ตอนที่15.“เจ้าเกาะ คือฉันนี่ไง ไม่มีเจ้าเกาะที่ไหนอีก หากพวกนายจะพูดถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์บนเกาะนี้ ก็คือฉันที่เป็นเจ้าของเกาะ แล้วที่นี่ไม่เคยมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น เพราะปู่ย่าท่านปกปักรักษาที่นี่มาช้านานให้ลูกหลานอยู่เย็นเป็นสุข และทายาททุกรุ่นของเกาะก็รักและดูแลที่นี่อย่างดี ชาวเกาะทุกคนต่างก็รับรู้และอยู่กันแบบสงบสุขเรื่อยมา ไม่เคยมีอะไรที่จะทำให้พวกเขาหวาดผวาหรือหวาดกลัว และหากสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ก็คงจะมองเห็นคนชั่วบางคนที่พยายามจะทำลายความสงบสุขของคนบนเกาะ ฉันคิดว่าปู่ย่าเจ้าเกาะคงจะรู้ว่าใครที่คิดร้ายต่อพวกเรา และท่านคงกำลังบอกใบ้อยู่แน่ๆ ว่ามีคนไม่หวังดีต่อเกาะของเราว่าไหม สิน...”ปู่ย่าเจ้าเกาะ ที่ทุกคนพูดถึงนั้นคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คนบนเกาะเคารพนับถือ ซึ่งมีศาลขนาดใหญ่งดงามตั้งอยู่บนหน้าผา และมองเห็นจากที่ตรงนี้จะเห็นศาลปู่ย่าเจ้าเกาะจะเด่นเป็นสง่าอยู่บนหน้าผา ทุกปีจะมีการสักการะ กราบไว้บูชาด้วยอาหารหวานคาว ผลไม้และเครื่องดื่มต่างๆ ตลอดจนพิธีบวงสรวงฟ้อนรำบูชาถวายต่อปู่ย่าเจ้าเกาะ ซึ่งจะทำในวันที่ 2 ของเดือนมกราคมของทุกปี “ใช่.. เพราะบางทีอาจจะมีคนที่ไม่ใช่ทายาทที่แท้จริง
ตอนที่16.แก้มสาวแดงจัดเจคอปจึงโอบกอดเธอไว้จากด้านหลังหอมแก้มนวลหนักๆ อีกครั้ง แล้วเกยคางแกร่งกับบ่าบอบบาง แม้สาวเจ้าจะปัดป้องด้วยความขัดเขินก็ตามที“มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังคิดว่าเราเป็นผัวเมียกันเก๊ๆ อีกหรือไง”“ก็...”“สัญญานั่นพี่เผาทั้งตั้งแต่ก่อนมาที่เกาะอีกนะ รู้ไหม”“หา.. อะไรนะ” ยอดนรีเสียงสูงจะหันหน้ามามองก็เท่ากับหันแก้มมาให้เขาหอมโดยดี และเจคอปก็ชอบอกชอบใจ“ฟังไม่ผิดหรอก พี่จงใจให้มันเป็นแบบนี้ อยากได้ยอดมาเป็นเจ้าสาว เป็นเมียจริงๆ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรือไม่ตั้งใจเลยนะ ทุกอย่างพี่ตั้งใจทำมัน..”“ทะ ทำไม..”“ก็.. พี่รักยอดไง”เขาบอกตรงๆ ง่ายๆ คำสารภาพรักที่บอกกันง่ายๆ แบบนี้เลย ยอดนรีผละตัวออกจากวงแขนแข็งแรงแล้วหันมาเผชิญหน้าแล้วเงยหน้ามองสบตาเขาตรงๆ“ว่าไงนะคะ..”“อะไรกัน กลายเป็นคนหูตึงไปแล้วหรือไงเนี่ย”“ไม่ต้องมาเฉไฉเลย ไหนพูดใหม่อีกทีสิคะ”ยอดนรีแสร้งทำเป็นขึงขังเมื่อเห็นสีหน้าขัดเขินของเจคอปที่เสมองท้องทะเล ใบหน้าคมเข้ม ดูจะมีสีเข้มมากขึ้นไปอีก และท่าทางของเขาก็ดูน่ารักดี เธอชอบ...“พี่เจค พูดอีกทีสิคะ พูดอีกทีๆ พูดอีกทีได้รึเปล่า..”คราวนี้เธอร้องเป็นเพลงเสียด้วย เจคอปหั
ตอนที่17.“คุณแน่ใจได้ยังไง” นางมองสามีอย่างจริงจังและเริ่มระแวง“ก็เพราะคราวนี้ ถึงขนาดที่ไอ้เจคมันทิ้งเกาะไปนี่ก็แสดงว่าคุณแม่อาหารหนัก” ผู้เป็นสามีให้เหตุผล นางจึงพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย“แต่ก็แปลกนะ ที่จู่ๆ คุณแม่ก็ทรุด”“ไม่แปลกหรอก..”“อย่าบอกนะว่าเป็นแผนของคุณ” นางจารุวรรณตาโต“จะบ้าหรือไง นั่นแม่ผมนะคุณ” นายจรัญสะดุ้งโหยง วางหนังสือในมือลง“อ้าววว.. ฉันก็เห็นคุณทำท่าเหมือนจะดีใจที่แม่คุณจะตายๆ ไปเสียทีนี่นา..” นางจารุวรรณค้อนปะหลับปะเหลือก“คุณก็พูดไป ใครได้ยินเข้าจะหาว่าผมอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด” นายจรัญทำสีหน้าวิตกกังวลพลางมองซ้ายมองขวาอย่างหวั่นระแวง“อย่าว่าแต่คนอื่นสงสัยคุณเล้ย ฉันยังสงสัยคุณเลยค่ะ”นางนั่งลงข้างๆ สามีแล้วเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าแววตาจริงจัง“ถามจริงๆ นะคุณ คุณกับนังอรุ
ตอนที่18.แกร็บบบบ... เสียงฝีเท้าใครสักคนเหยียบกิ่งไม้แห้งทำให้เธอชะงักและหยุดเดินหันไปมองทางต้นเสียง ก็พบว่ามันดังมาจากชายป่าที่มีโขดหินสลับกับต้นไม้ประปราย ทั้งหินบางก้อนก็มีมอสและเฟิร์นขึ้นเกาะเขียวชอุ่ม ที่นี่ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์มีไม้ใหญ่ที่มีค่าทางเศรษฐกิจ มีสัตว์เล็กๆ เช่นกระต่าย กระรอกกระแต ไก่ป่า ให้เห็นบ้าง บางทีเธอก็เห็นนกยูงออกมาเดินรำแพนอวดหางสวยๆ เจคอปบอกว่าที่นี่มีนกยูงอาศัยอยู่หลายสิบตัว และชาวบ้านก็ช่วยกันดูแลพวกมันด้วยถือว่าเป็นสัตว์ประจำเกาะก็ว่าได้แกรบ แกรบ... เสียงเหมือนมีใครเดินเหยียบใบไม้แห้งดังขึ้นอีกครั้ง และเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้เธอต้องก้าวตามเสียงนั้นไปเหมือนไม่รู้ตัว แต่ยอดนรีรู้ตัวอยู่ตลอดว่าตัวเองกำลังจะออกนอกเส้นทางที่จะเดินไปยังจุดหมาย“นั่นใครน่ะ..” เธอถามอีกครั้งเมื่อเห็นเงาของใครคนหนึ่งอยู่หลังโขดหิน ซึ่งเธอไม่แน่ใจว่าเป็นหญิงหรือชายเพราะจุดนั้นมันอับแสดงและใครคนนั้นอยู่ในชุดสีทึมทึบ พลันยอดนรีก็นึกถึงบุคคลปริศนาที่บังอาจบ
ตอนที่19.“ผมว่านายหญิงน่าจะไปทางนี้นะครับนายหัว”อาคมที่เกณฑ์คนงานมาราวสิบคนชี้บอก เจคอปยืนนิ่งใช้ความคิด ใบหน้าหล่อเหลาดูเรียบเฉยเหมือนไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร แต่ในใจของชายหนุ่มนั้นร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวมากกว่าสิ่งใด แต่เขารู้ดีว่าจะแสดงออกมาไม่ได้“นายคิดแบบนั้นหรือ”“ปกติ คนงานที่ไปหาของป่า หาเห็ด หาสมุนไพรจะใช้เส้นทางนี้ มันมีทางเท้าเดินเข้าไป” อาคมบอกเส้นทางที่มีรอยทางเท้าของชาวบ้านเดินเข้าไปในป่า“แต่ผมไม่คิดแบบนั้นนะ”นายสินที่จู่ๆ ก็โผล่มาเอ่ยขึ้น ทุกคนหันไปมองเขา ก็เห็นนายสินยินพิงต้นไม้อยู่ด้วยท่าทางยียวน เจคอปเลยเอ่ยถาม“แล้วนายคิดว่ายอดจะไปทางไหน”“ผมเห็นเธอเดินไปทางโน้น ผมเห็นหลังไวๆ นะ เธอใส่เสื้อสีฟ้าใช่ไหม”“ใช่.. วันนี้ยอดใส่เสื้อสีฟ้า”“ผมเห็นหลังเธอไวๆ ตอนแรกก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้แน่ใจแล้ว”“แบ่งคนเป็นสองทีม อาคมนำคนงานไปทางนั้นห้าคน ส
ตอนที่20.“พี่กำลังหาอยู่ ได้เบาะแสมานิดหน่อยแล้วล่ะ”“ขนาดระดับพี่เจคยังหาเบาะแสมาได้นิดหน่อย นั่นแสดงว่าคนที่ทำเรื่องแบบนี้เก่งมากจนทำให้คลำหาอะไรไม่ได้เลย เทพมาก”“อาจจะไม่ได้เทพมาก เพียงแต่เบี่ยงเบนความสนใจเก่งและ ทุกอย่างที่เขาทำ เขาวางแผนมานาน หยั่งรากไว้มานานแล้ว และรู้ดีว่าจะซ่อนอะไรตรงไหน และจะทำตรงไหนให้สีให้แสง”“เหมือนสับขาหลอกงี้หรือคะ” เจคอปพยักหน้า“เขากำลังทำให้เราสับสน จะได้จับต้นชนปลายไม่ถูก และเบี่ยงเบนความสนใจเก่ง แต่หากเราได้เบาะแสหรือหลักฐานอะไรมากสักอย่าง มันจะง่ายขึ้น แต่นี่ มันไม่มีหลักฐานอะไรให้เราได้สืบเลย เหมือนสายลมพัดมาแล้วพัดไปจับมือใครดมไม่ได้”“ยอดมีนะ..” หญิงสาวยิ้มบางๆ แล้วลุกขึ้นไปหยิบผ้าผืนหนึ่งออกมาจากใต้เตียง ซึ่งมันก็คือผ้าผืนนั้นที่เธอคว้าได้จากบุคคลนิรนามในวันนั้น ที่เธอเกือบถูกผลักตกระเบียงผ้าสีดำ เป็นผ้าลินินเนื้อดีเลยทีเดียว เจคอปรับผ้าจากมือของยอดนรี
ตอนที่21.หญิงสาวทำท่าครุ่นคิดจนหัวคิ้วแทบชนกัน เจคอปจึงเอื้อมมือมานวดเบาๆ ที่หัวคิ้วของเธออย่างหยอกเย้า“หน้าย่นหมดแล้ว”“ว่ายอดหน้าย่นเหมือนหมาหน้าย่นหรือคะ” หญิงสาวทำท่าเง้างอด เจคอปหัวเราะเบาๆ“แล้วรู้สึกดีขึ้นหรือยัง”“ดีขึ้นแล้วค่ะ แล้วก็หิวแล้ว ไม่ได้กินอะไรตั้งหลายชั่วโมง”“มาสิ พี่เตรียมอาหารไว้รอยอดตื่นมากิน”เขาบอกพลางอุ้มเธอไปที่ระเบียง ยอดนรียิ้มหวานซบหน้าลงกับอกกว้างของเขาอย่างออดอ้อน“พี่เจคป้อนยอดด้วยนะคะ ยอดไม่มีแรงเลย”เจคอปยิ้มอย่างรู้ทัน แต่ก็ยอมป้อนแต่โดยดีและเธอก็ต้องจ่ายค่าแรงคนป้อนอาหารด้วยจูบหวานๆ และบทรักอันร้อนแรง...“พี่เจคพอแล้ว ยอดเพิ่งหายป่วยนะ ร่างกายอ่อนแอ..” ยอดนรีบอกคนที่กำลังจูบแผ่นหลังชื้นเหงื่อของตนเสียงแผ่วพร่าด้วยความซ่านรัญจวน เพราะร่างกายของเธอกับเขายังคงเชื่อมประสานกันอย่างแนบแน่นอยู่ และสะโพกท
ตอนที่22.ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ยอดนรีพยักหน้ารับและกำลังจะเดินออกไป พอดีกับที่อรชรเดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน และเกือบจะชนกับยอดนรี ทั้งสองสาวต่างตกใจซึ่งกันและกัน แต่อรชรนั้นถึงกับเสียหลักล้มลงกับพื้น เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน และถ้วยชามข้าวของในมือก็หล่อนกระจาย...“ขอ ขอโทษค่ะ อรไม่ได้ตั้งใจ”“ยอดก็ต้องขอโทษอรด้วยเหมือนกัน เป็นไรมากไหมนั่น”ยอดนรีกุลีกุจอไปพยุงร่างที่บอบบางกว่าตนให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลและก็ได้พบว่าอรชรโดนเศษจานกระเบื้องบาดแขนจนเลือดซิบเลยทีเดียว“ตายแล้วอร เลือดออก”“จริงด้วย.. แต่ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวอรไปทำแผลเองได้” อรชรเห็นว่าต้นแขนตัวเองมีรอยบาดก็หน้าซีดลงทันที“ให้ยอดช่วยนะ”“ไม่เป็นไรค่ะ อรทำแผลเองได้”“แต่อรหน้าซีดมากเลยนะ” ยอดนรีมีสีหน้าเป็นกังวล“นั่นสิอรเป็นอะไรมากรึเปล่า”“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ คุณยอดอย่าลำบากเลย อรขอตัวนะคะ”อ
ตอนที่46.อวสาน“ยอด ท้อง แล้วค่ะ เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน”“หา… จริงเหรอยอด ไชไย้ๆๆๆ พี่เจคจะได้เป็นพ่อคนแล้ว”เจคอปกระโดดตัวลอย แล้วโอบกอดร่างอวบอิ่มของเมียรักแน่นอย่างสุดแสนจะดีใจ ทั้งหอมแก้มซ้ายขวาอย่างสุดแสนรัก“เห็นไหมล่ะว่า ยอดน่ะเป็นสะใภ้ที่แสนดีแค่ไหน”“ครับเชื่อครับ เราไปบอกคุณยายกันเถอะ”“ค่ะ…” ยอดนรียิ้มกว้างแล้วจะเดินเคียงข้างไปกับเขา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจคอปหยุดเดินเสียดื้อๆ“มีอะไรคะ” หญิงสาวขมวดคิ้ว“ไม่ได้สิ เดี๋ยวยอดเหนื่อย พี่อุ้มดีกว่า”“บ้าพี่เจค ยอดไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ยอดเดินเองได้ไปกันเถอะ ““ไม่เอา พี่จะอุ้ม” คราวนี้คนที่อยากจะอุ้มเมียรักทำท่างอแงเหมือนเด็กๆ แต่มันไม่ได้ดูน่ารักสักนิดเลย“เอางี้ ให้ยอดขี่หลังดีกว่า”“ได้ครับที่รัก มาเลย”เจ
ตอนที่45.“จ้าจาจ๋า” น้องเจมส์ชูแขนมาหานางจารุวรรณอย่างคุ้นเคยมากขึ้น และดูท่าจะติดคุณย่าเสียแล้ว“มาให้ย่าอุ้มหน่อยคนเก่ง” นางรับร่างของน้องเจมส์มาแล้วหอมแก้มยุ้ยๆ นั้นอย่างมันเขี้ยวและรักใคร่“ให้ป้ายอดอุ้มบ้างสิครับ”“ยอดอุ้มๆๆ” แล้วน้องเจมส์ก็โผมาหายอดนรีอย่างยินดี“ยอดฉวย..” น้องเจมส์เอ่ยขึ้นพร้มทั้งหอมแก้มยอดนรีอีกด้วย ยอดนรีกับริสาหัวเราะกับท่าทางแก่แดดของพ่อหนูน้อย“เจ้าตัวแสบนี่ประจบไปเรื่อย”“แววเจ้าชู้ออกแบบนี้ ได้พ่อมาเต็มๆ ใช่ไหมคะ” ริสาเอ่ยยิ้มๆ ล้อเลียนสามี“แหม.. ริสาก็ จิมเลิกเจ้าชู้ตั้งแต่เจอริสาแล้ว”“ขอให้จริงเถอะค่ะ เพราะถ้ามีวอกแวกสักนิดเจอดีแน่..”“ไม่กล้าหรอกจิมครับรักริสาคนเดียวและจะรักตลอดไป” จารณเข้ามาโอบกอดร่างบอบบางของภรรยาอย่างเอาใจ“พี่เจคก็เหมือนกันนะคะ ถ้าแอบวอกแวกนอกใจยอดล่ะก็..”ยอดนรีทำท่าเอานิ้วปาดคอและทำ
ตอนที่44.กว่าสิบปีที่ใช้ชีวิตร่วมกับนายจรัญก็ไม่ค่อยได้มาวอแวกับนาง และก็ต่างคนต่างอยู่ จนเมื่อเกิดเรื่องที่คุณยายพลัดตกบันได ซึ่งมีนายจรัญเป็นผู้เห็นเหตุการณ์และนางก็อยู่จุดที่เกิดเหตุพอดี ทำให้นางระแวงและกลัวว่าจะมีคนรู้เรื่องจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อกลบเกลื่อนความผิดนั้น ทั้งที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนทำ แต่นายจรัญกลับมาทำทีพูดให้นางระแวงและหลงคล้อยตาม ว่าจะต้องจัดฉากสร้างเรื่องบิดเบือน เพื่อไม่ให้ใครสงสัยตนโดยหารู้ไม่ว่านั่นคือแผนการที่นายจรัญกับนางอรุณีวางแผนไว้ “ยอดบอกแล้วว่าคุณป้าน่ะ แกก็คนดีคนหนึ่ง” ยอดนรีบอกสามียิ้มๆ“แต่ก็เกือบจะเสียคนเพราะโลภมาก”“นั่นเพราะความคิดชั่ววูบนะคะ แต่พี่จิมก็รักแม่ของเขามาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ขอร้องให้พี่เจคให้โอกาสแม่ของเขาหรอกค่ะ อีกอย่างพวกเขาก็น่าสงสารนะคะ สูญเสียคนในครอบครัวโดยที่ไม่รู้เลยมาเป็นสิบปี”“นั่นสินะ นั่นล่ะพี่ถึงเห็นใจจิมกับคุณป้า เลยอยากให้โอกาสแกแก้ตัว แต่ถ้าหากว่ายอดกล่อมไม่สำเร็จ พี่ก็คงไม่ใจร้า
ตอนที่43.หัวใจที่เคยแข็งกระด้างและเต็มไปด้วยไฟร้อนรุ่มที่สุมอยู่ในอกของนางก็พลันเย็นยะเยือก เมื่อเห็นใบหน้าของพ่อหนูน้อยที่เดินเตาะแตะเข้ามาในห้องนั่งเล่น น้ำตาที่แห้งเหือดไปก่อนหน้านั้นก็ไหลออกมาอาบแก้มอีกครั้ง โดยไม่รู้ตัว...“สวัสดีค่ะคุณยาย คุณ เอ่อ คุณ.. จารุวรรณ..”ริสาไหว้ผู้สูงวัยกว่าทั้งสอง ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับจารณอย่างอ่อนหวาน และพ่อหนูน้อยเมื่อเห็นจารณก็ยิ้มแป้นอวดฟันซี่เล็กๆ อย่างดีอกดีใจ“ป้อๆ ป้อจ๋า.. ถึง คิด ถึง..”“พ่อก็คิดถึงน้องเจมส์ครับ”น้องเจมส์ หรือเด็กชาย รณภพ ลูกของเขากับริสา อดีตผู้ช่วยฝีมือดีของคุณยายจำปูนที่ถูกนางจารุวรรณวางแผนบีบให้ออกไปจากเกาะ แต่เหตุการณ์ในครั้งนั้นก็ทำให้มีเด็กชายรณภพในวันนี้...“ธุจ้าคุณย่าจาจ๋าสิครับ”“ตุ๊จ้าจา” น้องเจมส์ยกมือป้อมๆ ขึ้นสวัสดีคุณย่าด้วยท่าทางตื่นเต้นยิ้มแย้ม แล้วพ่อหนูน้อยก็เอียงคอมองอย่างสงสัย“จ
ตอนที่42.“ฉันสัญญาว่าจะดูแลหนูอรให้ดี สัญญา..”นายทัศนัยเงยหน้ามองหลานสาวที่เพิ่งรู้ว่ามีตัวตนด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความรักและคำมั่นสัญญา ว่าจะรักและดูแลทายาทของหญิงที่เขาเคยชอบมากจนถึงขั้นเกือบจะรัก และได้ทอดทิ้งไปเพราะความรักสนุก และไม่อยากจะมีภาระผูกพันในวันวาน แต่นับจากนี้ชายวัยใกล้ฝั่งก็บอกตัวเองว่าจะชดเชยทุกอย่างให้กับหลานสาวคนนี้อย่างดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้อรชรจะต้องมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอนเขาสัญญา...“ไปอยู่กับตานะหนูอร..”“ค่ะคุณตา”อรชรตอบรับด้วยรอยยิ้ม สองตาหลานกอดกันด้วยความรักที่ก่อเกิดขึ้นในใจได้ไม่ยาก และอรชรก็รอคอยวันที่เธอจะได้มีญาติที่แท้จริงสักคนมานานแสนนาน...คุณยายจำปูนมองสองตาหลานด้วยความสุข...“อรไปนะคะพี่เจค พี่ยอด..” อรชรบอกลาเจคอปกับยอดนรีอีกครั้งเมื่อถึงเวลาที่จะต้องจากไปแล้วจริงๆ ก็อดใจหายไม่ได้ แม้จะอาลัยอาวรณ์เจคอป
ตอนที่41.การตายของนางจำปาทำให้คุณยายจำปูนรู้สึกเวทนาไม่น้อย และนางก็ไม่อยากให้นางอรุณีหรือทัศนีย์ ต้องมีจุดจบเช่นเดียวกับแม่ของนาง อย่างน้อยๆ คำสั่งเสียของสามีที่รักที่เคยได้บอกไว้ว่า สงสารสองแม่ลูกคู่นี้ที่พบเจอแต่เรื่องราวเลวร้ายและตกทุกข์ได้ยาก อยากให้นางช่วยเหลือและชี้ทางที่ดีให้กับหลาน คุณยายเห็นแล้วว่า ญาติผู้พี่เป็นอย่างไร ดังนั้นนางจึงทำใจละวางความแค้นที่มีต่อนางอรุณีลงและให้อภัย เพื่อเป็นทาน เพื่อให้ตัวเองไม่ต้องผูกบ่วงเวรกรรมต่อกันอีก แม้นางจะสูญเสียลูกชาย แม้ว่านายจรัญไม่เอาไหนนัก เพราะชอบทำตัวเหมือนคนไม่เอาถ่าน แต่นายจรัญก็เป็นลูกที่ดี อย่างน้อยๆ เขาก็รักลูกเมียไม่เคยไปมีบ้านเล็กบ้านน้อย แม้จะเป็นหนุ่มเจ้าสำราญชอบเที่ยวเตร่ แต่การทำงานก็ไม่เคยมีปัญหา แต่ก็นั่นล่ะ.. นายจรัญผู้เป็นลูกชายนั้นอายุสั้นนัก จากไปเสียตั้งแต่ยังหนุ่มโดยที่ไม่มีใครรู้เลย และนางก็ได้นายจรัญตัวปลอมมาอยู่ข้างกายหลายปีทุกคนล้วนมีข้อดีข้อเลว เป็นส่วนผสมของมนุษย์ที่อาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่นี่ล่ะคือมนุษย์ เมื่อคุณยายจำปูน
ตอนที่40.“ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอนะนี.. ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้รู้ไว้ว่าฉันรักเธอกับลูกเสมอ จะไม่ทอดทิ้งเธอให้โดดเดี่ยวแน่นอน...”ยิ่งนายจรัญพูดนางอรุณีก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น อรชรเห็นเช่นนั้นก็เข้าไปกอดผู้เป็นแม่อีกคน สามคนพ่อแม่ลูกกอดกันร้องได้ด้วยความเศร้าเสียใจและผิดหวังกับความจริงที่ปรากฎอยู่ตรงหน้ายอดนรีกับเจคอปมองสบตากันด้วยความรู้สึกที่เวทนาสงสารสามคนพ่อแม่ลูกตรงหน้ายิ่งนัก เธอขยับเข้าไปใกล้แล้วกุมมือใหญ่ของเขาไว้ เจคอปบีบมือบางในอุ้งมือหนาของตนเบาๆ อย่างให้กำลังใจซึ่งกันและกัน...“เรื่องทั้งหมดนั้นเพราะฉันเอง.. ฉันคนเดียวที่ผิด” คุณทัศนัยเอ่ยขึ้น ดวงตาแดงก่ำมีน้ำตาคลอหน่วย“หากฉันไม่เห็นแก่ตัวและยอมมารับผิดชอบจำปากับลูกเสียตั้งแต่ตอนนั้นทุกอย่างคงไม่เลยเถิดมาจนเป็นแบบนี้”“ใช่.. เพราะคุณคนเดียว เพราะคุณ.. คุณทำลายอนาคตของผู้หญิงถึงสามคน ที่สำคัญคุณท
ตอนที่39.“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพี่จำปาพูดอะไรกับเธอบ้าง แต่ที่ฉันพูดไปก็คือความจริง และเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ทางสายเลือด อย่างน้อยๆ พี่จำปาก็มีศักดิ์เป็นพี่ ฉันจึงยอมให้พี่จำปามาเสมอ อยากจะชดเชยอะไรหลายๆ อย่างให้ ตอนที่ลำบาก อยากได้เงินเท่าไหร่ก็ไม่เคยขัด ฉันกับพี่จักรหยิบยื่นให้พี่จำปาเสมอ แต่เหมือนพี่จำปาจะไม่ได้คิดอะไรเลย และไม่เคยพอใจในสิ่งที่ได้ นอกจากใช้ชีวิตเสเพลรักสนุกไปวันๆ ฉันเคยไปขอเธอมาเลี้ยง เพราะเห็นพฤติกรรมแย่ๆ ของพี่จำปา แต่เขาก็ไม่ยอม และบอกว่าหากฉันอยากได้เธอมาเลี้ยงฉันจะต้องให้พี่จักรรับพี่จำปากลับเกาะในฐานะเมียใหญ่ และให้ฉันเป็นเมียรอง ข้อเสนอที่เห็นแก่ตัวและเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งของพี่จำปากทำให้พวกเราเอือมระอา และเลิกไปวุ่นวายกับพี่จำปา แต่แทนที่พี่จำปาจะปรับปรุงตัวหรือยอมรับความเป็นจริง กลับสร้างเรื่องให้พวกเราด้วยการบอกใครๆ ว่าฉันเป็นเมียน้อย เป็นคนที่แย่งคนรักของพี่สาว เธอคงไม่รู้ว่าแม่ของเธอนั้นมีวีรกรรมร้ายกาจแค่ไหน แต่ถ้าเธอจะคิดสักนิดเธอจะรู้ว่าแม่ของเธอนั้นร้ายกาจ และใช้เธอเป็นเครื่องมือต่อรองกับ
ตอนที่38.“ฉันรู้ และรู้มานานแล้วว่าพวกเธอเป็นใคร ฉันพยายามให้โอกาสพวกเธอมาเสมอ หลายต่อหลายครั้งที่ฉันมองผ่าน ทำเป็นไม่สนใจ และให้โอกาสพวกเธอมาตลอด จนโอกาสสุดท้ายที่ฉันหยิบยื่นให้พวกเธอ แล้วพวกเธอไม่ใส่ใจมัน... และนี่ก็จะเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายอีกครั้งที่ฉันจะหยิบยื่นมันให้พวกเธอ และมันจะเป็นครั้งสุดท้าย... สุดท้ายจริงๆ จะไม่มีโอกาสดีๆ แบบนี้ให้พวกเธออีกแล้ว”คุณยายจำปูนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แววตาคมกล้าเด็ดเดี่ยว จนคนมองเสียวสันหลัง“เข้ามาสิอรชร จะได้ไม่มีอะไรติดค้างใจกันอีกจนทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตในภายภาคหน้า”นางอรุณีกับนายอำนาจหันขวับไปมองตามสายตาของคุณยายก็พบว่าอรชรเดินเข้ามาพร้อมๆ กับคนของเจคอปที่ประกบซ้ายขวา“อร.. ลูกไปอยู่ไหนมา ไหนบอกว่า..”“จริงรึเปล่าคะแม่ ที่พวกเขาบอก”อรชรไม่ตอบคำถามของมารดา แต่ถามกลับไป นางอรุณีได้แต่อึ้ง อึกอักพูดไม่ออก แล้วหันกลับไปมองคุณยายจำปูนที่เลิกคิ้วมองเหมือนจะเป็นการบอกนัยๆ ว่าให้นางเป็นค