All Chapters of พ่ายเกมสวาท: Chapter 251 - Chapter 260

ตอนที่ 252 เพราะรักมันเลือกไม่ได้...ฉันที่สังเกตเห็นว่าตัวเมฆินทร์เองมักจะหายลงไปยังห้องใต้ดินของบ้านหลังนี้เสมอ และแม้ว่าฉันเคยคิดจะเดินลงไปเพื่อสำรวจห้องนั้น ก็กลับต้องเจอกับลูกน้องของเมฆินทร์ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าทางลงห้ามไม่ให้ฉันลงไป และนั้นก็ได้แต่ทำให้ฉันได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ และรอโอกาสที่จะลงไปยังชั้นใต้ดินให้ได้ณ เวลาอาหารเย็นในขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ“อาหารไม่ถูกปากหรอ” เมฆินทร์เอ่ยปากถามฉัน เพราะเห็นว่าฉันไม่กินอะไรเอาแต่เขี่ยอาหารในจานเล่นไปมา“ห๊ะ...อะ...อ๋อ เปล่า” ฉันตอบเขากลับไป พร้อมกับยิ้มบาง ๆ ไปให้เขา“แล้วทำไมไม่กินข้าว เดี๋ยวลูกก็หิวแย่หรอก” เขาพูดในขณะที่ตักอาหารมาที่จานของฉันฉันที่รู้สึกอึ้งที่เขาพูดถึงลูกของฉันด้วยความเป็นห่วง เพราะฉันไม่คิดว่าเขาจะจริงจังกับเรื่องลูก และคิดว่าเขาแค่พูดไปส่ง ๆ เพื่อเอาใจฉันเท่านั้นฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด จนเขาเองก็รู้สึกได้และออกอาการประหม่าขึ้นมาทันที“อะไร...มองฉันแบบนี้ หรือพร้อมจะเป็นเมียฉันแล้ว...ว่าไง ฉันพร้อมทุกวินาทีนะจะบอกให้” เขาพูดจากะลิ้มกะเหลี่ยใส่ฉัน ในขณะที่เขาเองกลับหลบสายตา

ตอนที่ 254 เธอมันเสแสร้ง!!ฉันเดินสำรวจไปทั่ว พยายามพินิจพิจารณาสิ่งของที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็ไม่ได้แตะต้องของเหล่านั้นมากนัก เนื่องจากฉันกลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันอาศัยช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ลงมาในที่ที่เขาเอ่ยปากห้ามเอาไว้ และยังกลัวว่าถ้าหากจับแล้วเกิดพลาดไปโดนสัญญาณจนส่งไปถึงเขาขึ้นมา ต่อให้เขาจะชอบฉันมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้การันตีว่าเขาจะไม่ทำอะไรฉันฉันใช้เวลาอยู่ในห้องใต้ดินนั้นนานพอสมควร จนมั่นใจว่าได้หาทุกซอกทุกมุมแล้ว...และมันก็ทำให้ฉันกลับต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อภายในห้องนั้นฉันไม่พบอะไรที่จะบ่งบอกถึงสิ่งของที่ใช้ในการสื่อสารได้เลยความหวังที่ฉันจะทางติดต่อไปยังบุคคลที่อยู่ข้างนอกก็เป็นอันต้องพังทลายลงไป เนื่องจากฉันไม่เห็นเครื่องมือสื่อสารใดอยู่ภายในห้องนี่เลย นอกจากคอมพิวเตอร์ที่ถูกตั้งรหัสไว้เท่านั้น และนั่นก็ทำให้ฉันถึงกับผิดหวังเดินคอตกกลับมานอนเศร้ายังห้องนอนด้วยอาการของคนสิ้นหวังและหลังจากที่ฉันเข้ามานอนหงอยในห้องนอนได้ไม่นาน...แกร๊ก ~~เสียงบิดลูกบิดประตูห้องนอนของฉันก็เรียกฉันให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ความเศร้า โดยที่ฉันก็แทบจะไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใครที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าม

ตอนที่ 257 ข้อตกลงของพ่อแม่หญิงสาวมองชายตรงหน้าด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอที่แม้จะรู้ว่าเขาจะปฏิเสธให้เธอเจ็บปวด แต่เธอเองก็ยังเลือกที่จะให้เขาเลือกต่อหน้าเธอ นั่นเพราะเธอยังคงมีความหวังเล็ก ๆ ว่าเขาจะทำให้เธอพอใจแต่ในเมื่อความเป็นจริงมันกลับตอกตะปูลงมากลางใจของเธอแบบนี้แล้ว เพราะฉะนั้นก็จะมาโทษว่าเธอเลือดเย็นไม่ได้!!“ได้งั้นฉันจัดการเอง...” สายตาฉายแววมาดร้าย ถูกส่งมาจากหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มแต่มีความหยิ่งทะนงสูง หน้าหมวยที่เคยสวยใสบัดนี้พลันแปรเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวน่ารังเกียจ จนไม่เหลือความงามที่ใครต่อใครหลายคนเคยเอ่ยปากชมแม้ว่าเธอเองจะไม่ได้อยากเป็นคนแบบนี้...แต่จะให้เธอทำยังไงได้ ในเมื่อเธอเองก็รักคนตรงหน้าหมดทั้งหัวใจ เขาเป็นคนที่เธอรักมานาน เธอที่รักเขามาก่อนใคร แล้วทำไม...สุดท้ายเขาถึงไปรักคนอื่น...แต่ทว่า...รักของเธอมันคือการได้ครอบครอง ไม่ใช่ยอมดูคนที่ตัวเองรักตกไปเป็นของใคร ดังนั้นสิ่งที่เธอทำมันก็ไม่ผิด ถ้าเธอจะไม่เลือกวิธีการเพื่อให้ได้เขามาครอบครองและทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขารักผู้หญิงคนนั้นมาก่อน ถึงแม้เธอจะรู้เต็มอก แต่มันก็เป็นเขาที่รักผู้หญิงคนนั้นฝ่ายเดียวไม่ใช่หรือ เพรา

ตอนที่ 259 ทรมานด้วยกันแต่ถึงแม้ว่าตัวเขาจะรู้สึกสับสนแค่ไหน แต่ทว่า...กลับมีเรื่องบางเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายใจ นั่นก็เพราะหลังจากที่เขาได้รับรู้ความจริงที่ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลวงศ์เวชรุ่งเรืองเลยแม้แต่น้อย ความจริงในข้อนี้มันทำให้เขาไม่ต้องรู้สึกผิดต่อตระกูลนี้อย่างที่เขารู้สึกหลังจากที่เขาเพิ่งพาคนไปทลายตระกูลนี้มาและมันก็อาจจะมีแค่เพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึกผิดเท่านั้นที่มีต่อท่านผู้นำหรือชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของเขา แต่มันก็เป็นแค่ความรู้สึกเล็กน้อยเท่านั้น นั่นก็เพราะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยสัมผัสคำว่ารักจากคนเป็นพ่อเลยแม้สักครั้งเดียว สิ่งที่เขาเห็นมาตลอดเลยก็คือ ภาพที่แม่ของเขาโดนรังแกแต่พ่อเขาทำได้เพียงนั่งดูโดยไม่คิดที่จะปกป้อง ภาพจำเหล่านั้นที่ฝังรากลึกลงไป จนทำให้เขาแทบจะไม่หลงเหลือสายสัมพันธ์พ่อลูกกับชายคนนั้นอีกเลยในขณะที่มาคินทร์กำลังมีอาการเหม่อลอยของคนที่กำลังคิดทบทวนถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา จู่ ๆ เขาก็กลับถูกปลุกด้วยคำพูดด้วยประโยคถัดไปจากผู้ที่ขึ้นชื่อว่าน้องต่างมารดา“แต่ว่านะไอ้มาคินทร์...

ตอนที่ 261 สายเลือดที่ไม่มีวันบรรจบเมฆินทร์ที่เงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับสายตาคู่นั้นที่แปรเปลี่ยนไปจากแววตาที่เต็มไปด้วยความสะใจ รังเกียจ เย้ยหยัน เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า และความเจ็บปวด...“แต่มึงรู้อะไรไหม...ไอ้มาคินทร์ ความภาคภูมิใจในตำแหน่งผู้สืบทอดอะไรนั่น ที่กูหลงคิดมาตลอดว่า พ่อหรือท่านผู้นำเขาจะยินดีกับกู ตำแหน่งนั้นที่กูคิดว่าจะทำให้เขารักกู และมันจะทำให้กูดูเป็นคนสำคัญสำหรับเขา แต่แท้ที่จริงแล้วมันกลับเป็นสิ่งที่กูคิดไปเองทั้งนั้น นั่นก็เพราะว่าความจริงที่กูต้องเผชิญก็คือ เขาไม่เคยจะใส่ใจอะไรกูเลย ไม่ว่ากูจะทำอะไรก็ตาม จะทำชั่วทำเลวทำระยำตำบอนแค่ไหน ในฐานะพ่อเขากับไม่เคยเอ่ยว่ากูสักคำ แถมยังเรียกใช้กูให้ไปทำเรื่องเหี้ย ๆ ชั่ว ๆ โดยไม่มองว่าคนเป็นลูกอย่างกูจะรู้สึกยังไง” เมฆินทร์เล่าไปด้วยน้ำเสียงสมเพชตัวเองอย่างปิดไม่มิด ก่อนที่จะพร่ำพูดออกมาคล้ายกับว่าต้องการระบายสิ่งที่อยู่ในใจให้มันหมดสิ้นลงวันนี้“เขาปล่อยให้กูมีอิสระ...เหมือนกับว่าตามใจกูให้ได้ทำตามอำเภอใจทุกอย่าง แต่เขาเองกลับไม่ได้แคร์กูเลยสักนิด... แต่ทว่ามึงรู้ไหม...กับมึงไอ้มาคินทร์ ไอ้ลูกเมียน้อยอย่างมึง เขากล