**Rowan**Naghahanda ako para sa isang banquet. Hindi ko gusto 'tong gawin, pero kailangan kong pumunta. Ang founder ng Hope Foundation ang nag-host bilang pasasalamat at pagbibigay-pugay sa lahat ng mga donor. Isa ako sa kanila, kaya hindi ako puwedeng mawala.*“Ano ba, Brian? Busy ako,”* sagot ko pagkakita ng pangalan niya sa caller ID.*“Nakakuha na kami ng DNA match mula sa blood sample na nakuha sa bahay ni Miss Sharp,”* deretso niyang sabi.Napatingin ako ng mariin. Narinig ko ulit sa isip ko ang huling mga salitang binitiwan ko sa kanya. Alam kong hindi ko dapat sinabi ‘yon—sobrang masasakit. Pero ang tindi ng galit ko nang ilagay niya sa peligro si Emma.*“Ano pa?”* tanong ko, hinihintay ko ang mga kasunod.Hinihiling kong may magandang balita siya. Gusto ko nang matapos ang kasong ito ni Ava para tuluyan na naming malimutan.*“Wala akong magandang balita,”* sagot niya, at napamura ako nang mahina.*“Anong nangyari?”**“Nakilala na namin ang lalaki. Kilala siya bilang Black Se
**"What?"** bulong ni Emma sa tabi ko, sobrang gulat.Tahimik ang buong kwarto. Lahat ay tulala. Wala ni isa ang nag-expect nito. Wala sa amin ang naisip na si Ava pala ang founder ng isang napakalaking organisasyon.Tangina, kasal ako sa babaeng 'to pero wala akong kaalam-alam. Ang daming sinasabi nun tungkol sa akin kung hindi ko man lang nalaman 'to tungkol kay Ava.**"Alam mo ba 'to?"** tanong ni Gabe, nakangangang nakatingin sa akin.**"Hindi,"** singhal ko, asar na asar na wala akong ideya tungkol dito.Pinapanood ko siya habang itinulak niya pabalik ang upuan. Tumayo siya, sabay si Ethan, na inaalok ang kamay niya. Ngumiti si Ava at tinanggap ang kamay ni Ethan. Naglakad sila papunta sa stage, at kinuyom ko ang panga ko nang ilagay ni Ethan ang kamay niya sa likod ni Ava para alalayan siya sa hagdan.Pagdating nila sa stage, bumaba na si Ethan. Nagyakapan sina Ava at Mary bago siya humarap sa podium.Ngumiti siya bago nilinis ang lalamunan niya.**"Hi,"** sabi niya na may halon
"How dare you?" ramdam ang galit sa boses ni Ava.Nakangisi lang si Brenda, parang wala siyang pake. “It’s not my fault that the brat can’t look where she’s going. Limited edition itong Louis Vuitton dress at muntik na siyang masira dahil sa juice!”Hindi talaga magkasundo sina Ava at Brenda. Alam kong binu-bully si Ava dati sa school, at si Brenda ang laging nambibiktima.Yung batang pinag-uusapan nila, nakatago sa likod ni Ava. Siguro mga five years old pa lang siya. Ang cute, naka-pink na damit, heart-shaped ang mukha, maliit ang labi, at mahaba ang itim na buhok na lagpas hanggang likod.Napaisip tuloy ako kung anong itsura ng anak namin ni Ava—yung may kulay abong mata ko at brown na buhok ni Ava.Bigla akong natigilan. Ano 'tong iniisip ko? Shit. Pinilig ko ang ulo ko, tinanggal ang mga iniisip na ‘to, at nag-focus ulit kay Ava. Mukhang seryoso na siyang ilagay si Brenda sa lugar niya.“Are you kidding me? That’s a really stupid reason to hurt a child, lalo na at nandito tayo pa
“We’re done, Rowan.”Nagmamasid ako habang si Emma ay nag-excuse at tumayo. Hindi ko sana siya papansinin kung hindi lang sa fakt na lumabas siya ilang minuto pagkatapos ni Ava.Parang may nag-uudyok sa akin na sundan siya. Hindi ko makalimutan ang mga salitang binitiwan ni Ava tungkol kay Emma. Ang mga iyon ay parang nagugulo sa isip ko, at kailangan kong malaman ang katotohanan. Lalo na sa naging ugali ni Emma.Yung excitement niya na pumunta dito, parang nawala na. Sigurado akong dahil nalaman naming ang event ay pinangunahan ni Ava. Na hindi pala siya loser gaya ng akala niya.Wala namang problema ang iba, si Gabe pa nga ay nag-imbita ng ilang babae para sa sayawan. Si Travis naman, kahit na may lungkot sa mata habang tinitingnan si Letty, parang okay lang siya na nandito. Lalo na’t sumama si Letty sa table namin.Dahan-dahan akong tumayo. Wala akong sinabi kahit na may mga weird na tingin ang iba sa akin.Lumabas ako para hanapin sina Ava at Emma na magkatapat.Sobrang nakatutok
Hope House AvaSabado. Isang araw matapos ang dinner party. Kahapon ay naging magulo pero masaya ako na naging matagumpay ito.Umakyat ako mula sa kama at pumunta sa banyo para sa aking morning routine. Kahit na umuwi si Ethan sa bahay ko, hindi siya natulog dito. May maaga siyang simula ngayon at ayaw niyang guluhin ang aking tulog kapag oras na para siyang umalis.Nagsisipilyo ako habang iniisip ang lahat ng nangyari kahapon.Nang cornerin ako ni Emma, handa na akong makipag-tagisan. Alam kong mula nang lumabas si Rowan at makita kaming nakatayo ni Emma.Nakakagulat na kaya kong maramdaman ang kanyang presensya habang si Emma ay hindi. Gusto kong makaganti kay Emma sa lahat ng mga kasinungalingan na sinabi niya. Gusto kong makita ni Rowan kung anong klaseng babae ang labis niyang iniibig.Seryoso ako sa bawat salitang sinabi ko sa kanya, pero panahon na para magbukas ang kanyang mga mata.Ang lahat ay pinapahalagahan si Emma. Akala nila siya ay perpekto. Na wala siyang kakayahang gu
You’re kidding me, right?**” I ask her, hoping that she was just joking.Umiling siya nang malungkot at inabot sa akin ang kanyang telepono.**AVA SHARP’S HOUSE BURNS DOWN HOURS AFTER SHE REVEALS HER IDENTITY AS HOPE FOUNDATION’S FOUNDER.**Binasa ko at inulit-ulit ang pamagat ng balita, umaasang ito’y isang malaking biro. Pero nagkamali ako nang makita ko ang video ng nasusunog na bahay.Ayaw ko mang maniwala, pero walang duda na yun ang bahay ko na nag-aapoy.Habang tinitigan ko ang video, tila umiiyak ang puso ko. Ilalagay ko ang telepono ni Mary at bigla akong tumayo. Mabilis ang galaw ko habang nagmamadali akong lumabas ng kwarto.**“Ava, wait,”** tawag niya sa akin, pero parang wala akong narinig.Parang blur ang mga mukha habang mabilis akong naglalakad, kahit ang mga tanong ko sa sarili ko ay nagliliparan sa isip ko.Nang makapasok ako sa kotse, agad akong umalis sa parking lot habang si Mary ay biglang sumulpot sa pinto. Nagwawagayway siya ng kamay, nagtatangkang pigilan ako.
Nasa furniture store ako, pero hindi ako makapag-isip ng maayos. Bumili ako ng bagong bahay. Perpekto ito para sa akin at bagay na bagay sa estilo ko. Simple pero cozy. Nasa magandang neighborhood ito at mas malapit pa sa school ni Noah. Nagmahal ako dito mula nang unang beses akong pumasok. May malaki rin itong backyard kung saan pwedeng maglaro si Noah, hindi tulad ng dating bahay namin.“Are you even paying attention?” tanong ni Letty na may inis.Nakatulong siya sa pagpili ng furniture para sa bagong bahay ko. Tatlong araw na mula nang bilhin ko ito, pero nakatambak pa rin ito at walang laman. Wala pa akong kama, Diyos ko, natutulog ako sa isang improvisadong kama sa sahig.“Sorry, Letty… ang dami lang talaga sa isip ko,” pag-amin ko.Kapag may humahabol sa’yo, parang lahat ng ibang bagay ay nagiging hindi mahalaga. Parang hindi na importante ang mga ito kumpara sa pagsusumikap na mabuhay ng sapat para makita ang paglaki ng anak mo.Natatakot pa rin ako sa ideya na malapit na akon
Medyo galit pa rin ako nang dumating ako sa bagong bahay ko. Matagal pa akong magiging sanay na tawagin itong tahanan ko.Nagtpark ako ng truck at bumaba, nagulat ako nang makita si Rowan na nakaupo sa labas ng bahay ko. Lumapit ako sa kanya na may nakasimangot na mukha.“Kung nandito ka para pagalitan ako tungkol kay Emma, umalis ka na lang at bumalik sa kotse mo,” sabi ko habang itinuro ang sleek black Aston Martin niya.Sinasabi ko, kung nandito siya para makasalubong ako, sisigaw ako sa kanya hanggang sa makalipad siya sa outer space.“Ano bang sinasabi mo?” tanong niya, tumayo siya na may kalituhan sa mukha.“Sigurado akong tinawagan ka ng little bitch na ito at nagsabi ng mga kasinungalingan, ‘di ba?” nagngangalit ako, naaalala ang sinabi ni Emma.Kinakabahan ako habang hinihintay ang sagot niya. Bakit pa siya nandito ilang minuto lang matapos ang laban namin ni Emma?“Wala akong kaalam-alam sa mga pinagsasabi mo, pero hindi ako nandito para sa nangyari sa inyo,” sabi niya, ginu
**Making a Promise**“Noah, tapos ka na ba sa homework mo?” tawag ko, pero wala akong narinig na sagot.Biyernes ng hapon at sobrang pagod na ako. Nakalimutan ko na pala kung gaano kabilis mapagod kapag buntis. Lahat ng bagay, nakakapagod.Ang tanging ipinagpapasalamat ko lang ay hindi ko naranasan ang morning sickness, hindi katulad nung buntis ako kay Noah.“Noah?” tawag ko ulit.Ano kayang ginagawa nun? Minsan kasi, agad siya sumasagot. Maliban na lang kung may na-distract siya.Bago ko pa maiangat ang katawan ko para tignan siya sa taas, tumunog ang doorbell.Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi naman kasi na hindi ko gusto makakita ng ibang tao, gusto ko lang talagang magpahinga.Siguro, maligo ng mahaba.Buong araw akong nagtrabaho sa Hope Foundation, at kung anu-anong documents ang kinailangan ko tingnan. Tuyo na ang mga mata ko, ubos ang utak ko, at ang sakit-sakit ng katawan ko.Dahil sa pagod, mabigat ang mga hakbang ko nung binuksan ko ang pinto, at nagulat
**A Kindred Spirit**Today was a chilled day. Wala akong masyadong gagawin. Si Noah, nasa school na, and ako, nandito lang sa bahay, chill na lang.After my mental breakdown, nagdesisyon akong mag-break muna from work. Hindi natuwa yung mga estudyante ko, pero naiintindihan nila na hindi ako okay nitong mga nakaraang linggo.Plan ko mag-resume after ko manganak. Ngayon, focus ko na lang talaga sa mga kids at sa Hope Foundation.Hirap pa akong tanggapin lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo. Lalo na yung mga pagbabago sa ugali ng mga tao.Ang tanging consistent lang na may pagka-hate pa rin sa’kin, si Emma. Yung iba, parang overnight, naging okay na sa’kin.Pero instead na mag-isip pa tungkol dun, tinabi ko na lang muna at kinuha ko yung phone ko para tawagan si mama. Pag-ring, sinagot agad niya.“Hey, mom,” bati ko. Hindi pa ako sanay tawagin siyang ganun, pero slowly, nagiging okay naman.“Ava!” sigaw niya sa phone, excited na excited marinig ang boses ko. “Theo, love, ang ma
Hindi mapakali ang mga paa ko habang hinihintay na tawagin ang pangalan ko. Nakaupo ako ngayon sa waiting room ng klinika, naghihintay sa appointment ko.Kung kinakabahan lang ang pag-uusapan, sobra-sobra pa nga. Para akong may mini heart attack sa loob.Parang déjà vu lang ito. Pangalawang pagbubuntis ko na ito, at heto na naman ako, mag-isa sa mga check-up. Ang kaibahan lang, si Ethan hindi lang makadalo ngayon, habang si Rowan, noon, hindi man lang sinubukan.Piliting hindi pansinin ang pagbubuntis ko ang goal ko nitong mga nakaraang araw, pero ilang araw na ang lumipas, at napansin kong lumalaki na ang waistline ko. Unti-unti nang lumilitaw ang baby bump, at malapit na itong mapansin ng lahat.Napabuntong-hininga ako at sinubukan ko nang mag-isip kung paano sasabihin sa mga magulang ko. Hindi ko pa kasi kayang aminin na buntis ako sa anak ni Ethan. Partida, anak pa rin nila siya kahit adopted lang. Ang gulo, ‘di ba? Alam kong awkward iyon para sa kanila.Messed up na talaga ang la
Nakatitig ako sa papel na nasa mesa ko, hindi sigurado kung ano ang gagawin dito.Nasa bahay na ako ngayon. Kakauwi ko lang mga isang oras na ang nakalipas. Buong oras na iyon, pinagdedebatehan ko kung bubuksan ko ba ito o punitin na lang.Parang may apoy sa loob ng bag ko habang nagmamaneho ako pauwi. Ngayon, heto ako.Nakatitig pa rin.Curious akong malaman ang laman nito, pero may parte sa akin na wala nang pakialam. Yung taong sumulat nito, galit sa akin. Ano bang mabuting maidudulot ng pagbabasa ng sulat mula sa taong iyon?Pinulot ko ito, akmang pupunitin na, pero may boses na tumigil sa akin.‘Just read the damn thing. What’s the worst that could happen?’ bulong ng utak ko.Napangiwi ako sa narinig.Famous last words, sabi ko sa isip ko.Ang pinakamasama? Masasaktan niya ako.Mas nakakasugat ang mga salita. Mas matindi pa sa kahit anong armas. Hindi ko pa rin malimutan ang masasakit na sinabi sa akin ng mga tinatawag kong magulang. Hanggang ngayon, sariwa pa rin ang mga sugat n
"Ava, can we please talk?" pakiusap ni Mama habang naglalakad na ako palayo.Tinitigan ko siya, hindi sigurado kung ano ang gusto niyang sabihin. Ano pa bang dapat pag-usapan? Hindi ba’t nasabi at nagawa na ang lahat?"There isn’t anything for us to talk about, Mother," sagot ko nang matigas.Paglingon ko, napansin ko kung paano ko tinuturing sina Mama at Papa. Sina Emma at Travis, ang mga kapatid ko, ang tawag sa kanila ay Mom at Dad, pero sa akin, Father at Mother. Malamig, malinis, at walang damdamin.Hindi ko sila kinilala bilang mga magulang ko, kasi sa loob-loob ko, alam ko. Hindi galit ang mga magulang sa anak nila. Hindi sila nagbubulag-bulagan at ginagawang walang kwenta ang anak nila. Ginawa kong impersonal ang tawag ko sa kanila dahil sa puso ko, hindi ko talaga sila itinuturing na magulang."Please, I beg you," nagmamakaawa siya, luhaan.Nakakapanibago siyang tingnan na umiiyak. Mapula ang mukha, malambot ang mga mata. Isang anyo na hindi niya kailanman ipinakita sa akin.
**Ava**Nakatagilid ako sa isang pribadong booth habang nag-eenjoy ng piraso ng cake. Si Noah ay natutulog sa bahay ni Rowan, kaya naman wala akong iniisip tungkol sa bata ngayong gabi.Maganda ang pakiramdam ko sa hindi ko alam na dahilan. Dahil dito, nagdesisyon akong kumain ng something. Nasa mood ako para sa comfort food. Kaya naman andito ako, nag-i-enjoy sa dessert na parang pinagkaitan ako ng pagkain sa loob ng ilang araw.Ang pagbisita ko sa kulungan ay puno ng kaganapan. Inaasahan kong sabihin ni Ethan na ayaw niya sa bata. Pero sa halip, nakakuha ako ng mas higit pa sa inaasahan ko.Ang pag-amin niya ng pagmamahal ay nag-iwan sa akin ng pakiramdam na parang wala akong laman. Kailangan niyang maunawaan na huli na ang lahat. Hindi ko na kailanman maisip na makasama siya. Sinubukan niya akong patayin, para sa Diyos! Kung babalik ako sa kanya, anong klaseng tao ako?Hindi ako sapat na malupit para tanggihan siya ng karapatan bilang ama. Kahit ayaw kong makita siya nang personal.
Nang inilunsad ko ang aking plano, hindi ko inasahan na mahuhulog ako sa kanya. Iyon ang pinakamalakingpagkaunawa sa likod ng lahat ng nangyari sa akin.Akala ko madali lang. Basta patayin siya at makukuha ko na ang lahat ng pinagsikapan ko. Hindi ko alam na magiging mas mahirap ito kaysa sa lahat ng bagay na nagawa ko na.Si Ava ay hindi ang uri ng babae na puwedeng balewalain. Hindi siya yung madaling itapon. Siya ang tipo na mahuhulog ka sa kanya. Ang klase ng babae na nagpapaisip sa iyo na dapat kang maging mas mabuting tao.Alam ko ang sandaling nahulog ako sa kanya. Sinubukan kong pigilan ito, pero imposible. Parang sinubukan mong umiwas sa isang head-on collision. Halos hindi mo ito maiiwasan.Nang malaman kong nahulog na ako para sa kanya, sinubukan kong ayusin ang mga bagay pero huli na ang lahat. Nawasak na ang lahat at alam kong ilang sandali na lang ay mabubunyag ang katotohanan. Sa halip na bitawan siya at lumayo, pinanatili ko siya sa aking tabi sa kaunting panahon na a
Naglinis ako ng bahay. Isang masusing paglilinis para lang mapalayo ang isip ko sa mga bagay-bagay. Pinipilit kong tanggapin na buntis ako.Nang tanggihan ni Rowan ang ideya na magkaroon kami ng isa pang anak, parang iniwan ko na ang pag-asang makapagbigay kay Noah ng kapatid. Pero ngayon, may isa na namang baby na darating, at hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko.Tumunog ang telepono ko at kinuha ko ito. Karaniwan, tatanggi akong sumagot, pero hindi ngayon. Alam kong hindi makabuti ang patuloy na paglayo sa mga tao sa paligid ko.“Hi Letty,” bulong ko habang umuupo.Sobrang pagod na ako nitong mga nakaraang araw. Dapat sana ay alam ko nang may iba pang dahilan para dito.“Oh my God. Sumagot ka! Akala ko hindi ka sasagot,” sigaw niya sa telepono bago humikbi. “Namiss ko ang boses mo. Ilang linggo na.”“Pasensya na.” Inilabas ko ang hininga. “Hindi ko lang alam kung paano haharapin ang lahat kaya't tinanggalan ko ang sarili ko ng mga tao.”Hindi ako naging magaling sa pagpapahay
“Ano’ng ginagawa mo dito?” tanong ko habang humihikbi.Lumuhod siya sa harap ko, ang mga mata niya puno ng emosyon na hindi ko mawari.“Emma told me she saw you at the store. She said you looked hysterical and that you bought a bunch of pregnancy tests before leaving,” sabi niya nang mahina, habang pinupunasan ang mga luha ko gamit ang mga daliri niya.Damn it, Emma, at ang bibig niya! Ano’ng naisip niya na makakamit niya sa pagsasabi kay Rowan na bumili ako ng pregnancy tests?“She shouldn’t have told you. It’s none of her business, neither is it yours,” sabi ko, pilit na pinapakalma ang boses ko kahit gusto kong sumigaw.Hindi siya nagreact, pero nagtanong ulit, “Have you taken the test?”Tumango lang ako, at lalo pang dumaloy ang mga luha ko.“And?”Hindi ko siya masagot. Hindi ko kayang sabihin sa kanya kung ano ang resulta.Nang hindi ako sumagot, sinuri niya ang paligid. Napansin niya ang mga test na nakakalat sa tabi ng lababo. Tumayo siya at kinuha ang mga ito. Dapat magalit a