Lahat ng Kabanata ng Cosa Nostra Heiress: Kabanata 71 - Kabanata 80

Nanlaki ang mga mata namin nang makita ang police mobile sa side mirror, sumusunod sa amin. Napatingin ako sa likod, ang sirena ay umuugong nang malakas, hinahabol kami nang walang tigil. Sinabihan namin ang driver ni Ronald na mas pabilisin pa ang takbo ng sasakyan. Pagkatapos ng dalawang daang metro, sinabihan namin siyang iligaw ang mga pulis. Paano nangyari 'yon?Nakita ni Ronald sa side mirror na inilabas ng pulis ang ulo at kanang braso niya. Nagsimula na siyang magpaputok sa sasakyan namin. Walang pag-aalinlangan, ginaya ni Ronald ang kilos, ang ulo at kaliwang braso niya ay lumabas sa kanang bintana, at isang ulan ng bala ang lumabas mula sa kamay niya. Nang akmang babarilin na siya ng pulis, binawi ni Ronald ang kanyang katawan, yumuko ng bahagya para umiwas sa papasok na bala."Maaaring may nag-aabang na sa atin sa bawat rotang pupuntahan natin," I said, my voice laced with worry."Then, we need to ask for backup," Ronald responded, his voice a low growl of anger."Ano ang

Pagkauwi namin, sinalubong kami ng mga kasambahay. Buong araw daw silang nag-aalala. Napatakbo palabas si Niccoló nang makita kami, pero natigilan nang makita ang mga sugatang tauhan ng ama niya. Nanlaki ang mga mata niya; ang bibig ay nakanganga. Nag-angat siya ng tingin.Parang bigla niyang naunawaan kung sino kami, kung ano ang ginagawa namin, at kung bakit hindi namin sinasabi sa kanya ang totoo."I have a question for you, Dad," diretsong sabi niya."Mamaya na," sagot ni Ronald."Dalhin ninyo sila sa personal clinic," utos ni Ronald sa mga tauhan. "Kayo, hindi ba't nag-aral kayo ng medisina bago naging parte ng organisasyong ito?" tanong sa kanila ni Ronald."Yes, we did," mahinang sagot ng tauhang nasa gitna, halatang nagulat pa rin.We approached the clinic, gently laying the bodies on the beds. The two mobsters, their faces grim, were already washing their wounds with soap and water, rinsing away the grit and grime of the seashore.Ryker used tweezers to carefully remove remai

"Naiwan pala naming bukas ang pintuan," narinig kong bulong ng kung sino.Sinilip ko. Hindi ko siya kilala, kahit nakita ko na ang mukha niya. Kilala ko halos lahat ng tauhan ni Ronald… pero hindi siya. Sino kaya siya? Pamilyar ang boses, pero hindi ko matandaan kung saan ko narinig. Muli akong sumilip sa maliit na siwang ng pinto. Nakita kong nilock niya ito.Nang mapansin kong titingin na siya sa akin, mabilis kong isinara ang pinto. May naalala ako bigla—ang mga nabasa ko kanina."To save me?" Ang tanong ay muling sumagi sa isip ko. Muli kong binasa ang mga nakasulat.Biglang nag-flashback ang mga nakita ko kanina.Marami siyang itinatagong sekreto. Naiintindihan ko na ngayon ang sinabi niyang minsan kailangang may itago para protektahan ang taong mahal niya. Pero dahil sa mga nakita ko, mas marami pang tanong ang nabuo sa isip ko.Sa gilid ng whiteboard, may mesa. Nakakalat ang mga papel—mga plano marahil, pero wala siyang sinasabi sa akin. Ano ang balak niya? Hindi ko mabasa ang

Nagkakatigan kaming dalawa ng tauhan ko. Pasulyap-sulyap siya sa paligid, iniisip yatang may makakarinig sa amin. Pinagpapawisan siya, halatang kinakabahan. Pakiramdam ko'y nababalot ako ng isang malamig na takot, isang takot na hindi ko kayang ipaliwanag. Bumuntong-hininga siya, napapikit. Hinihintay ko pa rin ang sasabihin niya. Ang puso ko'y mabilis ang tibok, para bang sasabog na sa dibdib ko.“I’m sorry for telling you this but….” panimula niya, pero hindi na naman niya itinuloy. Nagdadalawang-isip pa yata. Bumigat ang pakiramdam ko. Ano kaya ang sasabihin niya? Parang may mabigat na bato ang nakadagan sa dibdib ko. “Your husband is not just planning to kill you but also to take over your father’s bankrupt business,” pag-amin niya sa wakas. Nanlamig ako. Hindi ko inaasahan ang mga salitang iyon. Parang may yelong dumadaloy sa mga ugat ko.Nagsalita ang isa ko pang tauhan. “Hindi namin alam ang pakay niya, ang tunay niyang dahilan.”“Siguro, bahagi lang ‘yon ng plano niya,

Kinabukasan, kahit tila ordinaryong araw lamang, mababakas ang tensyon sa hangin. Ang aming interaksyon, bagamat gaya ng dati sa panlabas na anyo, ay puno ng pinipigilang emosyon. Habang nagpapatuloy ang operasyon—ang pinagsamang puwersa ng kanyang mga tauhan at ng ilan sa akin—ay kapansin-pansin ang pagod sa mga mata ko. Ang pagnanais na mahuli ang aking sakim na ama, na burahin siya sa mundo, ay isang apoy na nag-aalab sa aking puso, ngunit ang takot sa panganib ay isang malamig na kamay na pumipigil sa akin.Hindi niya ako itinuturing na anak. Isang pamumuhunan lamang ako, isang produkto, isang bagay na maaaring ipagbili kung kailan niya naisin. Ang sakit ng katotohanang ito ay isang matinding bigat sa aking dibdib. Isang bagay na magagamit niya, at kapag wala na raw siyang pakinabang, basta na lang ipagkakait sa akin ang halaga ko. Ang galit ay isang bulkan na naghihintay lamang ng pagsabog."Dalhin niyo siya dito," ang utos ni Ronald sa kanyang tauhan sa cellphone, at ang boses n