Anonymous POVNaglalakad-lakad ako sa loob ng apartment ko, hindi mapakali. Sinubukan ko nang tawagan yung hayop na 'yon, pero hindi siya sumasagot.Tahimik siya simula nung sinunog niya ang bahay ni Ava. Mas lalo akong kinabahan dahil hindi ko alam kung anong balak niya.Kung hindi ko alam ang balak niya, paano ako maghahanda sa mga susunod niyang kagaguhan, gaya ng ginawa ng Black Serpent noon?Kinuha ko ang phone ko at tinawagan ang isa sa mga tauhan ko.“Boss?” sagot ni Blake sa unang ring pa lang.“Nahanap mo na ba siya?” tanong ko.Hindi ako usually kinakabahan. Hindi ako yung tipo na nagwo-worry, pero iba ngayon. May kutob akong hindi maganda. Parang may masamang mangyayari.Hindi ko maalis yung pakiramdam na may paparating na sakuna, parang unti-unting sinisira ang loob ko.“Wala pa... parang nawala na siya nang tuluyan,” sagot niya, kaya napamura ako. “Walang nakakaalam kung nasaan siya.”Nung nalaman ko na nahuli na ang Black Serpent, alam kong kailangan ko siyang alisin sa
Missing RowanTakot ako. Simple lang. Dalawang buwan na ang nakalipas, pero hindi ko pa rin kayang harapin si Ava o kahit man lang kausapin siya.Ano ba ang sasabihin ko sa kanya? Paano ko haharapin ang babaeng inisip kong niloko ako, pero sa huli, siya pala ang walang kasalanan?Nahihiya ako. Sa sarili ko. Sa lahat ng nagawa ko sa kanya. Sa pagpapabaya ko at sa paniniwala kong karapat-dapat siya sa pagtrato sa kanya ng lahat. Ang hirap tingnan siya sa mata, ang hirap humingi ng tawad. Hindi ko alam kung paano ba mag-sorry, lalo na’t hindi ako sanay na mali. Pero pagdating kay Ava, palagi akong mali.Humigop ako ng whiskey, pilit nilulunod ang konsensyang bumabagabag sa akin. Kahit papaano, kahit ilang minuto lang, puwede kong magpanggap na hindi gumuho ang mundo ko nang malaman ko ang katotohanan.“Sir, nandito na po si Mr. Sharp. Mukhang nag-aalala siya,” sabi ng kasambahay, pinutol ang iniisip ko.“Papasukin mo,” sagot ko nang wala sa loob, sabay talikod.Nang lumabas ang totoo, hi
Nakatingin ako. Ang tibok ng puso ko, parang hinahabol ng kabayo, at ang utak ko, nagkakagulo. Paano ako napunta dito? Bakit hindi ko man lang ito nakita?Parang naging estatwa ako. Shocked. Hindi makapagsalita. Ang mundo ko, parang unti-unting gumuho. Nawawasak sa harapan ko.‘Boss.’Paulit-ulit na tumutunog sa isip ko ang salitang iyon. Parang sirang plaka, pinapaikot ako sa gilid ng pagkabaliw. Lahat ng oras na ginugol ko sa paghahanap at pag-iisip, nasa harapan ko lang pala ang kalaban ko. Sa ilalim ng ilong ko.“What the fuck is going on?” Sigaw ng galit na boses na bumalik sa akin sa brutal na realidad.Lumingon ako, at halos hindi ako makapaniwala sa nakita ko.Si Letty, nakatali sa upuan. Takot at galit ang makikita sa mukha niya. May sugat siya sa ulo, may dugo pa. Siguro, sinaktan din siya ng gagong dumukot sa amin.Masyado akong abala sa takot ko sa kamatayan at sa pag-iisip kung paano makakatakas kaya hindi ko napansin na nandoon siya. In my defense, nasa likuran ko siya.
Isang babae na tinatawag na Nora. Ava.“Fuck,” ang sigaw ni Ethan ay nagpagising sa akin.Hawak niya ang kanyang balikat, na may sugat na umaagos ang dugo.“Bumagsak ang baril mo, Ethan, o susumpain kita,” ang boses ni Rowan, puno ng galit, ay pumasok sa aking ulirat.Siya ang huling tao na gusto kong makita ngayon. Lalo na’t nahihiya ako. Sinubukan niya akong bigyang-babala, pero hindi ako nakinig.“Nasa paligid na ang buong building, Ethan. Sobrang dami namin,” dagdag ni Rowan.Maya-maya, narinig ko ang mga sirena ng pulis at nakahinga ako ng maluwag.Ibinaba ni Ethan ang kanyang baril at ibinagsak ito sa lupa. Nakatuon ang kanyang mga mata sa akin. Gusto kong iwasan ang kanyang tingin, pero hindi ko magawa. Gusto kong ipaalala sa sarili ko kung gaano ako katanga.“Ava, darling, tumingin ka sa akin,” ang boses niya ay naghatid sa akin mula sa malamig na titig ni Ethan. Noong sandaling iyon, napagtanto kong nakatayo si Rowan sa harap ko.Nakakita ng kanyang mukha nang malapitan ay na
Hindi kami magkapatid. Nakatitig ako kay Rowan, nahihirapan ang isipan ko sa sinabi ni Ethan. Una sa lahat, **James at Kate Sharp** ay hindi ko mga magulang. Pangalawa, sinasabi niyang kapatid ko siya.“What?” sigaw ko habang unti-unting umuukit sa isip ko ang mga salita niya. “Nakatulog ka sa akin na alam mong kapatid kita? Ang disgusting nun!”“You slept with him? Why would you sleep with him?” tanong ni Rowan, umuusok ang galit sa boses niya. Para bang kayang pumatay ng kanyang tingin.Tiningnan ko siya ng may inis. “Wala kang pakialam.”Nakatutok ang isip ko sa sinabi ni Ethan. Kung totoo ang sinasabi niya, ibig sabihin, nakipagtalik ako sa kapatid ko, at alam niya iyon.Nagsimula akong makaramdam ng suka sa isip ko. Ang sama ng loob ko. Anong klaseng tarantado ang gumagawa nun? Bakit ka makikipagtalik sa isang tao na alam mong kamag-anak mo?Habang patuloy kong iniisip si Ethan, parang nagiging mas nakaka-duda ang lahat ng pagkakakilala ko sa kanya.“You aren’t my sister,” sabi n
Malapit nang mag-noon nang magising ako. Noong una, akala ko ay maayos ang lahat, pero bigla na lang bumagsak ang lahat sa akin. Hindi ito isang masamang panaginip tulad ng inisip ko.Talagang nagtaksil si Ethan sa akin.Nararamdaman kong namumuo ang mga luha ko. Umiiyak ako hanggang sa makatulog kahapon, at sobrang pagod na akong umiyak. Pumunta ako sa kama na umaasang magbabago ang lahat pag gising ko. Nanalangin ako para sa isang himala, pero heto ako.Walang nagbago. Ang gusto kong maging bangungot ay naging katotohanan ko na.Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama. Wala akong lakas para sa kahit anong bagay, pero alam kong hindi ko maaring matulog at magdwell sa kama buong araw.Naligo ako nang mahaba, umaasang magiging mas mabuti ang lahat. Pero wala. Wala namang makakapag-ayos sa lahat ng nangyari.Matapos magbihis ng t-shirt at yoga pants, pumunta ako sa kusina para kumain. Kakaalis ko lang sa mga itlog nang biglang nag-ring ang doorbell. Naghihingalo ako sa pagkatalo. Ayoko
Baby Ava“Anong ginagawa niya dito?” Rowan bumulusok, ang malamig niyang gray na mga mata ay parang sumusuntok kay Ethan.Wala na akong balak makipag-deal sa tantrums niya. Oo, nandiyan siya para sa akin kahapon, pero hindi ibig sabihin noon na may karapatan siyang manghimasok sa mga tao sa bahay ko.Si Theo—o dapat bang tawagin siyang dad?—ay nag-clear ng throat. Matagal pa akong makaka-adjust sa ideya ng pagtawag sa kanya na dad.Nang magsalita siya, lahat ng tingin ay napunta sa kanya.“Si Theo Howell?” nagulat si Rowan pero mabilis niya itong itinago. “Anong ginagawa mo dito?”Tumingin si Rowan sa amin, ang mga mata niya ay bumababa mula kay Theo at Nora pabalik sa akin, unti-unting nakakonekta sa mga detalye.“Matagal na, Rowan, pero hindi ko masasabing natutuwa ako sa kung paano mo tinrato ang anak kong si Ava,” sabi ni Theo na may mapanganib na ngiti sa kanyang mga labi.“Ang ibig niyang sabihin ay galit na galit kami sa paraan ng pagtrato mo at ng pamilya mo sa anak namin. Hin
“Di ko pa rin kayang maniwala na si Ava ay isang Howell,” sabi ni Travis habang pumasok kami sa bahay ng mga magulang namin.Nahihirapan din akong tanggapin ang balita. Parang ang lahat ay surreal. Para bang hindi ko mawari kung ano ang dapat kong isipin sa lahat ng na-reveal.“Alam mo ba?” bulong ko. NôvelD(ram)a.ôrg ang may-ari ng content na ito.Akala ko may advantage ako sa kanya. Nang malaman kong in-adopt siya, ang saya ko. Pero nang sabihin ni Ethan na mayaman ang mga magulang niya, nawasak ang lahat ng saya. Gusto ko sanang galing siya sa mahirap na pamilya. Mas magiging maganda ang posisyon ko kumpara sa kanya kahit na mayaman na siya ngayon.Kung galing siya sa mahirap na pamilya, laging mas mabuti ako kaysa sa kanya. Superior ako sa kanya.Ganyan kasi ang takbo ng lipunan; mas nirerespeto ka kung may koneksyon ang pamilya mo. Mas mataas ang respeto sa’yo kung galing ka sa maharlikang pamilya. Kahit na mayaman ka, mas mataas ang respeto sa’yo kung nagmula ka sa mayamang angk
**Making a Promise**“Noah, tapos ka na ba sa homework mo?” tawag ko, pero wala akong narinig na sagot.Biyernes ng hapon at sobrang pagod na ako. Nakalimutan ko na pala kung gaano kabilis mapagod kapag buntis. Lahat ng bagay, nakakapagod.Ang tanging ipinagpapasalamat ko lang ay hindi ko naranasan ang morning sickness, hindi katulad nung buntis ako kay Noah.“Noah?” tawag ko ulit.Ano kayang ginagawa nun? Minsan kasi, agad siya sumasagot. Maliban na lang kung may na-distract siya.Bago ko pa maiangat ang katawan ko para tignan siya sa taas, tumunog ang doorbell.Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi naman kasi na hindi ko gusto makakita ng ibang tao, gusto ko lang talagang magpahinga.Siguro, maligo ng mahaba.Buong araw akong nagtrabaho sa Hope Foundation, at kung anu-anong documents ang kinailangan ko tingnan. Tuyo na ang mga mata ko, ubos ang utak ko, at ang sakit-sakit ng katawan ko.Dahil sa pagod, mabigat ang mga hakbang ko nung binuksan ko ang pinto, at nagulat
**A Kindred Spirit**Today was a chilled day. Wala akong masyadong gagawin. Si Noah, nasa school na, and ako, nandito lang sa bahay, chill na lang.After my mental breakdown, nagdesisyon akong mag-break muna from work. Hindi natuwa yung mga estudyante ko, pero naiintindihan nila na hindi ako okay nitong mga nakaraang linggo.Plan ko mag-resume after ko manganak. Ngayon, focus ko na lang talaga sa mga kids at sa Hope Foundation.Hirap pa akong tanggapin lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo. Lalo na yung mga pagbabago sa ugali ng mga tao.Ang tanging consistent lang na may pagka-hate pa rin sa’kin, si Emma. Yung iba, parang overnight, naging okay na sa’kin.Pero instead na mag-isip pa tungkol dun, tinabi ko na lang muna at kinuha ko yung phone ko para tawagan si mama. Pag-ring, sinagot agad niya.“Hey, mom,” bati ko. Hindi pa ako sanay tawagin siyang ganun, pero slowly, nagiging okay naman.“Ava!” sigaw niya sa phone, excited na excited marinig ang boses ko. “Theo, love, ang ma
Hindi mapakali ang mga paa ko habang hinihintay na tawagin ang pangalan ko. Nakaupo ako ngayon sa waiting room ng klinika, naghihintay sa appointment ko.Kung kinakabahan lang ang pag-uusapan, sobra-sobra pa nga. Para akong may mini heart attack sa loob.Parang déjà vu lang ito. Pangalawang pagbubuntis ko na ito, at heto na naman ako, mag-isa sa mga check-up. Ang kaibahan lang, si Ethan hindi lang makadalo ngayon, habang si Rowan, noon, hindi man lang sinubukan.Piliting hindi pansinin ang pagbubuntis ko ang goal ko nitong mga nakaraang araw, pero ilang araw na ang lumipas, at napansin kong lumalaki na ang waistline ko. Unti-unti nang lumilitaw ang baby bump, at malapit na itong mapansin ng lahat.Napabuntong-hininga ako at sinubukan ko nang mag-isip kung paano sasabihin sa mga magulang ko. Hindi ko pa kasi kayang aminin na buntis ako sa anak ni Ethan. Partida, anak pa rin nila siya kahit adopted lang. Ang gulo, ‘di ba? Alam kong awkward iyon para sa kanila.Messed up na talaga ang la
Nakatitig ako sa papel na nasa mesa ko, hindi sigurado kung ano ang gagawin dito.Nasa bahay na ako ngayon. Kakauwi ko lang mga isang oras na ang nakalipas. Buong oras na iyon, pinagdedebatehan ko kung bubuksan ko ba ito o punitin na lang.Parang may apoy sa loob ng bag ko habang nagmamaneho ako pauwi. Ngayon, heto ako.Nakatitig pa rin.Curious akong malaman ang laman nito, pero may parte sa akin na wala nang pakialam. Yung taong sumulat nito, galit sa akin. Ano bang mabuting maidudulot ng pagbabasa ng sulat mula sa taong iyon?Pinulot ko ito, akmang pupunitin na, pero may boses na tumigil sa akin.‘Just read the damn thing. What’s the worst that could happen?’ bulong ng utak ko.Napangiwi ako sa narinig.Famous last words, sabi ko sa isip ko.Ang pinakamasama? Masasaktan niya ako.Mas nakakasugat ang mga salita. Mas matindi pa sa kahit anong armas. Hindi ko pa rin malimutan ang masasakit na sinabi sa akin ng mga tinatawag kong magulang. Hanggang ngayon, sariwa pa rin ang mga sugat n
"Ava, can we please talk?" pakiusap ni Mama habang naglalakad na ako palayo.Tinitigan ko siya, hindi sigurado kung ano ang gusto niyang sabihin. Ano pa bang dapat pag-usapan? Hindi ba’t nasabi at nagawa na ang lahat?"There isn’t anything for us to talk about, Mother," sagot ko nang matigas.Paglingon ko, napansin ko kung paano ko tinuturing sina Mama at Papa. Sina Emma at Travis, ang mga kapatid ko, ang tawag sa kanila ay Mom at Dad, pero sa akin, Father at Mother. Malamig, malinis, at walang damdamin.Hindi ko sila kinilala bilang mga magulang ko, kasi sa loob-loob ko, alam ko. Hindi galit ang mga magulang sa anak nila. Hindi sila nagbubulag-bulagan at ginagawang walang kwenta ang anak nila. Ginawa kong impersonal ang tawag ko sa kanila dahil sa puso ko, hindi ko talaga sila itinuturing na magulang."Please, I beg you," nagmamakaawa siya, luhaan.Nakakapanibago siyang tingnan na umiiyak. Mapula ang mukha, malambot ang mga mata. Isang anyo na hindi niya kailanman ipinakita sa akin.
**Ava**Nakatagilid ako sa isang pribadong booth habang nag-eenjoy ng piraso ng cake. Si Noah ay natutulog sa bahay ni Rowan, kaya naman wala akong iniisip tungkol sa bata ngayong gabi.Maganda ang pakiramdam ko sa hindi ko alam na dahilan. Dahil dito, nagdesisyon akong kumain ng something. Nasa mood ako para sa comfort food. Kaya naman andito ako, nag-i-enjoy sa dessert na parang pinagkaitan ako ng pagkain sa loob ng ilang araw.Ang pagbisita ko sa kulungan ay puno ng kaganapan. Inaasahan kong sabihin ni Ethan na ayaw niya sa bata. Pero sa halip, nakakuha ako ng mas higit pa sa inaasahan ko.Ang pag-amin niya ng pagmamahal ay nag-iwan sa akin ng pakiramdam na parang wala akong laman. Kailangan niyang maunawaan na huli na ang lahat. Hindi ko na kailanman maisip na makasama siya. Sinubukan niya akong patayin, para sa Diyos! Kung babalik ako sa kanya, anong klaseng tao ako?Hindi ako sapat na malupit para tanggihan siya ng karapatan bilang ama. Kahit ayaw kong makita siya nang personal.
Nang inilunsad ko ang aking plano, hindi ko inasahan na mahuhulog ako sa kanya. Iyon ang pinakamalakingpagkaunawa sa likod ng lahat ng nangyari sa akin.Akala ko madali lang. Basta patayin siya at makukuha ko na ang lahat ng pinagsikapan ko. Hindi ko alam na magiging mas mahirap ito kaysa sa lahat ng bagay na nagawa ko na.Si Ava ay hindi ang uri ng babae na puwedeng balewalain. Hindi siya yung madaling itapon. Siya ang tipo na mahuhulog ka sa kanya. Ang klase ng babae na nagpapaisip sa iyo na dapat kang maging mas mabuting tao.Alam ko ang sandaling nahulog ako sa kanya. Sinubukan kong pigilan ito, pero imposible. Parang sinubukan mong umiwas sa isang head-on collision. Halos hindi mo ito maiiwasan.Nang malaman kong nahulog na ako para sa kanya, sinubukan kong ayusin ang mga bagay pero huli na ang lahat. Nawasak na ang lahat at alam kong ilang sandali na lang ay mabubunyag ang katotohanan. Sa halip na bitawan siya at lumayo, pinanatili ko siya sa aking tabi sa kaunting panahon na a
Naglinis ako ng bahay. Isang masusing paglilinis para lang mapalayo ang isip ko sa mga bagay-bagay. Pinipilit kong tanggapin na buntis ako.Nang tanggihan ni Rowan ang ideya na magkaroon kami ng isa pang anak, parang iniwan ko na ang pag-asang makapagbigay kay Noah ng kapatid. Pero ngayon, may isa na namang baby na darating, at hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko.Tumunog ang telepono ko at kinuha ko ito. Karaniwan, tatanggi akong sumagot, pero hindi ngayon. Alam kong hindi makabuti ang patuloy na paglayo sa mga tao sa paligid ko.“Hi Letty,” bulong ko habang umuupo.Sobrang pagod na ako nitong mga nakaraang araw. Dapat sana ay alam ko nang may iba pang dahilan para dito.“Oh my God. Sumagot ka! Akala ko hindi ka sasagot,” sigaw niya sa telepono bago humikbi. “Namiss ko ang boses mo. Ilang linggo na.”“Pasensya na.” Inilabas ko ang hininga. “Hindi ko lang alam kung paano haharapin ang lahat kaya't tinanggalan ko ang sarili ko ng mga tao.”Hindi ako naging magaling sa pagpapahay
“Ano’ng ginagawa mo dito?” tanong ko habang humihikbi.Lumuhod siya sa harap ko, ang mga mata niya puno ng emosyon na hindi ko mawari.“Emma told me she saw you at the store. She said you looked hysterical and that you bought a bunch of pregnancy tests before leaving,” sabi niya nang mahina, habang pinupunasan ang mga luha ko gamit ang mga daliri niya.Damn it, Emma, at ang bibig niya! Ano’ng naisip niya na makakamit niya sa pagsasabi kay Rowan na bumili ako ng pregnancy tests?“She shouldn’t have told you. It’s none of her business, neither is it yours,” sabi ko, pilit na pinapakalma ang boses ko kahit gusto kong sumigaw.Hindi siya nagreact, pero nagtanong ulit, “Have you taken the test?”Tumango lang ako, at lalo pang dumaloy ang mga luha ko.“And?”Hindi ko siya masagot. Hindi ko kayang sabihin sa kanya kung ano ang resulta.Nang hindi ako sumagot, sinuri niya ang paligid. Napansin niya ang mga test na nakakalat sa tabi ng lababo. Tumayo siya at kinuha ang mga ito. Dapat magalit a