All Chapters of แฝดน้องผู้แสนอาภัพ: Chapter 1 - Chapter 10

ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กน้อย คุณยายมักจะบอกกับฉันว่า บนโลกใบนี้มีเพียงแม่เท่านั้นที่ดีแต่ฉันคิดว่า คุณยายหลอกฉันมาตลอดเนื่องจากตอนแปดขวบ เป็นเวลานานมากกว่าที่แม่ของฉันจะยอมมารับฉันหลังจากกลับบ้าน ฉันเห็นเธอกำลังโอ๋หลินก่วน ซึ่งก็คือพี่สาวฝาแฝดของฉันฉันกับเธอมีหน้าตาละม้ายคล้ายกัน เพียงแค่ฉันมีไฝที่บริเวณหางตาข้างซ้ายเพิ่มขึ้นมาหนึ่งเม็ด“แม่คะ เธอเป็นใครเหรอคะ?”“เธอคือเล่อขุย น้องสาวที่บ้านนอกของลูก”การซักถามที่ไม่พอใจและคำตอบที่เย็นชา ทำให้ในใจของฉันแอบไม่สบายใจบ้านนอกก็ได้กลายมาเป็นชื่อเรียกของฉัน ทำให้เกิดความห่างเหินขึ้นมาทันทีหลินเจ๋อผู้เป็นพี่ชายใช้สายตารังเกียจจ้องมองฉัน เหมือนกับว่าฉันเป็นผู้บุกรุกที่บุกเข้ามาที่บ้านของเขาในเวลานั้น ยิ่งทำให้ฉันอยากถามคุณยายว่า แม่มีดีตรงไหนกันแน่?และตอนนี้ในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของพวกเรา ถ้าพูดให้ถูกต้อง เป็นพิธีหมั้นหมายของพี่สาวแม่ของฉันต้อนรับแขกเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยิบโทรศัพท์มือถือมาหลบอยู่ที่บริเวณบันได โทรศัพท์หาฉันครั้งแล้วครั้งเล่าตอนที่โทรถึงครั้งที่ห้า ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ถูกปิดเครื่องแม่ของฉันโมโหจนหลุดปากสบถด่า

ถึงเวลาของงานเลี้ยง หลินก่วนเช็ดน้ำตา แล้วก็ให้ช่างแต่งหน้าเติมเครื่องสำอางอย่างประณีตพ่อของฉันยืนอยู่ข้าง ๆ พี่สาว จับมือของเธอเอาไว้แน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด“พ่อคะ เล่อขุยไม่มา หนูไม่โทษน้องหรอกค่ะ เพียงแค่อยากบอกสุขสันต์วันเกิดกับเธอเท่านั้น”“เป็นเพราะหนูทำหน้าที่พี่สาวได้แย่มาก ทำร้ายจิตใจของเธอ”เธอพยายามบังคับตัวเอง ไม่ให้ร้องไห้ออกมาพ่อที่ทำตัวเฉยชาต่อหน้าของฉัน ตบที่บ่าของเธอเบา ๆ “อย่าโทษตัวเอง ลูกเป็นความภาคภูมิใจของพวกเรามาตลอด”“ขอแค่เจอตัวนังลูกอกตัญญูคนนั้น พ่อจะให้มันมารับผิดกับลูกแน่นอน”แม่ของฉันยืนอยู่ด้านข้าง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความปลื้มอกปลื้มใจ เอาแต่พยักหน้าเห็นด้วย“คนอกตัญญูแบบนี้ ยังไงก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามยถากรรมเถอะ” หลินเจ๋อบ่นพึมพำอยู่ในปากแม่ของฉันตีเขาทีหนึ่ง วันมงคล ห้ามพูดสิ่งที่ไม่เป็นมงคลหลินก่วนถูกพวกเขาแหย่จนหัวเราะ โอบแขนของเสิ่นเหยียนซิง เดินไปทางเวทีฉันถูกบังคับให้มองดูพวกเขา ฉากหยอกล้อกันพวกนี้ ฉันไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนเลยสักครั้งโชคดีที่ฉันเคยชินแล้ว ไม่รู้สึกเจ็บปวดใจแล้วท่ามกลางเสียงเปียโนอันไพเราะ พวกเขาเริ่มสวมแ

หลินก่วนปลอบพ่อกับแม่มาตลอดทางกลับบ้าน แสดงออกถึงความกตัญญูอย่างสุดความสามารถเพื่อเป็นการชดเชยให้พี่ แม่ฉันตั้งใจทำบะหมี่อายุยืนให้เธอหนึ่งชามโดยเฉพาะ“ลูกสาวสุดที่รักของแม่ วันนี้ทำให้ลูกต้องได้รับความลำบากใจแล้ว”“กินบะหมี่ชามนี้ซะนะ ต่อไปจะได้อายุยืนร้อยปี”หลินก่วนอิงเข้าไปในอ้อมอกของแม่อย่างออดอ้อน บอกว่าชาตินี้ตนมีความสุขเหลือเกิน“เฮ้อ ถ้าหากเล่อขุยอยู่ด้วย ก็คงดี”ตอนที่หลินก่วนพูดถึงฉัน กัดริมฝีปากเอาไว้ ท่าทางเหมือนกำลังจะร้องไห้หลินเจ๋อผู้มีอารมณ์ฉุนเฉียวเบ้ปาก “ก๋วนก่วน เพราะเธอจิตใจดีแบบนี้ไง ถึงได้ถูกรังแกตลอด”ฉันยืนอยู่ข้าง ๆ จ้องมองพวกเขา รู้สึกน่าขยะแขยงเป็นอย่างยิ่งคนในครอบครัวลำเอียงไปทางพี่สาว ค่อนข้างชัดเจนมากแล้ว แต่พี่รู้สึกว่ายังไม่เพียงพอฉันรู้ว่า เป็นเพราะพี่จงเกลียดจงชังการมีอยู่ของฉันอันที่จริงตอนแรกเริ่ม แม่ของฉันไม่ได้ปฏิบัติกับฉันแย่ถึงขนาดนี้ตอนวันเกิดของฉัน แม่ก็เคยทำบะหมี่อายุยืนให้ฉันหนึ่งถ้วยด้วยเหมือนกันฉันดีใจจนเกือบจะกระโดดโลดเต้นคำพูดขอบคุณยังไม่ทันได้พูดออกจากปาก หลินก่วนก็น้ำตาคลอ “เพียงแค่นึกถึงความลำบากที่แม่ได้รับตอนคล

ก่อนหน้าวันเกิดหนึ่งวัน ฉันพยายามทำงานที่มีอยู่ให้เสร็จแม่ของฉันโทรศัพท์มา ให้ฉันรีบกลับมา บอกว่าที่บ้านมีงานมงคลแต่ฉันอยากไปเยี่ยมหลุมศพของคุณยายในวันเกิดวันนี้มากกว่าคุณยายทิ้งพระพุทธรูปองค์เล็กเอาไว้ให้ฉัน ยังอยู่ที่ในบ้านทันทีที่ฉันมาถึงชั้นล่าง ก็เจอกับหลินก่วนกับเสิ่นเหยียนซิง“เล่อขุย พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของพวกเรา อยากฉลองด้วยกันไหม?”“อีกเรื่อง ฉันกับเหยียนซิง จะหมั้นกันวันนี้ เธอต้องมาให้ได้นะ”พี่แอบอิงอยู่ในอ้อมอกของเสิ่นเหยียนซิง ยิ้มอย่างงดงามฉันถึงได้รู้ว่าเป็นงานมงคลของพี่ ฉันเดินมุ่งหน้าตรงไปข้างหน้า โดยไม่ได้สนใจพี่“เล่อขุย เป็นเพราะเธอทนเห็นฉันมีความสุขไม่ได้ใช่ไหม?” พี่ดึงแขนของฉันเอาไว้ จับเอาไว้แน่นพี่ไม่ได้เชิญฉันด้วยใจจริง เพียงแค่อยากจะโอ้อวดเท่านั้น“ได้ ฉันอยากจะเห็นว่าพวกพี่มีความสุขกันมากขนาดไหน”ในขณะที่พี่ชักสีหน้า เดิมทีอยากจะแค่ยั่วโมโหพี่เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะต้องถึงแก่ชีวิตค้นหาทั่วทั้งบ้านแล้ว ก็หาพระพุทธรูปองค์นั้นไม่เจอ ฉันร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมาเรื่องไม่ดี กำลังจะเกิดขึ้น“เล่อขุย กำลังตามหาพระพุทธรูปอยู่ใช่ไหม?” เหมือนว่าหลิน

เป็นเพราะถูกตัดสาย หลินเจ๋อจึงเอาแต่พูดว่าตัวซวยหลินก่วนปลอบพ่อกับแม่อย่างร้อนตัว“เล่อขุยไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ยังจะล้อเล่นแบบนี้อีก”“พูดจาแบบนี้ในวันเกิดวันนี้ของพวกเรา อัปมงคลจริง ๆ”พ่อของฉันโมโหจนพ่นลมหายใจออกมาทีหนึ่ง “ถ้ามันตายจริง ๆ ก็ดีนะสิ”“เดรัจฉานนี่ อยู่ไปก็เป็นหายนะเปล่า ๆ”หลังจากที่ฉันถูกรับตัวมาจากคุณยาย กิจการของพ่อก็เติบโตอย่างรวดเร็ว ออร์เดอร์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ทรัพย์สินก็เพิ่มขึ้นตามหลายเท่าตัวเขาเอาความโชคดีทั้งหมด ไปไว้ที่หลินก่วนภรรยาออกจากโรงพยาบาล ลูกสุขภาพแข็งแรง แม้แต่ดอกบ้านในบ้าน ก็งามสะพรั่งกว่าแต่ก่อนแต่เป็นเพราะพ่อรังเกียจฉัน คิดว่าฉันเพิ่มความซวยให้มากขึ้นฉันจดจำสายตาที่รังเกียจนั่น ตอนที่พ่อมองเห็นฉันได้เสมอพ่อบอกแม่ของฉันว่า ต่อไปให้เรียกฉันว่าเล่อขุย สำหรับสำมะโนครัว ก็ไม่ต้องย้ายมาเพื่อที่จะได้ไม่พลอยต้องพาตระกูลหลินเดือดร้อนไปด้วยฉันมีบ้านแล้ว แต่ก็เหมือนไม่มีพ่อสามารถจ่ายเงินก้อนโต เพื่อส่งหลินก่วนกับหลินเจ๋อเข้าโรงเรียนดี ๆ ได้ เพื่อให้การศึกษาที่ดีที่สุดแก่พวกเขาแต่ฉัน คู่ควรแค่กับการยืมชื่อคนอื่นเพื่อเข้าเรียน มีโรงเร