All Chapters of Daddy, I Got You the Coldest Wife: Chapter 51 - Chapter 60

Mirabella's POV"Auntie, what are you doing?! You can't just barge in here!" napatigil ako pagkalabas ko sa silid namin ni Miguel ng marinig ko ang boses ni Samantha na nasa hagdan. Agad akong humakbang para tignan kong sino ang kausap nito, napataas ang kilay ko ng makita si Jill na papaakyat sa hagdan kasunod si Samantha."Don't tell me what to do Samantha! Where's your dad? Miguel! Lumabas ka diyan!" hindi parin papaawat ito, parang kung sinong may ari na ng bahay na tuloy tuloy lamang sa pag akyat. Nang makita niya akong nakatayo sa paanan ng hagdan ay tumigil ito at tinignan ako ng matalim."Nasa opisina ang hinahanap mo." malamig kong sabi na sinalubong ang tingin nito. Tumaas ang kilay nitong lumapit sa akin at marahas na hinawakan ang braso ko. Napapikit ako ng maramdaman ko ang pagdiin ng kuko nito sa aking braso, gusto kong magtimpi baka kong ano ang magawa ko dito pero para akong sinisilaban ng kung ano."So, nandito ka parin pala. How nice-hindi ka na yata mawala wala sa b

Miguel's POVSeeing my wife Mirabella walking out of the High School Department Building here at the University makes me feel so glad. It's been a month ng mag usap kami tungkol sa pagbabalik niya sa pagtuturo, at wala na akong nagawa dito dahil hindi niya ako tinantanan hangga't hindi ako gumawa ng paraan para makapasok siya ulit. The worst part is, hindi niya ginamit ang last name niya, kundi she used Schmid kaya nagtampo ako noon pero she insisted to used it dahil ayaw niyang maging issue sa University kung sino siya. Ayaw niyang makikipag close ang mga tao sa kanya because she's the wife of the CEO na may-ari ng eskwelahan. Ayaw niyang mag iba ang treatment ng tao sa kanya dahil sa kanyang katauhan. Napapailing ako, she's hardheaded pero she's so compassionate and sweet lalong lalo na kay Samantha na minsan ay nagseselos na ako dahil sa oras na ibinibigay niya dito na siyang tinatawanan niya lamang kapag nagrereklamo ako."How many times do I have to tell you Mr. Mijares, huwag mo

Samantha's POVI am so happy walking around the garden of our mansion--ang garden kung saan pinagawa ito ni mommy bago siya namatay. Pinagmamasdan ko ang mga masasayang mukha ng aking mga bisitang dumalo sa kaarawan ko. Ilang hakbang lang mula sa akin, nakangiti si Daddy nakikipag usap sa mga kaibigan o di kaya kasosyo nito sa negosyo. Nang tumingin ako sa dance floor, naroon ang aking mga kaibigan na sina Thania, Jacob at Noah na masayang nagsasayaw habang nagkukulitan. Sa hindi kalayuan sa dance floor ay naroon si mommy, abala sa pag aasikaso ng mga bisita. Sa dami ng pinagdaanan niya, sa wakas ay maayos na ang lahat. Ang pamilyang matagal kong pinangarap ay buo na."Sweetheart, how do you like your party?" hindi ko namalayan na lumapit na pala si daddy. Ngumit ako dito at iniyakap ko ang aking kamay sa kanyang bewang. Tumawa naman ito at hinalikan niya ang ulo ko."I love it dad, thank you! thank you sainyo ni Mommy kasi you make my dream debut a reality, dito sa garden" masayang s

Mirabella's POVTumitig ako sa malamlam na liwanag ng buwan mula sa malaking bintana ng aming silid. Hindi ako mapakali. Ang bigat sa aking dibdib ay tila isang pangil na unti-unting lumalamon sa aking katinuan. Kasalanan ko ang lahat. Kung naging mas maingat lang ako, hindi sana napunta sa kamay ng mga halimaw si Samantha at ang kanyang ina.Kailangang may gawin ako. Ngayon na.Tahimik akong bumangon at lumabas ng kwarto. Dapat walang makaalam—lalo na si Miguel. Alam kong haharangin niya ako, pero hindi ko hahayaan iyon. Ito ang tanging paraan. Kailangan kong tapusin ito.Malamig ang hangin nang makalabas ako ng mansyon. Sa madilim na sulok ng hardin, naghihintay ang sasakyang magdadala sa akin sa impyerno. Hawak ko ang mga dokumentong hinihingi nila—ang pamana kong kayamanan, pati ang pagpapalaya kay Miguel. Ang sakit ng bawat salita sa liham na iyon, pero wala akong magagawa. Mas pipiliin kong mawala siya kaysa mapahamak.Pagdating ko sa tagpuan, hindi ko ininda ang pangangatal ng

Mirabella's POVMasakit.Pakiramdam ko’y parang binagsakan ng buong mundo ang katawan ko—mabigat, mahapdi, parang may gumuguhit na kirot sa bawat galaw ko. May kirot sa leeg ko, nagpapaalala sa akin ng isang madilim na alaalang pilit kong binabalikan.Ang kutsilyo. Ang malamig na mata ni Tita Beatrice. Ang pagdaloy ng dugo. Si Jill, ang walang tigil na pagsampal at pagsabunot niya sa akin. Si Samantha, si mommy! Napasinghap ako at agad na dumilat. Puting kisame. Amoy ng alcohol. Ospital.At doon ko naramdaman ang init ng isang kamay na mahigpit na nakahawak sa akin. Dahan-dahan kong ibinaling ang paningin ko at nakita ko si Miguel—nakayuko sa gilid ng kama, nakasubsob ang noo sa kamay ko habang mahigpit itong hawak. Gulo-gulo ang buhok niya, bakas ang matinding pagod sa mukha, at tila ilang araw nang hindi natutulog."Miguel…" mahina kong tawag, basag ang boses ko. Parang biglang bumalik ang buhay sa kanya. Napabalikwas siya ng bangon, at nang magtama ang mga mata namin, nakita ko ang