All Chapters of คลั่งเธอเกินพิกัด: Chapter 31 - Chapter 40

 ปราย ฉันตื่นขึ้นมาในสถานที่ไม่คุ้นเคยแต่เตียงหลังนี้หลับสบายเป็นบ้า คุณกวินกำลังหลับสนิทอยู่ด้านข้าง ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย ผ้าห่มร่นลงมาอยู่ที่เอว ทำให้สามารถลอบชื่นชมร่างกายได้อย่างเปิดเผยคุณกวินในตอนนี้ช่างดูสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นผมสีดำสนิทที่ยุ่งเล็กน้อย โครงหน้าที่เห็นสันกรามเป็นรูปชัดเจน แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แขนล่ำสันกำยำรองรับช่วงไหล่กว้างบ่งบอกว่าเขาเป็นคนมีวินัยในการออกกำลังกายมาก ฉันเอื้อมมือออกไปอย่างห้ามไม่อยู่ ไล้นิ้วไปตามกรอบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติลงมาถึงลำคอที่ไหล่มีรอยสักรูปเด็กผู้ชายน่ารักที่หน้าตาเหมือนกับคุณกวินเปี๊ยบ เข้าใจว่าเขาน่าจะสักรูปตัวเองตอนเด็ก ไม่รู้ทำไมแต่ฉันก็ลูบผิวบริเวณรอยสักพลางหัวเราะที่คิดว่ามันดูน่ารัก หากคุณกวินรู้คงไม่ชอบเท่าไหร่ ฉันเลื่อนสายตาลงมาจ้องที่ยอดอกสีเข้ม นึกอยากจะไล้ลิ้นวนรอบ ๆ และกัดดู ไม่รู้ว่าเขาจะอนุญาตให้ซับทำแบบนั้นหรือไม่ ฉันคิดเกี่ยวกับคุณกวินเพลินจนไม่รู้ตัวและไม่ทันสังเกตว่าคุณกวินตื่นนอนแล้วจนกระทั่งเขายึดข้อมือฉันไว้ ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาและเห็นร่องรอยกรุ

 กวิน ตอนที่กลับขึ้นห้องผมหยิบเอาสัญญาหนึ่งในหลาย ๆ ฉบับที่ร่างไว้มาด้วย ที่ร่างไว้หลายฉบับเพราะต้องมีอันใดอันหนึ่งที่จะเป็นที่ยอมรับกันได้ทั้งสองฝ่าย ผมมองปรายอ่านสัญญาและรู้ว่าเธอไม่พอใจเท่าไหร่ แล้วผมแม่งเป็นอะไรวะ แค่มองก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่เชื่อมถึงกันอยู่ ผมเคยมีความรู้สึกแบบนี้กับคนเพียงคนเดียวซึ่งก็นานมากจนจำไม่ได้แล้วว่าเคยมีความรู้สึกแบบนี้อยู่แล้วก็คิดถึงมันมากแค่ไหน“ปรายว่ามันรัดกุมมากไปหน่อยมั้ยคะ” เว้นจังหวะแล้วพูดต่อ “ดูเย็นชาไม่เหมือนเป็นคุณเลย”ผมได้แต่ยิ้มให้กับสิ่งที่เธอพูด สัญญาที่แสนรัดกุมและเย็นชานี่แหละตัวผม ตัวผมก่อนที่จะเจอกับเธอ“แบบนี้ก็เหมือนแค่ปรายเป็นหุ่นที่รอฟังคำสั่งคุณอย่างเดียวเท่านั้น ไหนคุณว่าไม่ให้ปรายหยุดพูดกับคุณไงคะ”“ใช่ ฉันชอบที่เธอมีชีวิตชีวาและหัวรั้นแบบนี้”เธอเป็นส่วนผสมของผู้หญิงขี้อายที่ถูกผมไล่ตะเพิดออกจากห้องทำงานกับผู้หญิงที่ยืนหยัดต่อสู้เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ และนั่นทำให้ผมมีอารมณ์ ที่จริงแล้วกับเธอไม่จำเป็นต้องทำสัญญาใด ๆ เลย แต่ว่าดอ

 ปราย เขาชอบ ฉันมั่นใจ แต่ฉันอาจจะย่ามใจเกินไปหน่อยที่ไปกัดเขา แต่อย่างน้อยก็เห็นอยู่ว่าทำให้เขามีอารมณ์ ร่างกายเขาตอบสนองฉัน แต่ถ้าความจริงแล้วเขาไม่ชอบล่ะ ฉันกังวลไปหมดระหว่างรอคุณกวินเตรียมน้ำ กลิ่นลาเวนเดอร์ลอยขึ้นพร้อมกับไอน้ำกระจายไปทั่วห้องน้ำช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเมื่อคุณกวินกวักมือเรียกฉันก็เดินเข้าไปหา เขาจับมือช่วยพยุงให้ฉันก้าวลงอ่างแล้วตัวเองก็ตามลงมานั่งพิงขอบอ่าง ฉันจึงเอนหลังพิงซบอกแกร่ง น้ำค่อนข้างร้อนแต่ไม่ได้ลวกผิว ทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากกว่า“คุณไม่ชอบใช่มั้ยคะ” ฉันหันไปถาม เห็นเขาส่ายหน้า “คุณไม่ชอบจริง ๆ ด้วย คุณถึงไม่พูด”“ไม่ใช่เลย เธอก็เห็นว่าฉันมีอารมณ์ขนาดไหน”“ค่ะ” ฉันยิ้มรับอย่างเต็มภาคภูมิ “ปรายไม่ได้ตั้งจะใจทำให้คุณรู้สึกอึดอัดเลยนะคะ”“ฉันรู้”คุณกวินจูบข้างขมับแล้วเอาฟองน้ำถูตัวให้“ขอปรายถูหลังให้คุณบ้างนะคะ”เขาตอบรับด้วยการหันหลังให้ สงสัยจังว่าเขาเว้นระยะห่างกับทุกคนหรือกับแค่ผู้หญิงที่มีอะไรกันด้วย ฉันอยากถามเขาถึงเรื่องความสัมพันธ์กับคนในครอบครัวแต่ยังไ

 ระหว่างนั้นประตูถูกเปิดเข้ามา ผมหันไปมองเห็นปรายทำมือเหมือนกำลังกินอยู่เพื่อบอกว่าเตรียมอาหารเสร็จแล้ว“ดีเลย หิวแทบตายแล้ว”พี่ตฤณลุกขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเดินนำหน้าไป ยิ่งใกล้ถึงครัวยิ่งได้กลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ผมโคตรโชคดีที่เธอทำอาหารเป็น“โห อร่อยมาก”พี่ตฤณชมเมื่อตักอาหารคำแรกเข้ามาก หมูนุ่มผัดพริกไทยดำที่เนื้อหมูนุ่มสมชื่อ กัดทีแทบละลายในปาก มีรสชุ่มฉ่ำของเนื้อ รสชาติเผ็ดร้อนของพริกไทยดำทำให้ไม่รู้สึกมันเลี่ยนใครจะว่าอะไรที่เราดื่มเบียร์กันแต่หัววัน อาหารที่ปรายทำเหมือนกับจะรู้ นอกจากจานหลักแล้วยังมีกับแกล้มด้วย เราจึงกินข้าวกลางวันไปด้วยจิบเบียร์คุยกันไปด้วย ปรายสามารถคุยร่วมวงกับพวกเราได้โดยไม่ติดขัด เธอทำมือเป็นท่าทางง่าย ๆ ที่เราสามารถเดากันได้แล้วพูดคุยโต้ตอบกับเธอ พี่ตฤณเล่าเกี่ยวกับหน้าที่ตัวเองที่เป็นหัวหน่ายฝ่ายวิศวะกรออกแบบให้ฟัง ปรายดูสนใจมาก จนกระทั่งมาถึงคำถามที่ปรายอยากรู้คำตอบมากถึงขั้นขอยืมมือถือผมไปพิมพ์ถาม“คุณเป็นคนบอกให้คุณกวินชวนปรายออกเดทจริง ๆ เหรอคะ”ผมอ่านแล้วส่ายหัว นี่ไม่ต่างอะไรกับ

 ปราย ฉันตื่นเต้นจนบอกไม่ถูกที่ในที่สุดก็จะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักและร่ำเรียนมาสี่ปีเต็ม“พี่จะพาไปส่ง”ฉันตามคุณวรรณไปที่แผนกออกแบบ ในใจยังตื่นเต้นไม่หาย อยากเห็นว่านักออกแบบมืออาชีพเขาทำงานกันอย่างไร เมื่อไปถึงก็พาไปพบกับหัวหน้าทีมออกแบบ เป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง“ปรายนี่คุณเจนศิลป์เป็นหัวหน้าทีมออกแบบ คุณเจ นี่ปรายนักศึกษาฝึกงานแต่คาดว่าน่าจะกลายมาเป็นพนักงานที่นี่หลังเรียนจบ” คุณวรรณแนะนำฉันยกมือไหว้ คุณเจนศิลป์ยิ้มให้ ดูเป็นมิตร“สวัส...ดี...ทีม...ออก...แบบ...ยิน...ดี...ต้อน...รับ...สมา...ชิก...ใหม่...” คุณเจนศิลป์คงจะได้รับแจ้งเรื่องที่ฉันหูหนวกแต่อ่านปากได้แล้วจึงพูดช้ากว่าปกติ ฉันหงุดหงิดแต่ต้องเก็บอารมณ์เพราะเข้าใจได้ถึงเจตนาดี ฉันไม่ได้เพิ่งจะหูหนวกและเริ่มอ่านปาก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพูดช้า ๆ ขืนคุยกันแบบนี้ทั้งวันคงไม่ต้องทำอะไร“คุณเจพูดปกติก็ได้ค่ะ” คุณวรรณบอกแทน ที่จริงหน้าที่ของคุณวรรณนอกจากเป็นผู้ประสานงานแล้วคือล่าม คิดว่าเธอคงรำคาญแทนฉันยิ้มให้ คิดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจล้อเลียนให้ฉั