George.Si George ay may dalang lunch box, halatang pinainit niya ito sa microwave sa tea room. Pero hindi niya inaasahang makikita roon si Angela Mateo. Natigilan siya.Biglang naging malamig ang ekspresyon ni Angela. Tumalikod siya at nagmadaling umalis. Ngunit tinawag siya ni George."Angela!"Hindi tumigil si Angela. Nagpatuloy siya sa paglakad palabas, pero biglang hinawakan ni George ang kanyang pulso, dahilan para mapahinto siya. Paglingon niya, nakita niya ang galit na mukha ni George."Angela," ani George habang bahagyang lumalim ang boses. "Tinatawag kita, hindi mo ba ako naririnig?""Narinig ko," malamig na sagot ni Angela. "Pero ayoko lang makialam."Ang malamig na tono ni Angela ay parang isang saksak para kay George. Napadiin ang pagkakahawak niya sa pulso ni Angela."Galit ka pa rin ba tungkol sa nangyari sa party?" Pilit na pinipigil ni George ang kanyang emosyon. "Pasensya na. At tungkol sa litrato... hindi ko talaga alam ang tungkol doon. Maniwala ka, hindi ako ganoo
Pagkasabi nito, marahas na hinawi ni Angela ang kamay ni George. Hindi niya ito tiningnan, at tuluyang tumalikod upang umalis. Nang makalabas siya sa tea room, ramdam niya ang sobrang bigat sa kanyang dibdib. Para bang sasabog na siya anumang oras, at halos hindi siya makahinga.Bigla, tumunog ang kanyang cellphone.Napatitig siya sa screen. Nang makita ang pangalang nakadisplay, bahagya siyang natigilan. Sa sumunod na segundo, mabilis niyang sinagot ang tawag, parang nakakapit sa huling pag-asang natitira sa kanya."Mateo..." mabilis niyang sambit bago pa man nagsalita ang nasa kabilang linya.Mula sa kabilang dulo ng telepono, narinig niya ang malamig ngunit malalim na boses ni Mateo. “Nasaan ka, Angela?”“Nasa opisina ako,” pilit niyang kalmahin ang boses habang sumagot. “Nag-o-overtime ako. Nag-text ako kanina, sabi kong huwag mo na akong hintayin para kumain.”“Alam ko,” malamig at walang emosyon ang sagot ni Mateo, pero sa mga oras na ito, ramdam ni Angela na parang isang pampak
"Salamat," mahina ngunit taos-pusong sabi ni Angela habang nakayakap kay Mateo, ang mga mata niya'y kumikislap. "Mag-o-overtime ako."Ramdam ni Mateo ang lambot ng katawan ni Angela sa kanyang bisig. Hindi niya mapigilang ngumiti nang bahagya. "Sige, maghihintay ako sa bahay."Tumango si Angela at bumaba ng sasakyan.Pagkababa, hindi siya agad pumasok. Tumayo lang siya roon, nakatingin habang palayo ang sasakyan ni Mateo.Ang init mula sa hawak niyang lunch box ay dumadaloy sa kanyang mga braso. Napakainit nito...Katulad ng yakap ni Mateo kanina.Habang inaalala ang yakap na iyon, parang nararamdaman pa rin ni Angela ang halimuyak ni Mateo na tila nakakapit pa sa kanya. Bahagya siyang namula."Tama na, Angela. Tama na ang pagiging lutang," sabi niya sa sarili habang marahang pinapalo ang kanyang mukha. Mabilis siyang tumakbo paakyat.Hindi man niya napansin, ang mabigat niyang pakiramdam dahil sa nangyari kanina kay George ay parang napawi nang dumating si Mateo.Pagkatapos ng halos
Nagkagulo ang lahat sa paligid, lalo na ang mga taong nagmumula sa iba’t ibang opisina ng magasin. Sa gitna ng kanilang sigawan, kanya-kanya silang takbuhan, animo’y mga langgam na binuhusan ng tubig.Pero ang lalaking tila nawawala na sa sarili ay malinaw na si George ang pakay. Habang nagkakahiwa-hiwalay ang mga tao, lalo nitong binilisan ang hakbang papunta kay George. Sumisigaw ito sa paraan na para bang hirap pa rin magsalita ng Filipino, “George! Wala kang hiya! Dahil sa’yo, nawalan ako ng trabaho at pamilya! Magkasama tayong mamatay!”Si George, na mula pagkabata ay pinalaki sa karangyaan at kasosyalan, ay ngayon lang nakasaksi ng ganitong sitwasyon. Napako siya sa kinatatayuan, nanlalaki ang mga mata sa takot. Ang matalim na patalim na hawak ng lalaki ay papalapit nang papalapit sa kanya, pero tila wala siyang lakas para gumalaw o magtago.Sa isang banda, si Angela, na nakatayo lamang sa gilid at nanonood ng eksena, ay biglang nabalot ng pagkabahala. Sa hindi naisip na dahilan
Si George ay tila hindi na napansin ang pagbabagong nararamdaman ni Angela. Sa halip, patuloy pa rin itong nagsesermon, galit na galit."Angela, babae ka! Bakit ba kailangan mong magpaka-bayani? Ano ba namang iniisip mo!"Napatigil si Angela, nagulat sa kanyang narinig. Maya-maya, bahagya siyang napangiti, ngunit may bahid ng pait sa kanyang pagtawa.Naalala niya ang mga panahong magkasama pa sila ni George noong nag-aaral sila. Palaging sinasabi sa kanya ni George ang parehong linya tuwing nagpapakapagod siya para sa scholarship, tuwing ipinaglalaban niya ang mga kaklase niyang babae, o tuwing lumalaban siya sa long-distance run kahit may sakit."Angela, babae ka pa rin! Ano ba!" Iyon ang parati niyang sinasabi habang yakap siya nang mahigpit—galit ngunit puno ng pag-aalala.Habang nagbabalik sa isip ni Angela ang mga alaala, narinig nila ang tunog ng ambulansya sa labas. Walang sinabi si George. Kaagad niya itong binuhat nang marahan ngunit may pagmamadali. Walang pakialam sa mga ma
Ang biglaang katahimikan sa loob ng silid ay parang sumabog na bomba."George?" Tumikhim si Mateo habang tinitigan ang pumasok na lalaki. Bahagya siyang umangat sa pagkakaupo, tila nagtataka ngunit may halong hinanakit. "Anong ginagawa mo rito?" Ang tono niya’y mahirap basahin—malamig pero may banta.Hindi tulad ni Mateo, halata ang bakas ng emosyon sa mukha ni George. Hindi nito maitago ang pagkaasiwa, pero pinilit niyang tumugon, "May nangyaring kaguluhan sa opisina ng magasin. Inatake ako ng mga holdaper… Nasugatan si Angela habang pinoprotektahan ako. Kaya dinala ko siya rito sa ospital."Naaramdaman ni Angela ang biglang pagkirot ng dibdib niya.Ano ba ‘to? Sinadya ba talaga ni George na sabihin iyon? Bakit kailangang ganito pa ka-detalye? Hindi ba siya natatakot na baka mali ang isipin ni Mateo?Pinilit ni Angela na suriin ang reaksyon ni Mateo, ngunit parang malamig na bato ang mukha nito. Ang mga mata niyang tila itim na balon ay walang binibigay na emosyon. Wala siyang mabasa
Tahimik na pumasok sa silid si Mateo, ang malamlam na liwanag mula sa labas ng bintana ay lalong nagpatingkad sa seryoso niyang ekspresyon.Matapos ang ilang saglit ng katahimikan, bahagyang bumuka ang maninipis niyang labi. Napatingin si Angela, iniisip kung tatanungin na naman ba siya nito. Parang nauubusan siya ng hininga sa kaba at hindi niya alam kung paano sasagot. Ngunit hindi niya inaasahan ang mga salitang lumabas sa bibig ni Mateo.“Magpahinga ka nang maayos. Papahandaan ko kay Aunt Selene ng chicken soup para sa’yo.”Nanlaki ang mga mata ni Angela. Hindi siya makapaniwala. Bakit biglang tumigil si Mateo sa pagtatanong? Tila ba nawala ang tensyon, pero bago pa man siya makapagtaka nang husto, naramdaman niya ang mainit at malaki niyang kamay na dahan-dahang tinakpan ang kanyang mga mata.“Matulog ka na. Kung may gusto kang sabihin, bukas na lang pagkatapos mong magpahinga.”Ang boses ni Mateo ay mababa, halos parang bulong, at napakaamo na para bang dinampihan siya ng anghel
"Iniisip ko lang kung galit ka," tahasang sagot ni Angela habang iniwasang tumingin nang diretso kay Mateo."Bakit ako magagalit?" tanong nito, ang malamig na tinig ay tila hangin sa kalagitnaan ng gabi.Bahagyang nag-atubili si Angela bago nagsalita, "Galit ka kasi nasaktan ako... dahil kay George."Habang sinasabi niya iyon, ang boses niya'y naging mas mababa, parang malambot na balahibo na dumaan sa pandinig ni Mateo. Napatingin ito kay Angela, at ang madilim niyang mga mata'y tila unti-unting lumambot."Oo, galit ako," tahasang sagot ni Mateo.Nabigla si Angela sa diretsahang pag-amin ng asawa. Napatingala siya at nagtama ang kanilang mga mata.Habang pinagmamasdan ni Mateo ang nagtatakang anyo ni Angela, bahagya nitong itinaas ang kilay. "Ano, hindi mo ba tatanungin kung bakit ako galit?""Sa tingin ko... alam ko naman kung bakit," sagot ni Angela nang marahan, waring nagdadalawang-isip pa."Talaga? Kung ganoon, sabihin mo nga," hamon ni Mateo, ang tinig ay bahagyang nagiging ser
Her voice became softer and softer hanggang halos wala nang marinig.Alam ni Angela kung gaano kalabo ang naging palusot niya. Para siyang magnanakaw na nahuli sa akto. Hindi siya makapaniwala na magagawa niya ang ganoong bagay—pakialaman ang pagmamay-ari ng iba.Si Mateo, na kanina’y nanonood lang sa kanya habang namumutla siya, ay napansin ang biglang sakit sa kanyang dibdib.Ano ba naman ‘to? tanong niya sa sarili. Masyado bang matalas ang tono niya kanina kaya natakot si Angela?Ayaw niya sanang maging masungit sa kanya, pero ang eksena kanina—kung saan muntik nang mabasag ang kwintas—ay hindi maalis sa isip niya.Napakahalaga ng kwintas na iyon. Kung nasira nga iyon kanina…Ayaw na niyang isipin pa.Napansin niyang masama na ang pakikitungo niya kay Angela mula pa noong umpisa. Pinilit niyang pakalmahin ang sarili kaya tumayo siya at naglakad patungo sa closet. Kinuha niya ang polo na isusuot niya para sa trabaho. “May aasikasuhin lang ako sa kumpanya. Maaga ka nang matulog,” mal
Ang bawat bahagi ng kuwintas ay perpekto, maliban sa isang bahagi na tila inukit ng iba. Medyo magaspang ang pagkakagawa, ngunit malinaw pa rin ang pagkakaukit ng isang salita—“Jade.”Jade…Biglang pumasok sa isipan ni Angela ang sinabi noon ni Don Alacoste—“Ilang taon na ang lumipas. Simula nang mamatay si Jade, inakala kong hindi na ulit magmamahal si Mateo.”Puwede bang sa babaeng ito galing ang kuwintas?Sino ba siya? Ex-girlfriend ni Mateo? At nasaan na siya ngayon?Sa ilalim ng anino ng kuryosidad, hindi naiwasan ni Angela na kuhanin ang mga litrato sa loob ng drawer.Sa sandaling makita niya ang mga ito, tila huminto ang mundo niya.Sa larawan, may isang lalaki at babae na parehong bata pa, mukhang nasa edad disiotso.Madaling nakilala ni Angela ang lalaki—si Mateo.Pero hindi ito ang Mateo na seryoso at misteryoso ngayon. Ang Mateo sa litrato ay mas bata, mas palaban ang itsura, ngunit nandoon pa rin ang nakakabighaning mga mata.Kung ang kasalukuyang Mateo ay parang isang ta
Habang namumula ang pisngi ni Angela, napansin ni Mateo na tila mas lalong gumanda ito sa kanyang paningin. Napangisi siya at bahagyang tinaas ang kilay, “Alin kaya doon ang gusto mong pag-usapan?”Hindi makatingin nang diretso si Angela, at halos mabulol sa pagsagot, “Yung… yung sinabi mong ikaw ang… gumagalaw.” Habang nagiging mas mahina ang boses niya, tila gusto na niyang magtago sa ilalim ng lupa.Natawa si Mateo at gamit ang daliri, marahan niyang itinulak pataas ang baba ni Angela upang magtama ang kanilang mga mata. “Hindi ako nagsisinungaling. Dapat nga naman akong gumalaw… O baka gusto mong subukan ngayon?”“Hindi! Hindi na kailangan!” Tulad ng isang nahuling daga, bigla na lamang tumalon si Angela, umiwas ng tingin, at nagmamadaling tumakbo papunta sa kabinet. “A-ano… Maliligo muna ako!”Hindi na siya naghintay ng sagot at sinunggaban ang tuwalya gamit ang kaliwang kamay bago tuluyang tumakbo papasok ng banyo, tila tumatakas.Sa loob ng banyo, nakatingin si Angela sa kanyan
Habang pinapakain ni Mateo si Angela, hindi na siya gaanong naiilang. Napakaingay ng isip niya, pero ang lumabas sa bibig niya’y, “Gusto ko ng broccoli at talong.”Walang imik si Mateo at agad na kinuha ang hinihiling nito. Matyaga niyang idinulot ang pagkain sa bibig ni Angela, na tahimik namang kumakain.Si Uncle Jed at si Aunt Selene, na tahimik na nakamasid sa gilid, halos manlaki ang mga mata sa nakita.Ang kanilang young master, na kilala nilang malamig at tila walang pakialam sa iba, ngayon ay nagpapakain ng asawa gamit ang sariling kamay? Para bang biglang naging milagro ang kanilang mundo!Matagal-tagal din bago naubos ni Angela ang pagkain. Si Mateo naman, abalang-abala sa pagsilbi sa kanya. Nahihiya si Angela kaya’t nagpilit, “Mateo, kaya ko namang kumain gamit ang kaliwang kamay. Kumain ka na rin.”Hindi siya pinansin ni Mateo. Sinigurado muna nitong naubos ni Angela ang laman ng plato bago siya nagsimula kumain.Habang nagliligpit si Aunt Selene ng mga plato, biglang napa
Si Angela ay nagtaka at tinitigan si Mateo. “Ito ba… ang kaso ng pagkidnap sampung taon na ang nakalipas?”Si Mateo ay isang paboritong anak ng mayaman, at hindi maiisip ni Angela kung paano siya nasaktan ng ganoon kalubha maliban na lamang kung may kinalaman ito sa kaso ng pagkidnap na nangyari sampung taon na ang nakaraan.“Oo,” sagot ni Mateo na nakayuko habang ina-aplay ang gamot kay Angela kaya hindi ito makita ang ekspresyon sa kanyang mukha. “Tatlong kutsilyo, tatlong tama sa hita. Kung hindi agad nakuha ang tamang medikal na atensyon, malamang ay magiging inutil ang mga paa ko.”Nanginginig ang braso ni Angela at bigla niyang naisip kung gaano siya kalakas magbitaw ng salita kanina. Lumuha siya, bahagyang pumikit, at mahina siyang nag-sorry, “Pasensya na…”“Anong pinagsisihan mo?” tanong ni Mateo.“Nasabi ko ang tungkol sa iyong masalimuot na kwento.” Naramdaman ni Angela na kung ikukumpara sa lahat ng dinaanan ni Mateo, parang napakaliit lang ng pinagdadaanan niyang sugat.“W
Kung totoong isa siyang makasariling babae na gagawin ang lahat para sa pera, bakit nga ba iniligtas niya si George sa ganoong delikadong sitwasyon?Habang iniisip ito, napabuntong-hininga si George. Dalawang taon na ang nakalipas, at tila ngayon lang siya naguguluhan sa lahat ng kanyang akala. Maaari kayang mali ang iniisip niya tungkol kay Angela?Habang mas pinipilit niyang tanggapin ang posibilidad na nagkamali siya, mas lalo niyang nararamdaman ang pag-aalinlangan. Pero… hindi, imposible. Saanman niya tingnan, hindi ito pasok sa lohika niya.Pagkalipas ng tatlong minuto ng pag-iisip, hindi na siya mapakali. Kinuha niya ang kanyang telepono at nag-dial.“Hello, ako ito,” malamig niyang sabi sa kabilang linya. “May ipapahanap akong impormasyon. Siguraduhin mong kumpleto at totoo ang lahat ng detalye.”Pagkauwi mula sa ospital, mabilis na nag-shower si Angela. Sa wakas, nawala rin ang amoy ng disinfectant na tumatak sa kanyang ilong sa loob ng ospital.Pagkatapos ng shower, nahiga s
Mateo ay natigilan at tumingin kay Angela. “Bakit?”“Ahm… Ayoko talagang maospital,” sagot ni Angela na may paawang tingin. “Ayoko kasi talaga ng ospital mula noon. Tignan niyo naman, maliit na sugat lang ito. Hindi naman siguro kailangan ng ganito ka-seryoso. Pwede bang umuwi na lang ako?”Sumeryoso ang mukha ni Mateo. “Mas ligtas kung manatili ka rito. Paano kung maimpeksiyon ang sugat mo? O kung sakaling may kung anong mikrobyo o virus ang nilagay ng taong iyon sa kutsilyo?”Napayuko si Angela, nahihiya sa sitwasyon.“Isa lang akong ordinaryong tao,” naisip niya. “Bakit naman nila ako gagawan ng ganitong klaseng plano?”Alam niyang si Mateo ay madaling maantig ang puso kaya nagpatuloy siya sa pagpapakita ng pagiging kawawa. “Mateo, maayos na ako, promise. At nandiyan ka naman, ‘di ba? Kahit maimpeksiyon pa ako, kaya mo namang tumawag ng doktor agad.”Napansin ni Angela na unti-unting lumuwag ang ekspresyon sa mukha ni Mateo kaya nagmadali siyang dagdagan ang kanyang argumento. “At
Hindi inasahan ni Angela na bigla siyang tanungin ni Mateo nang ganito. Sandali siyang natigilan bago sumagot, "Wala akong masyadong inisip noong oras na iyon. Gusto ko lang pigilan ang lalaking iyon. Hindi ko akalain na sobrang baliw niya para saktan ako."Nagmamatyag lamang si Mateo habang bahagyang kumitid ang mga mata, ngunit nanatiling tahimik."Pero, sa tingin ko, may mabuting naidulot din ito," ani Angela, tila may naisip na bigla. Kumislap ang kanyang mga mata. "At least, sa ganitong paraan, pakiramdam ko ay wala na akong utang na loob kay George."Doon na tumingin si Mateo kay Angela. "Utang?""Oo," tumango si Angela, "Noong nag-aaral pa ako, talagang gipit kami sa matrikula. Lagi akong nag-a-apply ng scholarship at nagpa-part-time job. Pero, hindi ko alam, palihim pala akong tinutulungan ni George."Pinalaki si Angela ng kanyang ina, si Shane, nang mag-isa. Ang kalusugan ni Shane ay laging mahina, lalo na noong nasa kolehiyo si Angela. Dahil dito, hindi niya magawang suporta
"Iniisip ko lang kung galit ka," tahasang sagot ni Angela habang iniwasang tumingin nang diretso kay Mateo."Bakit ako magagalit?" tanong nito, ang malamig na tinig ay tila hangin sa kalagitnaan ng gabi.Bahagyang nag-atubili si Angela bago nagsalita, "Galit ka kasi nasaktan ako... dahil kay George."Habang sinasabi niya iyon, ang boses niya'y naging mas mababa, parang malambot na balahibo na dumaan sa pandinig ni Mateo. Napatingin ito kay Angela, at ang madilim niyang mga mata'y tila unti-unting lumambot."Oo, galit ako," tahasang sagot ni Mateo.Nabigla si Angela sa diretsahang pag-amin ng asawa. Napatingala siya at nagtama ang kanilang mga mata.Habang pinagmamasdan ni Mateo ang nagtatakang anyo ni Angela, bahagya nitong itinaas ang kilay. "Ano, hindi mo ba tatanungin kung bakit ako galit?""Sa tingin ko... alam ko naman kung bakit," sagot ni Angela nang marahan, waring nagdadalawang-isip pa."Talaga? Kung ganoon, sabihin mo nga," hamon ni Mateo, ang tinig ay bahagyang nagiging ser