บททั้งหมดของ อ้อมกอดอสูรไร้ใจ (ซีรีส์อ้อมกอด R&R 2/5): บทที่ 11 - บทที่ 20

เธอหลงรักเขามานาน ตั้งแต่เข้าวงการมาใหม่ๆ จนเมื่อสองเดือนที่ผ่านมา เธอไปร้านที่เขานั่งดื่มกับเพื่อน เพราะได้ข่าวจากคนวงในว่าอีกฝ่ายจะไปนั่งดื่มที่นั่นเป็นประจำ เธอนั่งส่งสายตาหวานเยิ้มอยู่นาน จนคนสนิทของเขาติดต่อมา ว่าให้เธอไปรอที่โรงแรมแห่งหนึ่ง พร้อมกับให้กุญแจห้อง! ไม่มีการดินเนอร์ ไม่ถามชื่อ และเขาแทบจะไม่พูดกับเธอเลยสักคำ มีแต่บทรักที่ร้อนแรงและดุดัน ไร้ซึ่งความอ่อนโยนใดๆ ทุกอย่างเริ่มขึ้นและจบลงเพียงแค่ครั้งเดียวจากนั้นเขาก็หยิบสมุดเช็คขึ้นมากรอกตัวเลขแล้วส่งมันให้เธอ พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ทำให้เธอเจ็บดั่งถูกใบมีดและเข็มเป็นร้อยเป็นพันทิ่มแทงที่หัวใจ‘ถ้าฉันออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง หวังว่าจะไม่เจอเธออยู่ในห้องนี้อีกนะ!’ น้ำเสียงที่เย็นเฉียบนั้น มันทำให้เธอขนลุกจนไม่กล้าต่อรองหรือร้องขอที่จะอยู่ต่อ ทุกอย่างเกิดขึ้นแค่เพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น แล้วเขาก็ถีบหัวส่งเหมือนกับเธอเป็นผู้หญิงขายตัว ที่มีเซ็กซ์เสร็จแล้วก็โยนเงินจ่าย แต่ดูวันนี้สิ! เขามาดินเนอร์กับสาวเอเชีย ที่ดูยังไงก็สู้นางแบบแถวหน้าของวงการอย่างเธอไม่ได้สักนิดเดียว

เมื่อชั่วโมงก่อน...อันโตนีโอ้ออกไปคุยโทรศัพท์ที่ด้านนอก พอกลับเข้ามาในห้องอาหาร บริกรที่ดูแลโต๊ะก็บอกว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเดินตามคุณผู้หญิงออกไปด้านนอกได้สักพัก เขาตามออกไปแต่ก็ไม่เจอ จึงกลับมาถามการ์ดที่ดูแลตามจุดต่างๆ ก็ทราบว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเข้ามานั่งที่ไนต์คลับ เขาจึงรีบตามมา!“แกถามหาผู้หญิงแบบนั้นทำไม!” ออร์แลนโด้ถามอย่างไม่พอใจที่ได้ยินคนสนิทเอ่ยถึงสาวเจ้าด้วยน้ำเสียงที่ดูจะสนิทสนม“เอ่อ! ขอโทษครับ ผมก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง” อันโตนีโอ้รีบออกตัว ก่อนที่ผู้เป็นนายจะตีความหมายของตนผิดไป ขณะที่ออร์แลนโด้กำลังจ้องหน้ามือขวาคนสนิทของตัวเองนั้น แม่บ้านที่สั่งให้เข้าไปดูแพรณาราก็เดินเข้ามาหาด้วยสีห้นาตื่นๆ“ทะ...ท่านคะ เอ่อ...คุณผู้หญิงแย่แล้วค่ะ เธอตัวร้อน แล้วก็หน้าซีดแถมเอาแต่เพ้อ ดิฉันเรียกให้กินยาก็ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา สงสัยจะเป็นไข้หนัก ดิฉันเอ่อ…ขออนุญาตท่าน ไขกุญแจที่ข้อมือของ เอ่อ...” ออร์แลนโด้ลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วเดินแกมวิ่งตรงไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็

ช่วงสายๆ ของวัน แพรณาราลืมตาขยับตัวอย่างปวดเมื่อยร่างกาย พลางกะพริบตาเพื่อไล่แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างสงสัยว่าเธออยู่ที่ไหน?‘พระเจ้า! นี่เธอยังไม่ตายเหรอเนี่ย? แล้วมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง?’ แพรณาราหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ออร์แลนโด้ทำร้ายเธอ การกระทำอันป่าเถื่อนที่เเสนเจ็บปวดนั้น แล่นผ่านเข้ามาเหมือนหนังที่กลับฉายซ้ำอีกครั้ง พลัน! น้ำตาก็ไหลบ่าออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามจะขยับตัวขึ้นนั่ง แต่แล้วก็รู้สึกถึงการโอบรัดของอ้อมแขนตรงรอบเอว แพรณาราแทบหยุดหายใจ ค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออกทันทีที่หลุบตาลงมองก็เห็นรอยสักบนแขนที่โอบมาจากด้านหลัง พลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา‘ทำไมเธอไม่ตายๆ ไปซะ นี่เธอจะต้องเจอกับอสูรร้ายตนนี้ไปอีกนานเท่าไหร่นะ’ หญิงสาวต่อว่าโชคชะตา ก่อนจะดึงแขนของออร์แลนโด้ออกจากเอวอย่างรู้สึกโกรธแค้นออร์แลนโด้ที่หลับๆ อยู่ ตกใจตื่นขึ้น พยายามปรับสายตามองคนที่อยู่ในอ้อมกอด

ออร์แลนโด้รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องข้างๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอเสร็จก็ออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีสาวเจ้านั่งรออยู่ก่อน เขานั่งลงเงียบๆ แล้วเอามือกอดอกเอาไว้ ก่อนจะทำเป็นมองเมินไปที่อื่นแพรณาราหันมามองการกระทำที่ดูราวกับเด็กมีปัญหา ประท้วง พ่อแม่เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างรู้สึกมึนงง“เป็นอะไรคะ ไม่หิวเหรอ?”“มิกิลืมอะไรหรือเปล่าคะ” เขาถามก่อนจะส่งค้อนให้สาวตรงหน้าที่ทำท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างขุ่นเคือง“อะไรคะ ที่มิกิลืม” เธอถามอย่างสงสัย“ก็ที่นั่งประจำของมิกิคือตรงนี้ไงคะ” เขาบอกพลางชี้ที่ตักของตัวเอง“โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย!” แพรณารากลอกตาอย่างเซ็งๆ กับความเรื่องมากและเอาแต่ใจของผู้ชายตรงหน้า ‘นี่เธอนั่งไปแค่ครั้งเดียวเอง! มันกลายเป็นที่ประจำของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วดูอีตาบ้านี่ทำหน้าเข้า อยากจะบ้าตายจริงๆ นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอกันเนี่ย’“มิกิจะลุกมานั่งเอง หรือจะให้พี่ไปอุ้มมาดีคะ” เขาถามเสียงใสพร้อมกับส่งสายตาแพร

คนที่หายไปราวห้านาทีก็กลับเข้ามาพร้อมเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ไปกันเถอะค่ะ พีเคไปรับยาให้เรียบร้อยแล้ว”“เอ่อ จะไปไหนคะพี่อลัน”“มิกิทำกับข้าวเป็นหรือเปล่าคะ”“ก็นิดหน่อยค่ะ”“ดีเลย! งั้นเดี๋ยวเป็นลูกมือพี่แล้วกันค่ะ” ‘อย่างเขาเนี่ยนะจะทำกับข้าวเป็น? ท่าทางดิบๆ เถื่อนๆ หนักไปทางหื่นแบบนี้เนี่ยนะ ไม่น่ารอด!’ แพรณาราค่อนในใจก่อนจะแสร้งเอ่ยถาม“แล้วพี่อลันทำกับข้าวเป็นหรือคะ”“ก็ไม่เห็นจะยากอะไรนี่คะ”“อาหารไทยนะคะ” เธอถามย้ำอีกครั้งเพื่อเช็กความมั่นใจ“ชาติไหนก็ทำได้ค่ะ แค่เปิดดูในยูทูบเท่านั้น” เขาพูดพร้อมกับยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นเพื่อบอกว่าไม่มีปัญหา“ว้าว น่าตื่นเต้นจังค่ะ” แพรณาราเริ่มจะมั่นใจว่าอีกฝ่ายทำไม่เป็นแน่ๆ แต่อยากจะคุยเฉยๆ เดี๋ยวเถอะ! เธอจะหัวเราะให้ดู!“แต่เดี๋ยวเราต้องไปซื้อของอีกสักสองสามอย่างก่อน แล้วค่อยกลับไปทำอาหารต่