บททั้งหมดของ หวานสวาทเจ้าสาวไม่บังเอิญ: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่11.วันนี้ดูคุณยายอาการดีขึ้นมาก สามารถตอบสนองสิ่งรอบกายได้ดี เช่น สามารถเอียงคอ กลอกตามองตามวัตถุได้ดีขึ้น และยังออกเสียงได้บางคำแล้ว นับว่าสิ่งที่ยอดนรีเพียรพยายามเพื่อทำให้คุณยายหายดีขึ้นนั้นประสบความสำเร็จมากทีเดียว แต่เรื่องนี้มีเพียงเธอกับเขาเท่านั้นที่รู้ว่าอาการของคุณยายดีขึ้น“กินเสียทีสิคะ มองหน้ายอดอยู่ได้”“ก็กินไปมองหน้าเมียไปไงครับ”“พี่เจค..” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า อดีตนายตำรวจหนุ่มมาดเข้มดุดัน ที่ก่อนหน้าจะมาลงเอยอย่างทุกวันนี้ เขากับเธอก็เรียกได้ว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาเลยก็ว่าได้ แม้ว่าเธอจะได้มาทำงานเป็นแม่บ้านให้เขา แต่เธอก็กวนประสาทและชวนเขาทะเลาะด้วยอยู่บ่อยๆ และทุกครั้งเจคอปก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เถียงเธอไม่เคยทัน และยังตามมุขเธอไม่ทันอีกต่างหาก สุดท้ายเขาเลยยกธงขาวยกให้เธอเป็นหนึ่งในบ้าน เขาเป็นเจ้านายผู้อาศัยบ้านของลูกจ้างอย่างเธออยู่“ตลกดีแท้ ฉันเป็นเจ้าของบ้าน จ่ายค่าจ้างให้เธอทุกเดือนแถมยังต้องซื้อข้าวของเข้าบ้าน แต่สถานะเหมือนผู้อาศัย เข้าบ้านมาแต่ละครั้ง เหมือนมาขออาศัยบ้านเธออยู่เลยนะ”เจคอปเคยพูดแบบนั้นกับเธอ เมื่อเข้าบ้านมาเขาจะต้อ

ตอนที่13.“มีอะไรให้รับใช้คะนายหญิง”“จัดการเก็บกวาดตรงนี้ซะ” เธอชี้มือไปที่ซากนก สาวใช้สองคนหน้าซีดแถบผวากอดกัน“อะไรกัน ก็แค่นกตาย รีบเก็บกวาดซะ ไม่มีอะไรหรอก” ยอดนรีบอกเรียบๆ“ค่ะๆ นายหญิง นังนุ่นไปหยิบไม้ถูกับไม้กวาดมา” สาวใช้รับคำแล้วรีบจัดการทันที“นุ่นกับแนนเอานกไปฝังนะ แล้วก็ไม่ต้องคิดมาก เพราะมันไม่มีอะไร แค่นกตายตัวเดียวเท่านั้นเอง”พูดจบยอดนรีก็เดินกลับห้องของตัวเอง แต่เธอยังรู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนจดจ้องมองตนอยู่ตลอดเวลาด้วยความไม่ประสงค์ดี แต่สิ่งที่เธอแสดงออกมาให้เห็นก็คือ อาการสงบนิ่งเหมือนไม่ได้หวาดวิตกใดๆ“พี่เจคคะ ยอดว่ามันแปลกๆ” เมื่ออยู่กันตามลำพังและสนิทสนมกันมากขึ้น เสมือนสามีภรรยากันจริงๆ แต่ตอนนี้เธอกับเขาก็เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วนี่นาทั้งนิตินัยและพฤตินัยด้วย..“ยังไง..”“ก็วันนี้...” แล้วเธอก็เล่าเรื่องราวที่ตนพบเจอให้กับชายหนุ่มฟัง“แถมตอนที่ยอดพาคุณยายไปเดินเล่นน่ะ เหมือนมีคนพยายามจะทำเหมือนว่ามีอะไรเรียกร้องความสนใจให้ยอดไปดูและทิ้งคุณยายไว้ แต่ยอดก็ให้พี่เอกไปดูแทนแต่ก็ไม่มีอะไร”“ยอดกลัวรึเปล่า..” เขาโอบกอดเธอไว้ ใช้นิ้วพันผมเธอเล่นอย่างเพลิดเพลิน

ตอนที่15.“เจ้าเกาะ คือฉันนี่ไง ไม่มีเจ้าเกาะที่ไหนอีก หากพวกนายจะพูดถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์บนเกาะนี้ ก็คือฉันที่เป็นเจ้าของเกาะ แล้วที่นี่ไม่เคยมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น เพราะปู่ย่าท่านปกปักรักษาที่นี่มาช้านานให้ลูกหลานอยู่เย็นเป็นสุข และทายาททุกรุ่นของเกาะก็รักและดูแลที่นี่อย่างดี ชาวเกาะทุกคนต่างก็รับรู้และอยู่กันแบบสงบสุขเรื่อยมา ไม่เคยมีอะไรที่จะทำให้พวกเขาหวาดผวาหรือหวาดกลัว และหากสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ก็คงจะมองเห็นคนชั่วบางคนที่พยายามจะทำลายความสงบสุขของคนบนเกาะ ฉันคิดว่าปู่ย่าเจ้าเกาะคงจะรู้ว่าใครที่คิดร้ายต่อพวกเรา และท่านคงกำลังบอกใบ้อยู่แน่ๆ ว่ามีคนไม่หวังดีต่อเกาะของเราว่าไหม สิน...”ปู่ย่าเจ้าเกาะ ที่ทุกคนพูดถึงนั้นคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คนบนเกาะเคารพนับถือ ซึ่งมีศาลขนาดใหญ่งดงามตั้งอยู่บนหน้าผา และมองเห็นจากที่ตรงนี้จะเห็นศาลปู่ย่าเจ้าเกาะจะเด่นเป็นสง่าอยู่บนหน้าผา ทุกปีจะมีการสักการะ กราบไว้บูชาด้วยอาหารหวานคาว ผลไม้และเครื่องดื่มต่างๆ ตลอดจนพิธีบวงสรวงฟ้อนรำบูชาถวายต่อปู่ย่าเจ้าเกาะ ซึ่งจะทำในวันที่ 2 ของเดือนมกราคมของทุกปี “ใช่.. เพราะบางทีอาจจะมีคนที่ไม่ใช่ทายาทที่แท้จริง

ตอนที่17.  “คุณแน่ใจได้ยังไง” นางมองสามีอย่างจริงจังและเริ่มระแวง“ก็เพราะคราวนี้ ถึงขนาดที่ไอ้เจคมันทิ้งเกาะไปนี่ก็แสดงว่าคุณแม่อาหารหนัก” ผู้เป็นสามีให้เหตุผล นางจึงพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย“แต่ก็แปลกนะ ที่จู่ๆ คุณแม่ก็ทรุด”“ไม่แปลกหรอก..”“อย่าบอกนะว่าเป็นแผนของคุณ” นางจารุวรรณตาโต“จะบ้าหรือไง นั่นแม่ผมนะคุณ” นายจรัญสะดุ้งโหยง วางหนังสือในมือลง“อ้าววว.. ฉันก็เห็นคุณทำท่าเหมือนจะดีใจที่แม่คุณจะตายๆ ไปเสียทีนี่นา..” นางจารุวรรณค้อนปะหลับปะเหลือก“คุณก็พูดไป ใครได้ยินเข้าจะหาว่าผมอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด” นายจรัญทำสีหน้าวิตกกังวลพลางมองซ้ายมองขวาอย่างหวั่นระแวง“อย่าว่าแต่คนอื่นสงสัยคุณเล้ย ฉันยังสงสัยคุณเลยค่ะ”นางนั่งลงข้างๆ สามีแล้วเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าแววตาจริงจัง“ถามจริงๆ นะคุณ คุณกับนังอรุ

 ตอนที่19. “ผมว่านายหญิงน่าจะไปทางนี้นะครับนายหัว”อาคมที่เกณฑ์คนงานมาราวสิบคนชี้บอก เจคอปยืนนิ่งใช้ความคิด ใบหน้าหล่อเหลาดูเรียบเฉยเหมือนไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร แต่ในใจของชายหนุ่มนั้นร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวมากกว่าสิ่งใด แต่เขารู้ดีว่าจะแสดงออกมาไม่ได้“นายคิดแบบนั้นหรือ”“ปกติ คนงานที่ไปหาของป่า หาเห็ด หาสมุนไพรจะใช้เส้นทางนี้ มันมีทางเท้าเดินเข้าไป” อาคมบอกเส้นทางที่มีรอยทางเท้าของชาวบ้านเดินเข้าไปในป่า“แต่ผมไม่คิดแบบนั้นนะ”นายสินที่จู่ๆ ก็โผล่มาเอ่ยขึ้น ทุกคนหันไปมองเขา ก็เห็นนายสินยินพิงต้นไม้อยู่ด้วยท่าทางยียวน เจคอปเลยเอ่ยถาม“แล้วนายคิดว่ายอดจะไปทางไหน”“ผมเห็นเธอเดินไปทางโน้น ผมเห็นหลังไวๆ นะ เธอใส่เสื้อสีฟ้าใช่ไหม”“ใช่.. วันนี้ยอดใส่เสื้อสีฟ้า”“ผมเห็นหลังเธอไวๆ ตอนแรกก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้แน่ใจแล้ว”“แบ่งคนเป็นสองทีม อาคมนำคนงานไปทางนั้นห้าคน ส