All Chapters of เจียงชินเฟย จันทราตำหนักเย็น: Chapter 21 - Chapter 30

โรงเตี้ยมนอกวัง“ฝ่าบาทแน่ใจหรือว่านางต้องการที่จะเร้นกายหายไปกับฝ่าบาท”ขื่อจื้ออดที่จะคลางแคลงใจไม่ได้“แม้นางจะไม่อยากเร้นกายไปกับข้า แต่ในเมื่อข้าสามารถทำเพื่อนางพานางออกมาจากตรงนั้นได้นับว่าคุ้มไม่น้อยทีเดียว แม้นางจะไม่ได้มีใจให้ข้าก็ตาม”“อาวุโสย่าหนานส่งข่าวให้ฝ่าบาทรับนางยามจื่อคืนนี้”จิวซัวยิ้มกว้าง แววตาเปล่งประกายสดใส ขื่อจื้อถอนหายใจยาว เรื่องของหัวใจเช่นไรถึงจะห้ามกันได้เสี่ยวถ้านสางผมให้ซินเฟยเบาๆ ก่อนจะเกล้าขึ้นไปข้างบนอย่างดงาม ใบหน้าผุดผาด ย่าหนานเดินเข้ามา ข้างในยื่นปิ่นปักผมทำจากหยกให้เสี่ยวถ้านเสี่ยวถ้านเสียบมันลงบน มวยผมให้กับซินเฟยย่าหนานยิ้มจูงมือซินเฟย ออกไปด้านนอกดวงจันทร์สุกสว่างบนฟากฟ้าเสี่ยวถ้าน หันเดินกลับไปที่วังหลวงช้าๆ ทว่าเมื่อพ้นออกจากสายตาของย่าหนานกับสาวเท้าเร็วรี่ ยังตำหนักของจางหลง ใกล้จะยามจื่อแล้วจางหลงนั่งอ่านฎีกาเสี่ยวซานชงชาร้อนๆ วางตรงหน้า“ฝ่าบาท กุ้ยเฟยกำลังจะไป”เสี่ยวถ้านละล่ำละลักจางหลงเงยหน้าจากกองฎีกาดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะถลาออกจากตำหนักไปยังตำหนักเย็นเสี่ยวซานวิ่งตาม“ฝ่าบาท ฝ่าบาท”จางหลงยังคงสาวเท้ายังตำหนักเย็นอย่างไม่ลดละ จิว

ซินเฟยเหลียวมองรอบกายค่ายทหาร กว้างขวางยิ่งใหญ่กับกองกำลังทหารที่ล้วนแล้วแต่มีท่าทีแข็งขัน ม้าเยาะย่างเข้าไปช้าๆ เหล่าทหารกับยืนนิ่งประสานมือคารวะ บ้างก็แหวกทางให้ม้าของจิวซัวผ่านเข้าไป เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญตะโกนก้องด้วยความดีใจ ซินเฟยตกใจและคาดไม่ถึงกับฐานะของจิวซัวในเมื่อท่าทีของเขามิได้บ่งบอกถึงฐานะสูงส่งของเขา“ฝ่าบาทกลับมาแล้ว ฝ่าบาทกลับมาแล้ว”จิวซัว ควบม้ายังด้านหน้ากระโจมใหญ่ก่อนจะส่งมือให้ซินเฟยลงจากหลังม้า ซินเฟยทอดถอนหายใจ ซินเฟยมีตาหามีแววไม่ มองจิวซัวเพียงบุรุษเร่ร่อนเคยคิดว่าว่าเขาเป็นคุณชายบ้านไหนสักแห่งที่รักอิสระและชอบท่องเที่ยวกินดื่ม คิดไม่ถึงว่าจะเป็นถึงฮ่องเต้ ใจกระหวัดคิดไปถึงจางหลงที่ท่าทีสง่างามดุจมังกรฟ้ายามก้าวย่างดุจดังเทพสวรรค์อีกทั้งหน้าตาผิวพรรณไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอยู่ในวังหลวงผิดกับจิวซัว แม้จะมีท่าทีองอาจใบหน้าหล่อเหลาไม่ต่างกับจางหลงแต่ก็เป็นในแบบของจอมยุทธ์ และด้วยกิริยาเป็นกันเอง ทำให้เข้าถึงได้ง่ายกว่าจางหลงไม่เคยแย้มยิ้ม แต่จิวซัวแม้แต่ขมวดคิ้วยามเผลอซินเฟยก็ไม่เคยเห็นเขาทำสาวน้อยร่างบางอ้อนแอ้น แต่งกายเลียนแบบบุรุษ วิ่งถลาเข้ามาตรงหน้าเหลือบตามองซิน

“เช่นนั้นเชียวหรือ นางทำให้ฝ่าบาทลุ่มหลงเพียงนั้นเชียวหรือข้าชักอยากเจอหน้านางสักครั้ง”“ก่อนหน้านั้นนางรั้งอยู่ที่ตำหนักเย็นแต่เมื่อไม่นานมานี้จิวซัวฮ่องเต้ชิงตัวนางไป”“จิวซัวผู้ซึ่ง มีเสียงร่ำลือว่าไม่ให้ความสำคัญกับหญิงใดทั้งๆที่องอาจผึ่งผายหล่อเหลาจนมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างไปทั่วสามแคว้น อีกทั้งยังไร้ซึ่งฮองเฮาแม้จะมีคู่หมายแต่ก็ปล่อยให้คู่หมายรอเนิ่นนาน”“คนของข้า บอกว่าเขายอมแม้กระทั่งลักลอบเข้ามาพบกุ้ยเฟยถึงตำหนักเย็น”“ข้าคงต้องหาโอกาสพบกุ้ยเฟยของฝ่าบาทดูสักครั้งจริงๆ นางเช่นไรถึงทำให้สองบุรุษสูงส่ง ถึงกับแย่งชิงกันวุ่นวาย”ใต้เท้าฟงยิ้มจางเย่าหยาง เป็นบุรุษอาชาไนยโดยแท้ ชีวิตล้วนอยู่ในสนามรบ ไม่อยากจะคาดเดาเมื่อได้พบซินเฟยจะไม่ไขว่เขว่เหมือนกับจางหลงและจิวซัวเช่นนั้นหรือในเมื่อเขาเองตอนนี้ก็ไม่ยอมยกย่องหญิงใดเป็นชายาเอก เรื่องราวต่อจากนี้จะน่าขันเพียงใด ใต้เท้าฟงแทบจะอดใจรอไม่ไหวต่อจากนี้กระโจมใหญ่ หญิงชาวบ้านสองสามคนถูกว่าจ้างให้มาคอยรับใช้ซินเฟย จิวซัวแทบจะหายไปทั้งวันซินเฟยทำได้เพียงนั่งเย็บถุงหอมและปัดลวดลายบางอย่างลงบนผ้าแก้เหงาไปวันๆอิ๋นเซียงเดินวนเวียนไปมาหน้ากระโจม

“เสด็จย่าพักผ่อนเสียซูจินไม่กวนท่านแล้ว อีกไม่กี่ชั่วยามหมอหลวงก็คงจะมาที่นี่เมื่อนั้นพิษก็คงสลายไปจนสิ้น ยาชนิดนี้ผสมยานอนหลับจึงจะได้ผลดี และในเวลาแค่เพียงหนึ่งชั่วยามก็จะสลายไปเองตรวจหาไม่พบอีกต่อไป เช่นนั้นจึงถือว่าซูจินใจดีให้เสด็จย่าได้พักผ่อนเต็มที ไม่ต้องทรมาน”มือเหี่ยวตกลงข้างตัว นางกำนัลปรับท่านอนให้กับไทฮองไทเฮาในท่านอนที่ดูผ่อนคลายที่สุดก่อนจะก้าวขาตามซูจินออกไปช้าๆ“ซูจินไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำ ทุกอย่างล้วนเป็นเสด็จย่าที่สั่งสอน”ยิ้มบางๆก่อนจะเดินออกไปจากตำหนักเหมยฮวาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นชายแดนจิวซัวมาพร้อมกับกำไลหยกในมือที่ถูกกำไว้แน่น เดินวนเวียนอยู่หน้ากระโจมของซินเฟย ก่อนจะผลุบหายเข้าไปข้างในเหมือนตัดสินใจได้แล้ว“ฝ่าบาท วันนี้มาแต่เช้า”“ข้า ..ข้ามีของมาให้”ซินเฟยยื่นมือตรงหน้ายิ้มบางๆจิวซัววางน่องไก่ลงบนมือบาง“วันนี้ทหารยิงไก่ป่าได้มาหลายตัวเจ้าซูบผอมตั้งแต่มาอยู่ที่นี่”ซินเฟยเลิกคิ้วสูงในเมื่อรู้ดีว่าจิตใจกระวนกระวายแค่ไหนเมื่อมาอยู่ที่นี่ ห่วงคนที่ไม่น่าห่วง ...คิดถึงคนที่ไม่น่าคิดถึง จำสายตาเศร้าสร้อยของจางหลงติดตา สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งซินเฟยเหลือเกิน คิดถึ

ตำหนักเย็น“เจ้าพักรักษาตัวที่นี่ไปก่อน หายดีเมื่อไหร่จึงจะเร้นกายออกนอกวังหลวง”ย่าหนานพูดกับซิ่วอิงเมื่อมาถึงตำหนักเย็น“เสียนเฟยท่านมีเมตตายิ่งนัก ตอนนี้ข้าเป็นตายหาสนใจไม่ เพียงแค่อยากให้เขามีชีวิตอยู่ก็เท่านั้น เสียนเฟยท่านช่วยข้ามาแบบนี้หากมีคนรู้ว่าข้ามีชีวิตรอด เกรงว่า...เขาคงไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้”ย่าหนานถอนหายใจยาว“เจ้ารักษาชีวิตของเจ้าไว้เถิดเพื่อทวงแค้นให้กับเขา”ไม่อยากกล่าวก็ต้องกล่าว“เสียนเฟยท่านหมายความว่าอย่างไร”“ข้าอยากจะปิดบังเจ้าแต่ไม่อาจ ตอนนี้องครักษ์ผู้นั้นหาชีวิตไม่ไปเสียแล้ว และก็เป็นเจ้าที่จะต้อง ถูกกำจัดเช่นกัน”“ฮองเฮาสัญญากับข้าว่าหากข้ายอมพูดตามที่นางบอก จะปล่อยเขาไป”“เจ้าหมายถึงซูจินเช่นนั้นหรือ”“เสียนเฟยเป็นเช่นนั้นฮองเฮานางบอกข้าว่า หากข้ายอมรับผิดกับฝ่าบาท ก็แค่เพียงถูกประหารโทษฐานทำให้กุ้ยเฟยแท้งลูก แต่เขาฮองเฮาจะช่วย คุ้มกันเขาออกนอกวังหลวง”ย่าหนานยิ้มเย้ยหยัน“เจ้าคิดว่า ในวังหลวงแห่งนี้ยังมีผู้ใดจริงใจอยู่อีกหรือ”ซิ่วอิงน้ำตาร่วงรินสะอื้นไห้อย่างหนัก ด้วยรู้สึกว่าตัวเองถูกหักหลัง ย่าหนานลูบหลังไหล่ไปมา“เป็นสนมในวังหลวง สุขสมไม่นานทุกข์ตรม