บททั้งหมดของ เจียงชินเฟย จันทราตำหนักเย็น: บทที่ 31 - บทที่ 40

จิวซัวควบม้าอย่างเร่งรีบหมายให้ทันอิ๋นเซียง แต่ทว่าการเดินทางผ่านป่าเขายากที่จะเร่งระยะทางได้ดั่งใจ หมู่บ้านหนึ่งติดชายแดน ที่นั่นผู้คนพลุกพล่าน จับจ่าย จิวซัวแวะโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งที่มีผู้คนมากมายแวะเวียนด้วยเป็นโรงเตี๊ยมเพียงแห่งเดียวในแถบนั้น เบื้องหน้าบุรุษท่าทีแปลกประหลาดเหมือนมิใช่คนของแคว้นเหลี่ยง นั่งล้อมวงนับสิบบนโต๊ะมีสุราอาหารคาวหวานมากมาย จิวซัวเลือกที่จะนั่งโต๊ะติดกัน“เย่าหยางอ๋อง จงใจให้โอกาสพวกเรามีเงินทองจับจ่ายมากมายต่อไปนี้ไม่ต้องกลัวลำบาก”“พี่ใหญ่ ท่านอ๋องเหตุใดต้องให้เราทำเรื่องแบบนี้ในแคว้นเหลี่ยงด้วยทำไมไม่ให้ เราจัดการคนในแถบชายแดนแคว้นฉิน”จิวซัวขยับหมวกปิดบังใบหน้าอย่างหวาดระแวงแม้ไม่ทำเช่นนี้พวกมันก็ไม่มีทางจะรู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร“นัยว่าต้องการให้สองแคว้นบาดหมางเพิ่มชนวนความขัดแย้ง 555ไม่ดีหรือไร พวกเราได้ทั้งขึ้นทั้งล่องงานนี้มีเย่าหยางอ๋องถือหางอยู่ไม่แน่อีกหน่อยเราจะหากินแถบนี้ได้ สบายๆ ”“อ๋องแปดผู้นี้แผนการรัดกุมล้ำลึก เรื่องเช่นนี้เขาถึงกับต้องอาศัยพวกเราเชียวหรือ”“ข้าคิดว่าคนผู้นี้ หากทำการสำเร็จก็คงไม่ปล่อยพวกเราลอยนวล เรื่องจะหากินระยะยาวคงไม่มี

ซินเฟยดิ้นรน เอาตัวรอดจางเย่าหยางหาปล่อยมือไม่ ในเมื่อมีกำลังมากกว่าอีกทั้งยังรูปร่างสูงใหญ่ สะบัดมือสกัดจุดจนซินเฟยนิ่งงัน ขยับตัวไม่ได้แบกซินเฟยขึ้นไว้บนบ่าก่อนจะเร้นกายออกจากกระโจมไป ควบม้าออกจากค่ายทหารหายไปในความมืดจิวซัวก็นำตัวหัวหน้าโจรยังค่ายทหาร คาดกันกับซินเฟยและจางเย่าหยางไม่ถึงครึ่งชั่วยาม“ฝ่าบาท”ขื่อจื้อออกมารับ“เดิมข้าขื่อจื้อตั้งใจส่งแม่นางซินเฟยยังค่ายทหารของแคว้นฉิน แต่เกรงว่าฝ่าบาท จะไม่เห็นด้วยจึงรีรอเพื่อให้ฝ่าบาท กลับมาเสียก่อนไม่คิดว่าฝ่าบาทจะกลับมาเร็วขนาดนี้”“มีเรื่องสำคัญให้สะสาง มีข่าวใหม่หรือไม่แล้วแคว้นฉินมีความเคลื่อนไหวใดบ้าง”“ไทฮองไทเฮาของแคว้นฉินทรงสวรรคตแบบกะทันหันทางแคว้นฉินจึงยังคงไม่มีความเคลื่อนไหว”“ซินเฟยเล่านางสบายดีไหม”ขื่อจื้อยิ้ม"สบายดี ฝ่าบาทตอนนี้นางกำลังปักลวดลายลงบนผ้าเพื่อมอบให้คุณหนูอิ๋นเซียงเป็นของแทนคำขอบคุณ ฝ่าบาทที่ให้ที่พักพิงช่วยเหลือ” จิวซัวยิ้ม“พรุ่งนี้ข้าจึงจะแวะไปหานางถามความสมัครใจเรื่องที่จะกลับไปยังแคว้นฉิน”“แม่นางซินเฟย คงดีใจกับสิ่งที่ฝ่าบาทตั้งใจทำให้อย่างแน่นอน”ตำหนักเย็นย่าหนานกำสาสน์ที่ส่งมาจากจางหลงแน่น น

“ฝ่าบาทอาการของกุ้ยเฟยไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น เห็นจะต้องเร่งเดินทางกลับวังหลวงให้เร็วที่สุดที่นั่นมีหมอหลวงและยาดี”ท่านหมอประสานมือก้มหน้าด้วยเกรงอาญาจางหลงทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ หนึ่งวันกับหนึ่งคืนที่ ซินเฟยหมดสติไปจิวซัวสาวเท้ายาวๆ ด้วยความเร่งรีบยังกระโจมของจางหลงแม้จะถูกทัดทานก็หาสนใจไม่“ซินเฟยนางเป็นอย่างไรบ้าง"เอ่ยปากถามทันทีที่มาถึง จางหลงเงยหน้าขึ้นมองจิวซัว“ป่านนี้นางยังไม่ฟื้น”“ปกป้องนางไม่ได้เช่นเคย หากเป็นเช่นนี้ข้าขอดูแลนางเอง”ตรงเข้าไปช้อนร่างซินเฟยจากแท่นนอน จางหลงรั้งแขนเสื้อไว้จิวซัวสะบัดมือ ซัดฝ่ามือเข้าใส่ จางหลงหลบทันโต้ตอบทันทีเช่นกันการเป็นการประลองกำลังกันของคนทั้งสองไม่มีใครยอมใคร ทั้งดึงทั้งรั้งกันวุ่นวาย“หยุดเดี๋ยวนี้”เสียงตวาดของย่าหนานดังมาก่อนที่จะเห็นตัวด้วยซ้ำไป“ย่าหนาน”จางหลงยิ้มกว้าง“ย่าหนาน” จิวซัวประสานมือ“ในเวลาที่ ความเป็นความตายของซินเฟยเป็นเดิมพันแทนที่จะสามัคคีกัน กลับห้ำหั่นกันเพื่อแย่งชิงความเป็นเจ้าของ หากซินเฟยรู้ว่าเจ้าสองคน ทำเรื่องเช่นนี้เกรงว่านาง คงเสียใจอย่างมาก”“อาวุโส จิวซัวผิดไปแล้ว”“ฝ่าบาททั้งสอง ตอนนี่เรื่องสำคัญที่

หมอหลวงตรวจอาการของซินเฟยก่อนจะประสานมือตรงหน้า“ฝ่าบาทอาการของกุ้ยเฟยปลอดภัยแล้วย่าบำรุงเลือดของเสียนเฟย ใช้ได้ดีไม่น้อยนางจึงฟื้นฟูร่างกายได้ดีเยี่ยม อีกไม่นานก็คงได้สติและอาการบาดเจ็บจะค่อยๆ บรรเทาลงไป”จางหลงถอนใจยาวดีใจอย่างที่สุด ยิ้มกว้างอย่างมีความสุขแคว้นเหลี่ยง อิ่นเซียงนั่งเหม่อมองออกนอกหน้าต่างในเมื่อจะกลับตระกูลฟางก็ถูกทัดทานไว้โดยไทเฮาค่ำคืนมืดมิดหยาดน้ำตาร่วงริน คิดถึงสิ่งที่จิวซัวกระทำกับอิ๋นเซียงในวันนั้นยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างไร้ค่าเป็นเพียงสิ่งที่ตามติดเขาเหมือนเงาแต่เขากลับมองว่าอิ๋นเซียงเป็น ที่ระบายอารมณ์รักใคร่ของเขาก็เท่านั้น ป่านนี้เขาคงอยู่ที่นั่นอย่างสายใจเมื่อไม่มีอิ๋นเซียงคอยกวนใจเข้า“คุณหนูกินอะไรเสียหน่อย”เหลือบมองก่อนจะหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างตามเดิม“ข้าน้อยไปเปลี่ยนมาให้ ของกินพวกนี้ไม่ถูกใจใช่หรือไม่”ยกอาหารที่ยกมากลับไปที่เดิม“เอาไปเก็บเสียเถอะข้ายังไม่หิว”“แต่ว่าคุณหนูวันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเข้าไปเลย”“ช่างเถอะ”สาวใช้ก้าวขาออกจากห้องไปปิดประตูลงเบาๆ อิ๋นเซียงฟุบหน้าลงบนโต๊ะเครื่องแป้งร่างบางถูกโอบกอดจากด้านหลังดึงตัวให้หันกลับมาเผชิญหน้า จิวซ

“พระนางเพียงแค่ให้ข้าเป็นแพะรับบาป กุ้ยเฟยไม่ได้มีความผิดใดใดอีกทั้งในตอนที่เข้ามาอยู่ในวังหลวงนางนับว่ามีกิริยาเรียบร้อยอ่อนหวาน ในตอนนั้นใครๆ ก็ต่างรู้ดีว่านางกลับจากปรนนิบัติฝ่าบาทได้ไม่นานก็เกิดอาการแพ้ท้องเรื่องจึงแพร่กระจายออกไปพระนางรู้ดีแก่ใจว่าในท้องของนางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของฝ่าบาท พระนางจึง ใส่ร้ายกุ้ยเฟยไม่สอบสวน ประหารองครักษ์ผู้นั้นกับมือแล้วสั่งโบยนาง”“ซินเฟยนางสมควรตาย ข้าน่าจะโบยนางเองกับมือจะได้ตายไปทั้งแม่ทั้งลูก”“ในวังหลังพวกเราต่างรู้ดีว่าหากใครที่เข้าไปปรนนิบัติฝ่าบาท ต่อเมื่อเช้าของอีกวันจะต้องถูกจับตัวไปสวนล้างจนหมดจด ไม่มีสักคนที่จะตั้งครรภ์ แต่กุ้ยเฟยเป็นคนเดียวที่ไม่ถูกสวนล้างอย่างสนมคนอื่น จึงไม่แปลกที่ในท้องของนางจะมีเลือดเนื้อเชื้อไขของฝ่าบาท”“ยอมรับผิดเสียเถอะพระนาง ความผิดของพระนางมากมายจน ฝ่าบาททรง ประทานผ้าขาว และยาขวดนี้”ใต้เท้าฟง ยกผ้าขาวกับยาขวดเล็กมาวางบนโต๊ะ“ข้าไม่เอาไม่ดื่มยาพิษ นี่เวรกรรมกำลังตามข้าทันใช่หรือไม่ ไทฮองไทเฮาข้าไม่ได้วางยาพิษข้าอุตส่าห์ใจดี ให้ไทฮองไทเฮาหลับอย่างสบายไม่ต้องตื่นมาอีกเพราะไทฮองไทเฮา เข้าข้างซินเฟยหาทางจับผิด