Tous les chapitres de : Chapitre 311 - Chapitre 320

ข่าวลือรวดเร็วราวกับติดปีก บินไปทั่วทุกซอกทุกมุมของเมืองหลวง ว่าอ๋องเฉิงผู้เคยก่อกรรมทำชั่วไว้มากมาย และสังหารภรรยาไปแล้วหกคน ที่แท้แล้วก็เป็นพวกรักร่วมเพศ และอีกฝ่ายที่พัวพันด้วยก็คือคุณชายรองหลิ่วแห่งจวนฉู่กั๋วกง สองคนไม่สนใจขนบธรรมเนียมและจารีตประเพณีของสังคม ถึงขั้นมั่วโลกีย์กันในงานฉลองวันเกิดครบรอบหกสิบปีของฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหวัง ครั้นถูกสาวใช้จับได้ก็สังหารเพื่อปิดปาก สุดท้ายก็กลายเป็นความขัดแย้ง จนทำให้คุณชายรองหลิ่วพลั้งมือสังหารอ๋องเฉิง ระดับความเข้มข้นน่าตื่นเต้นของเรื่องนี้ ราวกับจะเป็นบทละครพื้นบ้านที่กำลังเป็นที่นิยมที่สุดในเมืองหลวงตอนนี้อย่างไรอย่างนั้น ไม่สิ ต่อให้เป็นบทละครพื้นบ้านก็ยังมิได้เข้มข้นน่าตื่นเต้นถึงเพียงนี้ด้วยซ้ำ! ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ถึงอย่างไรถ้อยคำเล่าลือที่กระจายอยู่ด้านนอกตอนนี้ยิ่งห่างไกลจากความเป็นจริงมากขึ้นทุกทีแล้ว หลังจากฮูหยินฉู่กั๋วกงฟื้นขึ้นมา ก็โกรธจนปวดท้องไปหมด ตัวสั่นระริกปัดถ้วยโอสถที่สาวใช้ยื่นเข้ามาแตกกระจายเป็นเสี่ยง ช่างน่าอัปยศอดสูยิ่งนัก! อัปยศที่สุด! นับแต่นางแต่งเข้าจวนฉู่กั๋วกงมาเป็นภรรยาเอกคนใหม่แทนค

จะปลดผู้ใดออกจากตระกูล? นายท่านผู้เฒ่ารองเป็นคนแรกที่โวยวายขึ้นมาก่อน: “พี่ใหญ่ ใช่ว่าข้าอยากจะตำหนิหลานชายตนเองว่าไม่ดี ทว่าเรื่องนี้มันน่าอับอายขายหน้าเกินไปจริง ๆ! ศักดิ์ศรีเกียรติยศทั้งหมดของตระกูลเรา ให้เจ้ารองทำเสื่อมเสียหมดแล้ว!” เขาโกรธจนทนไม่ไหว กระทืบเท้าระบายโทสะออกมาไม่หยุด: “อยากจะทำเรื่องต่ำช้านัก ก็หัดเลือกสถานที่เงียบ ๆ ลับตาคนสักหน่อยไม่ได้เชียวหรือ?” เหตุใดถึงได้กล้าทำเรื่องเลวทรามได้เอิกเกริกไม่มีเกรงกลัวกันได้ขนาดนี้?! นี่มันใช่เรื่องที่น่าภาคภูมิใจนักหรืออย่างไร? ถึงขั้นต้องถ่อไปทำเรื่องพรรค์นี้ในงานฉลองครบรอบวันเกิดของผู้อื่น! นายท่านสามแม้จะเห็นแล้วว่าสีหน้าของพี่ใหญ่ตนเองดูย่ำแย่ยิ่งนัก แต่กระนั้นก็ยังผงกศีรษะพลางเอ่ยอย่างเห็นด้วย: “เจ้ารองเหลวแหลกเกินไปแล้วจริง ๆ! สมควรเป็นคนสกุลหลิ่วเราเสียที่ไหน? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ลำพังแค่พระเกียรติยศของกุ้ยเฟยและจวิ้นอ๋องก็ถูกเขาทำให้มัวหมองไปด้วยแล้ว!” อารมณ์ของฉู่กั๋วกงที่เพิ่งสงบลงได้ไม่นานพริบตาเดียวก็กลับมาเลวร้ายลงอีกครั้ง ทั้งที่บุตรชายของเขาบริสุทธิ์ ทว่าบัดนี้กลับถูกตำหนิจากทั่วสารทิศ และบิดา

ชีหยวนชำเลืองมองเขาอย่างเฉยชา ก่อนยกมุมปากขึ้นเอ่ย: “ข้าน้อยพูดผิดไปหรือท่านอ๋อง? ก่อนหน้านี้ท่านเห็นข้าน้อยสังหารอ๋องเฉิงแล้ว การตอบสนองแรกสุดของท่านก็คือบอกกับข้าน้อยว่า ท่านเตรียมหนทางรับมือเอาไว้เรียบร้อยแล้ว” ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่อยู่ด้วยกันทั้งชาตินี้และในชาติก่อน ชีหยวนพอจะเข้าใจเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงของเซียวอวิ๋นถิงอยู่บ้าง นางเอียงศีรษะถาม: “วิธีของท่านอ๋อง ก็คงไม่ต่างจากสิ่งที่ข้าคิดไว้เท่าใดนัก?” มิเช่นนั้นจะตอบสนองได้รวดเร็วเพียงนั้นได้อย่างไร คุณชายรองหลิ่วก็กำลังดื่มสุราอยู่ดี ๆ ที่เรือนหน้า มีหรือจะบังเอิญถูกเซียวอวิ๋นถิงหลอกพาตัวมาได้ในจังหวะเวลาที่ประจวบเหมาะเช่นนั้น แต่จะมาเถียงเรื่องเหล่านี้ในตอนนี้ไป ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว ครู่เดียวนางก็เปลี่ยนประเด็นสนทนาทันใด: “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ตอนที่ข้าสังหารอ๋องเฉิง ยังมีคนของอ๋องฉีและสกุลหลิ่วซ่อนตัวอยู่ในสวน!” แม้นางจะไม่ทราบว่าเหตุผลใดบุคคลผู้นั้นถึงไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมาในตอนนั้น และมิได้ออกมาขัดขวางนางตอนสังหารอีกคน ทว่าบุคคลผู้นั้นก็หนีไปแล้ว ถึงอย่างไรก็นับเป็นอันตรายที่แฝงเร้นไว้อยู่ดี เซียวอวิ๋นถิงเปล

เสี้ยวพริบตาเดียวนั้น ขนทั่วทั้งร่างของชีจิ่นพลันลุกชันขึ้นมา นางย่อมรู้ดีหากตนเองถูกลากออกไปจากห้องนี้ นั่นหมายถึงต้องตายอย่างแน่นอน ทว่านางไม่อยากตาย ตอนแรกชีเจิ้นสั่งให้นางหวังสังหารนาง นางไม่อยาก บัดนี้นางยิ่งไม่อยาก หลังจากได้สัมผัสวิถีชีวิตของชีหยวนด้วยตนเองแล้ว นางยิ่งไม่อยากตาย มีสิทธิ์อะไรกัน?! ทั้งที่นางได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาดีกว่าชีหยวน ได้รับสิ่งต่าง ๆ ที่มากกว่าชีหยวนเป็นเท่าตัวมาตลอด ในเมื่อชีหยวนสามารถมีชีวิตที่ดีขนาดนี้ได้ นางก็ต้องมีได้เหมือนกัน! นางก็แค่ยังมีจิตใจโหดเหี้ยมไม่พอ ขอเพียงแค่มีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตมากพอ ไร้ยางอายมากพอ และกล้าได้กล้าเสียมากพอ นางก็จะมีชีวิตที่ดียิ่งกว่านี้ได้แล้ว! ความรู้สึกอยากเอาชนะและความหวาดกลัวอันมหาศาลนี้ ได้ปลุกความมุ่งมาดปรารถนาอยากมีชีวิตรอดที่แข็งแกร่งที่สุดของนางออกมา นางเบิกตากว้างจ้องมองอ๋องฉีอย่างไม่วางตา: “ท่านอ๋อง สกุลชี! ไม่มีผู้ใดเข้าใจสกุลชีไปมากกว่าหม่อมฉันแล้วเพคะ! หม่อมฉันแค่ยังเข้มแข็งไม่พอ ทว่าหม่อมฉันสามารถยืมแรงผู้อื่นสังหารอีกฝ่ายได้แน่ ในสกุลชีหม่อมฉันมีมีดเล่มหนึ่งน่าใช้งานที่สุด!” ค่อยน

อันที่จริงตอนแรกโหวผู้เฒ่าชีก็มิได้ชอบสุนัขตัวนี้มากนัก และมันก็มิใช่สายพันธุ์เลอค่าอะไร หากจะพูดถึงความงดงามแล้วยังเทียบกับสุนัขสิงโตสีขาวปลอดที่ฮูหยินผู้เฒ่าเลี้ยงไว้ไม่ได้ด้วยซ้ำไป ทว่าทุกสิ่งย่อมมีข้อยกเว้น ใครขอให้เจ้าสุนัขตัวนี้เป็นสุนัขของชีหยวนกัน ในเมื่อชีหยวนสามารถเดินอย่างผึ่งผายอยู่ในจวนโหวแห่งนี้ได้ ก็เป็นธรรมดาที่สุนัขของนางจะไม่เหมือนสุนัขตัวอื่นในจวน หลังจากโหวผู้เฒ่ากลับไปก็กำชับห้องครัวว่า อาหารของเจ้าสุนัขตัวนี้จะต้องเหมือนกับสุนัขสิงโตของฮูหยินผู้เฒ่า หรืออาจจะต้องดีกว่าด้วย! ไม่เพียงเท่านั้น ยังสั่งให้คนไปหาบ่าวรับใช้ส่งไปช่วยชีหยวนเลี้ยงสุนัขตัวนั้นโดยเฉพาะ การกระทำที่ยิ่งใหญ่เกินหน้าเกินตาของเขา ทำให้นางหวังอดถามด้วยความสงสัยออกมาไม่ได้: “เจ้าว่าอย่างไรนะ? จะสร้างเรือนให้ผู้ใดหรือ?” แม่นมสวีแสดงสีหน้าท่าทางใหญ่โตเป็นที่สุด น้ำเสียงยังเจือด้วยความริษยา: “จะใครเสียอีกเจ้าคะฮูหยิน? บัดนี้ในจวนของเรา ทั้งนายบ่าวรวมกัน ใครที่ไหนเล่าจะได้รับความรักความเอ็นดูมากไปกว่าคุณหนูใหญ่?” พูดถึงชีหยวน สีหน้าของนางหวังก็ดูปรวนแปรจนมิอาจคาดเดา ถูกต้องแล้ว ในจวนยามน