All Chapters of ภริยา(ไม่)รักของนายหัว: Chapter 21 - Chapter 30

“มิ้งขอโทษ ถ้าชาตินี้พี่ป้องไม่ให้อภัย ชาติหน้าถ้าเกิดใหม่ จะยอมเป็นช้างม้าวัวควายไถนารับใช้พี่”ปากสีอ่อนสั่น เสียงเครือ ภาพร่างใหญ่โตที่เคลื่อนเข้าใกล้ยิ่งรางเลือนด้วยน้ำตา“ช้างม้าวัวควายที่ผอม ๆ อย่างเธอ ฉันเลี้ยงไว้ก็เปลืองหญ้าเปล่า ๆ”ไผทไร้เยื่อใย แม้ความเอื้ออาทรข้ามภพข้ามชาติยังไม่มีให้ วัชรมัยมัวแต่เสียใจ รู้ตัวอีกทีก็รับรู้ถึงความอุ่นแข็งแรงมาไล้ใต้ตาบวมช้ำ“อีกอย่างถ้าเธอไม่ได้เกิดใกล้ ๆ ฉัน ถ้าเกิดเป็นเต่าล่ะจะทำยังไง”มีเสียงหึในลำคอคนพูด เธอคงเมาน้ำตากระมัง เพราะมองเห็นริมฝีปากสีเข้มแย้มยิ้ม“ฉันไม่โดนจับฐานใช้งานสัตว์ป่าคุ้มครองเหรอ”“พี่ป้อง...”วัชรมัยไม่ได้ตาฝาด เสน่ห์อย่างหนึ่งที่เธอเคยหลงเขาคือไผทชอบปล่อยมุกหน้าตาย ...ใครไม่ตลกแต่เธอตลก เป็นมุมน่ารัก ๆ ของนายหัวตัวโต“มิ้งซีเรียสนะคะ”เธอสูดลมหายใจดังฟืด ปลายจมูกแดงเพราะเป่าปี่หนัก“มิ้งกำลังจะตาย อยากขออโหสิกรรม”“ปอดแหกจริง มะเร็งมันก็แค่โรค ๆ หนึ่ง เหมือนปวดฟันนั่นแหละ รักษาแล้วเดี๋ยวก็หาย”แก้มคนร้องไห้ป่อง ปากแดงสีสดเม้ม ขนาดร้องไห้ตายังแวบวาว บ่งบอกความไม่พอใจ ซึ่งไผทก็พอใจแล้ว ที่เธอเปลี่ยนอารมณ์ ลดความเศร้

ร้านอาหารที่ไผทพาเธอเข้ามาเป็นร้านอาหารอินเดีย มีหนุ่มหนวดหน้าคมเข้มพูดไทยแบบรอเรือลิ้นรัวคอยแนะนำเมนูอาหาร“อะไรอร่อย เอามาเลย”เขาสั่งอาหารแบบสิ้นคิด ขณะวัชรมัยเปิดดูเมนูของหวาน ตอนอยู่นิวยอร์คเธอเคยกินอาหารอินเดียแบบเทคอะเวย์ง่าย ๆ อย่างไก่ทันดูรี หรือบริยานี่ มีเครื่องดื่มลาซซี่มะม่วงเป็นของหวานพนักงานแนะนำนานกระเทียม นานชีส ซาโมซ่า ชิคเก้นบัตเตอร์ ไก่ทันดูรี แกงผักโขม ยำถั่วลูกไก่กับแกงแกะอะไรสักอย่างเมนูแรกเป็นออร์เดิร์ฟแป้งพองก้อนกลมมาพร้อมเครื่องเคียงในถ้วย มีแบบเป็นน้ำ ๆ ด้วย“ปานิปูรีครับ”วัชรมัยกับไผทมองหน้ากัน คิดอยู่ว่าต้องกินอย่างไร“เอานิ้วโป้งเจาะรูตรงกลาง ใส่ไส้ ราดน้ำ เอาเข้าปากครับ”พนักงานสอนลูกค้าอย่างใจเย็น เธอเป็นคนเริ่มก่อน เจาะรูปแป้งกลมอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ตักไส้สีเหลืองใส่ ราดน้ำสีเขียวกับสีน้ำตาล เอาเข้าปากได้รสซ่าจากมิ้นท์ ความเปรี้ยวนนุ่มนวลจากน้ำมะขาม มีรสเผ็ดพริก เค็ม มันจากมันฝรั่งผัด“อร่อยดีนะคะ”กรอบ ๆ เปรี้ยว ๆ ซ่า ๆ เคี้ยวเพลิน เหมือนข้าวเกรียบจนเธอต้องทำกินเป็นอันที่สอง“กร๊อบ...”เหลือบตาดูอีกทีปานิปูรีลูกน้อยก็แหลกคามือสีทองแดงแล้ว คิ้วเรียวขมว

“แกร่ก...”บุรินทร์มองลอดแว่น เมื่อเห็นคนเข้ามาในห้องตรวจไม่ใช่คนไข้อย่างที่เคย“มิ้ง...จะหายไหม”ผู้ยืนอยู่คือหนุ่มล่ำบึ้กตัวสูงผิวสีทองแดง แพทย์หนุ่มเห็นความหวาดหวั่นในดวงตาคม แม้จะดำล้ำลึกราวกับทะเลในคืนเดือนมืด แต่เจือไปด้วยความแปรปรวน เหมือนความหวาดหวั่นของเจ้าตัวในยามนี้“ผมอยากได้ความมั่นใจ เธอสำคัญกับผมมาก”สองหนุ่มประเมินกัน สมองแต่ละฝ่ายต่างเต็มไปด้วยความคิดวุ่นวาย“ในฐานะหมอ ผมมองว่ามะเร็งเป็นการทำงานผิดปรกติของเซลล์ร่างกาย เกิดจากความแปรปรวนในการใช้ชีวิตประจำวัน แบบใช้มากไปหรือน้อยไป”“เอาสรุปสั้น ๆ ง่าย ๆ ได้ไหมหมอ ผมแค่ชาวสวน ไม่ได้มีความรู้อะไรมาก”บุรินทร์อมยิ้ม ถ่อมตัวว่าเป็นแค่ชาวสวน แต่คนตรงหน้าเขานี่มาดบ่งบอกเป็นเจ้าของสวนชัด ๆ บารมีเจ้านายคนแผ่ข่มเข้มจัด“มิ้งสำคัญกับผม...กับลูก” เสียงห้าวเริ่มเครือ บ่งบอกความห่วงหาสุดหัวใจ“มิ้งเป็นมะเร็งระยะที่สอง ถึงจะลุกลาม แต่ถ้าจากข้อมูลงานวิจัยเมืองนอกรายงานว่ามีสิทธิ์จะหาย แต่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ ไม่อย่างนั้นจะกลับมาเป็นอีก”แพทย์ยอมการันตีการรักษา เพราะเห็นวัชรมัยเป็นรุ่นน้องผู้น่ารัก ไม่ได้หวังสินบนจากชุดสูทที่เธอจะตัดให้แ

กฎสองข้อที่ไผทจำขึ้นใจหนึ่ง ห้ามทำให้สกลกันต์โกรธ มิเช่นนั้นเขาอาจเสียทรัพย์ง้อ ต้องซื้อทั้งขนมและของเล่น เจ้าลูกชายแก้มป่องเรียกร้องเอากับพ่ออย่างเขาไม่เกรงใจบางทีถึงขนาดไผทคิด ถ้าสกลกันต์ไม่เกิดเป็นลูกเขา คนที่จะเลี้ยงเจ้าตัวแสบได้คงต้องมีเงินถุงเงินถังระดับชีคเจ้าของบ่อน้ำมันสอง ข้อนี้สำคัญกว่าข้อแรก อย่าทำให้วัชรมัยโกรธ มิเช่นนั้นเขาจะทรมานทั้งกายและใจ ชนิดจำขึ้นใจไม่มีวันลืมตัวอย่างคือเหตุการณ์ย้อนไปยังวันลงจากเครื่องบิน เขาและเธอไปรับลูก โดยมีวิเชียรเป็นสารถีวัชรมัยซื้อของฝากมากมาย ทั้งที่หิ้วมาเองได้ ทั้งต้องรอส่งมาจากกรุงเทพฯ ไหนจะรอโหลดจากท้องเครื่องบินอีกพ่อแม่ที่เป็นคนงานในสวนเห็นเด็ก ๆ ได้ของฝากก็ยิ้มกันแก้มปริ พอรู้ว่ามาจากวัชรมัยก็สรรเสริญกันใหญ่ตอนเย็นยังมีกินเลี้ยงงานวันเกิดเตเต้ สกลกันต์ส่งสายตาเว้าวอนเมื่อเห็นเค้กวาดรูปหน้าสัตว์เลี้ยงตัวโปรด“เตเต้เป็นหมากินเค้กไม่ได้หรอก เดี๋ยวฟันผุ หมาแปรงฟันไม่ได้”เด็กชายเกิดอาหารหวงของกิน ส่วนเจ้าของวันเกิดร้องหงิง ๆ เหมือนรู้กำลังจะโดนขโมยเค้ก“กินได้สิครับ แม่ถามร้านที่ทำแล้ว”วัชรมัยไม่ได้ถามเอง ให้นิคกี้เป็นถาม เธอคิด

ไผทรีบพาเมียออกจากตลาดนัด ก่อนที่เธอจะหาอะไรมาเป็นงานทำมากกว่านี้ วัชรมัยหยิบเครื่องประดับทำจากกะลามะพร้าวมาชื่นชม สมองคิดจะมิกซ์แอนด์แมทกับชุด หรือออกแบบเครื่องประดับแบบไหนดีถ้าผสมกับสตอรี่เรื่องความยั่งยืน เป็นของธรรมชาติผลิตจากชุมชน ไม่มีการใช้ส่วนไหนจากสัตว์ยิ่งน่าสนใจ มันขายได้ในต่างประเทศ หรือจะชิมลางแตกแบรนด์เล็ก ๆ ขายแต่ทางออนไลน์ดีสมองการค้าวัชรมัยคิดไปเรื่อย กระทั่งรถคันโตหยุดที่สวน เธอหันซ้ายหันขวา โน่นก็คนงาน นั่นก็ต้นปาล์ม ภูเขาสีเขียวห่างอยู่ลิบ ๆ มีหมอกยามเช้าคลอเคลียคลุมวิวสวยดีอยู่หรอก แต่เขาเอาเธอมาทำไม“มิ้งขอกลับบ้านได้ไหมคะ”“อยู่นี่แหละ ใกล้ตาฉัน เกิดล้มไปจะยุ่ง ป้านิดลาไปเยี่ยมญาติ ไม่มีใครดูเธอ อยู่นี่ดูแลได้ดีกว่า”ไผทประกาศบอกคนสนิทถึงอาการป่วยของวัชรมัย ไม่ทันไรก็รู้กันทั้งสวน เขาขี้เกียจหาต้นตอว่าใครปูดข่าว ดีเสียอีกจะได้มีคนเพิ่มช่วยเป็นหูเป็นตาดูแลเธอให้“อยู่ในรถ ฉันจะติดเครื่องไว้ให้”แอร์เย็นก็จริง แต่วัชรมัยนั่งนิ่งนาน ๆ ชักเบื่อ มองออกไปเห็นต้นมะขามแผ่กิ่งก้านแตกใบในสวน มันคงอยู่มานานเพราะมีกิ่งห้อยย้อยจนต้องเอาไม้มาค้ำไม่ไห้ต้นล้มฝักดิบสีน้ำตาลอ