All Chapters of นางบำเรอ BAD GUY : Chapter 191 - Chapter 200

Talk ติณโรงพยาบาลตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับกลุ่มเพื่อนและพ่อแม่ของน้ำมนต์ที่เพิ่งจะมาถึงโรงพยาบาลกันเมื่อครู่ ผมแยกตัวออกห่างจากคนอื่นมานั่งเงียบๆ คนเดียว เพราะรู้ดีว่าพวกเขาคงไม่ชอบหน้าผมสักเท่าไหร่ สาเหตุก็เพราะเรื่องที่เคยทำเลวเอาไว้กับน้ำมนต์สารพัด ตอนนี้ได้แต่ภาวนาขอให้ลูกของเราปลอดภัย ขอให้เขาได้มีโอกาสเกิดมาดูโลก ผมรู้ว่าน้ำมนต์ก็ไม่อยากสูญเสียเหมือนกันกับผม ที่ผ่านมาผมทำเลวสารพัด ทำให้น้ำมนต์เสียใจแบบไม่ลังเล ไม่แสดงความรู้สึกเห็นใจเวลาที่เธอร้องไห้จากการกระทำชั่วๆ ของตัวเอง มันคงจะน่าสมเพชมากที่ตอนนี้ตัวผมกำลังรู้สึกผิดฉิบหายกับเรื่องที่เคยทำลงไป ผมเชื่อมั่นมาตลอดว่าความคิดของตัวเองนั้นถูกที่สุด ผมเชื่อในสิ่งที่อากิตบอกอย่างไม่คิดจะสืบหา ผมตั้งใจแก้แค้นพวกเขาเพื่อพ่อ ผมทำร้ายไอ้เหนือทั้งที่มันคือเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ ผมเอาความแค้นเป็นที่ตั้งในการใช้ชีวิตและจมอยู่กับความแค้นเหล่านั้นแต่แล้วผมก็เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาความเชื่อของผมมันผิด อากิตคือคนที่อยู่เบื้องหลังการตายของพ่อ เพราะเงินมันคือมีดคมๆ ที่ทำให้คนๆ หนึ่งสามารถทำร้ายพี่ชายในสายเลือดข

ฉันปล่อยให้พี่ติณร้องไห้ของเขาไปโดยไม่สนใจ ทำเหมือนว่าเขาเป็นแค่อากาศภายในห้อง แกร็ก!! ในขณะที่ฉันนอนเล่นมือถืออยู่ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา เป็นใบข้าวที่เดินเข้ามาภายในห้อง เธอหยุดเดินแล้วหันมองพี่ติณเพราะตอนนี้เขาก็ยังร้องไห้อยู่ ใบข้าวหันมามองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แต่เธอไม่กล้าถามอะไรเพราะพี่ติณยังอยู่ตรงนี้ “ไปร้องไห้ไกลๆ ได้ไหมคะ หนูจะคุยกับเพื่อน” ฉันบอกพี่ติณด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์ พี่ติณเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเขาแดงกล่ำใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของคราบน้ำตา เขาไม่พูดอะไรก่อนจะลุกขึ้นออกไปจากห้องเงียบๆ “ยัยน้ำมนต์นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ติณร้องไห้หนักแบบนั้น” พอพี่ติณออกไปจากห้องแล้วใบข้าวก็รีบถามเข้าประเด็นทันที “แกไม่เห็นต้องสนใจเลย” ฉันตอบปัดๆ เพราะไม่อยากจะพูดถึงให้มากความ “มันก็จริงที่ฉันไม่เห็นต้องสนใจ แต่มันก็อดสงสัยไม่ได้นะ เขาร้องไห้หนักขนาดนั้นแต่แกนั่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”“เมื่อก่อนตอนที่ฉันร้องไห้พี่ติณก็นิ่งเฉยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางครั้งเขาตวาดใส่ฉันด้วยซ้ำ”“อื้อ ฉันเข้าใจแก” ใบข้าวพยักหน้าเข้าใจถึงความหมายที่ฉันอยากจะสื่อ “แอนนากับไ

“เธอก็รู้ว่าเมื่อก่อนฉันชอบทำเรื่องพวกนี้มากขนาดไหน แล้วเธอก็ยอมมาตลอด” น้ำเสียงเย็นยะเยือกนั้นทำเอาฉันเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว “สัญญากันแล้วนี่คะว่าจะไม่ทำ ตอนนี้พี่ติณไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะทำอะไรกับตัวหนูก็ได้” ฉันพยายามรั้งมือของเขาเอาไว้แต่ด้วยแรงของผู้ชายทำให้ไม่สามารถต้านทานได้ “ฉันรู้ว่าเธอไม่อนุญาตให้ทำแน่ๆ แต่ฉันแค่อยากใช้นิ้วทำให้ เผื่อเธอจะผ่อนคลาย”“บอกให้หยุดคิดลามกไง หนูไม่ใช่คนประเภทนั้น…อ๊ะ~” ในขณะที่พูดอยู่นิ้วใหญ่ของพี่ติณได้แตะมาโดนจุดหวงแหน นั่นทำให้ฉันเผลอหลุดเสียงที่น่าอายออกไป “อะ เอามืออกไปนะเดี๋ยวมีใครมาเห็น” “ขอใช้นิ้วทำให้” ฉันไม่รู้ว่าเรื่องมันมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง ทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ติณเขากังวลและคิดไม่ตก แต่ตอนนี้แววตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ “หนูไม่ต้องการ” “เดี๋ยวฉันจะทำให้เธอต้องการเอง” “บอกว่ามะ…อื้อ~” เสียงของฉันมันขาดหายไปเมื่อถูกใบหน้าคมคายก้มลงมาประกบริมฝีปากจูบที่ริมฝีปาก ฉันพยายามใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบรัวที่แผงอกแกร่งเพื่อป้องกันตัวเอง แต่ก็ถูกฝ่ามือใหญ่รวบข้อมือทั้งสองข้างขึ้นมาขึงตรึงเอาไว้เหนือศรีษะ เขาทำแบบนั้นด้วยมือเพ

#ทะเลมันเป็นเรื่องที่บ้าบอมาก ในที่สุดฉันก็มายืนอยู่ที่ทะเล เสียงคลื่นซัดน้ำกระทบหาดทรายที่ชายฝั่งมันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย บรรยากาศที่แสงอาทิตย์กำลังจะหมดไปมันทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่นั่งรถมาฉันเอาแต่โวยวายต่อว่าพี่ติณมาตลอดทาง แต่พอได้มาเห็นบรรยากาศแบบนี้กลับทำให้อารมณ์ดีขึ้น ตอนนี้พี่ติณกำลังไปติดต่อห้องพัก เขาบอกให้ฉันมาเดินเล่นริมหาดรอ ที่นี่เป็นหาดที่ค่อนข้างเงียบสงบไม่ค่อยมีคน ฉันมองเห็นผู้ชายชาวต่างชาติเดินไปมาแค่สองสามคนเอง ในขณะที่กำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศก็นึกขึ้นได้ว่าต้องโทรบอกพ่อว่าอยู่ที่ไหน ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาพ่อทันที ( ว่าไงลูก เมื่อไหร่จะกลับมาที่บ้านไอ้ติณมันเล่นตุกติกอะไรอีก ) พอรับสายพ่อก็ถามขึ้นมาทันที ( ตอนนี้หนูอยู่ทะเลค่ะ พรุ่งนี้คงได้กลับ ) ( ให้อภัยแล้วหรือไงถึงได้ไปกับมัน )ทั้งที่ฉันยังไม่ได้พูดว่ามากับใครแต่พ่อก็ถามอย่างรู้ทัน เพราะมีคนเดียวที่เอาแต่บังคับฉันอยู่ตอนนี้ ( หนูไม่ได้ให้อภัยพี่ติณ พ่อเองนั่นแหละทำไมถึงยอมให้เขามาดูแลหนู ) ฉันถามย้อนกลับไปทำให้พ่อเงียบไปพักใหญ่ ได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนที่พ่อจะพูดขึ้น

“เรื่องมากนักก็ปล่อยให้เลือดมันไหลแบบนั้นนั่นแหละ” ในเมื่อพี่ติณเลือกที่จะประชดกันทั้งที่คนอุตส่าห์เป็นห่วงก็ปล่อยให้เขาน้อยอกน้อยใจไปเถอะ ไม่เห็นจะต้องสนใจเขาเลยสักนิด“อืม” พี่ติณพยักหน้าจากนั้นเขาก็เดินมาหยิบขวดไวน์แล้วเดินออกไปจากห้อง พอพี่ติณเดินไปแล้วฉันก็รีบปิดประตู ไม่ใส่ใจว่าเขาจะไปที่ไหน อยากไปไหนก็ไปเลย!!“เศษแก้วก็ไม่ยอมเก็บ!!” พอหันมาเห็นเศษแก้วที่แตกฉันก็บ่นพึมพำเบาๆ แล้วเดินมาเก็บมันให้เรียบร้อยเพราะกลัวจะเผลอเหยียบเข้า หนึ่งชั่วโมงผ่านไปเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นแต่ฉันทำเมินไม่ได้ยินเพราะคิดว่าเป็นพี่ติณ ทว่าเสียงพูดดังขึ้นมาทำให้รู้ว่านั่นไม่ใช่เขาฉันจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตู “อาหารเย็นค่ะ” มีพนักงานถืออาหารมาให้ “ขอบคุณค่ะ”“เราเอาวางไว้ที่โต๊ะหน้าห้องนะคะ”“ค่ะ” ที่หน้าห้องจะมีโต๊ะวางอยู่ไว้สำหรับนั่งกิน พอพนักงานจัดการเอาอาหารวางไว้แล้วพวกเธอก็เดินหนีไป ส่วนฉันก็ชะเง้อมองซ้ายมองขวาดูว่าพี่ติณอยู่แถวๆ นี้หรือเปล่า “ไปไหนของเขานะ” พอมองหาไม่เจอฉันก็บ่นเบาๆ ไม่รู้ว่าเบาหายไปไหน มันค่ำมืดแล้วด้วย หายไปเป็นชั่วโมงข้าวก็ไม่กิน เรียกร้องความสนใจละสิ ฝันไปเถ