บททั้งหมดของ เพื่อนพ่อลุงโรมยอดรัก: บทที่ 51 - บทที่ 60

ด้วยความที่พ่อเลี้ยงโรมเป็นคนกว้างขวางและเป็นที่นับหน้าถือตา ทำให้มีแขกเหรื่อมาร่วมแสดงความยินดีกันจนล้นหลามอย่างที่เห็น“หายเหนื่อยหรือยังจ๊ะ... ถ้าหายแล้วเราลงไปต้อนรับแขกกันต่อ”โรมพาเจ้าสาวลงมาจากเรือนใหญ่ หลังจากขึ้นมาพักเหนื่อยครู่สั้นๆ เพราะว่าเหนื่อยกับงานมาตลอดช่วงกลางวัน“เชิญพ่อเลี้ยงขึ้นเวทีได้แล้วครับ”ผู้ควบคุมเครื่องเสียงอยู่ข้างเวทีเข้ามากระซิบบอกกำนันโรม ถึงเวลาที่บ่าวสาวต้องขึ้นมาปรากฏตัวบนเวทีเพื่อทักทายแขกเหรื่อที่มาร่วมงานโรมโอบเอวเจ้าสาวขึ้นมาบนเวทีที่ประดับประดาเอาไว้ด้วยกุหลาบสีแดง ซึ่งเป็นดอกไม้ที่น้อยหน่าชอบวันนี้โรมซึ่งแต่งกายด้วยชุดเจ้าบ่าวเสื้อและกางเกงแบบโจงกระเบนสีขาว หวีผมเรียบแปล้เป็นมันปลาบด้วยน้ำมันใส่ผมแอ็คชั่น ส่วนน้อยหน่าดูงดงามสะดุดตาดุจนางพญาด้วยชุดไทยเจ้าสาวสีทองสไบสวยหรู พากันก้าวขึ้นบันไดเวทีมาช้าๆบ่าวสาวหยุดยืนยิ้มแย้มให้แขกเหรื่อ เมื่อเดินมาถึงกลางเวที โรมจับไมโครโฟนขึ้นมากล่าวขอบคุณแขกเหรื่อที่มาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง “สวัสดีท่านผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาร่วมเป็นสักขีพยานรักระหว่างผมกับน้อยหน่าในวันนี้... ”โรมใช้เวลาครู่สั้นๆ เพื่อขอบคุ

มือเรียวพลักบ่าของพ่อโรมเป็นเชิงห้าม ยิ่งเขากระแทกลิ้นและริมฝีปากดูดเลียลงมาหนักๆ ก็ยิ่งทำให้น้อยหน่าอ่อนระทวย “ชอบจัง” หล่อนรู้สึกถึงความเต็มตื้นในอารมณ์รักใคร่ที่พ่อโรมกำลังปรนเปรอให้ ภายในช่องท้องกำลังแขม่วเกร็งเพราะเกิดความตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาดล้ำ “เปียกเยิ้มหมดแล้ว”โรมดูดเลียจนน้ำหล่อลื่นสาดทะลักออกมา เขาใช้ปลายลิ้นเคล้นคลึงติ่งกระสันจนน้ำหวานหลั่งออกมาเป็นระลอกที่สอง “พ่อโรมทนไม่ไหวแล้ว... วันนี้ของพ่อแข็งเป็นหินเลยจ้ะ หนูลองจับดูนะจ๊ะ... พ่ออยากให้หนูจับ”คำขอของพ่อโรมทำให้หัวใจของน้อยหน่าเต้นแรง นิ้วมืองุ่มง่ามไร้ประสบการณ์ค่อยๆ ลูบล้วงเข้ามาคลำแก่นกายผงาดกล้าระหว่างหน้าขาของเขา ความใหญ่ยาวขนาดเท่าๆ ท่อนแขนทำให้น้อยหน่ารู้สึกหวาดกลัว“พ่อโรมค่อยๆ นะคะ... น้อยหน่ากลัวเจ็บ”“จ้ะ... พ่อจะใส่ช้าๆ ค่อยๆ เบาๆ เจ็บแค่นิดเดียวเท่านั้น เหมือนมดกัด จากนั้นหนูจะมีแต่ความสุข”บอกแล้วพ่อโรมก็เแทรกลำตัวเข้ามาระหว่างง่ามขาที่เปิดรับอย่างฝืนๆบอกแล้วพ่อโรมก็เแทรกลำตัวเข้ามาระหว่างง่ามขาที่เปิดรับอย่างฝืนๆโรมค่อยๆ ส่ายเสียดส่วนปลายแดงก่ำ

คำแก้วตกใจ อันที่จริงหล่อนตั้งใจว่าจะหนีไปเงียบๆ เพียงลำพัง แต่สถานการณ์กลับพลิกผันไปสู่ความวุ่นวายซึ่งคำแก้วเชื่อว่าต้องบานปลายใหญ่โตแน่ๆ“เอ็งนี่โง่ไปได้... ก็เอาไว้ต่อรองสิวะ ต่อรองกับคนของกำนันโรมว่าอย่างเพิ่งบุกเข้ามาที่แค้มป์คนงาน ขอเวลาให้คนของเราขนย้ายของลงเรือสักชั่วโมง”มีสายส่งข่าวให้เสี่ยเบิ้มรู้เช่นกัน ว่ากำนันจะพาคนบุกเข้ามาทลายแค้มป์คนงานที่แอบตั้งอยู่กลางป่าเพื่อตัดไม้ ด้วยความเสียดายไม้บางส่วนที่ตัดโค่นเอาไว้แล้ว เสี่ยเบิ้มตัดสินใจว่าจะล่องไม้ไปตามลำน้ำที่อยู่ด้านหลังของชายป่า ใช้เวลาชั่วโมงเดียวคงชักลากกันเสร็จ ถ้าไม้ล่องเข้าเขตพม่าเสียแล้วก็ยากที่ทางการจะตามจับ“เสี่ยอย่าทำอะไรคุณน้อยหน่าเลยนะ”คำแก้วเป็นห่วง อันที่จริงหล่อนไม่ใช่คนที่เลวร้ายโดยกมลสันดาน แต่เป็นเพราะความริษยาที่นำพาชีวิตไปสู่ทางต่ำ“ถ้าไอ้กำนันโรมมันยอมฟังข้อต่อรอง... บางทีเสี่ยอาจจะไว้ชีวิตเมียมัน”เสี่ยเบิ้มเจ้าเล่ห์ คำตอบที่ได้ยินไม่ได้ทำให้คำแก้วรู้สึกโล่งใจเลยสักนิด“เอาโทรศัพท์มานี่”เสี่ยเบิ้มกระชากโทรศัพท์มาจากมือของคำแก้ว ยกขึ้นถ่ายภาพน้อยหน่าที่นอนสลบอยู่บนเบาะด้านหลังของรถตู้“เอ็งรีบส่งภ

“ถ้าอยากกินน้อยหน่าก็ได้... แต่หลังจากกินข้าวกินยาก่อนนะคะ... ค่อยกินน้อยหน่า”ภรรยารีบต่อรอง“วันนี้มีอะไรมาให้พ่อโรมกิน”“ข้าวต้มกุ้งค่ะ”หล่อนรู้ว่าพ่อโรมชอบ“เดี๋ยวนี้รู้ใจพ่อไปซะทุกอย่าง... น่ารักจัง”โรมเหลือบมองภรรยายกถ้วยข้าวต้มขึ้นจากถาด นำมาวางลงใกล้เตียง ใช้ช้อนคนเบาๆ ระบายควันร้อนที่ลอยขึ้นมาจากปากถ้วย“น้อยหน่าป้อนให้นะคะ”“จ้ะ... ”โรมรู้ว่าหญิงสาวคงอยากตอบแทน เพราะว่าถ้าเมื่อวานเขาไม่เสี่ยงชีวิตเข้าช่วยเอาไว้ หล่อนก็คงไม่มีโอกาสมานั่งป้อนข้าวต้มให้เขา“ขอบคุณพ่อโรมนะคะ”“เรื่องอะไร”“ก็ที่พ่อโรมเสี่ยงชีวิตช่วยหนู”“ก็หนูเป็นดวงใจของพ่อ... ไม่มีหนูพ่อโรมก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ยังไง”น้อยหน่าเหลือบมองหน้าสามีแวบหนึ่ง โรมเห็นประกายซาบซึ้งในดวงตา“ทานข้าวแล้วเดี๋ยวทานยานะคะ”“จ้ะ”โรมอมยิ้ม รู้สึกได้เลยว่ายาแก้ปวดใดๆ ก็ไม่ดีไปกว่าการที่มีน้อยหน่านั่งเคียงข้างเอาอกเอาใจอยู่ใกล้ๆ“เมื่อวานหนูตกใจแทบช็อค... กลัวพ่อโรมถูกยิง... คราวหลังพ่อโรมอย่าทำอะไรเสี่ยงแบบนั้นอีกนะคะ”“แต่ก็คุ้มค่ากับการเสี่ยง” เสียงของพ่อโรมตอบกลับมาอย่างคนที่มีความดื้อรั้นอยู่ในตัว“คุ้มยังไง”“คุ้มสิจ๊ะ...

ที่คลินิกในเมืองเชียงใหม่ ในตอนสายของวันเดียวกันนั้น ด้วยความตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้า ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงพ่อเลี้ยงโรมก็ขับรถพาน้อยหน่าเดินทางมาถึงคลินิกแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่“พ่อรออยู่ข้างนอกนะจ๊ะ”เสร็จจากพยุงร่างเอิบอิ่มของน้อยหน่าเข้ามาส่งในห้องตรวจซึ่งมีคุณหมอนั่งรออยู่ข้างใน พ่อโรมก็ก้าวกลับออกมาทรุดร่างสูงใหญ่ลงนั่งรออยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องตรวจ จิตใจเอาแต่จดจ่อว้าวุ่นกระวนกระวายรอฟังว่าภรรยาจะท้องหรือเปล่า? ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา น้อยหน่าเดินออกมาจากห้องตรวจด้วยใบหน้าซีดเซียว พ่อโรมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงรี่เข้าประคองร่างของภรรยายสุดที่รัก ก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าคุณหมอถือแฟ้มเดินตามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“ผลตรวจเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”โรมถาม“ครับ... ลูกสาวคุณกำลังตั้งครรภ์ครับ ยินดีด้วยนะครับ... คุณกำลังจะมีหลานแล้วครับ”คุณหมอตอบ คำว่า ‘ลูกสาวคุณ’ และ ‘คำว่า ‘หลาน’ บอกให้รู้ว่าคุณหมอคิดว่าโรมเป็นพ่อของน้อยหน่าอย่างไม่ต้องสงสัยที่คุณหมอเข้าใจไปอย่างนั้นก็เป็นเพราะว่าได้ยินโรมแทนตัวเองว่า ‘พ่อ’ ทุกคำตอนที่พูดกับน้อยหน่า“ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ”สี