All Chapters of คลั่งเธอเกินพิกัด: Chapter 21 - Chapter 30

 กวิน “ใจเย็น ฟังฉันก่อนนะปราย”ปรายนั่งลงที่เก้าอี้ ส่วนผมเดินไปหยิบแฟ้มอีกแฟ้มหนึ่งบนโต๊ะมาให้ดู ซึ่งเป็นแฟ้มประวัติทางการแพทย์ของเธอที่ผมให้บีมหามาให้ แน่นอนว่าไม่ใช่ด้วยวิธีที่ถูกต้องเท่าไหร่ ผมต้องการให้ข้อมูลที่ถูกต้องและละเอียดที่สุดกับหมอเพื่อช่วยในการวิจิฉัย“ค่ะ อันแรกปรายเข้าใจได้ แต่อันนี้หมายความว่าไงคะ” เธอถามหลังจากเปิดอ่าน “คุณรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นกับปรายก่อนที่ปรายจะเล่าให้คุณฟังซะอีก”“ไม่ ฉันสาบานได้ ฉันเพิ่งคิดจะหาข้อมูลเธอตอนที่คุยกับศรว่าสามารถมีทางทำให้เธอกลับมาได้ยินได้หรือไม่”“คุณบอกน้าศรเหรอคะ”“ฉันแค่ถามเกี่ยวกับน้องสาวเขา สงสัยว่าเป็นไปได้มั้ยที่จะรักษาให้กลับมาได้ยินอีกครั้ง ศรบอกว่ากรณีน้องสาวเขาเป็นไปไม่ได้ แต่กับเธอน่าจะมีโอกาส”“แล้วทำไมคุณถึงไม่ถามปรายโดยตรงล่ะ”“ฉันไม่อยากให้ความหวังเธอถ้าสุดท้ายแล้วรักษาไม่ได้ ฉันอยากจะบอกเธอแต่ก็อยากแน่ใจก่อน”“ปรายไม่ชอบที่คุณทำอะไรลับหลังแบบนี้”“ฉันรู้ ฉันกำลังจะบอกเธออยู่แล้ว”“คุณนัดกับหมอไว้รึยังคะ

 ผมเห็นเธอกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยแล้วมีความสุข ไม่เหมือนพวกดารานางแบบที่ผมเจอที่มักจะกัดคำสองคำเพราะกลัวอ้วนทั้งที่ตัวผอมแห้งเป็นไม้เสียบผีไม่เห็นจะสวยตรงไหนเธอทำมือบอกว่าอาหารอร่อยและเธอชอบ ส่วนที่ผมชอบก็คือท่าทางตอนเธอเคี้ยวอาหารตุ้ย ๆ แต่น่าเสียดายที่อาหารมื้อนี้จบลงเร็วไปหน่อยแต่ผมยังอยากใช้เวลากับเธอต่ออีกสักนิด“ไปเดินเล่นริมน้ำกันมั้ย” ผมชวนหลังจากที่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วปรายพยักหน้าเห็นด้วย ผมลุกขึ้น เดินอ้อมไปด้านหลังเธอเพื่อช่วยดึงเก้าอี้ให้ เธอส่งยิ้มเป็นประกายที่เล่นเอาผู้ตาลายผมจูงมือเธอเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางเรียบริมน้ำที่ทำเป็นสวนสาธารณะแล้วนั่งลงที่ม้านั่งหันหน้าเข้าแม่น้ำเพื่อดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน“คุณเล่าเรื่องครอบครัวคุณให้ฟังได้มั้ยคะ”“ครอบครัวฉันเธอ ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก”“ยังไงคะ ฉันชักสงสัยแล้วเนี่ย”ผมไม่ได้รังเกียจที่เธอถามและจะเล่าเรื่องที่คิดว่าเป็นส่วนตัวแบบเรื่องครอบครัวให้เธอฟัง ว่ามีพี่ชายที่แก่กว่าห้าปีแต่ไม่รู้จักโตอย่างพี่ตฤณหนึ่งคน มิรา น้องสาวสุดรักแต่น่ารำคาญไปพร้อมกันซึ่งเป็นล

 สองสัปดาห์ถัดมา ตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงปรายและคิดว่าเกือบจะทำสำเร็จแล้ว เมื่อวันอังคารเห็นเธอเดินออกมาจากร้านข้าวตรงข้างตึก ผมจึงรีบหลบข้างหลังเสาไฟก่อนที่เธอจะเห็น ทุเรศตัวเองฉิบหาย ผมทำเหมือนทุกครั้งที่ฟันผู้หญิงแล้วทิ้งแล้วไม่อยากให้พวกหล่อนเหล่านั้นตามตอแยหรือได้พบเจอกันอีก แต่กับปรายผมยังไม่ได้ฟันเธอเลยด้วยซ้ำ ผมหายเงียบไม่ชวนเธอไปเดทอีก ไม่แม้แต่จะโทรหา พยายามห้ามตัวเองและทำทุกวิถีทางเพื่อหลีกเลี่ยงเธอ สงสัยว่าเธอจะรู้สึกอะไรบ้างรึเปล่า แต่ดูจากท่าเดินแกว่งมือไปมาตาดูของข้างทางอย่างสบายใจเฉิบไม่ทุกข์ไม่ร้อนแล้วเธอคงไม่เก็บเรื่องผมมาใส่ใจแม้แต่นิด หรือว่าเธอกำลังคบกับใครอยู่ มีผู้ชายคนอื่นมาจีบเธอรึเปล่า เป็นอีกครั้งที่ผมต้องบังคับตัวเองไม่ให้ตามสืบดูนับตั้งแต่วันนั้นผมก็หงุดหงิดมาตลอด นับว่าเป็นคราวเคราะห์ของพวกพนักงานที่โดนระเบิดลงแทบจะทุกวัน คนไหนที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะโดนผมขู่ว่าจะไล่ออก ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันศุกร์แล้วแต่ผมไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง เห็นทีคงต้องพาตัว

 ปราย การออกมาเที่ยวคืนนี้ทำฉันเซ็งหนักกว่าเดิม ผู้ชายคนนี้เป็นพวกโง่เง่าอ่อนด้อยโดยแท้ ให้พยายามแทบตายก็ไม่มีทางทำให้ฉันยอมจำนนได้หรอกเพราะไม่มีลักษณะของความเป็นดอมเลยสักนิด ผิดกับคุณกวิน ดูจากนิสัยเขาที่ชอบควบคุมทุกอย่างในที่ทำงานแล้วเขามีความเป็นดอมอยู่เต็มเปี่ยม ทำไมเขาถึงไม่ใช่ ฉันเคยคิดว่าถ้าบอกรสนิยมความชอบส่วนตัวให้เขารู้เขาอาจจะชอบก็ได้ ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เป็นดอมแต่เขาอาจอยากลองอะไรแปลกใหม่ เขาอาจจะชอบควบคุมฉันบนเตียง แต่ก็อย่างว่าแหละ เขาเป็นใคร มีแต่จะคิดว่าฉันบ้าจิตไม่ปกติน่ะสิฉันคาดหวังเกินไป การได้ไปเดทกับคุณกวินสักครั้งนับว่าฉันทำบุญมาดีแค่ไหนแล้ว ฉันไม่ใช่เป็นคนที่มีผู้ชายในสต็อก ทั้งชีวิตฉันเคยมีแฟนแค่คนเดียว และไม่ต้องพูดถึง ทันทีที่ฉันหูหนวก เพื่อน ๆ เริ่มทำตัวแปลก ๆ กับฉัน และไอ้ผู้ชายเส็งเคร็งนั่นก็ทิ้งฉันทันที โดยให้เหตุผลปัญญาอ่อนว่าไม่รู้จะสื่อสารกันยังไงฉันถอนหายใจพลางคิดว่าถ้าปาฏิหาริย์มีจริงแล้วคุณกวินชวนฉันไปเดทอีกครั้งฉันจะตอบตกลงถึงแม้ว่าตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้เจอเลยก็ตาม เห็นได้จา

 “ไม่ใช่แค่กับคุณค่ะ ฉันไม่พูดกับใครเลย”“ทำไมล่ะ”“ฉันไม่ได้ยินเสียงตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าเสียงตัวเองเป็นยังไงตั้งแต่อายุสิบหน้า ที่ฉันกำลังพูดกับคุณอยู่ตอนนี้และคุณดูเหมือนจะเข้าใจดี แต่ฉันรู้สึกว่ามันแปลก ๆ”“แปลกยังไง”“เหมือนกับตอนที่สวมหูฟังเปิดเสียงดังจนสุดทำให้ไม่ได้ยินเสียงตัวเอง ก็เลยพูดเสียงดังเกินกว่าปกติแล้วคนอื่นหันมามอง ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าพูดดังหรือเบา ไม่รู้ว่าเสียงตัวเองเป็นยังไง เปลี่ยนไปรึเปล่า ไม่แม้แต่จะจำได้ว่าเสียงฉันเป็นอย่างไร ฉันไม่อยากให้คนอื่นมองฉันแปลก ๆ และกลายเป็นตัวตลก”“เด็กดีเสียงเธอไม่มีตรงไหนผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย”ผมบอกเสียงนุ่มโดยไม่รู้ตัว อยากจะดึงเธอมากอด อะไรทำให้เกิดอ่อนโยนกับเธอขึ้นมาได้ขนาดนี้เนี่ย เหมือนไม่ใช่ตัวผม เธอเพิ่งให้ของขวัญล้ำค่ากับนายซึ่งก็คือเสียงพูดของเธอ เพราะฉะนั้นเลิกคิดมากได้แล้วไอ้กวิน ทำให้เธอรู้สิว่ามันมีค่ากับนายมากแค่ไหน ผมรั้งเอวบางเข้าใกล้ ใช้มือประคองหน้าสวย จ้องลึกเข้าไปในดวงตาเพื่อสื่อความหมายให้เธอเข้าใจมากที่สุด