ตอนที่ 30

“น้ำตาลไม่สบาย... กูจะพาไปหาหมอว่ะ”

นาวินบอกกับเจ้าของบ้าน น้ำตาลเดินออกมาที่เทอเรซหน้าบ้านพอดี ใบหน้าของหล่อนดูซีดเซียวจนเห็นได้ชัด

“กูไม่เห็นรู้เลย”

มาร์เซโล่ทำหน้าไม่พอใจ แทนที่น้ำตาลจะบอกเขาซึ่งอยู่ใกล้กว่า แต่หล่อนก็เลือกที่จะโทรไปบอกนาวิน

คำพูดของพี่เขยที่ว่า ‘กูไม่เห็นรู้เลย’ ลอยมากระทบหูของน้ำตาลพอดี หล่อนได้ยินชัดเจน

น้ำตาลนึกตอบอย่างขมขื่นอยู่ในใจว่าที่มาร์เซโล่ไม่รู้ก็เพราะเขาไม่เคยสนใจ... ไม่เคยใส่ใจใยดี น้องเมียที่ชื่อน้ำตาลคนนี้มีค่าก็ตอนที่เขาต้องการระบายความใคร่เท่านั้น

“สำออยหรือเปล่าวะ”

มาร์เซโล่พูดกับนาวินก็จริง แต่ก็จงใจจะให้หญิงสาวได้ยิน

“ไอ้บ้า... หน้าซีดขนาดนั้นใครจะแกล้งวะ”

มาวินตอบเบาๆ

“ไปกันเถอะค่ะ”

น้ำตาลรีบบอก หล่อนไม่อยากเห็นหน้าพี่เขยใจร้าย ความรู้สึกน้อยใจที่มีต่อมาร์เซโล่ทำให้หล่อนอยากหนีออกมาให้ไกลเขาโดยเร็วที่สุด

“ไปหาหมอแต่เนิ่นๆ จะดีกว่า ถ้าป่วยหนักขึ้นมาอาทิตย์หน้ามีหวังว่าตาลอดเที่ยวทะเลแน่ๆ”

นาวินตั้งใจจะเปรยให้มาร์เซโ