All Chapters of คลั่งเธอเกินพิกัด: Chapter 41 - Chapter 50

 “คะ!?” ใบหน้าเหวอตรงหน้าเห็นแล้วตลกมาก คงคิดไปถึงไหนต่อไหน“น้องชายฉันเอง”“คุณมีน้องชายด้วยเหรอคะ”“เขาเป็นแฝดฉัน ชื่อกวี มานี่สิ”ผมจับมือเธอให้เดินไปนั่งที่โซฟา หยิบรูปถ่ายสุดท้ายที่ถ่ายคู่กับกวีออกมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะกาแฟส่งให้ดู เป็นรูปที่เราถ่ายตอนไปเที่ยวทะเลด้วยกันครั้งสุดท้าย“พวกคุณดูสนิทกันมากเลยนะคะ”ผมวางมือบนหน้าขาเนียน ปรายจึงเงยหน้าขึ้นมอง“ฉันรู้ว่าเธออยากรู้เรื่องฉัน ก็เหมือนที่ฉันอยากรู้เรื่องเธอ เพราะฉะนั้นเรามาคุยกันให้เคลียร์ตรงนี้เลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องมีข้องสงสัยอะไรอีก”“ค่ะ แต่ว่าคุณอยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับปรายคะ ““เธอเคยเข้าเรียนโรงเรียนสอนศิลปะการแสดงเหรอ”“ค่ะ ปรายเรียนเปียโนกับร้องเพลง แม่สอนปรายเล่นกีตาร์ แต่ปรายชอบเปียโนมากกว่า พอปรายหูหนวกก็เลยเปลี่ยนไปสายออกแบบเพราะเป็นสิ่งที่ชอบรองลงมา หลังจากเลิกเล่นเปียโนปรายก็ชอบตกแต่งห้องตัวเองบ่อย ๆ”“แล้วตอนนี้เธอยังได้เล่นเปียโนอยู่มั้ยถ้ามีโอกาส”“ไม่แล้วค่ะ คุณเล่าเรื่องแฝดคุณให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ”ผมรู้

 กวิน ผมยิ้มแล้วยิ้มอีกเมื่ออ่านข้อความสุดท้ายที่ปรายส่งให้ ช่างซุกซนจนน่าจับมาฟาดก้นเสียจริง เธอส่งข้อความมาขอบคุณเรื่องรถ แล้วก็แกล้งอ่อยบอกว่าอยากทำอะไรกับผมและจะยอมให้ผมทำอะไรกับเธอ ตอนนี้ใจผมอยากลากเธอขึ้นเตียงเต็มแก่แล้วเมื่อกลับมาถึงบ้าน มองไปรอบบ้านแล้วรู้สึกเหงา ปรายมาที่นี่แค่ไม่กี่ครั้งกลับทำให้ผมรู้สึกว่าบ้านไม่ใช่บ้านเมื่อขาดเธอ“คุณกวินคะ คุณแม่คุณมาหาค่ะ” แม่บ้านเข้ามารายงาน“รู้แล้ว ขอบใจมาก เธอก็กลับบ้านได้แล้ว ฉันจัดการตัวเองได้”“ขอบคุณค่ะคุณกวิน”  “สวัสดีครับแม่ ทำไมถึงมานี่ได้ครับ” ผมเดินเข้าไปหาแม่ที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก“แม่มาทำธุระแถวนี้เลยแวะมาดูลูกสักหน่อย เป็นไงบ้างล่ะช่วงนี้” ขณะที่พูดสายตาแม่ก็สอดส่ายไปรอบบ้านเหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่“ก็ดีครับแม่ วันนี้ผมเพิ่งปิดดีลใหญ่ได้”“แม่รู้ว่าลูกทำได้อยู่แล้ว”พอไม่เจอสิ่งที่หาสายตาแม่ก็มองไปที่บันได ผมรู้เลยทีนี้ว่าแม่กำลังหาอะไร/ใครอยู่“เธอไม่อยู่ครับ” ผมมองตามสายตาแม่

 ผมดึงมือเล็กมาจับไว้ขณะที่เดินนำเข้าบ้านพ่อแม่ ปรายตื่นเต้นแต่ควบคุมตัวเองได้ดี สองสามวันที่ผ่านมานี้ผมกับปรายฝึกภาษามือกันตลอด ตอนแรกเธอแปลกใจไม่คิดว่าผมจะรู้จักภาษามือได้มากขนาดนี้ เรื่องนี้ทำให้เธอประทับใจมาก แต่ก็เกือบจะถูกไล่ไปไกล ๆ เมื่อผมใช้ภาษามือสื่อสารในสิ่งที่ไม่เหมาะไม่ควร เชื่อมั้ยว่าผมถึงขั้นรู้ว่าจะสบถยังไง ปรายไม่ยอมบอกแต่ผมแอบสังเกตจนเดาได้“นั่นไง มากันแล้ว” ผมได้ยินเสียงพ่อดังจากในบ้านเมื่อพวกเราถึงหน้าประตู“พวกเราออกไปกันทีละคนดีกว่า ฉันไม่อยากให้ยัยหนูตกใจ” เสียงแม่แนะนำ“ก็ดีเหมือนกันที่รัก” พ่อเห็นด้วย“งั้นฉันไปก่อนนะคุณ”ผมแทบจะจินตนาการภาพแม่ผลักพ่อให้พ้นทางแล้วรีบเดินออกมาก่อนที่พ่อจะทันได้พูดอะไรได้เลย“พ่อแพ้ได้ไงเนี่ย” เสียงตฤณพูดพร้อมหัวเราะเสียงดัง“กวินมากันแล้วเหรอลูก” แม่ทักผมก่อนแต่มองไปที่ปรายด้วยรอยยิ้มอบอุ่นผมบีบมือให้กำลังใจปรายเพราะรู้สึกถึงเหงื่อชื้น ๆ“ปรายดีใจที่ได้เจอหนูนะ” แม่ทักและอ้าแขนดึงปรายเข้ามากอด ผมเห็นปรายยืนตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูก คงตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ร

 กวิน “ทีนี้เรื่องไปญี่ปุ่นสรุปว่าเคลียร์แล้วนะคะ” ปรายถามขณะอยู่ในลิฟต์“เคลียร์” ผมตอบ แต่ไม่ลืม ตั้งใจว่าจะพาเธอไปเที่ยวหลังเรียนจบปรายพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่จะเอียงหัวซบไหล่ผม แต่ก็ต้องสะดุ้งรีบขยับตัวออกห่างเมื่อสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นแล้วประตูก็เปิดออกพร้อมกับเจนศิลป์เดินเข้ามา“สวัสดีครับคุณกวิน”“สวัสดี”ผมทักส่ง ๆ แล้วกรอกตาเมื่อได้ยินเสียงมือถือปรายทักสวัสดี เสียงเหมือนกับว่าดีใจเหลือเกินที่ได้เจอ ผมหงุดหงิดแม้ว่านี่จะเป็นเสียงพูดจากมือถือก็ตาม เจนศิลป์ยืนข้างหน้าพวกเรา หันหลังกลับมามองที่ปรายแล้วถูกผมจ้องใส่ด้วยสายตาไม่พอใจจึงหันกลับไป แต่ยังหันกลับมามองผมสลับกับปรายอีกครั้ง ปรายดูท่าทางอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด แต่ผมแสยะยิ้มในใจ หึ! ไอ้หมอนี่มองออก ดีแล้ว จะได้รู้ว่าใครเป็นของใครพอประตูลิฟต์เปิดออกเจนศิลป์ขยับให้ปรายเดินออกไปก่อนแล้ว ปรายก้มหัวให้ผมทีหนึ่งก่อนเดินออกจากลิฟต์ เจนศิลป์ก้มหัวทำความเคารพผมเหมือนกันแล้วก็เดิมตามออกไป แต่ผมกดหยุดประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดไว้เมื่อได้ยินเสียงปรายหัวเราะอะไรบา

 กวิน ปาร์ตี้ใกล้จะเลิก ผมกับปรายนั่งในมุมค่อนข้างส่วนตัว เธอไม่ใช่สาวปาร์ตี้ ที่มานี่เพราะอยากเจอน้องสาวผมมากกว่า ผมเห็นแม่สอดส่ายสายตาไปรอบ ๆ พอมองมาทางนี้ก็ยิ้มพร้อมพยักหน้า แล้วก็มองไปที่คู่ของมิรากับแฟนหนุ่มตรงข้างสระว่ายน้ำ ต่อด้วยพี่ตฤณกับหยกตรงข้างบาร์เครื่องดื่ม แล้วก็วกกลับมาทางผมกับปรายอีกครั้ง เป็นที่เข้าใจได้เพราะแม่ไม่เคยเห็นผมใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อน ผมเลิกสนใจ หันมาหาปรายที่นั่งซบในอ้อมแขน โน้มหน้าจูบขมับเธอเบา ๆ แล้วก็เห็นพ่อผ่านทางหางตากำลังเดินไปหาแม่ คว้าตัวมาโอบกอดซึ่งเป็นภาพที่เห็นจนชินตา แล้วก็ต้องขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นพ่อเช็ดน้ำตาให้แม่ แต่ก็คลายลงเมื่อเห็นแม่ตีอกพ่อที่หัวเราะเธอ เดาว่าพ่อน่าจะแซวแม่เรื่องอารมณ์อ่อนไหว ผมส่ายหัวก่อนที่จะหลับตาลงผ่อนคลายไปกับบรรยากาศผมน่าจะใจลอยเกินไปหน่อย มารู้ตัวอีกทีตอนที่ปลายขยับเข้ามากระซิบข้างหู“คุณกวินคะ ปรายขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ”หลังจากที่ปรายลุกไปแล้วผมก็นั่งปล่อยใจมองคนโน้นคนนี้แต่ไม่เก็บมาใส่ใจจนกระทั่งสักพักเห็นปรายยืนข้างสระน้ำกับมิราและ