All Chapters of เล่ห์ร้อนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“ไม่จริงค่ะคุณย่า วันนี้มันไปที่สปาสาขาใหม่ พีชยังเห็นมันลอยหน้าลอยตาอยู่ที่ร้านเลย มันไม่ได้อยู่บุรีรัมย์”ขวัญชีวาพูดโพล่งออกไปโดยไม่ทันคิด ไม่นำพากับแรงสะกิดของมารดาที่พยายามส่งสัญญาณเตือน“แล้วหล่อนจะไปให้เขาตบถึงที่ทำไมล่ะ อยู่ดีไม่ว่าดีเองนี่นา ฉันเคยบอกเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือว่าให้ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมาข้องแวะกันอีก แล้วทำไมหล่อนไม่ฟัง หืม...”ขวัญชีวาหุบปากฉับทันที อรชุมาเห็นดังนั้นจึงอดพูดไม่ได้“แต่ทำกันขนาดนี้ก็เกินไปหน่อยนะคะคุณแม่ ยังไงพีชก็เป็นน้อง ลินดาไม่น่าทำกับน้องสาวตัวเองขนาดนี้”“อ้อ...นี่หล่อนเห็นแม่ลินดาเป็นพี่สาวด้วยหรือแม่พีช ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ถ้านับถือเป็นพี่เป็นน้องกันแล้วแบบนี้คนแก่อย่างฉันก็คงนอนตายตาหลับ”มารศรีแกล้งพูดแทงใจดำสองแม่ลูก และคนที่เก็บอารมณ์และความคิดของตัวเองไม่เคยอยู่อย่างขวัญชีวาก็โพล่งขึ้นมาทันที“เปล่าสักหน่อยค่ะคุณย่า พีชไม่มีวันนับญาติกับคนที่ฆ่าพ่อตัวเองได้ลงคอหรอก”“แม่พีช!” มารศรีตวาดใส่หลานเสียงกร้าว ก่อ

“ตาปก แกอยู่ไหนแล้วเนี่ย”“ผมออกจากบุรีรัมย์แล้วครับคุณแม่ นี่ใกล้ถึงโคราชแล้ว โธ่...ทนคิดถึงผมไม่ไหวขนาดนั้นเลยหรือคร้าบ” พูดจบเขาก็หัวเราะอย่างอดไม่อยู่เมื่อได้ยินเสียง “เชอะ” ราวกับประชดของมารดา“แล้วแกจะถึงกรุงเทพฯ กี่โมงกี่ยามยะพ่อคุณ”“ผมคิดว่าน่าจะไปถึงประมาณทุ่มนิด ๆ ครับคุณแม่ อยากกินกะหรี่ปั๊บสระบุรีไหมครับ ผมจะได้แวะซื้อไปฝาก”“ถ้าผ่านก็ซื้อมาเถอะ”“ได้เลยครับคุณแม่” เขารู้ว่ามารดาชอบกินกะหรี่ปั๊บมาก ทุกครั้งที่กลับจากบุรีรัมย์ ท่านมักจะให้เขาแวะซื้อติดไม้ติดมือกลับบ้านไปด้วยทุกครั้ง“ถ้าอย่างนั้นสักประมาณสองทุ่มแกมารับแม่ที่อเวนิวตรงเลียบทางด่วนหน่อยได้ไหม แม่จะไปทำสปาน่ะแต่รถแม่ยังไม่ได้ติดป้ายวงกลมอันใหม่เลยไม่อยากเสี่ยงขับ กลัวไปเจอตำรวจเข้า ตอนไปว่าจะให้ตาป้องขับรถไปส่ง แต่ขากลับคงต้องให้แกมารับแม่แล้วล่ะเพราะตาป้องเขาจะออกไปงานแต่งของเพื่อน”“ได้เลยครับคุณแม่ อเวนิวตรงเลียบทางด่วนใช่ไหมครับ เอาเป็นว่าถ้าผมถึงกรุงเทพฯ

ประโยคหลังชายหนุ่มไม่ได้พูดออกไปเพราะเกรงว่าจะยิ่งทำให้เธอเกลียดขี้หน้าตนไปมากกว่านี้ เขามองมารดาที่กำลังคุยหัวร่อต่อกระซิกกับมารดาของหญิงสาวก็พอรู้แล้วว่างานนี้เขาถูกมารดาสุดที่รักวางแผนจับคู่มาดูตัวอีกตามเคย แต่ทว่างานนี้เขายินดี และเต็มใจให้ท่านจับคู่เป็นอย่างยิ่งแม่ครับ...ผมรักแม่ที่สุดในโลกเลย!เมื่อถึงร้านอาหารญี่ปุ่น สองหนุ่มสาวต่างนั่งคู่กับมารดาของตน จึงทำให้อลินดากับปกเกล้าต้องนั่งตรงข้ามกันอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง หญิงสาวพยายามทำเป็นไม่สนใจเขา ขณะที่ปกเกล้าก็พยายามสงวนท่าทีของตนไม่ให้ดีใจจนออกนอกหน้าเกินไปนักเพราะไม่อยากให้บรรดาแม่ ๆ รู้ว่าเขากับอลินดารู้จักกันมาก่อนหน้านั้นหลังจากสั่งอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ เกศรินจึงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน“เห็นแม่ของหนูบอกว่าหนูหุ้นกับเพื่อนทำเกสต์เฮ้าส์ที่บุรีรัมย์ใช่ไหมจ๊ะลินดา”“ใช่ค่ะ หุ้นกับเพื่อนอีกสองคน” หญิงสาวตอบไปตามความจริงเพราะมั่นใจว่ามารดาของตนคงเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟังหมดแล้ว“แหม พอดีเลยนะเนี่ยพี่ปกเขาก็ไปเปิดศูนย์ตกแต่งรถสปอร์

และความจริงแล้วเขาเองก็ไม่ได้สนใจเกมการพนันขันต่อที่ท้าทายอลินดาไว้ เขาแค่อยากหาเรื่องใกล้ชิดเธอเท่านั้นเพราะยอมรับว่าตนถูกใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ และไม่ใช่ว่าเขาถูกใจเธอที่ความสวยสง่าหรือเซ็กซี่เท่านั้น แต่เขาถูกใจไลฟ์สไตล์ และรสนิยมของเธอมากกว่า ผู้หญิงแบบนี้ใช่ว่าจะเจอกันได้ง่าย ๆ เขาเองก็เป็นพวกที่ชอบอะไรที่เป็นแรร์ไอเทมเสียด้วยสิ อลินดาสะดุ้งตื่นกลางดึกเมื่อรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกของอะไรบางอย่างที่กำลังเกาะกุมข้อเท้า ครั้นพอลืมตาขึ้นหญิงสาวก็พบว่าตนไม่ได้นอนอยู่ในห้องของตัวเอง แต่กำลังนอนอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบตรงหน้าบันได เธอหลับตาลงไปอีกครั้งแล้วลืมขึ้นมาใหม่จึงพบว่าสถานที่อันแสนคุ้นเคยนี้ไม่ใช่บ้านที่ตนอาศัยอยู่กับมารดาในปัจจุบัน แต่เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เคยอาศัยอยู่ที่นั่นจนอายุได้สิบห้าปีแรงบีบที่ข้อเท้าเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังเหมือนกำลังดึงร่างเธอให้เข้าไปใกล้หญิงสาวจึงผงกศีรษะขึ้นมอง สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาคือผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นเช่นกัน หากแต่ใบหน้าของเขานั้นมีแต่เลือดเต็มไปหมดจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นใคร ดวงต

...จะว่าไปแล้ว จะชุดแข่งรถหรือเสื้อยืดกางเกงยีนที่เขาเคยเห็นเธอใส่ ไม่ว่าอลินดาจะอยู่ในชุดอะไร เขาก็ไม่อาจละสายตาจากเธอได้อยู่ดี“มากันเยอะแล้วสิเนี่ย น้ามาสายใช่ไหม” อรพิมดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด“ก็ประมาณเกือบสิบคนครับคุณน้า แต่ส่วนใหญ่มีแต่คนกันเองทั้งนั้นแหละ เห็นคุณแม่บอกว่าเพื่อน ๆ ที่มาวันนี้คุณน้าก็รู้จักทุกคนนี่ครับ”ปกเกล้าคุยกับมารดาของอลินดา แต่สายตากลับคอยมองตามหญิงสาวที่ก้มไปหยิบของที่เบาะหลัง เมื่อเธอปิดประตูรถเขาจึงเห็นว่าของที่เธอหยิบมานั้นคือถุงกล่องของขวัญที่นำมาให้มารดาของเขานั่นเอง“มันก็จริงนะ แต่น้าไม่ได้เจอเพื่อนมาหลายสิบปีมากแล้ว ก็เลยรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้สิ แล้วแม่เราล่ะ อยู่ในบ้านใช่ไหม”“ครับ คุณแม่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนอยู่” เขายื่นมือไปหาอลินดาแล้วพูดว่า“ให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่หนัก” หญิงสาวตอบพลางยิ้มบาง ๆ ปกเกล้าจึงไม่เซ้าซี้รบเร้าช่วยเธอถืออีก“ถ้างั้นก็เชิญเข้าบ้านกันเลยครับ” พูดจบชายหนุ่มก็