุนไพรใด ไม่ว่าจ

กู้จิ่นเม้มปากแน่นไม่พูดจา "ข้ารู้ว่าท่านโกรธมาก แต่ท่านจะไม่ทูลเรื่องนี้แก่ฮ่องเต้ก่อนได้หรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนมองเขาอย่างระมัดระวัง "อย่างไรเสียข้าก็เพิ่งทำข้อตกลงกับจีกุ้ยเฟย" "อืม ข้าจะยังไม่ทูลเรื่องนี้แก่เสด็จพี่ก่อน" เขาตกลงกับเจียงซุ่ยฮวน แล้วพูดต่อ "ข้าเพิ่งรู้ว่า..." พูดได้ครึ่งประโยคก็หยุดลง เจียงซุ่ยฮวนถามอย่างสงสัย "รู้อะไรหรือ?" "ไม่มีอะไร ไปพักผ่อนเถิด" กู้จิ่นมองดาวจระเข้ที่ขอบฟ้า "อีกสามวัน การล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วงก็จะสิ้นสุดแล้ว" "ได้ ท่านก็พักผ่อนแต่หัวค่ำด้วย" เจียงซุ่ยฮวนหมุนตัวกลับห้อง กู้จิ่นถอนหายใจเบา ๆ จนแทบไม่ได้ยิน เดิมอยากบอกนางว่าโหรหลวงเป็นคนฆ่ารัชทายาท แต่กลัวนางรู้มากเกินไปจะกังวลใจ จึงต้องกลืนคำพูดที่มาถึงปากกลับลงไป "ชางอี้ ส่งองครักษ์ลับไปเฝ้าโหรหลวงให้มากขึ้น ทุกความเคลื่อนไหวของเขา ข้าต้องรู้" "พ่ะย่ะค่ะ!" "เปลี่ยนคนรับใช้รอบตัวเสด็จพี่บางส่วน ให้องครักษ์ลับฝีมือดีที่สุดของเจ้าแทรกซึมเข้าไป อย่าให้เสด็จพี่รู้" "พ่ะย่ะค่ะ!" สามวันต่อมา ท้องฟ้ามืดครึ้มตลอด ทุกครั้งที่ฝนตกหนึ่งครา อากาศก็เย็นลงอีกหลายส่วน เจียงซุ่ยฮวนนั่งขดตัว

แม้แต่กระโจมโดยรอบก็ถูกรื้อลงแล้ว รอบด้านขาวโพลนไปหมด เจียงซุ่ยฮวนกอดหีบยาไว้ รู้สึกสะท้อนใจอยู่บ้าง การล่าสัตว์ที่เกิดเรื่องมากมายครั้งนี้ กำลังจะสิ้นสุดแล้ว ไม่ถูก นี่ยังไม่จบสมบูรณ์ ในงานเลี้ยงคืนพรุ่งนี้ ยังมีละครอีกฉากหนึ่ง ค่ำนั้น เจียงซุ่ยฮวนกินข้าวเย็นเสร็จก็เข้าห้องทดลอง เริ่มวิเคราะห์เลือดของสวี่เหนียน ผลการวิเคราะห์ต้องรอยี่สิบสี่ชั่วยาม นางยืดตัว เดินออกจากห้องทดลอง เจียงซุ่ยฮวนนั่งที่โต๊ะ จดบันทึกขั้นตอนการทดลอง นางมีนิสัยหนึ่งคือ ไม่ว่าพบโรคแปลก ๆ ยาก ๆ อะไร ล้วนทำบันทึกไว้ ตั้งแต่อาการเริ่มแรกจนหาย บันทึกไว้อย่างละเอียด ผ่านการรักษาของนางหลายวันนี้ อาการของสวี่เหนียนดีขึ้นมาก เมื่อคืนจีกุ้ยเฟยยังแอบส่งคนมามอบทองเงินอัญมณีให้นาง นางรับไว้หมดอย่างไม่เกรงใจ จีกุ้ยเฟยเป็นพระสนมโปรดของฮ่องเต้ ได้รับทองเงินอัญมณีนับไม่ถ้วน นางไม่รับก็เสียเปล่า เวลาบนเขาผ่านไปดั่งม้าขาวผ่านช่องหน้าต่าง เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกว่าตนเพียงงีบไปครู่เดียว ฟ้าก็สว่างแล้ว นางสวมเสื้อคลุมขนสัตว์ที่กู้จิ่นให้ เดินไปที่หน้าต่างเปิดออก ลานด้านนอกปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน ไม่เพียงพื้นมีหิมะหนา

เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของเจียงเม่ยเอ๋อร์ มุมปากเจียงซุ่ยฮวนยกขึ้นเล็กน้อยจนแทบสังเกตไม่เห็น แต่ก่อนเจียงเม่ยเอ๋อร์อาศัยที่มีชุ่ยชิงแต่งกลอนประพันธ์เพลงให้ มักรังแกกดขี่เจ้าของร่างเดิม บัดนี้ได้รับผลกรรมเสียที ช่างสะใจยิ่งนัก มองไปที่ท่านอ๋องและฮูหยินอ๋อง ทั้งสองอับอายจนไม่กล้าเงยหน้า เสด็จอาจารย์จางที่อยู่ข้างท่านอ๋องหัวเราะ "อ๋องหย่งหนิง นี่หรือยอดหญิงอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงที่ท่านทุ่มเงินมากมายบ่มเพาะ? ฝีมือการเล่นพิณยังสู้ธิดาตระกูลธรรมดาไม่ได้เลย ฮ่า ๆ" "ฮึ!" สีหน้าท่านอ๋องเขียวคล้ำ แค่นเสียงเย็นไม่พูดจา ข้างฮูหยินอ๋องคือฮูหยินเมิ่งมารดาของเมิ่งชิง นับแต่รู้ว่าเมิ่งชิงกับเจียงเม่ยเอ๋อร์แตกคอกัน ฮูหยินเมิ่งก็ไม่ชอบหน้าเจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ่ง คราวนี้เห็นเจียงเม่ยเอ๋อร์อับอายต่อหน้าผู้คน ในใจก็ยินดียิ่ง "ฮูหยินอ๋อง ฝีมือพิณของธิดานอกสมรสของท่านนี่ ต่างจากก่อนไม่ใช่น้อย แม้แต่เจียงซุ่ยฮวนธิดาแท้ ๆ ที่ท่านตัดขาดความสัมพันธ์ยังสู้ไม่ได้" ฮูหยินเมิ่งซ่อนรอยยิ้มที่มุมปากไม่อยู่ "ก่อนหน้านี้ที่จวนท่าน ได้ฟังเจียงซุ่ยฮวนบรรเลงพิณ บทเพลงนั้นงดงามจนตะลึง พวกเราชื่นชมอยู่นานทีเดียว"

เจียงซุ่ยฮวนดูอยู่ข้าง ๆ อย่างสนุกสนาน ละครฉากนี้สนุกกว่าที่นางคิดไว้เสียอีก นางหันไปขอเมล็ดแตงอบจากหมอหลวงหยาง นั่งกะเทาะเมล็ดแตงดูไปด้วย กลัวจะพลาดฉากเด็ด กู้จิ่นมองนางแวบหนึ่ง เห็นนางฟังอย่างตั้งใจ ห่อตัวในเสื้อคลุม ดูราวกับจิ้งจอกน้อย ทั้งน่ารักและมีชีวิตชีวา มุมปากกู้จิ่นผุดรอยยิ้ม ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว เมิ่งชิงกลอกตาใส่เจียงเม่ยเอ๋อร์ "เจ้าไม่รู้จักประมาณตัวบ้างหรือ? ถึงเวลานี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก!" ฮูหยินอ๋องแค่นหัวเราะเย็นชา "เมิ่งชิง เจ้าเคยมาเยือนจวนอ๋องบ่อย น่าจะรู้ว่าในจวนไม่เคยมีสาวใช้ชื่อชุ่ยชิงนี่" เมิ่งชิงตอบด้วยเสียงหัวเราะเย็นชา "แน่นอนที่ข้ารู้ เพราะตั้งแต่ซื้อชุ่ยชิงมา เจียงเม่ยเอ๋อร์ก็กักขังนางไว้ในห้องลับในห้องของนาง ดังนั้นหลังเจียงเม่ยเอ๋อร์แต่งเข้าวังหนานหมิง นางจึงแทบไม่ได้บรรเลงพิณหรือแต่งกลอนเลย" "หากพวกท่านไม่เชื่อ กลับไปดูเองก็ได้" ร่างฮูหยินอ๋องโงนเงน มองไปที่เจียงเม่ยเอ๋อร์ "เม่ยเอ๋อร์ นี่เป็นความจริงหรือ?" กล้ามเนื้อที่มุมปากเจียงเม่ยเอ๋อร์กระตุกหลายที ฝืนใจพูด "ท่านแม่ ในห้องลูกมีห้องลับจริง แต่ไม่ได้กักขังใครไว้" "เม่ยเอ๋อร์ แม่เ