Nagkakatigan kaming dalawa ng tauhan ko. Pasulyap-sulyap siya sa paligid, iniisip yatang may makakarinig sa amin. Pinagpapawisan siya, halatang kinakabahan. Pakiramdam ko'y nababalot ako ng isang malamig na takot, isang takot na hindi ko kayang ipaliwanag. Bumuntong-hininga siya, napapikit. Hinihintay ko pa rin ang sasabihin niya. Ang puso ko'y mabilis ang tibok, para bang sasabog na sa dibdib ko.“I’m sorry for telling you this but….” panimula niya, pero hindi na naman niya itinuloy. Nagdadalawang-isip pa yata. Bumigat ang pakiramdam ko. Ano kaya ang sasabihin niya? Parang may mabigat na bato ang nakadagan sa dibdib ko. “Your husband is not just planning to kill you but also to take over your father’s bankrupt business,” pag-amin niya sa wakas. Nanlamig ako. Hindi ko inaasahan ang mga salitang iyon. Parang may yelong dumadaloy sa mga ugat ko.Nagsalita ang isa ko pang tauhan. “Hindi namin alam ang pakay niya, ang tunay niyang dahilan.”“Siguro, bahagi lang ‘yon ng plano niya,
Pagkatapos ng pag-uusap namin kahapon, naayos na ang hindi pagkakaintindihan sa pagitan nating dalawa. Natatamaan na ng sinag ng araw ang mukha ko, at pagkahawak ko sa tabi ko, naramdaman kong wala siya roon. Iminulat ko ang mga mata ko. Bumangon ako at nakita kong wala nga siya.Ibinaba ko ang aking mga paa sa kama at naglakad palabas ng pinto. Lumapit ako sa handrails at tinanaw siya sa ibaba, pero wala siya roon. Nagdesisyon akong bumaba ng hagdan. Pagkababa ko, mabilis siyang hinanap ng aking mga mata."Where's Ronald?" tanong ko sa kasambahay."Ma'am, I guess he went to buy something," magalang na sagot ng kasambahay."Okay, then," tugon ko, at nagtaka bigla."La mia Regina!" Nagulat ako nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. Paunti-unti akong umikot para harapin siya.Napatingin ako sa hawak niyang bouquet ng mga bulaklak. "Para saan iyan?" tanong ko habang papalapit siya sa akin."This is for making you upset," tugon niya, sabay abot sa akin ng bulaklak.Nag-alangan ako
Kinabukasan, kahit tila ordinaryong araw lamang, mababakas ang tensyon sa hangin. Ang aming interaksyon, bagamat gaya ng dati sa panlabas na anyo, ay puno ng pinipigilang emosyon. Habang nagpapatuloy ang operasyon—ang pinagsamang puwersa ng kanyang mga tauhan at ng ilan sa akin—ay kapansin-pansin ang pagod sa mga mata ko. Ang pagnanais na mahuli ang aking sakim na ama, na burahin siya sa mundo, ay isang apoy na nag-aalab sa aking puso, ngunit ang takot sa panganib ay isang malamig na kamay na pumipigil sa akin.Hindi niya ako itinuturing na anak. Isang pamumuhunan lamang ako, isang produkto, isang bagay na maaaring ipagbili kung kailan niya naisin. Ang sakit ng katotohanang ito ay isang matinding bigat sa aking dibdib. Isang bagay na magagamit niya, at kapag wala na raw siyang pakinabang, basta na lang ipagkakait sa akin ang halaga ko. Ang galit ay isang bulkan na naghihintay lamang ng pagsabog."Dalhin niyo siya dito," ang utos ni Ronald sa kanyang tauhan sa cellphone, at ang boses n
Napakagulo na ng mundong ginagalawan naming dalawa. Hindi ko na alam kung saan hahantong ang lahat. Will our story be like other stories and movies, all tied up at the end? Will all the pieces of the puzzle fit together in the end? Sa magulong mundong ito, hindi na namin alam kung sino ang mga kakampi at sino ang dapat pagkatiwalaan."How's the operation... to gather more data on him? To take him down?" My voice was barely a whisper, the question staying in the air.Ronald's eyes moved quickly. A beat. Then, a slow kiss on my forehead. "Everything went well, darling." His calm tone made the tension feel stronger."Is there a new threat?" I asked, meeting his gaze. He stared back, his eyes steady."Maybe," he said, his voice softer now, "but we'll face it together." The attempt to lighten the mood felt heavy in the air."Ano? Pumapayag ka na bang masangkot si Niccoló dito?" tanong ko sa kaniya.Napaisip siya sandali. "Kapag handa na siya pero hindi pa ngayon," tugon niya.He's our only
Ronald's whereabouts Nagpaalam si Ronald kanina na makikipagkita sa isang informant. Narinig ko ang usapan nila; dapat siguraduhin ng informant na walang nakasunod. Huminto si Ronald sa isang tahimik na eskinita na walang katao-tao sakay ng itim niyang sasakyan. Bumaba siya at pinasadahan ng tingin ang paligid, nagmamasid kung may tao.Ronald adjusted his coat and necktie, glancing at his Rolex. He waited, leaning against his car, his eyes scanning the surroundings. He heard a clinking sound—a nearby trash can.Soon, he spotted someone approaching. "Sorry for keeping you waiting," the informant said, getting out of his car."It's alright, I just arrived," Ronald replied as the informant walked closer."Give me the papers," Ronald instructed. The informant retrieved an envelope from his car.He handed the envelope to Ronald. "All the papers and agreements are inside."Ronald opened the brown envelope and read the first page. "This is insane," he commented, shaking his head."Money is
Navarra's Exclusive Building Sanremo, Italy — Underground Casino Liguria Region 7:56 PM January 4, 2025 "Boss, what are we going to do now?" their second-in-command asked. Ronald, wearing a black fedora hat, sat in the red small sofa. "We'll do the money laundering as other mobsters we're working with to take down and captured Mr. Dayron," he replied, lighting up his cigarette. "What art? Where?" the second-in-command asked. "I heard from a source that there's a white truck containing the Renaissance art—Mysteries of Milan," he began. "That truck will be passing over Bologna Street, but you need to follow it until the driver is in a place with no crowds," he explained. "I warned you," he pointed at each of them with his index finger. "If you get caught, you'll be punished." The threat hung in the air. I walked toward him and sat on the rolled arm of the sofa beside him. He immediately placed his hand on my waist, glancing at his mobsters. His mobsters stood serious
NAVARRA'S EXCLUSIVE BUILDING9:24 PMSanremo, ItalyCasino Area2nd floor Naglakad kaming dalawa papunta sa mga berdeng mesa kung saan naglalaro ng mga baraha ang lahat ng mga taong narito. May napansin akong kakaiba dahil ang isang lalaking narito ay parang hindi naman kasali sa kahit na anong mafia organization. Parang most likely sa mga drug syndicate group base sa hitsura at pormahan nito.Maraming mga naglalakihang chandelier sa gitna na nagliliwanag na parang isang anghel na nagdadala ng liwanag sa madilim na silid. Lahat sila dito ay halos dinadaya lang ang isat-isa para sa pera.There's no fair game in the world of criminals. They all used tricks to win, to get the money they craved. In the first game, they let their opponents win, but as the games went on, they'd use their tricks to cheat and get back the money they'd lost."Nice game, amico nostros," komento ng tauhan ni Ronald kaya halos napatingin lahat sa kaniya ang mga naglalaro ng baraha.Isang manlalaro ang lumingon
The truck has arrived, and the mobsters of Ronald were preparing to block the driver. They were waiting for the right time and signals from other mobsters, especially the capo, before they moved. Their capo already signaled the mobsters to be in their positions.8:22 AM BOLOGNA, VIA FONDAZZA The mobsters in front were going to cross-dress and be in disguise. They needed to kill the two policemen who were on duty in their area to steal their uniforms. The police had caught them earlier, so they needed to kill them. They cleaned the area, leaving no traces at the crime scene. They searched for a perfect spot to bury those bodies and make sure that no one would know about what they had done.Their capo gestured; his hand tailed the white truck as two mobsters, wearing the uniforms of the two policemen they had killed earlier in the Via Fondazza establishment's toilet, approached. They were already wearing the black belts and police peaked caps.Pagkatapos nila doon ay inayos nila ang s
Naglakad palapit si Ronald sa kaniya habang gumagapang ito sa ilalim ng kaniyang sariling dugo. Sa bawat paggalaw nito ay siyang pagkalat ng dugo sa sahig at hindi rin matigil sa pag-agos ng dugo ang parteng nabaril sa kaniya. Naglakad papunta sa harapan niya si Ronald kaya natigilan siya at paunti-unting nag-angat ng tingin."Please, spare my life." He begged, raising both of his hands in the air and putting his palms together.Ronald scoffs. "Stop making jokes, dude.""But I am not joking, and I still want to leave." He insisted, pleading and even reaching for my husband's feet."Sorry, I am not a saint to grant your request." Ronald replied in a hushed voice before slowly pointing the gun at him and pulling the trigger.Isang malakas na tunog ng baril ang kumawala hanggang sa paunti-unti nang isinara nito ang kaniyang mga talukap. Tiningnan ito ng seryoso saglit ni Ronald at tinalikuran na ito.He had been shot in the head and his chin harshly fell on the ground. Ronald left him wit
"Wala ng atrasan 'to." Sambit ni Ronald na nanatiling agresibo sa galaw niya."Sinimulan nila ito at tayo ang tatapos." Mariin ko namang turan habang nasa ilalim ng bar counter."Our love will remain even in the midst of danger."I glanced at Ronald while the mobsters were preoccupied fighting with our adversaries. "Our love will stay stronger even in the middle of death and no one can take that away from us." I responded in a hushed voice while my mind was still occupied with the thoughts of killing these bastards.Maraming mga kalaban pero sapat naman ang bilang namin para tapatan sila. Nilabas namin ang kalahati naming katawan at itinutok ang baril sila bago pinupatukan ng baril. Ang sniper ng grupo ay nakaabang na sa paligid at nasa taas lang ito ng gusali. May bala kaming nakita galing sa taas at nakita ko na tumango na lang ito bago binuhat ang kaniyang baril.Nag-thumbs up sa kaniya si Ronald bago naglakad palayo ang sniper at naghanap ng ibang puwesto. Sa kaniyang puwesto nga
Nagsimula na ngang kumilos ang mga tauhan namin na may kaniya-kaniyang hawak na baril. May iniwan kaming ilang mga tauhan para magbantay sa loob ng mansiyon. Halos sabay-sabay kaming pumasok sa mga itim na sasakyan at iniatras ang sasakyan para makapag-u turn. Agad namang binuksan ang gate ng mga bagong nagbabantay.Nang makapag-u turn na ang mga sasakyan namin ay isa-isang lumabas patungong gate. Lumiko kami sa kanang direksyon na sinundan naman ng apat na mga itim na sasakyan. Nauna kami sa daanan habang si Ronald ang nagmamaneho sa kotse habang ako naman ay patingin-tingin sa side mirror para siguraduhing nanatili silang nakasunod.Lahat kami ay may mga earpiece para kahit magkahiwa-hiwalay kami ay makakausap pa rin namin ang isa't-isa. Nagliliyab ang galit ni Ronald at mas lalo pang binilisan ang pagmamaneho. Nagpupuyos ang kaniyang mga mata at ulo na dahilan para maging agresibo ito sa pagmamaneho. Ramdam ko ang tensyon sa loob niya, napatingin naman ako sa side mirror at napansi
"Nagkamali kayo ng mga iniisip," seryoso namang tugon ni Ronald."So, ano ba talaga ginagawa niyo?" inis na nitong tanong at itinaas pa nito pahalang ang kamay niya sa hangin.Tiningnan ako ni Ronald. "Nag-uusap lang," diretso kong tugon.Mabuti na lang at hindi na muling nagtanong ang anak naming si Niccoló. Sinulyapan pa kami nito ng isang beses bago siya tuluyang maglakad maglayo habang nakapamulsa ang kaniyang mga kamay.Napalingon naman ako kay Ronald ngunit tila wala itong reaksyon habang sinusundan ng tingin ang anak naming si Niccoló. Napansin kong nakikinig kanina ang mga tauhan niya pero nagkibit-balikat lang sila. Nanatili silang walang emosyon habang nakatayo sa bawat sulok ng bahay.Saktong tatalikod na sana ako ng bigla akong may narinig na boses. Paunti-unti akong umikot para lingunin ito, nakita ko ang tumatakbong tauhan ni Ronald papunta dito sa direksyon naming dalawa. Parang may sasabihin itong importante kay Ronald base sa kaniyang ekspresyon sa mukha. Nang makala
Nanatiling tahimik ang underboss at hindi niya rin maipaliwanag ang nararamdaman niya. Parang siyang nahihilo ma hindi niya maintindihan at hindi niya rin lubos iisipin na makakaramdam siya ng takot sa kahit na sinuman."Bakit naman ako matatakot sa kaniya?" Sagi nito sa isipan nito habang pinagmamasdan sila.Nilingon siya ni Ronald dahil kanina niya pa ito nakikita sa gilid ng mga mata niya. "Anong problema?" kalmadong tanong sa kaniya ni Ronald.Dahan-dahan niya iniangat ang mga tingin nito habang naglalakad si Ronald patungo sa direksyon niya. "Wala, huwag mo na lang akong pansinin." Nag-iiwas ito ng tingin habang nakaupo sa isang maliit na kayumangging upuan. Walang emosyon siyang tiningnan ni Ronald. "Magpahinga ka muna kung wala ka sa kondisyon."Tinanguan niya ito. "Sigurado ka ba?" nag-aalangan nitong tanong.Bahagyang tumawa si Ronald rito habang paunti-unting lumalamig ang ulo nito. "Siguradong-sigurado."Naglakad na palayo ang underboss patungo sa pintuan at pinihit sa pai
Pagkagising ko sa umaga ay may naramdaman akong kamay na nakahawak sa baywang ko kaya iminulat ko ang aking mga mata at tiningnan nito. Napagtanto kong kay Ronald lang pala ito habang mahimbing itong natutulog.Napangiti ako habang pinagmamasdan siyang natutulog. Medyo naksubsob ang mukha nito sa unan habang payapang natutulog. Hindi maalis ang mga tingin ko sa kaniyang mukha.How could a devil come to resemble the face of an angel in this dangerous world?Napabalikwas ako sa aking kinauupuan nang mapansing gumalaw siya. Kanina pa kasi hindi maalis ang tingin ko sa kaniya at pinagmamasdan siya habang nakangiti. Nag-iba ito ng posisyon at humarap sa kisame, napansin ko rin inalis na nito ang kaniyang kamay mula sa baywang ko."Hmm," ungol niya sa antok na tono."Hindi pa naman siya gising, hintayin ko na lang siya sa ibaba." Pagkausap ko sa sarili ko kaya inalis ko na ang kumot at ibinaba ang aking mga paa sa sala.Parang may nagtutulak sa'kin para bumalik sa kama, sa mismong tabi niya
Naglibot pa ako sa loob at sa ibang parte nitong conservatory area ay napapalibutan ng iba't-ibang mga halaman na nakalagay sa mga pasong gawa sa putik. Narinig ko ang mga yapak nito sa aking likuran. Pansamantala kong nakalimutan ang lahat ng mga problema at panganib na kinakaharap naming dalawa. Nalulunod ako sa ganda nito at hindi ko namalayang sumilay na pala ang aking mga ngiti habang gumagala ang aking mga mata sa paligid. Sa 'di kalayuan ay salaming lamesa na naman at may dalawang itim na upuan. May chandelier na nakasabit sa gitna na nagsisilbing liwanag kapag madilim na ang kalangitan. Samantalang sa likod ko naman ay may dalawa pang mga upuan. Pakiramdam ko ay may sarili akong mundo sa mga oras na 'to. "Do you love the place?" Ronald queried when he noticed my eyes continuously wondering. "Yes, I am." Hindi ko siya binalingan at nanatiling nakatuon ang aking atensyon sa paligid. Kahit ngayon ko lang huwag isipin ang bawat problemang kinahaharap namin ngayon. Gusto ko
Mula sa kabilang linya ay nakarinig kami ng malalakas na putok ng baril. Bukod pa doon, ay mga palitan ng bala sa pagitan ng dalawang panig. Maaaring nahuli sa pangloloob doon sa establisiyementong iyon at naalarma. Iniisip ko, paano kung tuluyan na silang nahulog sa patibong na hinding-hindi nila matatakasan?Isang patibong na maghahatid sa kanila sa kamatayan. Sa tingin ko ay may mga surveillance cameras sa lugar na 'yon at kung wala man ay maaaring tahimik na nagmamasid lang ang mga nagbabantay sa paligid. Kung dalawa lang ang pumasok doon ay talagang mahihirapan sila lalo na kung hindi sila naghiwalay ng direksyon."They need backup," Ronald stated and dialed the number of their capo."Do you need something, boss?" the capo answered the call."Bastard, why do you let those two enter the warehouse alone?" Ronald angrily asked, gritting his teeth. "They need backup, now!" Ronald shouted into the phone."I'll send backup now, boss." The capo obediently replied."You're the capo, you'
Nagpatuloy ang mga tauhan ni Ronald sa pag-obserba at pinasok pa nila ang establisyemento. Nagtago sila sa likod ng mga nakatambak na kahon sa gilid ng lalagyan ng mga kahon para hindi sila mahuli ng mga nakabantay na tauhan.Mga shabu, marijuana, at baril ang laman ng mga kahon na nakatambak sa gilid lalo na ang mga nakalagay sa mga metal storage racks. Ang ibang mga kahapon ay halos wala ng laman at halos wala na ring gustong bumili sa kanila. Ang nakakapagtaka lang ay halos tahimik sa mga nakalipas na araw at maaaring parte ito ng taktika nila para makabuo ng mas maayos na plano."Kailangan nating patayin ang mga nakabantay diyan." Suhestiyon ng isang tauhan ni Ronald na naghahanda ng bumaril."We can do it silence so they won't alarmed," the other mobster replied."Okay," tumangong sabi nito sa kasama niya."Let's find a perfect timing, dude." Sambit ng kasama niya bago sila nagkatitigan at sabay na bumaling sa kinaroroonan ng mga bantay.Dahan-dahan silang naglakad palunta sa kab