บททั้งหมดของ พี่เขยรักละมุน: บทที่ 21 - บทที่ 30

หัวคิ้วของมาร์เซโล่ชิดเข้าหากัน“ค่ะ... ป้าก็เพิ่งรู้เหมือนกัน คุณตาลเพิ่งบอกกับป้าเช้านี้”ป้านวลกล่าว มาร์เซโล่หน้าเครียด รีบเดินออกมาจากห้องทานอาหาร อึดใจเดียวก็กลับขึ้นมาที่ห้องนอนของน้ำตาลซึ่งอยู่ชั้นสอง “จะไปไหน” ด้วยสีหน้าถมึงทึงหาเรื่อง มาร์เซโล่ถามเสียงเข้มหลังจากก้าวยาวๆ เดินลงส้นเท้าหนักๆ เพื่อบอกให้คนอยู่ในห้องรู้ว่าเขาโกรธน้ำเสียงห้วนและแววตาดุๆ ที่จ้องมองเข้ามากวาดสำรวจความเป็นไปภายในห้อง ทำให้คนใช้ซึ่งเป็นหญิงสาวชาวพม่าสองคนรีบเผ่นออกไปจากห้อง เหมือนรู้ว่าถ้าขืนยังอยู่เกะกะขวางหูขวางตาอาจโดนลูกหลงเข้าง่ายๆ“ไปอยู่ข้างนอก”น้องเมียตอบโดยไม่มองหน้าเขา “จะทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาพี่ก่อน... เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่แล้วนะเรา นับวันยิ่งปีกกล้าขาแข็งจนมองไม่เห็นหัวพี่เขยคนนี้”มาร์เซโล่ต่อว่าราวกับความการที่หล่อนจะย้ายออกจากบ้านของเขานั้นเป็นความผิดมหันต์“ตาลจำได้ว่าเคยบอกเรื่องนี้กับพี่มาร์คแล้วนะคะ”หญิงสาวหมายถึงเรื่องที่หล่อนกำลังจะย้ายออกไปจากบ้านของเขา“พี่ไม่ให้ไป”มาร์เซโล่ทำราวกับว่าเขาเป็นเจ้าชีวิตของหล่อน เขาจะสั่งจะบงการซ้ายหันขวาหันอย่างไรก็ได้“จะให้

“จ้ะ... ”มาร์เซโล่ตอบเสียงหวาน เอื้อมมือคว้าเบียร์ขึ้นซดเสียงดังซ่วด ตวัดลิ้นเลียคราบเบียร์ที่แกะอยู่ตามแผงหนวดดกหนาเหนือริมฝีปาก ทั้งที่สายตายังจับจ้องเรือนร่างรัดรึงของน้องเมียด้วยหัวใจเต้นแรง มองดูหล่อนเดินลับเข้าไปในห้องน้ำซึ่งเชื่อมต่อไปทางระเบียงหลังห้องเมื่อถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้อง เพียงแค่มาร์เซโล่ถอดกางเกงออก เนื้อตัวก็เปลือยเปล่าล่อนจ้อนในทันทีเพราะว่าเสื้อนั้นถูกถอดพาดเอาไว้ที่พนักโซฟาตั้งแต่ตอนที่เข้ามาในห้อง‘เสร็จ... ’มาร์เซโล่คว้าเบียร์ขึ้นมากระดกดื่ม ตวัดลิ้นเลียคราบเบียร์เหนือริมฝีปากเหมือนบริหารลิ้นไปในตัวเพราะรู้ว่าจะได้ใช้งานก่อนที่พี่เขยหื่นสายเบิร์นจะคว้าผ้าขนหนูขึ้นมานุ่ง อำพรางท่อนเนื้อยาวใหญ่เหวี่ยงไหวไปตามจังหวะก้าวตามน้องเมียไปติดๆ“ตาลจ๋า... เปิดประตูให้พี่หน่อย”มาร์เซโล่กระซิบผ่านประตู ยกเบียร์กระป๋องขึ้นซดเสียงดังซ่วด“ตาล... ไม่ได้ยินหรือไง”มาร์เซโล่ความอดทนต่ำ คราวนี้ทั้งเรียกทั้งเคาะปปึงปังจนประตูแทบพัง เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบสนองจากหญิงสาวที่อยู่ในห้องน้ำ “คะ... พี่มาร์คมีอะไรคะ”น้ำตาลเปิดประตูออกมา ครั้นแล้วก็ต้องตกใจ... เมื่อพบว่าคนที่

สองมือของน้ำตาลเกาะตะกายผนังเอาไว้แน่น เต้านมกระเพื่อมไวเร่งเร้าให้มือข้างหนึ่งของมาร์เซโล่ล้วงเข้ามาบีบขยำเมามัน ขณะมืออีกข้างรั้งเอวน้องเมียเข้ามารับแรงกระแทกหน่วงหนักจนน้ำหล่อลื่นทะลักสวนท่อนเอ็นออกมา“อ๊อย... เสียวเหลือเกิน... เร่งเถอะค่ะตาลจะขาดใจอยู่แล้ว.. มะ... ไม่ไหวแล้ว ของพี่มาร์คทั้งยาวทั้งใหญ่... อูย... ตาลตายแน่ๆ”น้ำตาลรู้สึกถึงความปริแปลบ คนชอบแกล้งยังคงล้อเล่นกับความรู้สึกของหล่อนอย่างไม่ปราณีมาร์เซโล่ยังไม่ยอมส่งน้องเมียไปสู่สวรรค์ง่ายๆ เสียงเร่งเร้าของหล่อนทำให้เขารีบถอนดุ้นเนื้อออกมาจากโพรงสวาท จากนั้นก็จัดท่าทางให้หล่อนนั่งเอนหลังพิงผนัง เข่าสองข้างถูกดันเข้ามาชิดทรวงอก กดให้แบะอ้า ก่อนจะกระแทกท่อนเอ็นยาวใหญ่เข้าใส่ร่องเนื้อฟิตแน่นอีกครั้งเสียงดังบลั่ก “อ๊าห์... อูย... พี่มาร์คใจร้าย”น้ำตาลเจ็บจนหน้าบูดหน้าเบี้ยว กำปั้นน้อยๆ รัวตี แผงอกและต้นแขนกำยำของพี่เขยจอมซาดิสม์เป็นเชิงต่อว่าให้รู้ ว่าเขาช่างดิบเถื่อน ไม่นุ่มนวลกับหล่อนเลยสักนิด ครั้งนี้มาร์เซโล่ช่างทำรุนแรงเหลือเกินทว่าความเจ็บแปลบเกิดขึ้นเพียงเสี้ยวอึดใจสั้นๆ จากนั้นความเซียวซ่านก็แล่นวาบเข้ามา

ในทันทีก็ว่าได้ เพราะอยากให้น้ำตาลทำงานกับเขาใจจะขาดนาวินไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าน้ำตาลจะมาทำงานกับเขา เพราะมาร์เซโล่ผู้เป็นพี่เขยก็มีบริษัทใหญ่โต เลยเข้าใจว่าน้ำตาลคงจะทำงานกับพี่เขยหลังจากเรียนจบ แต่น่าแปลกที่ทุกอย่างกลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเอาไว้น้ำตาลเป็นคนน่ารักและมีน้ำใจ ทั้งที่หล่อนเพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงไม่กี่วัน แต่ก็กลายเป็นที่รักใคร่ของเพื่อนร่วมงานทุกคนทว่าคนที่แสดงความรักและให้ความสำคัญกับน้ำตาลอย่างออกนอกหน้าจนพนักงานในบริษัทเริ่มอิจฉาและจับตาดูความสัมพันธ์... ก็คือนาวินผู้เป็นเจ้าของบริษัทนั่นเอง“พักบ้างก็ได้นะครับ... ”ตอนใกล้เที่ยง นาวินเปิดประตูออกมาจากห้องทำงาน เดินเข้ามาใกล้โต๊ทำงานของน้ำตาล ถามเสียงหวานแล้วยืนกอดอกมองเลขาสาวแสนสวยกำลังจัดเอกสารเข้าแฟ้มอย่างตั้งอกตั้งใจ“ยังไม่เที่ยงเลยค่ะ”น้ำตาลเหลือบมองนาฬิกาที่ฝาผนัง“นี่ผมใช้งานคุณหนักเกินไปหรือเปล่า”นาวินอยากชวนคุยมากกว่าอยากได้คำตอบในสิ่งที่ถาม“ไม่หรอกค่ะ... ถ้างานน้อยกว่านี้เดี๋ยวคุณวินจะหาว่าตาลทำงานไม่คุ้มเงินเดือน”น้ำตาลแหงนหน้ามองนาวินแวบหนึ่ง ดวงตาแสนหวานของหล่อนราวกับมีอำนาจสะกดใจชาย“แค่ตาลยอ

“น้ำตาลไม่สบาย... กูจะพาไปหาหมอว่ะ” นาวินบอกกับเจ้าของบ้าน น้ำตาลเดินออกมาที่เทอเรซหน้าบ้านพอดี ใบหน้าของหล่อนดูซีดเซียวจนเห็นได้ชัด “กูไม่เห็นรู้เลย” มาร์เซโล่ทำหน้าไม่พอใจ แทนที่น้ำตาลจะบอกเขาซึ่งอยู่ใกล้กว่า แต่หล่อนก็เลือกที่จะโทรไปบอกนาวิน คำพูดของพี่เขยที่ว่า ‘กูไม่เห็นรู้เลย’ ลอยมากระทบหูของน้ำตาลพอดี หล่อนได้ยินชัดเจนน้ำตาลนึกตอบอย่างขมขื่นอยู่ในใจว่าที่มาร์เซโล่ไม่รู้ก็เพราะเขาไม่เคยสนใจ... ไม่เคยใส่ใจใยดี น้องเมียที่ชื่อน้ำตาลคนนี้มีค่าก็ตอนที่เขาต้องการระบายความใคร่เท่านั้น “สำออยหรือเปล่าวะ” มาร์เซโล่พูดกับนาวินก็จริง แต่ก็จงใจจะให้หญิงสาวได้ยิน “ไอ้บ้า... หน้าซีดขนาดนั้นใครจะแกล้งวะ” มาวินตอบเบาๆ “ไปกันเถอะค่ะ” น้ำตาลรีบบอก หล่อนไม่อยากเห็นหน้าพี่เขยใจร้าย ความรู้สึกน้อยใจที่มีต่อมาร์เซโล่ทำให้หล่อนอยากหนีออกมาให้ไกลเขาโดยเร็วที่สุด “ไปหาหมอแต่เนิ่นๆ จะดีกว่า ถ้าป่วยหนักขึ้นมาอาทิตย์หน้ามีหวังว่าตาลอดเที่ยวทะเลแน่ๆ” นาวินตั้งใจจะเปรยให้มาร์เซโ