All Chapters of นางบำเรอ BAD GUY : Chapter 111 - Chapter 120

“ฉันตกลงทำตามที่เธอเสนอ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้พี่ติณเปลี่ยนใจ ทั้งที่ฉันบอกว่าจะไม่ยอมแลกแล้ว พอเอาเข้าจริงๆ เขาก็มาพูดแบบนี้ มันทำให้ฉันต้องคิดอีกครั้ง “จะเลิกยุ่งกับเฮียเหนือแล้วปล่อยให้รินเป็นอิสระใช่ไหมคะ” “อืม” “ทำแบบนั้นกับหนูลงจริงๆ หรอคะ” ฉันรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขี้น ถึงจะบริสุทธิ์อยู่แต่ฉันไม่ได้ได้ใสซื่อขนาดที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง “เธอยอมอ้าขาให้ขนาดนี้ ฉันคงไม่ปฏิเสธ” “พี่ติณไม่หลอกหนูใช่ไหม” ยอมรับว่าฉันยังลังเล เพราะคำก่อนหน้านี้ที่พี่ติณบอกไว้ ยังไม่ได้คำตอบพี่ติณก็ก้มหน้าลงมากดจูบลงบนริมฝีปากของฉันอีกครั้ง เขาบดขยี้จูบอย่างหนักหน่วงทำให้ฉันแทบจะหายใจไม่ทัน จึงต้องรีบผลักเขาออก “ไหนบอกว่าจะแลก ?” ใบหน้าคมคายเริ่มหงุดหงิดเมื่อฉันผลักตัวเองออก “แต่พี่ติณยังไม่ได้ตอบคำถามของหนู” “ก็ตามนั้น…” ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ในขณะที่พี่ติณโน้มใบหน้าลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอ ฉันกำลังทบทวนว่าเลือกทำแบบนี้มันสมควรหรือเปล่า ฉันจะมาเสียใจทีหลังหรือเปล่า เพราะผู้ชายคนนี้คือพี่ชายที่ฉันรักมากๆ มาตั้งแต่เด็กๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าฉันจะเคยคิดมากกว่าคำว่าพี่ชาย

ฉันรีบขับรถออกมาจากบ้านของพี่ติณ เมื่อขับมาได้กลางทางก็ต้องจอดรถเพื่อร้องไห้ เพราะมันอดกลั้นไม่ไหวอีกแล้ว “อึก~” ฉันฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยรถ จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาจนตัวเกร็ง รู้อยู่แล้วว่าพี่ติณเปลี่ยนไป เขาไม่ใช่พี่ชายที่อบอุ่นคนเดิมที่เคยรู้จัก แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ทั้งสายตาที่ดุร้าย น้ำเสียงที่อำมหิต ท่าทางที่เย็นชา เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆและฉันก็เพิ่งทำอะไรบ้าๆ ลงไป ด้วยการยอมมีอะไรกับเขาเพื่อข้อแลกเปลี่ยน มันเสียใจในหลายๆ อย่างจนฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ที่ฉันตามหาพี่ติณมาตลอด ที่มาหาเขาที่บ้านในวันนี้ก็เพราะคิดว่าหากเขาเจอหน้าฉัน เขาอาจจะใจเย็นและยอมเปิดใจรับฟังอะไรที่เข้าใจผิด แต่เปล่าเลย พี่ติณไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น #บ้าน ฉันใช้เวลานานนับชั่วโมงขับรถมาที่บ้าน ที่นานก็เพราะว่าจอดรถร้องไห้อยู่สองครั้ง และตอนนี้มันก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ “ทำไมเพิ่งกลับบ้านเอาป่านนี้ ไปไหนมาพ่อโทรหาก็ไม่รับสาย” เสียงของพ่อท้วงขึ้นเมื่อฉันเดินเข้ามาภายในบ้าน ฉันจึงรีบก้มหน้าลงทันทีเพราะกลัวว่าพ่อจะเห็นดวงตาที่มันบวมเปล่งเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา “เป็นอะไรพ่อถามทำไม

“ยัยน้ำมนต์เป็นไรนั่งตัวแข็งทื่อเชียว” ใบข้าวที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถามฉัน “ฉะ ฉันหนาวน่ะ”“ใส่ชุดมาออกจะเซ็กซี่ถ้าฉันไม่เห็นแกเต้น จะงอนคอยดูเถอะ”“แกจะบ้าหรอ ฉันเต้นไม่เป็น” ระหว่างที่ฉันคุยกับใบข้าวอยู่พนักงานของคลับก็ชงเหล้ามาให้ พอแก้วมาวางตรงหน้ายัยข้าวก็หยิบแก้วขึ้นมาแล้วก็ยกแขนขึ้นสูง “วันนี้เป็นวันดี เพื่อนของเราจะมีผัวแล้ว มาดื่มฉลองให้กับแอนนาหน่อยเร็ว” “แกก็พูดอะไรออกมาน่ะ ฉันกับเขาก็แค่มาดื่มด้วยกัน” แอนนารีบพูดแก้ต่าง “ค่า! อยู่มหาวิทยาลัยพูดว่าอะไรน้า…”“ยัยข้าว!! แกหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ” “มาจ้ะชนแก้ว” ข้าวยื่นแก้วไปชนกับแอนนา จากนั้นก็หันมามองฉัน “น้ำมนต์จ้ะ มาชนแก้วจ้ะแกต้องหมดแก้วเลยนะ” ไม่ต้องรอให้ฉันยกแก้วขึ้นใบข้าวเธอเอาแก้วมาชนแล้วก็บอกไนท์ต่อ “ฉันไม่ชนแก้วกับนายหรอกนะ ไอ้ไนท์!”“ใครอยากจะชนแก้วกับเธอ ยัยจอแบน” “กรี๊ดดด! ไอ้ไนท์ไอ้ปากหมา นมฉันออกจะใหญ่โตขนาดนี้” “พอเลยเลิกเถียงกันได้แล้ว เกรงใจผู้ชายของเพื่อนบ้างสิ” ฉันบอกใบข้าวกับไนท์ ที่ต้องพูดว่าผู้ชายของเพื่อนก็เพราะถ้าพูดชื่อออกไป เพื่อนของฉันจะพากันสงสัยว่าฉันรู้จักพี่ติณได้ยังไง ตอนนี้พี่ติณเงียบไม

คำถามนั้นทำให้ฉันที่ยืนอยู่ตัวแข็งทื่อ ลืมไปเลยว่าใบข้าวต้องไปพูดที่โต๊ะว่าฉันจะกลับบ้าน บ้าจริง! ถึงว่าทำไมพี่ติณรู้ว่าฉันกำลังจะหนีกลับ “อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ พี่ติณควรกลับไปหาแอนนา” “เธอไม่ควรมาสั่งว่าฉันต้องทำอะไร” “หนูไม่ได้สั่ง แต่ข้อตกลงของเรามันจบแค่ครั้งเดียวไม่ใช่หรอคะ” “แล้วถ้าฉันบอกว่าอยากให้มันมีอีกเป็นครั้งที่สอง….” ไม่พูดเปล่าพี่ติณเดินเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นเขาก็จับปลายคางของฉันให้เงยขึ้นแล้วซุกใบหน้าลงมาที่ซอกคอ การกระทำนั้นทำให้ฉันมีสติและเริ่มดิ้นสู้ “ยะ อย่านะคะพี่ติณ อย่าทำแบบนั้นอีก อื้อ” ฉันทั้งผลักไสและทุบรัวไปที่อกแกร่งหลายต่อหลายครั้ง แต่พี่ติณไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด มือทั้งสองข้างของฉันถูกรวบเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของพี่ติณ จากนั้นเขาก็เริ่มซุกไซร้ซอกคอของฉันหนักหน่วงขึ้น “ยังไงพี่ติณกับหนูก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก หนูรู้ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว แต่ช่วยคิดถึงตอนที่หนูเป็นน้องสาวที่พี่ติณเคยเอ็นดูได้ไหมคะ” คำพูดของฉันทำให้พี่ติณหยุดชะงัก ในขณะที่ฉันกำลังยืนสั่นไปทั้งตัว สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าของฉันอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่จะพูดขึ้นม

ฉันรีบมองไปยังโต๊ะเพราะกลัวว่าแอนนาจะเห็น แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะแอนนาไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะ “อ้าวทำไมพี่แทนถึงกอดน้ำมนต์แบบนั้นละคะ” ใบข้าวเดินมาได้จังหวะพอดี เธอท้วงอย่างแปลกใจก่อนจะมองพี่ติณเหมือนเพิ่งเห็นว่าเขาอยู่ตรงนี้ด้วย หัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัว ภาวนาขอให้พี่ติณอย่าทำอะไรให้ใบข้าวรู้ “ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม” พี่ติณเอ่ยออกมาเสียงกร้าว ที่บอกแบบนั้นหมายความว่าว่าให้ฉันถอยห่างออกมาจากเพื่อนของพี่บาส “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ใบข้าวถามแต่พี่ติณไม่ได้ตอบอะไร พอสิ้นสุดเสียงของพี่ติณฉันก็รีบดันตัวหนีออกมาทันที และด้วยความที่ไม่ระวังทำให้เสียท่าจะลมอีก เพราะเท้ามันก็ยังเจ็บอยู่ “น้ำมนต์แกเป็นอะไรหรือเปล่า” ใบข้าวกำลังจะประคองฉันแต่เพื่อนของพี่บาสเป็นคนรับไว้อีกครั้ง ไม่นานแขนของฉันก็ถูกกระชากอย่างแรง การกระทำนี้ของพี่ติณทำให้ทุกคนในโต๊ะจ้องมองอย่างตกใจและงุนงง ฉันเองก็ไม่กล้าสบตาใครเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงดี โดยเฉพาะใบข้าว“เจ็บเท้าใช่ไหม ?” พี่ติณถามฉันจึงพยักหน้าตอบ จากนั้นสิ่งที่ไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อพี่ติณอุ้มฉันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ทำให้ใบข้าวที่เห็นเหตุการณ์เบิ