บททั้งหมดของ นางบำเรอ BAD GUY : บทที่ 151 - บทที่ 160

ถึงจะเคยกล้าเถียง กล้าสู้ แต่ครั้งนี้ฉันไม่สามารถห้ามห้ามความกลัวของตัวเองเอาไว้ได้ เพราะสีหน้าและแววตาของพี่ติณนั้นมันน่ากลัวมากจริงๆ “บอกฉันว่ามาทำโปรเจ็คกับเพื่อน ที่แท้ก็แอบนัดมันไว้นี่เอง” พี่ติณมองหน้าพี่วินด้วยสายตาที่ดุดัน “เราทำงานกันจริงๆ นะคะ ส่วนพี่วินเขาเป็นเพื่อนกับพี่บาสพี่ชายข้าวเอง เขาแค่มาเอาของเดี๋ยวก็กลับกันแล้วค่ะ” ใบข้าวเห็นท่าไม่ดีก็เลยพูดให้ แต่ดูจากสายตาของพี่ติณแล้วเขาไม่ได้เชื่อสิ่งที่ใบข้าวพูดเลย เขาเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น “ฉันแค่จะมาเข้าห้องน้ำ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น” พี่วินพูดขึ้น โชคดีที่เขายังพูดแบบนี้ ถ้าเกิดพูดอีกอย่างคงได้มีปัญหาแน่ๆ “กลับกันดีกว่านะคะ” ฉันเดินมาจับแขนพี่ติณจะพาเขาออกไปจากห้อง แต่พี่ติณกลับผลักออกจนแผ่นหลังของฉันกระแทกเข้ากับผนังห้อง“โอ้ย~” ฉันร้องออกมาเสียงหลง แอนนากับใบข้าวจึงรีบมาประคองตัวไว้ “ทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะพี่ติณ น่าเสียดายที่แอนเคยชอบพี่” แอนนาหันไปจ้องพี่ติณเขม็ง “ฉันไม่เคยขอให้เธอมาชอบ” พี่ติณตอบแบบไม่สนใจแล้วพุ่งปรี่มากระชากแขนฉัน ทั้งที่เขาเพิ่งจะผลักฉันแท้ๆ แขนมันแทบจะหลุดแล้ว ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้

Talk ติณบริษัท #ภายในห้องทำงาน“นายเรียกหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ” “ไปสืบเรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้นของพ่อกูอีกครั้ง” “ได้ครับ ว่าแต่เรื่องนี้ต้องแจ้งคุณกิตก่อนหรือเปล่าครับนาย” “ไม่ต้อง! ห้ามให้อากิตรู้เรื่องนี้เด็ดขาด” “ครับ” ให้หลังจากที่ลูกของผมเดินออกไปจากห้อง ผมก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะพิสูจน์ผมคงไม่ต้องให้ลูกน้องตามสืบเรื่องนี้อีกครั้ง แต่ก็ดีน้ำมนต์เธอจะได้ยอมรับสักทีว่าครอบครัวของตัวเองทำระยำไว้ขนาดไหน แกร็ก! ประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของอากิตที่แทรกตัวเดินเข้ามาในห้อง “มีอะไรหรือเปล่าครับอา” ผมถาม “หนูเอมี่มาที่เมืองไทยวันนี้แกควรไปรับนะ เธอมาคนเดียวเห็นว่าอยากจะมาเที่ยวเมืองไทย ไม่ได้มานานแล้ว” ผู้หญิงชื่อเอมี่ที่อากิตพูดถึงคือลูกเจ้าของนักธุรกิจรายใหญ่ที่ฮ่องกงผู้หญิงที่อากิตพยายามจะจับคู่ให้ผม ตั้งแต่พ่อเสียชื่ออากิตก็เข้ามาจัดการทุกอย่างในชีวิตของผม แต่ผมไม่ค่อยจะเชื่อฟังเท่าไหร่ “ทำไมต้องไปรับด้วยมันไม่ใช่ธุระของผม” “จะให้อาบอกอีกกี่ครั้งว่าถ้าแกยอมหมั้นกับทางนั้น เม็ดเงินมหาศาลก็จะหลั่งไหลเข้ามาในบริษัทเรา” “แล้วทำไมอาไม่หมั้นเ

ไม่คิดจะหมั้นกับผู้หญิงคนนั้นอย่างนั้นหรอ คำพูดของพี่ติณมันช่างขัดกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเหลือเกิน “ถ้าไม่คิดจะหมั้นแล้วพี่ติณพาเธอมาที่บ้านทำไมล่ะคะ” ฉันถามย้อน “ก็แค่พามาบ้าน จำเป็นต้องยอมหมั้น ?”“น่าเสียดายจังเลยค่ะ หนูอยากจะออกไปจากบ้านหลังนี้จนตัวสั่น”พี่ติณขบกรามแน่นแสดงสีหน้าไม่พอใจกับคำพูดของฉัน “ยิ่งเธอพูดแบบนี้ฉันยิ่งอยากจะกักขังเธอเอาไว้ ซะใจดี!” ตายเพราะปากอีกแล้วสินะฉัน! แต่ช่างเถอะ ถ้าวันหนึ่งฉันหมดความอดทนขึ้นมาจริงๆ ต่อให้เขาไม่ยอมปล่อยฉันก็จะหนี “เรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้นว่ายังไงคะได้ตามสืบอีกครั้งหรือยัง หรือว่ากลัวความจริง ?” “กำลังสืบอยู่” พี่ติณตอบเสียงเรียบ “รีบๆ นะคะ แล้วก็อย่าลืมที่พูดไว้ด้วยก็แล้วกัน” ฉันหันหลังทำอาหารต่อโดยไม่สนใจพี่ติณอีก ยิ่งมีปากเสียงกับเขาก็ยิ่งหงุดหงิด พอหันมองอีกครั้งก็ไม่เห็นพี่ติณอยู่ในครัวแล้ว ไปได้ก็ดีไปอยู่กับคู่หมั้นเขานู้น! หลังจากทำอาหารเสร็จแล้วฉันก็กลับมาที่ห้องปล่อยให้ลูกน้องของพี่ติณยกของไปเสริฟ วันนี้มันเหนื่อนทั้งเรียนเหนื่อยทั้งทำงานบ้าน พออาบน้ำเสร็จก็อยากจะนอนพักมากๆ แต่ทว่าพอล้มตัวลงนอนประตูห้องก็เปิดเ

“หนูไม่ได้ต้องการเลยสักนิด ไม่อยากทำหนูเหนื่อย” ฉันเอามือดันแผงอกพี่ติณไว้ไม่ให้เขาโน้มลงมา “ตอนแรกฉันก็จะไม่ทำ แต่เธอดันปลุกมันขึ้นมาเอง เธอก็ต้องรับผิดชอบ” พี่ติณพูดอะไรกัน ฉันไปปลุกอะไรของเขาเมื่อไหร่“หนูไปปลุกอะไรตอนไหนคะ พี่ติณคิดไปเองเหอะ!” ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักพี่ติณออกแล้วลุกขึ้นกำลังจะพุ่งไปที่ประตู แต่พี่ติณเร็วกว่าเพราะตอนนี้เขากำลังยืนขวางหน้าประตูเอาไว้“กลับไปที่เตียงแล้วแก้ผ้าออกซะ” “หยุดออกคำสั่งสักทีได้ไหมคะ ทำไมพี่ติณเป็นแบบนี้!!”“ฉันก็เป็นแบบนี้จะให้เป็นแบบไหน” “ไม่จริง หนูรู้จักกับพี่ติณมาเขาไม่ใช่คนแบบนี้ ไม่อย่างนั้นหนูคงไม่ชอบพี่หรอก….” ฉันเงียบกระทันหันเมื่อเผลอพูดความในใจออกมาต่อหน้าพี่ติณ พี่ติณเองก็เงียบเหมือนกันบรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสนิท ฉันอยากจะตบปากตัวเองแรงๆ สักทีจริงๆ ที่พูดอะไรแบบนั้น ถึงแม้ว่าพี่ติณจะรู้ว่าฉันคิดยังไงแล้วก็เถอะ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งพี่ติณก็ค่อยๆ ก้าวขาเดินมาใกล้ๆ แล้วยกมือขึ้นมาสัมผัสพวงแก้มของฉัน มันเหมือนโดนไฟช็อตเพราะฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่ได้ผลักเขาออกไป ทั้งที่ควรทำแบบนั้น “ชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” พี่ติณถา

“อะ อากิตจะพาหนูกลับบ้านอย่างนั้นหรอคะ” ฉันไม่ได้สนใจพี่ติณ ถึงแม้ว่าเขาจะกระชากแขนของฉันจนแทบจะหลุดก็ตาม “อาต้องขอโทษแทนหลานชายของอาด้วยที่ทำตัวแย่ๆ แถมยังบังคับให้หนูอยู่ที่นี่กับมัน” “บอกแล้วไวครับว่าอย่ามายุ่งเรื่องของผม!!” พี่ติณตวาดบอกอากิตอย่างไม่เกรงกลัว “หนูอยากกลับบ้าน อากิตพาหนูกลับบ้านทีนะคะหนูไม่อยากอยู่ โอ้ย~” ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาเดินไปหาอากิตแขนของฉันก็พี่ติณถูกกระชากแรงๆ อีกครั้ง “ปล่อยเธอซะ แกไม่ควรเลี้ยงผู้หญิงคนนี้ไว้ในบ้าน”“ทำไมครับ อากลัวอะไร ?” พี่ติณถามกลับทำให้อากิตเงียบ เขาจึงพูดต่อ “หรืออากลัวว่าผมจะตามสืบเรื่องอุบัติเหตุของพ่ออีกครั้ง”“อาจะกลัวทำไม” อากิตหลบสายตาของพี่ติณ หัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัว การที่พี่ติณถามอากิตแบบนี้หมายความว่าเขาเริ่มเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดแล้วใช่ไหมหรือเรื่องที่ตามสืบมีอะไรคืบหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามายุ่งกับผู้หญิงของผม แล้วก็เลิกบังคับผมให้แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น เพราะผมไม่แต่ง!!” พี่ติณดึงตัวฉันขึ้นบันไดตามตัวเองมาที่ห้อง อย่าเรียกว่าดึงเลยเรียกว่าฉุดลากคงจะมองเห็นภาพกว่า ตุบ! ร่างของฉันถูกเหวี่ยงกระแทกลงบนเตียง โชคดีที