All Chapters of นางบำเรอ BAD GUY : Chapter 121 - Chapter 130

ฉันกัดฟันค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นด้วยเรือนร่างที่เปลือยเปล่า พี่ติณที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกระเบียงห้องใช้สายตามองฉันแบบไร้ความรู้สึก เขาเฉยชา… ฉันมองหากระเป๋าของตัวเองเพราะจะเอาโทรศัพท์มาโทรหาไนท์ให้มารับ แต่ก็ไม่เจอก่อนจะคิดได้ว่าลืมเอาไว้ที่รถของพี่ติณแน่ๆ สายตาของฉันกวาดมองไปรอบๆ ห้อง เห็นผ้าขนหนูอยู่ผืนหนึ่งจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบมันมาพันตัว การเดินของฉันเป็นไปอย่างทุลักทุเล แต่ก็ยังฝืนตัวเองได้อยู่ หมับ! ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนแขนก็ถูกกระชากอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงตวาดถามของพี่ติณ “จะไปไหน!”“หนูจะไปเอาโทรศัพท์” “ไม่ต้อง!” พี่ติณผลักร่างของฉันลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่นานเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ก็ถูกพี่ติณโยนมาให้ฉัน “ใส่ซะ” “……” ไม่มีทางเลือกเพราะเสื้อผ้าที่ใส่มาก็ถูกฉีกขาดหลุดลุ่ยไปหมดแล้ว ฉันจึงยอมสวมใส่เสื้อที่พี่ติณเอาให้อย่างว่าง่าย ส่วนพี่ติณเขาก็หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ หลังจากใส่เสื้อผ้าแล้วพี่ติณก็เดินมานั่งลงตรงหน้า ก่อนที่เขาจะจับเท้าของฉันขึ้น ในขณะที่ฉันกำลังจะชักเท้าออกก็ถูกสายตาดุดันของพี่ติณจ้องเขม็ง“…..เกลียดหนูไม่ใช่หรอคะ”“ถ้

โชคดีที่แอนนาไม่ได้สงสัยอะไรเรื่องที่ฉันกลับก่อนวันไปคลับ แถมยังไม่ได้ลา แต่เธอก็ยังเพ้อถึงพี่ติณอยู่นิดหน่อย บ่นเรื่องที่พี่ติณกลับก่อนโดยไม่สนใจเธอ ฉันเองก็ได้แค่รู้สึกผิดในใจจะพูดอะไรก็ไม่ได้และอีกหนึ่งความโชคดีของฉันก็คือวันนี้ประจำเดือนฉันมาพอดี มันดีใจจนต้องกรีดร้องอยู่ในใจ เพราะถ้าเป็นประจำเดือนพี่ติณก็จะทำเรื่องอย่างว่ากับฉันไม่ได้ ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย เลิกเรียนฉันแยกย้ายกับเพื่อนไม่ต้องรอให้หนีไปไหน เพราะมันไม่มีโอกาสจะหนีได้ เมื่อเดินออกมาด้านหน้ามหาวิทยาลัยรถของพี่ติณก็จอดรออยู่แล้ว เขาคงไม่ยอมปล่อยให้ฉันคลาดสายตาเลยจริงๆ ฉันรีบเดินตรงไปขึ้นรถซึ่งมีพี่ติณนั่งอยู่ด้านใน เมื่อฉันเข้ามานั่งในรถพี่ติณก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเงียบขรึมแล้วขับรถออกไปจากด้านหน้ามหาวิทยาลัย รถหรูขับมาเรื่อยๆ จนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเพราะด้านหน้าเป็นตึกเก่าๆ โทรมๆ เหมือนตึกร้าง พอเห็นว่าพี่ติณขับรถเข้ามาที่ทางเข้าตึกร้าง หัวใจดวงน้อยมันก็เต้นรัวเพราะความกลัว ที่นี่มันน่ากลัวมากจริงๆ แต่แปลกที่พอขับรถเข้ามาแล้วกลับเห็นว่ามีรถอีกหลายคันจอดเรียงรายอยู่ แถมยังมีผู้ชายหลายคน

ฉันแทบจะกลั้นหายใจเมื่อพี่ติณขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วจู่ๆ เขาก็กระชากแขนของฉันอย่างแรงจนตัวแทบจะปลิว “คิดจะทำอะไร มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับโทรศัพท์ของฉัน!!” เสียงของพี่ติณตวาดถามดังลั่น ทำเอาฉันสั่นไปทั้งตัวเพราะความน่ากลัวของเขา “หนูไม่ได้ยุ่งกับโทรศัพท์ของพี่ติณ” “ถ้าฉันโง่คงจะเชื่อที่เธอพูด” พรึบ! ตุบ! ร่างของฉันถูกผลักให้ล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง เป็นอีกครั้งที่พี่ติณทำรุนแรงกับฉันมาก “เธอไม่มีทางลบคลิปนั่นได้ ถ้าไม่ใช่ฉันใครหน้าไหนก็ลบไม่ได้!!” ฉันก้มหน้าลงแล้วกลั้นสะอื้นจนตัวเกร็ง ใช่! ฉันกำลังจะร้องไห้ ฉันรู้ว่าตัวเองมันอ่อนแอไม่เอาไหน แทนที่จะสู้ จะแข็งข้อ แต่ฉันมันอ่อนแอ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงตัวเองถึงจะหลุดพ้นสักที ฉันไม่น่าเดินกลับเข้ามาในชีวิตของพี่ติณอีกครั้ง ไม่น่าเลยจริงๆ “จะร้องไห้ทำซากอะไร หุบปากน่ารำคาญ!!” พี่ติณตวาดบอกเสียงดัง “หนูอยากกลับบ้าน อึก~” “ถ้าอยากกลับมากก็หาทางกลับเอง ฉันไม่ไปส่ง” ฉันเงยหน้ามองพี่ติณอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอามือมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มแบบลวกๆ จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของพี่ติณ แต่ทว่ายังเดินออกมาได่ไม่กี่ก้าวแขนขอ

พี่วินรีบวิ่งออกมาจากงานเพื่อช่วยฉัน แต่ยังไงพี่ติณก็ไม่ยอมปล่อยฉันอยู่ดี “กูจะแจ้งตำรวจ”“เชิญ” พี่ติณตอบแบบท้ายทาย “มันเป็นใครน้ำมนต์รู้จักมันหรือเปล่า” พี่วินถามฉัน “……” ฉันทำได้แค่เงียบเพราะไม่รู้ว่าจะบอกกับพี่วินยังไงดีพี่ติณยื่นหน้ามากระซิบ “บอกมันไปสิว่าฉันเป็นผัวเธอ” “พี่วินกลับไปก่อนนะคะ อย่าบอกใครเรื่องนี้หนูขอร้อง แล้วหนูจะบอกพี่วินทุกอย่าง” “แต่พี่…” “หนูขอนะคะ” พี่วินถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบแบบจำใจแล้วเดินจากไป พอพี่วินเดินหายไปแล้วพี่ติณก็ลากตัวฉันมาที่รถ เขาบังคับฉันให้เข้ามานั่งด้านในรถก่อนที่จะขับออกไปจากงานด้วยความเร็วราวกับอยู่ในสนามแข่ง พี่ติณพาฉันกลับมาที่บ้านของตัวเอง พอลงจากรถได้เขาก็ลากฉันมาที่หน้ากระโปรงรถแล้วจับตัวของฉันกดให้นอนราบ “ไม่คิดว่าแค่อาทิตย์เดียวที่ไม่เจอกัน ฉันจะได้ฟังข่าวดีว่าเธอกำลังจะหมั้น หึ! ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ”“……” “มันคือคนที่ฉันเจอที่คลับ แปลว่าเธอตั้งใจหลอกฉัน ?” พี่ติณกดเสียงต่ำถาม “ตอนนั้นหนูไม่รู้จักเขา” “แน่ใจ ทั้งที่มันเป็นคู่หมั้นของเธอ” “ถึงยังไงเรื่องนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่ติณ หนูจะหมั

ฉันเดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยความสับสน ทั้งที่พี่ติณเคยพูดว่าเขาจะไม่ยุ่งกับฉันอีก แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของฉันมากขนาดนี้ “น้ำมนต์ลูก” แม่นั่งรออยู่กับพ่อ และแม่ก็กำลังร้องไห้อยู่ด้วย มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ ลงไป “แม่รู้เรื่องที่น่าอับอายของหนูแล้วใช่ไหมคะ” แม่ไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้โดยมีพ่อปลอบอยู่ข้างๆ “ยังไงก็เกิดเรื่องขึ้นมาแล้ว เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้หรอกนะคุณ” “แม่หนูขอโทษ” ฉันเดินไปหาแม่แล้วนั่งคุกเข้าลงตรงหน้า จากนั้นก็ก้มลงกราบทั้งพ่อและแม่ ก่อนที่พ่อจะดึงตัวฉันไปกอดแม่เองก็กอดฉันด้วย เราทั้งสามคนกอดกันร้องไห้ หากย้อนเวลากลับไปได้วันนั้นฉันจะไปไม่หาพี่ติณ จะไม่เอาตัวเองไปแลกแบบนั้น…เพราะวันนี้การตัดสินใจโง่ๆ ของฉันมันทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ “จะเอายังไงต่อดีคะคุณ ถ้าจะให้ลูกไปอยู่กับตาติณฉันไม่ยอมหรอกนะคะ” “ผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน” “…แต่หนูยอมค่ะ” ฉันบอกพ่อกับแม่ รู้ว่าคำตอบของฉันมันคงทำให้พ่อกับแม่เสียใจและผิดหวัง เรื่องนี้ฉันเป็นคนเริ่ม ฉันก็ต้องเป็นคนจบมันด้วยตัวเอง ไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องมาอับอายกับการกระทำ