Semua Bab แฝดน้องผู้แสนอาภัพ: Bab 11 - Bab 16

หลังจากที่พ่อของฉันกลับถึงบ้าน ถึงได้เชื่อว่าฉันตายไปแล้วจากนั้น ก็ขมวดคิ้วแล้วมองหลินก่วน “ไม่ต้องร้องไห้แล้ว นี่เป็นดวงของเธอ”“ตายอย่างสกปรกขนาดนั้น พูดออกมาก็ยังรู้สึกขยะแขยง”“หลังจากนี้ไปเรื่องนี้ก็ให้มันผ่านไปเถอะ ห้ามใครพูดถึงอีก”ที่แท้ในใจของพ่อ ฉันไม่เป็นที่รักจริง ๆ ถึงขั้นยังน่ารังเกียจด้วยซ้ำโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นอีกครั้ง หลินก่วนกรี๊ดออกมา เห็นได้ชัดว่าผิดปกติมากเป็นสายจากคุณป้าหวังเจ้าของบ้าน คุณป้ามาเยี่ยมฉัน ตั้งใจนำของกินบางอย่างมาให้ฉันนอกจากคุณยายของฉันแล้ว นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ห่วงใยฉันแม่ของฉันพาหลินเจ๋อไป ในไม่ช้าก็ตามหาที่ฉันอยู่ของฉันเจอ ที่นั่นกันดารเล็กน้อยบ้านหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก ทำความสะอาดอย่างสะอาดสะอ้านมีสิ่งเดียวที่แตกต่างก็คือ ด้านในห้องมีโคมไฟตั้งโต๊ะสีสันสดใสมากมาย เพียงแค่เปิด ก็สว่างพร่างพราวเป็นอย่างยิ่ง“ตอนที่เล่อขุยมีชีวิตอยู่เป็นคนโรแมนติกมากนี่ แต่งตัวเป็นเจ้าหญิง”“พยายามจะใช้ชีวิตเป็นให้เป็นเจ้าหญิง” หลินเจ๋อเบะปากแม่ของฉันมองค้อนพี่ทีหนึ่ง พี่ถึงได้หุบปาก“เป็นเพราะเธอกลัวความมืด กลัวฟ้าร้อง” คุณป้าหว

หลังจากแม่ของฉันฟังจบ ก็ยืนเซ่อไปทันทีในที่สุดแม่ก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมฉันถึงกลัวความมืด ทำไมตอนอยู่ที่โรงพยาบาลถึงได้พูดคำพูดประโยคเดียวกันแม่ไม่แม้กระทั่งจะให้ฉันได้รับการรักษา ยังด่าว่าฉันเป็นคนอกตัญญูอีกอาหวังถามแม่ประโยคสุดท้าย “พวกเธอเอาแต่พูดว่าเล่อขุยเป็นตัวซวย ถ้าอย่างนั้นอยู่กับพวกเธอมาสิบกว่าปี แล้วใครได้รับความทุกข์ทรมาน?”“เธอทำให้ใครต้องซวยไหม?”แม่ของฉันร้องไห้และเอาแต่พูดขอโทษ นอกจากพูดคำนี้แล้ว แม่ก็ไม่ได้พูดคำอื่นแม่รู้สึกผิดต่อฉัน ยิ่งรู้สึกผิดต่อคุณยายความรักที่สายเกินไปมันไร้ค่าเสียยิ่งกว่า ฉันไม่รับหลังจากกลับถึงบ้าน แม่ก็เป็นไข้หนัก นอนกอดรูปของฉันเอาไว้ทั้งวัน อยู่ในอาการหดหู่หลินก่วนก็ใช้ชีวิตไม่มีความสุขเช่นกันหลังจากที่เสิ่นเหยียนซิงรู้ว่าฉันตาย เขาถามหลินก่วนว่า ทำไมถึงผลักฉันเข้าไปในห้องใต้ดิน“พวกคุณทุกคนกลั่นแกล้งฉัน เธอตายไปแล้ว ทำไมถึงต้องตำหนิฉันทุกอย่าง?”“ฉันรำคาญที่ต้องเห็นเธอ เธอไม่ควรกลับมา”เสิ่นเหยียนซิงเหมือนจะเดาอะไรบางอย่างได้ “ตอนนั้น ที่คุณพูดว่าเธอนิสัยไม่ดี ทั้งหมดเป็นเรื่องหลอกลวงใช่ไหม?”หลินก่วนเช็ดน้ำตาบนใบหน้า “ที

ทันทีที่ท้องฟ้าเริ่มสว่างเล็กน้อย พ่อของฉันก็รีบไปที่บ้านนอกเขาอดทนใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วันเดียวแม่ของฉันทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยอย่างเงียบ ๆ “เรื่องนี้น่าอายเหลือเกิน ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่นแล้ว”“กินข้าวเสร็จ พวกเราสี่คน ไปด้วยกันเถอะ!”หลินก่วนหยิบอาหารเช้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม “แม่คะ ในที่สุดแม่ก็คิดได้แล้ว”หลินเจ๋อบอกให้แม่อย่ากังวลมากจนเกินไป เพียงแค่ย้ายหลุมศพเท่านั้น เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยสีหน้าพ่อของฉัน ในที่สุดก็ไม่ได้วางมาดอีกต่อไปแต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อคืนวานนี้แม่พูดว่าจะชดใช้ความผิด?แม่อยากจะชดใช้ความผิดยังไง?“อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้ว หนูจะยกโทษให้แม่นะ ไม่มีทางหรอก”“แม่คะ แม่ได้ยินไหม?”ที่ตอบฉันกลับมามีเพียงเสียงออกจากบ้านเท่านั้น รวมทั้งเสียงเปิดประตูรถครั้งนี้ เธอเลือกนั่งที่ด้านข้างคนขับยังคงเป็นหลินเจ๋อที่เป็นคนขับรถตลอดทาง แม่เอาแต่นิ่งเงียบ เงียบเสียจนน่ากลัวเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ หลินเจ๋อเปิดเพลงคลอเบา ๆ หลินก่วนก็ร้องเพลงตามเบา ๆ“พวกคุณเจ็บปวดหัวใจบ้างไหม?”เมื่อใกล้จะถึงบริเวณมุมหัวโค้งทางบนทางภูเขา เสียงอันแผ่วเบาของแม่