All Chapters of เล่ห์ร้ายจำนนรัก: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่31.แต่เมื่อถึงจุดแตกหักและวายุได้แสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาจึงทำให้เธอคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง ที่สำคัญเธอก็เห็นหลุยส์ชัดเจนกว่าที่ผ่านมา เขาไม่ใช่ซอมบี้หรือผีดิบไร้ความรู้สึกเหมือนที่เธอเคยคิด... เขาแตกต่างจากที่เธอเห็นมาตลอด หลุยส์ทำให้ใจของเธอหวั่นไหวและอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ... มันไม่จริงใช่ไหมที่เธอรู้สึกแบบนั้น เมริสาเฝ้าถามใจตนเองด้วยความหวั่นไหว...“คุณหนูลุกไหวไหมครับ” ชายหนุ่มหันมาถามทำให้เธอต้องรีบหลบสายตาเขาแล้วเสมองไปนอกห้องด้วยใจเต้นกระหน่ำและนึกแช่งชักเขาอยู่ในใจ...คนบ้า จะหันมาก็ไม่บอก เธอเกือบหลบสายตาเขาไม่ทันแน่ะ... “ไม่หิว...” เสียงหวานแผ่วเบาแต่ห้วนจัดด้วยความฉุนเฉียวปิดไม่มิด ที่ว่าฉุนเฉียวนั่นก็เพราะเธอโมโหตนเองต่างหากล่ะ“คุณหนูกินอะไรหน่อยนะครับ นิดเดียวก็ยังดี ถ้าคุณหนูกินเองไม่ไหวผมป้อนให้ก็ได้”หลุยส์พูดกับเธออย่างนุ่มนวลแล้วเดินมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียงมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน เมริสายิ่งใจสั่นมือไม้พานสั่นไปด้วยและทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว ยิ่งเห็นหน้าเขาใกล้ๆ แบบนี้ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่าเขาหล่อเหลาไม่แพ้พี่ชายของเธอ ก่อนหน้านี้ทำไมเธอไม่เคยเห็นนะ...“อุ

ตอนที่33.หญิงสาวเดินมานั่งบนขอบเตียงกว้างแล้วเขย่าร่างหนาเบาๆ แล้วก็พบว่าเขาตัวร้อนอยู่ไม่น้อย“อือ... อย่ามายุ่ง” คนป่วยพลิกกายหนีมือเล็กอย่างรำคาญแล้วนิ่วหน้าทำเสียงในลำคอเหมือนว่าเจ็บปวดมากใบหน้าคมเข้มครึ้มไปด้วยหนวดเคราที่ขึ้นหนาตาทั้งที่เมื่อวานมันเป็นเพียงตอเขียวๆ จาง เท่านั้น“คุณไม่สบายนะ ลุกมากินข้าวกินยาหน่อยสิคุณ”“บอกว่าอย่ายุ่ง” คราวนี้เสียงแหบห้าวดังขึ้น ดวงตาคมขยุกขยิกพยายามจะลืมมองคนที่บังอาจมาสั่งเขา“ไม่อยากมายุ่งด้วยเลย หากคนของคุณไม่ไปตามจิกฉันมาดูคุณเนี่ย ถ้ารู้ว่าจะดื้อด้านขนาดนี้ปล่อยให้ป่วยตายไปเลยดีกว่า”“พราว... เหรอ” เขาถามเสียงแหบดวงตาคมแดงก่ำหรี่ปรือดูน่าสงสารอยู่ไม่น้อย ร่างสูงพยายามยันกายลุกขึ้นทำให้ผ้าห่มที่คลุมกายหนาอยู่นั้นรั้งลงมากองอยู่ที่เอวสอบเผยให้เห็นแผงอกกว้างเปล่าเปลือยที่ประดับด้วยไรขนดกหนาประปรายที่ค่อยๆ ลับหายไปใต้ขอบผาห่ม พราวแสงแขหน้าร้อนผ่าวหายใจติดขัดขึ้นมาทันที “เฮ้ยๆ คุณๆ ไม่ต้องลุก นะ นั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ” หญิงสาวรีบห้ามเขาไว้เสียงสั่นเมื่อแมทธิวทำท่าว่าจะลุกขึ้น“เอ่อ.. คุณไม่สบายน่ะ เดี๋ยวฉันเอาข้าวต้มมาให้คุณ กินข้าวต้มแล้วก็กินยานอ

ตอนที่35. เมื่อไฟเสน่หาร้อนแรงขึ้นมือร้ายกาจก็ไม่ยอมเสียเวลารีบปลดเปลื้องเสื้อตัวสวยออกจากร่างอรชรทันที เมื่อเสื้อชีฟองสีหวานหลุดร่วงจากกายสาวทรวงอกอวบอิ่มเต็มตึงภายใต้บราลูกไม้ลายสวยก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ความอวบอิ่มเต็มตึงไหวสะท้านตามแรงหอบหายใจของเจ้าตัวยิ่งยั่วเย้าให้ลำคอแกร่งแห้งผากหิวกระหายอยากจะดูดกลืนเม็ดทับทิมสีหวานที่เขาเคยได้ลิ้มลองดูดชิมความหวานมาแล้ว และครั้งนี้เขาก็จะไม่พลาดที่จะดื่มกินมันอีกเร็วเท่าความคิดเมื่อบราตัวสวยก็มีอันหลุดกระเด็นไปไม่เป็นที่เกะกะสายตา แล้วริมฝีปากร้อนผ่าวก็ฉกลงไปเลาะเล็มทรวงอกนุ่มหยุ่นอย่างหลงใหลก่อนจะรวบยอดอกสีหวานไว้ในอุ้งปากแล้วดูดกลืนอย่างหิวกระหายจนเจ้าของเต้าทรวงงามครางแหบโหยด้วยความเสียวซ่านรัญจวนอย่างที่สุด มือเล็กลูบไล้บ่าแกร่งแล้วจิกเล็บลงบนผิวเนื้อหนุ่มระบายความซ่านเสียวทั้งแอ่นหยัดเสนอเต้าอวบอิ่มให้เขาดื่มกินในขณะที่สะโพกสาวก็เคลื่อนไหวส่ายเสียดกับเขาอย่างลืมตัว“อื้ม อือ... พี่แมท อา...” หญิงสาวครางกระเส่าเสียวซ่านไปทั้งกายยิ่งลิ้นร้อนตวัดดูดรัดร้อนแรงมากเท่าไหร่เธอก

ตอนที่37.“อะไรกันล่ะลูก ก็พราวมาป่วยแบบนี้จะให้แม่ไปได้ยังไงล่ะจ๊ะ”“โธ่.. แม่ขา พราวเริ่มจะหายแล้วค่ะ พรุ่งนี้พราวก็จะกลับไปทำงานแล้ว แม่ไปปฏิบัติธรรมกับเพื่อนๆ เถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงพราวหรอก พราวดูแลตัวเองได้ค่ะ พราวไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”“ก็แม่เป็นห่วงพราวนี่นา”“โธ่แม่ขา พราวโตแล้ว แล้วพรุ่งนี้พราวก็จะกลับแล้วแม่ไปเถอะค่ะ มาค่ะพราวจะช่วยเก็บของ” หญิงสาวบอกมารดาอย่างกระตือรือร้น“ของน่ะไม่ต้องเก็บหรอกจ้ะ เพราะแม่เก็บของไว้ตั้งแต่วันที่คุยกับเพื่อนแล้วยังอยู่ในกระเป๋าเหมือนเดิมนั่นล่ะจ้ะ”“ถ้าอย่างนั้นแม่ก็ไปสิคะ นี่ยังเหลือเวลาจะเดินทางตั้งเกือบชั่วโมง ไปทันนะคะ แม่โทร. บอกเพื่อนมารับสิคะ”“โอ๊ย.. บ้านก็อยู่แค่นี้จะทงจะโทร. ทำไมล่ะลูก เอาเถอะๆ ถ้าพราวอาการดีแล้วแม่ก็เบาใจ ยังไงเดินทางกลับปลอดภัยนะลูก แล้วก่อนนอนก็ปิดบ้านปิดช่องดีๆ ถ้ายังไงโทร. เรียกน้องส้มมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้” มารดาบอกอย่างห่วงไม่หายซึ่งพราวแสงแขก็ได้แต่ยิ้มบางๆ ให้มารดา“ค่าเดี๋ยวสายๆ พราวจะโทร. บอกน้องส้มมาอยู่เป็นเพื่อน แม่รีบไปเถอะค่ะเดี๋ยวตกรถกันพอดี”“จ้ะ ถ้าอย่างนั้นแม่ไปนะลูก แม่รักลูกนะ”“ค่ะ พราวก็รักแม่ เด

ตอนที่39. ชายหนุ่มกล่าวยิ้มๆ กับตนเองแล้วกดปลายจมูกคมลงบนแก้มนุ่มสูดดมความหอมละมุนไว้เต็มปอดโดยที่เจ้าตัวไม่ขู่ฟ่อๆ ใส่เขา และเชื่อได้เลยว่าหากเขาทำแบบนี้กับเธอตอนที่ยังไม่หลับเจ้าหล่อนคงโวยวายและหาอะไรมาปาหัวเขาอีกแน่ๆ แมทธิวค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงข่มใจให้หลับอย่างยากเย็น แต่เรียวปากหยักระบายยิ้มน้อยๆ ด้วยความรู้สึกเป็นสุขใจ...  เช้าวันรุ่งขึ้นพราวแสงแขก็ตื่นขึ้นมาด้วยความกระปรี้กระเปร่า แต่เมื่อนึกได้ว่าเมือคืนตนเห็นแมทธิวมาที่นี่หญิงสาวก็ตาโตเหลียวมองรอบห้องด้วยใจเต้นรัวแต่เมื่อไม่เจอเขาเธอก็ค่อยๆ ถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก“หรือว่าเราจะฝันไป... แต่ฝันมันไม่น่าชัดเจนขนาดนั้นนี่ จริงสิ เขานอนบนเตียงกับเรานี่นา...” คราวนี้เธอก้มมองหมอนที่หนุนเมื่อคืนเธอก็พบว่ามีรอยบุ๋มแสดงถึงการถูกใช้สอยใจสาวสั่นระรัวขึ้นมาทันที...“ไม่ได้ฝัน...”“ไม่ได้ฝันอะไรเหรอครับ”“พี่แมท...”