บททั้งหมดของ คลั่งรักสวาทมาเฟีย : บทที่ 21 - บทที่ 30

ชายผู้เป็นเจ้าของชื่อ ร่างผอมสูง ผิวขาว ก็เข้ามาทันทีโดยไม่ให้ผู้เป็นนายเรียกซ้ำ“จัดการซื้อห้างนี้ทั้งห้าง ! บอกเขาว่าฉันจะซื้อเป็นของขวัญให้เมีย !”เสียงทุ้มกล่าวชัด ดังให้ได้ยินทุกคน และคนที่เขาตั้งใจให้ได้ยินมากที่สุดคือสาวน้อยที่กำมือแน่น ตาเขียวปัด! นี่ถ้าเป็นหนังสือการ์ตูนที่เขาเคยอ่าน หล่อนคงมีควันออกที่หูแน่ ๆ คิดแล้วเขาก็หัวเราะฮึ ๆ อย่างอารมณ์ดีที่ชนะสาวน้อยแสนรั้นได้อีกคราความลำพองใจที่หล่อนชนะเขาเมื่อสักครู่หายวับไปกับตา นอกจากเขาจะเกทับโดยการซื้อให้หล่อนมากกว่าที่ร้องขอ เขายังโมเมว่าหล่อนเป็นเมียเขาได้อย่างหน้าตาเฉยมาเรียเข้าประชิดชายหนุ่ม ลากเขาออกมาจากเลขาฯ “นี่นาย! นายจะบ้าเหรอ ! ฉันไม่ได้เป็นเมียนาย ! และฉันไม่ได้อยากได้ห้าง ! เหอะ !”มาเรียกัดฟันพ่นไฟใส่หน้าคนที่เพิ่งจะประกาศว่าเป็นผัวเธอ“ก็ผมรวย”มาร์คยักคิ้วให้อย่างยียวน คำคำนี้มันแสลงใจสาวน้อยมาเรียยิ่งนัก ใช่สิเขารวย ทำอะไรตามใจได้ทุกอย่าง แม้แต่หล่อนเขายังใช้เงินซื้อมา“ตามใจ !”มาเรียสะบัดหน้าด้วยความโมโห แล้วเดินหนีออกไปอย่างรวดเร็ว มาเรียเดินนำลิ่ว ๆ ออกมาจากห้าง เท้าเล็ก ๆ ซอย

“เธอมันเด็กไร้เดียงสา จะวิ่งหนี แต่ดันวิ่งโร่ไปติดกับ”“เหอะ ! ถ้านายไม่เล่นสกปรกใช้วิธีบ้า ๆ แบบนี้ ก็อย่าหวังว่าจะจับฉันได้ !”ปากเล็ก ๆ เถียงเขาทันควัน ตาโตดำขลับจ้องชายหนุ่มอย่างไม่สะทกสะท้านปัง !คนที่ถูกด่าว่า “เล่นสกปรก” กระแทกประตูรถปิดดังปัง ! มาเรียรีบกระถดกายหนีร่างยักษ์ที่โถมเข้ามาบนเบาะ แต่ก็ช้ากว่ามือแกร่งที่แข็งราวกับคีมเหล็ก เขาบีบคางเล็ก ๆ ที่คอยแต่เชิดใส่เขา ริมฝีปากที่ขยับด่าเขาเมื่อครู่ยู่เข้าหากันจนไม่สามารถต่อล้อต่อเถียงกับเขาได้อีก !“เธอนี่มัน”เขาเว้นจังหวะการพูด จ้องลึกเข้าไปในดวงตาดำขลับที่แทบจะลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ“โง่แล้วยังอวดเก่ง !”“อื้ออออออออออ อี้ออี๊”มาเรียได้แค่ส่งเสียงอู้อี้ด่าเขากลับ เขากดมือทั้งสองข้างของหล่อนที่ถูกใส่กุญแจข้อมือไว้กับเบาะ ท่อนขากำยำกางคร่อมเธอไว้ทั้งร่าง “อวดเก่งแล้วยังฤทธิ์เยอะ ! ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ มาเฟียระดับเจ้าพ่ออย่างฉันอย่างว่าแต่ตำรวจเลย แม้แต่คนในสถานทูตฉันก็รู้จัก !”มาเรียรวบรวมแรงฮึดเป็นครั้งสุดท้าย สะบัดหน้าให้หลุดออกจากอุ้งมือแกร่งในขณะที่เขาพร่ำพรรณนาอร้ากกกกกกกกกกกกกกก ! ! !มาร์คร้องลั่นรถ สะบ

“คุณมาเรีย ตื่นหรือยังคะ ?”หล่อนส่งเสียงเรียกเป็นครั้งที่สอง เพราะร่างบอบบางพลิกตะแคงเข้าหาผนังห้องอีกด้าน เมื่อไม่มีเสียงขานตอบจึงไม่อาจทราบได้ว่า คนบนเตียงตื่นหรือหลับอยู่ ไหล่เนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มมีรอยจูบสีม่วงซ้ำเป็นจ้ำหลายรอยลามขึ้นไปถึงซอกคอ ภาพที่ปรากฏแก่สายตาชวนให้รู้สึกเวทนาสาวน้อยยิ่งนัก เมื่อคืนยังไม่ทันที่หล่อนและขบวนสาวใช้จะตั้งแถวรับนายท่านกลับคฤหาสน์ให้เรียบร้อย รถลีมูซีนของผู้เป็นนายก็ถึงบันไดด้านหน้าตึก ทันทีที่ประตูรถเปิดออกร่างสูงใหญ่กำยำของผู้เป็นใหญ่ในคฤหาสน์แห่งนี้ก็อุ้มร่างบอบบางที่ถูกห่อด้วยเสื้อสูทของเขาขึ้นไปยังชั้นบนอย่างรวดเร็ว แขนขาของผู้ถูกอุ้มห้อยต่องแต่งราวกับไร้ชีวิต เธอได้แต่มองตามแผ่นหลังผู้เป็นนาย เป็นครั้งแรกที่หล่อนได้เห็นเขาอุ้มผู้หญิงขึ้นห้อง เพราะปกติผู้หญิงทั้งหลายแทบจะฉุดนายของตนเข้าห้องด้วยซ้ำ และไม่เกินข้ามวันผู้หญิงเหล่านั้นก็หายไปจากชีวิตของนาย แต่กับสาวน้อยผู้นี้หลายวันแล้วที่นายยังตามติด และก่อนออกไปทำงานเมื่อเช้าเขายังกำชับหล่อนว่าให้ดูแลมาเรียให้ดี ๆ แล้วเขาจะรีบกลับมา"คุณมาเรียจะรับอะไรรองท้องสักหน่อยไหมคะ นี่ก็ล่วงเข้าเวล

“มีใครอยู่ไหมคะ ?”มาเรียเดินเข้าไปใกล้กระท่อมไม้หลังเก่าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ดูจากสภาพภายนอกค่อนข้างจะทรุดโทรมจนเธอไม่ใจว่าจะเป็นที่อยู่ของคนจริง ๆเมื่อไม่มีเสียงตอบใด ๆ มือน้อย ๆ จึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป เพื่อสำรวจว่ากระท่อมหลังนี้เป็นกระท่อมร้างหรือไม่ทันทีที่ประตูเปิดออก เสียงสว่างจากภายนอกสาดส่องให้เห็นข้าวของภายในกระท่อม เสื่อสนามวางระเกะระกะ ในเตาไฟมีหม้อสนามนอนคว่ำอยู่ แสดงว่ากระท่อมนี้มีคนอยู่“มีใครอยู่ไหมคะ ?”มาเรียก้าวเข้าไปสำรวจภายในกระท่อม กลิ่นอายแรกที่ปะทะเข้ากับจมูกคล้ายสารเคมีบางอย่างแคร่ง ! เท้าของมาเรียสะดุดเข้ากับอาหารกระป๋องที่กินหมดแล้วทิ้งกระป๋องเปล่าเกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้อง พลันสายตาก็สะดุดกับห่อใส ๆ ที่บรรจุผงสีขาวภายใน วางเรียงซ้อนกันนับพันห่อที่มุมด้านในสุดของห้อง ความอยากรู้มีมากกว่าความกลัว หล่อนเดินตรงไปหามันโดยทันที และเมื่อเข้ามาดูใกล้ ๆ ดวงตาดำขลับถึงกับเบิกกว้าง เพราะสิ่งที่พบตรงหน้าคือเฮโลอีนมากกว่า 100 กิโลกรัม ที่ถูกบรรจุวางเรียงราย ราคาของมันมากกว่า 100 ล้าน ! หัวใจของมาเรียเต้นระรัวจนแทบจะทะ

เมื่อดวงตาปรับเข้ากับสภาพแวดล้อมรอบกาย เขาจึงตระหนักได้ว่าตนนอนอยู่ห้องพิเศษในโรงพยาบาล คนที่เพิ่งรอดพ้นจากแดนนรกรู้สึกตระหนกขึ้นมาวูบหนึ่ง หัวใจที่เคยแข็งแกร่งมันสะท้านไหวขึ้นมาฉับพลัน แต่แล้วเมื่อเขารับรู้ได้ถึงมืออุ่นนุ่มของสาวน้อยที่สอดประสานกับมือใหญ่ของตน ไออุ่นจากการเกาะกุมนั้นก็ส่งกระแสให้เขารู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด เขาอยากจากเอื้อมมือไปสัมผัสดวงหน้าละมุน ที่หลับซบอิงแอบแนบต้นแขนเขายิ่งนัก มือข้างที่เหลืออีกข้างจึงยกขึ้นดังใจนึก แต่แล้วความเจ็บแปลบก็แล่นไปทั่วลำแขนร้าวไปถึงหัวไหล่ เขาจึงจำยอมทิ้งแขนลงข้างตัวตามเดิม มาร์คไม่คิดเลยว่า มาเฟียค้าอาวุธสงครามอย่างตนต้องมาสิ้นท่าเพราะสินค้าที่ตนค้าขายจนร่ำรวย อย่างนี้สิหนอที่เขาเรียกว่า หมองู ตายเพราะงู อาการพยายามเคลื่อนไหวของคนเจ็บ กระตุ้นสัญชาตญาณป้องกันตนเองของมาเรีย หล่อนจึงรู้สึกตัวขึ้นมาทันที “มาร์ค ! นายรู้สึกตัวแล้วเหรอ ?”ปากอิ่มละล่ำละลักถามด้วยความห่วงใย ฝ่ามือเล็ก ๆ ทั้งสองประคองใบหน้าหล่อเหลาซึ่งบัดนี้ซีดลงเพียงเล็กน้อย พร้อมกับโน้มลงใกล้เพ