All Chapters of ฟาร์มร้อนอ้อนรัก: Chapter 71 - Chapter 80

“อืม... หวาน... เอื้อมจ๋า... หวานเหลือเกิน” ปูรณ์ตวัดปลายลิ้นร้อนตักตวงน้ำหวานกลืนกิน น้ำหวานของเอื้อมดาวช่าง ‘หวาน’ และ ‘หอม’ อย่างที่คาดเดาไว้จริงๆ และแหล่งผลิตก็สวยสดหมดจด จนเขาอยากแยงลิ้นเข้าไปควานหาครั้งแล้วครั้งเล่า อยากเซาะลิ้นเข้าไปตามรอยแยกของกลีบดอกไม้ที่แย้มออกจากกันเพียงน้อยเพราะปลายลิ้นเขาสอดแทรกไม่มีหยุด เขาดูดดื่มกลืนกินความหวาน สูดดมความหอม ยิ่งดูดดื่มก็ยิ่งเมามัน อยากกิน อยากชิมให้อิ่ม และยิ่งได้ยินเสียงครางกระเส่าของเอื้อมดาว เขายิ่งเพิ่มความเร็วของปลายลิ้น กวาดต้อน ตวัดระริก โบกสะบัดลิ้นร้อนสอดใส่ไม่ว่าจะเป็นซ้ายขวาหรือแม้แต่ข้างบนข้างล่าง ปลายลิ้นร้อนก็ส่งเข้าไปชอนชิม เพราะเสียงครวญครางราวจะขาดใจที่ได้ยิน ไม่ต่างจากตัวเร่งเร้าให้เขาต้องไปให้เร็วกว่าเดิม “อา... อา... คุณปูรณ์... อื้อ... คุณปูรณ์... ซี้ด... โอว...” เอื้อมดาวร่ำร้องไม่ขาดปากเพราะหล่อนไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้ เมื่อทุกสัมผัสจากปลายลิ้นสร้างความร้อนรุ่มแต่เพลิดเพลินเหมือนว่าหล่อนกำลังล่องลอยขึ้นไปในอากาศ เพราะสะโพกหล่อนแอ่นร่อนไม่ติดพื้น

“อื้อ... คุณปูรณ์... หนูเจ็บ...” หล่อนร่ำร้องบอกเขาทันทีที่ริมฝีปากเร่าร้อนนั้นเคลื่อนไปตามใบหน้า จากริมฝีปากขึ้นไปจูบที่หน้าผาก ลากลงตามสันจมูก ไปที่แก้มทั้งสองข้าง และจูบที่ริมฝีปากหล่อนอีกครั้ง ก่อนจะเคลื่อนไปจูบซับหยาดน้ำตาของหล่อนที่ไหลอาบไม่ขาดสาย เพราะหล่อนเจ็บจริงๆ เจ็บจนสั่นไปทั้งร่าง “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่จะเจ็บ ต่อจากนี้จะมีแต่สุข เชื่อฉันมั้ย” “หนูเชื่อค่ะ หนูเชื่อคุณปูรณ์... แต่หนูเจ็บ” “อย่าเกร็ง ปล่อยตัวตามสบาย มันจะค่อยๆ ดีขึ้น” ปูรณ์จูบที่ปลายหางตาทั้งสองข้าง แลบปลายลิ้นตวัดซับหยาดน้ำตาอย่างนุ่มนวล เขาจะพยายามหักห้ามใจตัวเอง หักห้ามความอยากที่พุ่งทวีมากล้น เพราะไม่ใช่เพียงหล่อนที่ทรมานด้วยความเจ็บ ตัวเขาเองก็ทรมานจากแรงบีบรัดจนดุ้นใหญ่แทบจะปริแตก ช่องทางของเอื้อมดาวช่างคับแคบจนเขากลัวจะเข้าไปไม่ได้ แต่ธรรมชาติสร้างเขากับหล่อนมาคู่กัน เมื่อส่วนหัวเข้าได้ ส่วนที่เหลือเขาก็ต้องฝ่าฟัน “คุณปูรณ์... หนูเจ็บ... อื้อ... คุณปูรณ์...” “อืม... มันจะดีขึ้น ฉันสัญญา อืม... อูย... เอื้อมจ๋า... โอ

ณ ฟาร์มแกะหน่อย หนูหน่อยบิดกายดิ้นรนจะหนีลงจากเตียง แต่ไวทย์กลับตรึงร่างหล่อนไว้แน่นด้วยร่างกายของเขา ทั้งบดจูบเร่าร้อน ทั้งเสียดสีแก่นกาย ไม่ยอมให้หล่อนพยศ “อื้อ... อาไวทย์ ไม่เอานะคะ หนูหน่อยจะไปหาเอื้อม” “อืม... ก็อาบอกว่าไม่ต้องไปไง” “แต่เอื้อมต้องการความช่วยเหลือนะคะ” “ตอนนี้อาก็ต้องการความช่วยเหลือ นะคะหนูหน่อย ช่วยอานะคะ” “อื้อ... อาไวทย์นี่ เซี้ยวนะคะ ทำไมวันนี้หื่นแต่หัววัน” “ใครว่าหื่นแต่หัววัน หื่นทุกหัวต่างหาก” “อาไวทย์! หนูหน่อยไม่คุยกับอาไวทย์แล้ว อื้อ... อาไวทย์ ไม่เอานะคะ ไม่เอา” “แต่อาอยากเอา นะคะ นะคะหนูหน่อย อาอยากเอา” “อาไวทย์บ้า! ปล่อยหนูหน่อยเถอะค่ะ เอื้อมต้องการความช่วยเหลือนะคะ” “ก็อาบอกแล้วว่ามีคนไปช่วยแล้ว หนูหน่อยไม่ต้องไปหรอก เกะกะเปล่าๆ” “แล้วใครล่ะคะจะไปช่วยเอื้อม อื้อ... อาไวทย์ คุยกันก่อน” “ก็... สามีของเอื้อมไง” “สามีของเอื้อม... เอื้อมมีสามีเหรอคะ” “ใช่สิ” “อื้อ.

เอื้อมดาวมองสำรวจใบหน้าของคนหล่อ ค่อยๆ แตะนิ้วมือที่แนวคิ้วเข้ม เปลือกตาของเขาที่หลับพริ้ม สันจมูกโด่ง และลงมาถึงริมฝีปาก ทุกสิ่งจริงจนหล่อนต้องหลับตาส่ายหน้า ขอให้เมื่อหล่อนลืมตาอีกครั้งนี่จะไม่เป็นเพียงความฝัน ทั้งหมดที่หล่อนเห็นและจับต้องได้อยู่ขณะนี้คือความจริง “อุ้ย!” สิ่งที่ยืนยันได้ไม่ใช่ตาหล่อนที่เห็น แต่เป็นริมฝีปากร้อนผ่าวอ้าอมปลายนิ้วของหล่อนเอาไว้ และเมื่อหล่อนลืมตามอง คุณปูรณ์ก็ตอกย้ำความจริงด้วยการรั้งศีรษะหล่อนเข้าหาและมอบความรุมร้อนแนบริมฝีปากของหล่อน จูบเร่าร้อนแต่หวานที่สุดละเลียดไล้อยู่บนกลีบปากหวาน จนหล่อนมึนงงสับสนจนต้องโอบท่อนแขนรอบลำคอของเขา คุณปูรณ์ทำให้หล่อนล่องลอยราวกำลังไต่ขึ้นสวรรค์ ร่างกายของหล่อนบางเบา มีแต่แสงสีขาวรายล้อม ความสุขกำลังก่อตัว ความทุกข์ที่หล่อนคิดว่ามากมายพลันสลายไปไม่หลงเหลือ อา... ร่างกายหล่อนเบาหวิว ก่อนจะนอนราบบนที่นอนนุ่ม โดยมีเขาทาบทับ “คุณปูรณ์...” “หืม... ว่าไง” ชื่อของเขาเปล่งออกจากปาก หล่อนเห็นเขาฟอนเฟ้นเต้าอวบอัด ที่หล่อนไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อผ้าหลุ

ดวงตาคมเข้มกร้าวขึ้นทันทีที่ไอ้เสี่ยโบ้พูดจบ ทว่าแววตาก็ต้องอ่อนลงเมื่อฝ่ามือนุ่มนิ่มของใครบางคนเอื้อมมากระชับที่ต้นแขน “หือ...” เขาทำเสียงน้อยๆ ในลำคอ เชิงถามว่าหล่อนต้องการอะไร “เขาหมายความว่าอะไรคะ” น้ำเสียงกระซิบแผ่วเบาทำให้ปูรณ์ต้องกระชับฝ่ามือนุ่ม บีบเบาๆ ให้คลายความกังวล “ไม่มีอะไร เอื้อมออกไปข้างนอกก่อนนะ ทางนี้ฉันจัดการเอง” เขาตอบเสียงนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะเรียกเป้ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลให้มาพาเอื้อมดาวออกไปก่อน “จะรีบไปไหนล่ะครับดอกเบี้ย ยังไม่ได้เก็บสักดอก” ทว่าคำพูดของไอ้เสี่ยโบ้กลับทำให้เอื้อมดาวชะงักหันมองตื่นตะลึง ก่อนจะได้ยินเสียงแม่กรีดร้องคร่ำครวญ แต่หล่อนก็ได้สติเมื่อฝ่ามืออบอุ่นบีบกระชับ ม่านน้ำตาที่ก่อเกิดทำให้เห็นทุกสิ่งรางเลือนแต่กลับเห็นแววอ่อนโยนจากดวงตาคมเข้มชัด “ออกไปก่อนนะเอื้อม เชื่อฉัน” “แต่แม่...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งสิ้น ทางนี้ฉันจัดการเอง” เอื้อมดาวพยักหน้าทั้งที่สั่นสะอื้น แต่แค่หล่อนลุกขึ้น เหล่าบอดี้การ์ดของไอ้เสี่ยโบ้ก็เข้ามาล้อมจน