All Chapters of นางบำเรอ BAD GUY : Chapter 171 - Chapter 180

ใบหน้าเกี้ยวกราดของพี่ติณกำลังจ้องฉันเขม็ง เขามองเหมือนกำลังจินตนาการว่ากำลังจับฉันหักคออยู่“อยู่ที่นี่คงทำให้พี่ติณอึดอัด ถ้าอย่างนั้นหนูกลับไปบ้านก่อนนะคะ” “ฉันจะกลับแล้วเหมือนกัน” “ไหนบอกว่ามีประชุมไงคะ” ฉันถามกลับอย่างงุนงง จำได้ว่าตอนที่เข้ามาในห้องพี่ติณเป็นคนพูดเองว่ามีประชุม แล้วเขาจะกลับบ้านได้ยังไง “มีประชุมพรุ่งนี้” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยบอกก่อนที่ร่างหนาจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่ได้รอฉัน ฉันคิดครู่หนึ่งว่าควรจะกลับออกไปพร้อมพี่ติณหรือจะนั่งแท็กซี่กลับดี ถ้านั่งรถไปกับเขามันก็คงจะอึดอัดจนแทบกลั้นหายใจ ยิ่งตอนนี้พี่ติณกำลังหงุดหงิดเพื่อเลี่ยงการทะเลาะฉันควรนั่งแท็กซี่กลับดีกว่า ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน แต่ทว่าพี่ติณไม่ได้ไปไหนเขาหยุดยืนที่หน้าลิฟต์แล้วมองมาทางฉัน “หนูขอนั่งแท็กซี่กลับนะคะ” “มีเงิน ?” พี่ติณขมวดคิ้วเข้มถาม “อ่า! กลับไปบ้านพ่อกัวแม่เธอคงจะให้เงินเอาไว้เยอะเลยสินะ มีเท่าไหร่เอามาให้ฉันให้หมด”ฉันเม้มปากแน่นนึกอยากจะวิ่งหนีแต่ไม่ทันเพราะตอนนี้พี่ติณได้มาหยุดตรงหน้าและจับแขนฉันเอาไว้ “เรื่องนั้นก็ได้ความคืบหน้าแล้ว ยังจะใจร้ายกับ

ฉันเอนตัวออกห่างจากพี่ติณแล้วจ้องมองลึกเข้าไปที่ดวงตาคู่นั้น อยากจะรู้ว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ฉันก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรจากสายตาคู่นั้นได้เลย “หนูอยากดื่มกับกายสองคน พี่ติณกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นเถอะค่ะ” ฉันพูดประชดอีกครั้งแล้วพยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดจากวงแขนแกร่งอีกครั้ง แต่ทว่ายิ่งดื้นพี่ติณก็ยิ่งโอบรัดแน่นขึ้น “เพิ่งเจอกับมันแค่ไม่กี่ชั่วโมง เรียกชื่อเหมือนเอากับมันมาแล้วหลายครั้ง” พี่ติณเอ่ยเสียงเย็น“หยาบคายที่สุด!!” “ฉันก็หยาบคายแบบนี้อยู่แล้วคำพูดของเธอมันไม่ทำให้สะเทือนหรอก มีคำอื่นที่ดีกว่านี้ไหม ?” “ก็เหมือนกับพี่ติณไงคะ เพิ่งเจอกับผู้หญิงคนนั้นแต่ทำเหมือนเคยมีอะไรกับเธอมาแล้วหลายครั้ง เอะ! หรือว่ามีแล้วนะ….” ฉันพูดยอกย้อน แต่มันก็น่าคิดว่าพี่ติณกับผู้หญิงคนสั้นจะเคยมีอะไรกันแล้วจริงๆ ได้ยินเธอชวนไปห้องด้วยหนิ!!“ฉันไม่ได้มั่วขนาดนั้น” “หรอคะ แต่หนูจำได้ว่าพี่ติณเคยแย่งผู้หญิงของเฮียเหนือมา คนที่ชื่อลดา….” “จะพูดถึงชื่อมันทำไม!!” พอฉันพูดถึงเฮียเหนือพี่ติณก็ทำท่าไม่พอใจ “ลดอคติสักทีค่ะ” ฉันเอามือวางบนอกข้างซ้ายของพี่ติณ “ลังเลหรอคะ” พี่ติณพ่นลมหายใจ

หัวใจดวงน้อยมันกระตุกวูบกับคำถามของใบข้าว รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย “ถ้าแกไม่ท้องแล้วทำไมถึงมีอาการแปลกๆ แบบนี้ ?”“เมื่อคืนฉันไปดื่มมาคงจะเมาค้างอยู่ ตะ แต่ตอนนี้แกช่วยรีบๆ เก็บอาหารที่โต๊ะไปเก็บได้ไหม” ฉันบอกอย่างอ้อนวอนตอนนี้กลิ่นมันตีขึ้นจมูกแล้ว เหม็นจนอ้วกจะพุ่งอยู่แล้ว “อื้อๆ” ใบข้าวพยักหน้าตอบก่อนจะรีบเก็บอาหารไปไว้ในครัว เมื่ออาหารตรงหน้าถูกยกไปเก็บฉันก็ค่อยๆ เอามือที่ปิดจมูกออก ตอนนี้รู้สึกว่าหายใจได้คล่องกว่าเดิมแล้ว “ลองไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจดูไหม” ใบข้าวที่เดินออกมาจากห้องครัวเสนอความคิดเห็น “ฉันบอกว่าไม่ได้ท้องไง” “ประจำเดือนแกมาครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ เดือนไหน ?” “……” เมื่อเจอกับคำถามนี้ฉันก็นิ่งไม่สามารถให้คำตอบได้ เพราะลืมไปเลยว่าตัวเองไม่ได้เป็นประจำเดือนช่วงที่ผ่านมา “ถ้าไม่อยากซื้อมาตรวจก็ไปตรวจที่โรงพยาบาล เพื่อความสบายใจนะน้ำมนต์”ฉันจิกเล็กลงบนฝ่ามือของตัวเองอย่างลืมตัว “ฉะ ฉันไม่ได้ท้อง ฉันไม่อยากท้องกับพี่ติณ”ถึงหัวใจของฉันมันจะไม่รักดีคอยเอาแต่หวั่นไหวตลอดเวลา ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกชอบพี่ติณมากขนาดไหน แต่ถ้าเป็นเรื่องท้องฉันไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย ที่ผ่านมามันก

ฉันไม่ยอมไปเปิดประตูให้พี่ติณเอาแต่นั่งร้องไห้ไม่ได้สติ มันโทษใครไม่ได้นอกจากตัวฉันเองที่ไม่คำนึงถึงเรื่องนี้ หากว่าฉันป้องกันอย่างจริงจังตั้งแต่แรกเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น( แกใจเย็นๆ นะน้ำมนต์แล้วตั้งสติ บ้านพี่ติณอยู่แถวไหนเดี๋ยวฉันจะไปหา ) ( ขะ เขาอยู่หน้าห้อง อึก~ ใบข้าวถ้าพี่ติณเปิดประตูเข้ามาแล้วฉันจะทำยังไง ) ( แกต้องตั้งสติร้องไห้แบบนี้มีหวังโดนสงสัยแน่ๆ )( เขาต้องถามว่าฉันร้องไห้ทำไม อึก~ )( แกไปเปิดประตูแล้วอ้างไปก่อนว่าหมาตายหรืออะไรก็พูดไป ส่งโลเคชั่นมาด้วยนะ ) ( อื้อ อึก~) ใบข้าววางสายไปฉันจึงรีบส่งโลเคชั่นให้เธอ ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มพยายามตั้งสติแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูให้พี่ติณ เมื่อประตูถูกเปิดออกก็เห็นกับใบหน้ายักษ์ของพี่ติณที่จ้องฉันเขม็ง แต่สายตาก็ดูอ่อนลงเมื่อมองเห็นคลาบน้ำตาที่พวงแก้มของฉัน “ร้องไห้ ?” “มะ หมาที่บ้านตายค่ะ หนูเสียใจเลยร้องไห้” ฉันอ้างไปตามที่ใบข้าวบอก ทำให้แววตาของพี่ติณกลับมาแข็งกร้าวอีกครั้ง “แค่หมาตาย ?” “อื้อ” พี่ติณขมวดคิ้วเข้มเขาคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาเสียงเย็น “ที่บ้านเธอเลี้ยงหมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” “

ฉันงุนงงกับคำพูดของพี่ติณไม่น้อย แต่ก็มีหวังว่าเขาจะยอมคืนอิสระให้ เพราะถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้ยินคำว่าจะรับผิดชอบออกมาจากปากของเขา แล้วก็เหมือนว่าจะไม่ได้ยินดีอะไรที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน “หนูขอตัวก่อนนะคะ” “เธอยังไม่ได้บอกฉันว่าไปไหนมา ?” พี่ติณวนกลับมาถามคำถามเดิมอีกครั้ง “ก็บอกแล้วไงคะว่าไปทำแท้งมา” “ตอบดีๆ ได้ไหมน้ำมนต์” “ลืมไปแล้วหรอคะ หนูเคยพูดว่าถ้าหนูท้องหนูจะทำแท้ง พี่ติณเองก็บอกให้ลองดูหนิ” “ฉันไม่คิดว่าเธอจะทำลง” พูดจบพี่ติณก็เดินมาใกล้ๆ แต่ฉันเลือกถอยหนี “ถึงตอนนี้หนูจะยังไม่ทำแต่มันก็ไม่แน่หรอกค่ะ ในเมื่อยังไงพี่ติณก็ไม่ได้ต้องการให้เขาเกิดมาอยู่แล้ว”“ฉันบอกไปเมื่อไหร่ว่าไม่ต้องการ ?”“เรื่องบางเรื่องการกระทำมันสำคัญมากกว่าคำพูดอีกนะคะ”“……”“ถ้าเด็กคนนี้ต้องเกิดมาแล้วเจอกับความเจ็บปวดแบบหนู ก็อย่าให้เขาเกิดมาจะดีกว่าค่ะ” หมับ!! ฝ่ามือหนาของพี่ติณคว้ามาบีบปลายคางของฉันแน่นหลังจากที่พูดแบบนั้นออกไป เขาจ้องหน้าฉันเขม็งเหมือนว่ากำลังโกรธจนฟิวขาด “เธอคิดจะทำแท้งจริงๆ ?”“คิดว่าหนูกล้าหรือเปล่าล่ะคะ” “แต่นั่นมันลูกฉัน ฉันไม่อนุญาต!!” พี่ติณตวาดเสียงดังลั่นบ้