บททั้งหมดของ ภูริชหวงรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

แบมบี๋นั่งลงตรงโซฟาเคียงข้างกับชายหนุ่ม ใบหน้าเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัดเจน เมื่อชายหนุ่มทำหน้างอไม่ยอมรับฟังในสิ่งที่เธอจะอธิบาย"อย่าทำหน้างอแบบนั้นสิคะแดดดี้ก็รู้ว่าหนูรักแดดดี้คนเดียวจะมาระแวงอะไรแบบนั้นคะมันไม่ใช่เรื่องเลยนะ""แล้วจะให้พี่คิดยังไงแนบชิดกันขนาดนั้น"ทั้งสองคนยังคงไม่มีความเข้าใจกันกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแดนและซาเนียเดินเข้ามาภายในงาน และเมื่อหญิงสาวเห็นใบหน้าของสามีภรรยาที่ดูตึงเครียด ก็ยิ้มมุมปากออกมาด้วยความพอใจ"ท่าทางจะทะเลาะกันนะนายทำดีมาก""ต้องให้รางวัลผมด้วยล่ะ"เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปข้างในและเมื่อเจ้านายเห็นใบหน้าของผู้ช่วยคนสนิท ก็มีท่าทีหงุดหงิดแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน"ไปนั่งที่อื่นไป""อะไรครับเจ้านายไม่น่าจะมาระแวงอะไรผมนะ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานไม่ไว้ใจกันหรือไง""เหอะ! ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแหละ อย่ามายุ่งกับเมียฉันถือว่าเตือนแล้วนะ""แดดดี้!"หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกท้ออย่างถึงที่สุด ดูเหมือนว่าคนแก่จะไม่ยอมรับฟังใครทั้งนั้นทำตัวดูงี่เง่าจนเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่เธอรู้จัก"ปกติแดดดี้เป็นคนมีเหตุผลมากกว่านี้นะคะตอนนี้เหมือน

ทั้งสองคนเดินเล่นอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า ช่วยกันเลือกสร้อยคอเพื่อให้แดนเอาไปให้สาวสวยตามที่พูดไว้ ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"เส้นนี้ก็สวยดีนะคะ เป็นรูปหงส์ด้วยสาวน่าจะชอบนะคะ""งั้นเหรอ เส้นนี้ราคาเท่าไหร่ครับ"เขาเอ่ยถามพนักงานซึ่งตอนนี้กำลังยืนแนะนำสินค้าและหยิบสินค้ามาให้ดู"เส้นนี้ราคา 45,000บาทค่ะ""งั้นผมเอาเส้นนี้ครับ นี่บัตร"เขาส่งบัตรเครดิตไปให้พนักงานเพื่อชำระเงินค่าสร้อยเส้นนี้ แบมบี๋เองเมื่อเลือกของให้แดนเสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินเล่นในระหว่างที่รอ ภาพที่เธอยืนเลือกสร้อยกับผู้ช่วยคนสนิทของพ่อเลี้ยงแห่งไร่ภูริช ถูกส่งไปให้สามีด้วยฝีมือของซาเนีย"หึ... เรียบร้อย"เธอคิดว่าวันนี้แหละน่าจะมีเรื่องให้เซอร์ไพรส์อะไรบางอย่าง เจอเรื่องเอะใจหลายรอบแบบนี้คิดว่าคงไม่น่าพลาด และคนอย่างพ่อเลี้ยงภูริชคงไม่ปล่อยให้ผู้ช่วยคนสนิทสวมเขาหรอก โดยเฉพาะคนที่รู้จักกันมานานถึง 10 ปีอย่างเช่นแดนทางด้านของพ่อเลี้ยภูริชหลังจากที่เขาคุยกับลูกค้าเสร็จก็เตรียมตัวที่จะเดินทางกลับบริษัท แต่ทว่าภาพในโทรศัพท์นั้นทำให้เขาต้องกำมือเอาไว้แน่น มันเป็นภาพที่ผู้ช่วยคนสนิทกำลังเลือกสร้อยคอกับภรรยาขอ

สองวันต่อมา...แบมบี๋นั่งอยู่ในห้องรับแขกกับคุณแม่ด้วยใบหน้าเศร้าหมอง เธอคิดถึงชายหนุ่มสุดหัวใจ เราสองคนไม่ได้คุยกันมาสักพักตั้งแต่ที่แยกย้ายกัน เพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่นานแต่ก็ต้องมาหย่าร้างกัน บอกตามตรงว่าเธอยังทำใจไม่ได้"ไหวไหมลูก""ไม่ไหวหรอกค่ะแม่ หนูยังไม่เข้าใจจนถึงตอนนี้เลยว่าพ่อเลี้ยงขอหย่าหนูทำไม ฮือออออ"เธอร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกอัดอั้น คุณแม่เองเห็นลูกสาวไม่สบายใจก็รู้สึกเจ็บปวดไปด้วย สวมกอดเธอเอาไว้ลูบแผ่นหลังอย่างอ่อนโยน"ไม่คิดมากนะลูก เอางี้ไหมเราสองคนไปเดินเล่นที่ห้างกันดีกว่า ช็อปปิ้งซื้อของกันจะได้สบายใจขึ้น""ไม่มีอารมณ์ไปเลยค่ะ""ไม่เอาสิ ไปหาอะไรกินข้างนอก ซื้อของที่อยากได้ เผื่อว่าหนูจะอารมณ์ดีขึ้นไง"แบมบี๋เงยหน้ามองคุณแม่ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ออกไปเดินเล่นข้างนอกก็ดีจะได้ผ่อนคลายขึ้น ส่วนเรื่องพ่อเลี้ยงภูริชคงต้องปล่อยให้เขาใจเย็นกว่านี้ แล้วเธอจะกลับไปง้อชายหนุ่มที่ไร่เอง"ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นเราไปเดินเล่นกันก่อน ส่วนเรื่องของพ่อเลี้ยงเดี๋ยวแบมจะลองเข้าไปคุยกับเขาอีกทีค่ะ""มันต้องแบบนั้นลูก รอให้เราสองคนใจเย็นกว่านี้ ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที""งั้นเราสองคน

คุณหญิงและลูกสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเดินเข้ามาก่อนจะใส่กุญแจมือของทั้งคู่รวมถึงพวกชายฉกรรจ์อีก 5 คน โดยที่เอามือไขว้ไว้ข้างหลังทั้งสองข้าง และคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจก็คือพ่อเลี้ยงภูริช"แดดดี้!"เธอตะโกนเรียกชายคนรักด้วยน้ำเสียงดีใจ เขารีบวิ่งเข้ามาก่อนจะรีบแก้มัดให้กับหญิงสาวและคุณแม่ของเธอ เมื่อเป็นอิสระแบมบี๋ก็สวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น"หนูเป็นอะไรได้เปล่า เจ็บตรงไหนไหม""ไม่ค่ะ หนูไม่เป็นอะไร"เธอสวมกอดคนรักเอาไว้แน่น ใบหน้ายิ้มออกมาอย่างดีใจที่เขามาได้ทันเวลา ซึ่งไม่รู้ว่าถ้ามาช้ากว่านี้เธอกับแม่อาจจะถูกพาไปชายแดนแล้ว"คุณแม่เป็นหรือเปล่าครับ""ไม่เป็นอะไรค่ะ ว่าแต่นี่มันอะไรกัน"ทุกคนดูมีความสงสัยเป็นอย่างมาก เพราะดูพ่อเลี้ยงภูริชจะเป็นห่วงแบมบี๋อย่างออกนอกหน้าทั้งที่เป็นอันรู้กันว่าทั้งสองคนหย่าร้างกันไปแล้ว ที่สำคัญมาช่วยได้ทันเวลาอีก ตอนแรกเห็นทะเลาะกันไม่เจอกันเลย คิดว่าเขาจะมาที่นี่ได้ด้วยซ้ำ"ปล่อยฉันนะไอ้พวกบ้า กล้าดียังไงมาจับฉัน รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร ถ้าพวกแกยังไม่ปล่อยเดี๋ยวฉันจะฟ้องเจ้านายพวกแกให้หมดเลย"คุณหญิงสะบัดตัวเองให้

หลังจากที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี แบมบี๋และพ่อเลี้ยงภูริชก็เดินทางกลับมาที่ไร่ ส่วนคุณแม่ของเธอได้รับอำนาจจากลูกสาวในการขึ้นไปบริหารบริษัทอีกคน เห็นแบบนั้นแต่ว่าเธออยู่กับบริษัทมาตั้งแต่แรกเริ่มยังไม่มีอะไรด้วยซ้ำ เรียนรู้งานพร้อมกับสามีจนมีได้อย่างทุกวันนี้ ก็ไม่แปลกใจทำไมเธอถึงบริหารงานแทนลูกสาวได้ โชคดีที่มีทนายรักษ์และผู้ช่วยคนสนิทคนเก่าของคุณพ่อ คอยอยู่เคียงข้างและแนะนำทุกอย่างจนทำให้แบมบี๋สามารถกลับมาอยู่ที่ไร่ภูริชได้ แต่ก็เดินทางไปมาระหว่างกรุงเทพฯกับเชียงราย เนื่องจากว่าเธอไม่กล้าทิ้งคุณแม่อยู่คนเดียว แต่ยังไงก็ต้องกลับมาที่ไร่เพราะเธอมีธุรกิจอยู่ที่นี่อีกนั่นก็คือโฮมสเตย์และคาเฟ่ ไม่สามารถจะทิ้งสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปได้ เธอกับพ่อเลี้ยงตกลงกันว่าเราจะเดินทางไปมาแบบนี้แหละ แล้วก็จะมีลูกหลายคนจะได้มาช่วยกันบริหารธุรกิจที่มีในอนาคต"บี๋เมื่อไหร่หนูจะมีลูกให้พี่สักที"เขาเอ่ยออกมาเสียงออดอ้อน ตั้งแต่ที่มีอะไรกันเขากับภรรยาไม่ได้ป้องกันเลยด้วยซ้ำ ก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมเด็กน้อยถึงไม่ยอมมาสักที หรือเพราะว่าเขาไร้น้ำยาเธอจึงไม่ท้องสักที"หนูก็ไม่ได้กินยาคุมหรือว่าป้องกันเลยนี่คะ ใจเย็นก