All Chapters of Ex-Husband's Regret: Chapter 31 - Chapter 40

“Alam mo na kung bakit galit na galit sila sa akin... sinira ko kasi yung relasyon nila,” bulong ko habang nararamdaman ko ang luha sa mga mata ko.Lagi na lang masakit balikan ang nakaraan. Napaka-inosente ko noon at tanga. Akala ko talaga na mapapamahal ko siya sakin pagkatapos kong sirain ang buhay niya. Nine years na ang lumipas at nagbabayad pa rin ako sa kasalanang mahalin si Rowan Woods.“It wasn’t your fault,” sabay hagod ni Ethan sa mga daliri ko.“Kasalanan ko ‘to. Hinayaan kong kainin ako ng obsession ko sa kanya, kaya yun ang naging pinakamalaking pagkakamali ko,” sabi ko habang tuluyan nang bumagsak ang mga luha ko.Kung pwede ko lang balikan ang oras. Kung pwede ko lang baguhin ang lahat. Nabuhay ako ng puro pagsisisi. Sana nakinig ako sa boses na kumakatok sa isip ko. Sana hindi ko binalewala. Sana nailigtas ako sa napakaraming sakit.Kung nalaman ko lang mas maaga na buntis ako, sana nakatakas ako agad. Umalis ako na hindi sinabi kay Rowan na buntis ako. Wala sanang ma

**Rowan**Naghahanda ako para sa isang banquet. Hindi ko gusto 'tong gawin, pero kailangan kong pumunta. Ang founder ng Hope Foundation ang nag-host bilang pasasalamat at pagbibigay-pugay sa lahat ng mga donor. Isa ako sa kanila, kaya hindi ako puwedeng mawala.*“Ano ba, Brian? Busy ako,”* sagot ko pagkakita ng pangalan niya sa caller ID.*“Nakakuha na kami ng DNA match mula sa blood sample na nakuha sa bahay ni Miss Sharp,”* deretso niyang sabi.Napatingin ako ng mariin. Narinig ko ulit sa isip ko ang huling mga salitang binitiwan ko sa kanya. Alam kong hindi ko dapat sinabi ‘yon—sobrang masasakit. Pero ang tindi ng galit ko nang ilagay niya sa peligro si Emma.*“Ano pa?”* tanong ko, hinihintay ko ang mga kasunod.Hinihiling kong may magandang balita siya. Gusto ko nang matapos ang kasong ito ni Ava para tuluyan na naming malimutan.*“Wala akong magandang balita,”* sagot niya, at napamura ako nang mahina.*“Anong nangyari?”**“Nakilala na namin ang lalaki. Kilala siya bilang Black Se

"How dare you?" ramdam ang galit sa boses ni Ava.Nakangisi lang si Brenda, parang wala siyang pake. “It’s not my fault that the brat can’t look where she’s going. Limited edition itong Louis Vuitton dress at muntik na siyang masira dahil sa juice!”Hindi talaga magkasundo sina Ava at Brenda. Alam kong binu-bully si Ava dati sa school, at si Brenda ang laging nambibiktima.Yung batang pinag-uusapan nila, nakatago sa likod ni Ava. Siguro mga five years old pa lang siya. Ang cute, naka-pink na damit, heart-shaped ang mukha, maliit ang labi, at mahaba ang itim na buhok na lagpas hanggang likod.Napaisip tuloy ako kung anong itsura ng anak namin ni Ava—yung may kulay abong mata ko at brown na buhok ni Ava.Bigla akong natigilan. Ano 'tong iniisip ko? Shit. Pinilig ko ang ulo ko, tinanggal ang mga iniisip na ‘to, at nag-focus ulit kay Ava. Mukhang seryoso na siyang ilagay si Brenda sa lugar niya.“Are you kidding me? That’s a really stupid reason to hurt a child, lalo na at nandito tayo pa

Hope House AvaSabado. Isang araw matapos ang dinner party. Kahapon ay naging magulo pero masaya ako na naging matagumpay ito.Umakyat ako mula sa kama at pumunta sa banyo para sa aking morning routine. Kahit na umuwi si Ethan sa bahay ko, hindi siya natulog dito. May maaga siyang simula ngayon at ayaw niyang guluhin ang aking tulog kapag oras na para siyang umalis.Nagsisipilyo ako habang iniisip ang lahat ng nangyari kahapon.Nang cornerin ako ni Emma, handa na akong makipag-tagisan. Alam kong mula nang lumabas si Rowan at makita kaming nakatayo ni Emma.Nakakagulat na kaya kong maramdaman ang kanyang presensya habang si Emma ay hindi. Gusto kong makaganti kay Emma sa lahat ng mga kasinungalingan na sinabi niya. Gusto kong makita ni Rowan kung anong klaseng babae ang labis niyang iniibig.Seryoso ako sa bawat salitang sinabi ko sa kanya, pero panahon na para magbukas ang kanyang mga mata.Ang lahat ay pinapahalagahan si Emma. Akala nila siya ay perpekto. Na wala siyang kakayahang gu

Nasa furniture store ako, pero hindi ako makapag-isip ng maayos. Bumili ako ng bagong bahay. Perpekto ito para sa akin at bagay na bagay sa estilo ko. Simple pero cozy. Nasa magandang neighborhood ito at mas malapit pa sa school ni Noah. Nagmahal ako dito mula nang unang beses akong pumasok. May malaki rin itong backyard kung saan pwedeng maglaro si Noah, hindi tulad ng dating bahay namin.“Are you even paying attention?” tanong ni Letty na may inis.Nakatulong siya sa pagpili ng furniture para sa bagong bahay ko. Tatlong araw na mula nang bilhin ko ito, pero nakatambak pa rin ito at walang laman. Wala pa akong kama, Diyos ko, natutulog ako sa isang improvisadong kama sa sahig.“Sorry, Letty… ang dami lang talaga sa isip ko,” pag-amin ko.Kapag may humahabol sa’yo, parang lahat ng ibang bagay ay nagiging hindi mahalaga. Parang hindi na importante ang mga ito kumpara sa pagsusumikap na mabuhay ng sapat para makita ang paglaki ng anak mo.Natatakot pa rin ako sa ideya na malapit na akon