บททั้งหมดของ อุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง: บทที่ 21 - บทที่ 30

การถูกลงโทษอย่างรุนแรงสร้างความเจ็บแค้นให้แก่ฟาหยางยิ่งนัก นอกจากจะต้องอกสั่นขวัญแขวนกับบทลงโทษในห้องมืด ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแล้ว ยังรู้สึกอัปยศที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับไอ้คนอ่อนปวกเปียกเช่นนั้น แทนที่จะรู้สำนึก ทว่าการลงโทษนี้มีแต่จะสุมไฟภายในใจให้ลุกโพลงขึ้นเท่านั้น สิ่งที่ฟาหยางต้องทำไม่ใช่การเข็ดหลาบอย่างคนแพ้ หากแต่เป็นการแก้แค้นให้สาสม แต่การแก้แค้นในครั้งต่อไปจะต้องมั่นใจได้ว่าเจ้าหยางหยางนั่น มันจะต้องถูกขับออกจากค่ายแห่งนี้อย่างหมาขี้เรื้อนเลยทีเดียว หรือถ้าถึงขนาดที่จะต้องทิ้งชีวิตเอาไว้ในที่แห่งนี้ เขาก็จะยินดีปรีดาเป็นอย่างยิ่ง ฟาหยางนั่งเอาศีรษะพิงผนังหินเย็นเฉียบ เขามองไม่เห็นแม้แต่มือตัวเอง ได้ยินเสียงสัตว์บางอย่างวิ่งพล่านไปมา เดาว่าน่าจะเป็นหนู และสัตว์เลื้อยคลานสกปรก ๆ อีกหลายชนิด แม้จะเข้ามาได้เพียงไม่กี่ชั่วยาม เขาก็รู้สึกกระวนกระวาย เหงื่อแตกพลั่ก ในอกระส่ำระสายไปหมด โดยไม่รู้เลยว่าจะต้องอยู่ในนี้ไปอีกนานเพียงใด และทั้งหมดนี่ก็เป็นเพราะเจ้าอ่อนปวกเปียกนั่นคนเดียว การที่มันทำตัวแปลกประหลาด อ่อนแอและหวงเนื้อหวงตัวผิดปกติ ทำให้เขารู้สึกเคลือบแคลง มันต้องมี

วันแรกของการรับใช้ใกล้ชิดท่านแม่ทัพที่หยางจูมาดหมายเอาไว้ว่าจะเปลี่ยนให้เป็นสามีเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ก็ไม่เช้าเท่ากับตอนทำงานในโรงครัว เท่าที่นางได้รับกำหนดการมา อย่างแรกที่ต้องทำคือไปช่วยมู่หรงเซียวหนานตรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าที่สวมใส่ แต่โดยมากแล้วชายหนุ่มจะทำทั้งหมดเอง แต่เมื่อวานดันให้นางช่วยเสียเฉย ๆ ต่อมาก็ถึงเวลาอาหาร ปกติช่วงเวลานี้นางจะได้กลับไปกินที่โรงครัว แล้วถึงจะกลับมาเมื่อเขาจะไปตรวจแถวทหารยามเช้า หยางจูไม่อยากจะต้องกลับไปกินอาหารที่โรงครัวแล้วตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนรวมถึงโดนกลั่นแกล้งด้วย แต่นางก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้ได้นั่งกินข้าวเงียบ ๆ คนเดียว “ท่านแม่ทัพขอรับ หยางหยางมาแล้วขอรับ” นางยืนรออยู่ด้านหน้า หวังว่ามู่หรงเซียวหนานจะแต่งตัวเสร็จแล้วเรียบร้อย เพราะนางไม่อยากจะอยู่ใกล้ชิดเขาจนเกินเหตุ ไม่อย่างนั้นอาจจะหัวใจวายตายเพราะกล้ามเนื้อหนั่นแน่นบนร่างกายเขาไปก่อนจะได้เขาเป็นสามีแน่ “ให้เข้ามา” เสียงทุ้มห้าวตอบกลับจากด้านใน ทหารยามพยักหน้า นางจึงเดินเข้าไปด้านในอย่างช้า ๆ เห็นเขากำลังวุ่นวายอยู่กับการผูกเชือกตรงเสื้อเกราะ

ลมพัดฝุ่นคละคลุ้งกระจายอยู่ในอากาศ บรรดาเหล่าทหารขยับเคลื่อนไหวกวัดไกวอาวุธด้วยความคล่องแคล่ว ทำให้พื้นที่โดยรอบตลบอบอวลไปด้วยฝุ่นจนหยางจูจามติดต่อกันหลายรอบ น้ำหูน้ำตาไหล จมูกแดงและหน้าเปื้อนฝุ่นไปหมด ขณะที่มู่หรงเซียวนานเดินต่อไปเรื่อย ๆ อย่างไม่อนาทรร้อนใจ ยกมือเป็นสัญญาณให้ทหารฝึกต่อไป บางครั้งก็ช่วยสอนการใช้อาวุธและออกท่าทางบ้าง แค่เรื่องฝุ่นไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับผู้ที่นอนกลางดินกินกลางทรายมานานหลายปี หยางจูปิดปากจามอีกครั้ง ก่อนจะขยี้จมูกแรง ๆ พอเขาหันกลับมามอง นางจึงต้องรีบวิ่งไปใกล้ ๆ เนื่องจากเขาก้าวเท้าเร็วมากจนนำหน้านางไปหลายขุม “เจ้าไม่สบายหรือ” มู่หรงเซียวหนานเอ่ยถามขึ้น เห็นเจ้าตัวเล็กหน้าแดงก่ำน้ำหูน้ำตาไหลดูแล้วทั้งตลกและน่าสงสารยิ่ง “ขอรับท่านแม่ทัพ” จะบอกว่าเป็นเพราะฝุ่นก็ไม่ได้ ชายอกสามศอกที่ไหนจะมาหน้าแดงหูแดงเพราะฝุ่นกัน หยางจูจึงรีบพยักหน้ารับแล้วทำเป็นไอออกมาสองสามครั้ง “ก่อนหน้านี้ยังดีอยู่เลยนี่” มู่หรงเซียวหนานเผลอยกมือขึ้นเพื่อจะวัดอุณหภูมิ แต่ก่อนที่จะแตะถึงหน้าผากเนียน เขาได้สติ จึงรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

งานการล้นมือที่หยางจูต้องรับผิดชอบเมื่อเป็นเด็กรับใช้ของท่านแม่ทัพล้วนทำให้นางต้องตัวติดกับเขา เพื่อเรียนรู้ที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างเกือบตลอดเวลา และต้องทำให้ดีเสียด้วย แต่ไม่มีเรื่องใดที่จะทำให้นางเคร่งเครียดได้เท่ากับการฝนหมึกอีกแล้ว นางจากมักต้องใช้ทั้งแรงในการฝนหมึก ยังต้องใช้ความละเอียด ละเมียดละไมและใจเย็น ถึงขนาดที่เมื่อครั้งได้ลองฝนครั้งแรก มู่หรงเซียวหนานก็ถึงกับถอนหายใจใส่ แต่ยังมีน้ำอดน้ำทนพอที่จะสอนด้วยความใจเย็นดังเช่นทุกเรื่องที่ผ่านมา “ไม่ควรรีบร้อนฝนหมึก มันจะทำให้น้ำหมึกทึบไม่ละเอียด” เขาเอ่ย แล้วทำท่าให้ดูอย่างกระฉับกระเฉง ก่อนจะเอนตัวออกเพื่อดูว่านางทำตามได้ดีพอแล้วหรือยัง “ทำไปนาน ๆ คงเมื่อยหน้าดู ฝนแรงก็ไม่ได้ เบาไปก็ไม่ดี เร็วก็ไม่ละเอียด ช้าเกินเห็นทีวันทั้งวันคงได้หมึกแค่ขวดเดียว” นางบ่นงึมงำ ไม่ตั้งใจให้เขาได้ยิน หากแต่แม่ทัพหนุ่มกลับยิ้มบางเบา “เช่นนั้นข้าจึงต้องมีคนช่วยอย่างไรเล่า วันหนึ่ง ๆ ข้าต้องเขียนสิ่งต่าง ๆ มากมาย จะให้มานั่งฝนเองคงลำบากไม่น้อย แต่ดูเอาเถอะ เด็กรับใช้ของข้ากลับกินแรง ให้ข้าต้องลงมือเองเสียนี่” “สอนข้าน้อ

เมื่อมาถึงกระโจมหยางจูรีบเปิดประตูเข้าไป โยนเสื้อผ้าไว้ในหีบ พร้อมกับล้มตัวลงนอนด้วยความสดชื่นหลังจากที่ไม่ได้อาบน้ำอย่างดีมาหลายวันแล้วโดยไม่รู้เลยว่ามีชายสองคนเห็นนางอยู่ข้างนอก เตรียมจะคาบข่าวไปบอกพี่ใหญ่ที่ติดคุกอยู่ “หยางหยาง” นางสะดุ้งลุกพรวดขึ้นนั่ง จำได้ดีว่านั่นคือเสียงของมู่หรงเซียวหนาน “เขามาที่นี่ทำไม” นางพึมพำ ลังเลใจว่าจะเปิดออกไปเลยหรือแสร้งทำเป็นหลับจนไม่ได้ยินเสียงเรียก “หยางหยาง ข้ามีธุระกับเจ้า” มู่หรงเซียวหนานยืนรออยู่หน้ากระโจม อันที่จริงเขาจะเปิดเข้าไปเลยก็ได้ แต่เขาไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องทำอย่างนั้น และการถือวิสาสะแม้จะมีตำแหน่งใหญ่โตนั้นไม่ใช่เรื่องดีนัก หรือเขาจะรู้ว่านางคือสตรี! หยางจูคิดอย่างตื่นตระหนก ไม่ได้การละ นางต้องไปแก้ต่างให้ตัวเอง “ท่านแม่ทัพหรือขอรับ” หยางจูทำเป็นตะโกนถามออกไป “ใช่” เสียงทุ้มห้าวตอบรับ มือเล็กกระชับเสื้อที่สวมใส่อยู่ ก่อนจะเปิดประตูออกไปทั้งที่ยังแสร้งหาว ราวกับว่านางนอนหลับอยู่ในห้องมาโดยตลอด “ข้าได้ยินว่ามีการกลั่นแกล้งกันเกิดขึ้นในหมู่นายทหารชั้นประทวน จึงกังวลว่าอาจจะเป็น