All Chapters of Trapped With The Crippled Billionaire: Chapter 91 - Chapter 100

Angela ay abala na sa pagta-type at pag-aayos ng layout ng magazine. Nang bigla na lang sumulpot si Qiu Yue at inihagis ang isang folder sa harap niya, napaangat siya ng tingin at napakunot ang noo.“Yesha, medyo huli na. Puwede bang ikaw na ang magbilang nito?” tanong ni Angela nang mahinahon, kahit pagod na siya.Parang narinig ni Yesha ang pinakakatawa-tawang bagay sa buong buhay niya. Napataas ang kilay niya at sumimangot. “Ano kamo? Alam mo bang sobrang busy ko? Ako na nga ang nag-interview nito mag-isa! Pagod na pagod na akong mag-ayos ng transcripts, tapos gusto mo pa akong mag-ayos ng ganitong kaliliit na bagay?”Hindi nagpatinag si Angela, pilit na umunawa. “Pasensya na, pero maraming trabaho rin dito sa akin. Siguro puwedeng—”Hindi na siya natapos sa sasabihin dahil mabilis siyang pinutol ni Yesha, ang tono nito ay sadyang pinatulis para marinig ng lahat. “Angela, alam kong malakas ka sa mga boss dito. Pero kailangan bang umasta kang parang hari’t reyna? Parang kinakain mo

Pagkasabi nito, marahas na hinawi ni Angela ang kamay ni George. Hindi niya ito tiningnan, at tuluyang tumalikod upang umalis. Nang makalabas siya sa tea room, ramdam niya ang sobrang bigat sa kanyang dibdib. Para bang sasabog na siya anumang oras, at halos hindi siya makahinga.Bigla, tumunog ang kanyang cellphone.Napatitig siya sa screen. Nang makita ang pangalang nakadisplay, bahagya siyang natigilan. Sa sumunod na segundo, mabilis niyang sinagot ang tawag, parang nakakapit sa huling pag-asang natitira sa kanya."Mateo..." mabilis niyang sambit bago pa man nagsalita ang nasa kabilang linya.Mula sa kabilang dulo ng telepono, narinig niya ang malamig ngunit malalim na boses ni Mateo. “Nasaan ka, Angela?”“Nasa opisina ako,” pilit niyang kalmahin ang boses habang sumagot. “Nag-o-overtime ako. Nag-text ako kanina, sabi kong huwag mo na akong hintayin para kumain.”“Alam ko,” malamig at walang emosyon ang sagot ni Mateo, pero sa mga oras na ito, ramdam ni Angela na parang isang pampak

Nagkagulo ang lahat sa paligid, lalo na ang mga taong nagmumula sa iba’t ibang opisina ng magasin. Sa gitna ng kanilang sigawan, kanya-kanya silang takbuhan, animo’y mga langgam na binuhusan ng tubig.Pero ang lalaking tila nawawala na sa sarili ay malinaw na si George ang pakay. Habang nagkakahiwa-hiwalay ang mga tao, lalo nitong binilisan ang hakbang papunta kay George. Sumisigaw ito sa paraan na para bang hirap pa rin magsalita ng Filipino, “George! Wala kang hiya! Dahil sa’yo, nawalan ako ng trabaho at pamilya! Magkasama tayong mamatay!”Si George, na mula pagkabata ay pinalaki sa karangyaan at kasosyalan, ay ngayon lang nakasaksi ng ganitong sitwasyon. Napako siya sa kinatatayuan, nanlalaki ang mga mata sa takot. Ang matalim na patalim na hawak ng lalaki ay papalapit nang papalapit sa kanya, pero tila wala siyang lakas para gumalaw o magtago.Sa isang banda, si Angela, na nakatayo lamang sa gilid at nanonood ng eksena, ay biglang nabalot ng pagkabahala. Sa hindi naisip na dahilan

Ang biglaang katahimikan sa loob ng silid ay parang sumabog na bomba."George?" Tumikhim si Mateo habang tinitigan ang pumasok na lalaki. Bahagya siyang umangat sa pagkakaupo, tila nagtataka ngunit may halong hinanakit. "Anong ginagawa mo rito?" Ang tono niya’y mahirap basahin—malamig pero may banta.Hindi tulad ni Mateo, halata ang bakas ng emosyon sa mukha ni George. Hindi nito maitago ang pagkaasiwa, pero pinilit niyang tumugon, "May nangyaring kaguluhan sa opisina ng magasin. Inatake ako ng mga holdaper… Nasugatan si Angela habang pinoprotektahan ako. Kaya dinala ko siya rito sa ospital."Naaramdaman ni Angela ang biglang pagkirot ng dibdib niya.Ano ba ‘to? Sinadya ba talaga ni George na sabihin iyon? Bakit kailangang ganito pa ka-detalye? Hindi ba siya natatakot na baka mali ang isipin ni Mateo?Pinilit ni Angela na suriin ang reaksyon ni Mateo, ngunit parang malamig na bato ang mukha nito. Ang mga mata niyang tila itim na balon ay walang binibigay na emosyon. Wala siyang mabasa

"Iniisip ko lang kung galit ka," tahasang sagot ni Angela habang iniwasang tumingin nang diretso kay Mateo."Bakit ako magagalit?" tanong nito, ang malamig na tinig ay tila hangin sa kalagitnaan ng gabi.Bahagyang nag-atubili si Angela bago nagsalita, "Galit ka kasi nasaktan ako... dahil kay George."Habang sinasabi niya iyon, ang boses niya'y naging mas mababa, parang malambot na balahibo na dumaan sa pandinig ni Mateo. Napatingin ito kay Angela, at ang madilim niyang mga mata'y tila unti-unting lumambot."Oo, galit ako," tahasang sagot ni Mateo.Nabigla si Angela sa diretsahang pag-amin ng asawa. Napatingala siya at nagtama ang kanilang mga mata.Habang pinagmamasdan ni Mateo ang nagtatakang anyo ni Angela, bahagya nitong itinaas ang kilay. "Ano, hindi mo ba tatanungin kung bakit ako galit?""Sa tingin ko... alam ko naman kung bakit," sagot ni Angela nang marahan, waring nagdadalawang-isip pa."Talaga? Kung ganoon, sabihin mo nga," hamon ni Mateo, ang tinig ay bahagyang nagiging ser