Lahat ng Kabanata ng Ex-Husband's Regret: Kabanata 41 - Kabanata 50

Anonymous POVNaglalakad-lakad ako sa loob ng apartment ko, hindi mapakali. Sinubukan ko nang tawagan yung hayop na 'yon, pero hindi siya sumasagot.Tahimik siya simula nung sinunog niya ang bahay ni Ava. Mas lalo akong kinabahan dahil hindi ko alam kung anong balak niya.Kung hindi ko alam ang balak niya, paano ako maghahanda sa mga susunod niyang kagaguhan, gaya ng ginawa ng Black Serpent noon?Kinuha ko ang phone ko at tinawagan ang isa sa mga tauhan ko.“Boss?” sagot ni Blake sa unang ring pa lang.“Nahanap mo na ba siya?” tanong ko.Hindi ako usually kinakabahan. Hindi ako yung tipo na nagwo-worry, pero iba ngayon. May kutob akong hindi maganda. Parang may masamang mangyayari.Hindi ko maalis yung pakiramdam na may paparating na sakuna, parang unti-unting sinisira ang loob ko.“Wala pa... parang nawala na siya nang tuluyan,” sagot niya, kaya napamura ako. “Walang nakakaalam kung nasaan siya.”Nung nalaman ko na nahuli na ang Black Serpent, alam kong kailangan ko siyang alisin sa

Nakatingin ako. Ang tibok ng puso ko, parang hinahabol ng kabayo, at ang utak ko, nagkakagulo. Paano ako napunta dito? Bakit hindi ko man lang ito nakita?Parang naging estatwa ako. Shocked. Hindi makapagsalita. Ang mundo ko, parang unti-unting gumuho. Nawawasak sa harapan ko.‘Boss.’Paulit-ulit na tumutunog sa isip ko ang salitang iyon. Parang sirang plaka, pinapaikot ako sa gilid ng pagkabaliw. Lahat ng oras na ginugol ko sa paghahanap at pag-iisip, nasa harapan ko lang pala ang kalaban ko. Sa ilalim ng ilong ko.“What the fuck is going on?” Sigaw ng galit na boses na bumalik sa akin sa brutal na realidad.Lumingon ako, at halos hindi ako makapaniwala sa nakita ko.Si Letty, nakatali sa upuan. Takot at galit ang makikita sa mukha niya. May sugat siya sa ulo, may dugo pa. Siguro, sinaktan din siya ng gagong dumukot sa amin.Masyado akong abala sa takot ko sa kamatayan at sa pag-iisip kung paano makakatakas kaya hindi ko napansin na nandoon siya. In my defense, nasa likuran ko siya.

Hindi kami magkapatid. Nakatitig ako kay Rowan, nahihirapan ang isipan ko sa sinabi ni Ethan. Una sa lahat, **James at Kate Sharp** ay hindi ko mga magulang. Pangalawa, sinasabi niyang kapatid ko siya.“What?” sigaw ko habang unti-unting umuukit sa isip ko ang mga salita niya. “Nakatulog ka sa akin na alam mong kapatid kita? Ang disgusting nun!”“You slept with him? Why would you sleep with him?” tanong ni Rowan, umuusok ang galit sa boses niya. Para bang kayang pumatay ng kanyang tingin.Tiningnan ko siya ng may inis. “Wala kang pakialam.”Nakatutok ang isip ko sa sinabi ni Ethan. Kung totoo ang sinasabi niya, ibig sabihin, nakipagtalik ako sa kapatid ko, at alam niya iyon.Nagsimula akong makaramdam ng suka sa isip ko. Ang sama ng loob ko. Anong klaseng tarantado ang gumagawa nun? Bakit ka makikipagtalik sa isang tao na alam mong kamag-anak mo?Habang patuloy kong iniisip si Ethan, parang nagiging mas nakaka-duda ang lahat ng pagkakakilala ko sa kanya.“You aren’t my sister,” sabi n

Baby Ava“Anong ginagawa niya dito?” Rowan bumulusok, ang malamig niyang gray na mga mata ay parang sumusuntok kay Ethan.Wala na akong balak makipag-deal sa tantrums niya. Oo, nandiyan siya para sa akin kahapon, pero hindi ibig sabihin noon na may karapatan siyang manghimasok sa mga tao sa bahay ko.Si Theo—o dapat bang tawagin siyang dad?—ay nag-clear ng throat. Matagal pa akong makaka-adjust sa ideya ng pagtawag sa kanya na dad.Nang magsalita siya, lahat ng tingin ay napunta sa kanya.“Si Theo Howell?” nagulat si Rowan pero mabilis niya itong itinago. “Anong ginagawa mo dito?”Tumingin si Rowan sa amin, ang mga mata niya ay bumababa mula kay Theo at Nora pabalik sa akin, unti-unting nakakonekta sa mga detalye.“Matagal na, Rowan, pero hindi ko masasabing natutuwa ako sa kung paano mo tinrato ang anak kong si Ava,” sabi ni Theo na may mapanganib na ngiti sa kanyang mga labi.“Ang ibig niyang sabihin ay galit na galit kami sa paraan ng pagtrato mo at ng pamilya mo sa anak namin. Hin

**Have you ever felt like you're just living through the motions? Parang wala at walang tao sa paligid mo na totoo? Nag-Google ako. Sabi ng G****e, ito ay isang paraan ng pag-dissociate. Karaniwan itong nangyayari sa mga adult na may mga trauma sa pagkabata. Isang coping mechanism ito kung saan ang isang tao ay pinaghihiwalay ang kanyang sarili sa mga bagay na nakakasakit o nagdudulot sa kanya ng stress.**Pagkatapos kong basahin 'yon, naisip ko na siguro tama si Letty. Baka kailangan ko ng tulong. Professional help. Siguro dapat akong magsimula ng therapy. Alam kong may mga isyu ako. Mga malalim na trauma na hindi ko pa nasusulatan.*Umubo ako, tumayo at nagsimulang maglakad-lakad sa kwarto. Ang isip ko'y sobrang bilis, at kahit anong gawin ko, hindi ako makapagpahinga. Pinaalis ko na ang lahat mula nung nangyari 'yon sa bahay. Hindi ko tinanggap ang tawag o nakipag-usap sa sinuman.**Gusto ko lang talagang mapag-isa. Para maproseso ang lahat. Minsan nararamdaman kong bumabagsak ang