บทที่20. “คุ คุณอาเธอร์... คุณ...” พลอยไพลินพูดไม่ออก ลมหายใจติดขัด แล้วรู้สึกร้อนไปทั้งตัว มือบางรีบคว้าผ้าห่มที่เลื่อนต่ำลงมาปกปิดทรวงอกเปลือยของตนอย่างตกใจ เมื่อรู้สึกถึงอากาศเย็นวาบกระทบผิวกายนี่เธอไม่ได้ฝันไปนี่นา มันคือเรื่องจริง... ดวงตากลมโตไล่สำรวจทั้งเขาและเธอด้วยความรู้สึกขัดเขินอับอาย เมื่อเห็นแผงอกกว้างของเขาเปลือยเปล่า และมีรอยแดงๆ เหมือนโดนเล็บข่วนก็เล็บของเธอนั่นล่ะ... สายตาหวั่นไหวไล่ต่ำลงไปแล้วก็นึกโล่งอก ที่มีผ้าห่มผืนหนาคลุมสะโพกสอบเอาไว้ หญิงสาวลอบถอนใจอย่างโล่งอกแต่ก็ยังไม่โล่งเสียทีเดียว เพราะมีปัญหาใหญ่ที่เธอไม่รู้จะทำอย่างไรรออยู่“อ้าวเลยใบ้กินเสียนี่ เอาล่ะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวลงไปทำอาหารให้ฉันทานได้แล้ว”เขาสั่งอย่างเกียจคร้าน ซ้ำยังนอนลงอีกครั้งวาดแขนไปข้างหลังรองศีรษะทุยสวยไว้ด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้นัก สายตาคมซ่อนความหิวกระหายในเนื้อตัวงดงามของเธอไว้มิดชิด และรู้สึกเสียดายที่ทิวทัศน์งดงามด้วยอกอวบๆ คู่นั้น ถูกปิดบังไว้แม้รู้สึกถึงความปวดหนึบ
Last Updated : 2024-11-08 Read more