Lahat ng Kabanata ng One Hot Night With Mister CEO (SPG): Kabanata 31 - Kabanata 40

Mabilis kaming umayos ni Mateo matapos, ang magaganda niyang ngisi ay hindi naalis sa kanyang labi. Napahilot ako sa sentido nang ma-realize kong wala akong undies dahil pinunit niya. Naupo siya sa kinauupuan kanina, at ang maganda ngayon ay may pa-init ang mga putahe. Hindi ako makapaniwalang sa mesa ng dining table namin ginawa ‘yon — may pa-“table manners, table manners” pa siya! “Eat that hotdog, correctly, honey,” nakangising sabi niya, kaya hinati ko na lang at nginuya. Pasimpleng inalis ko ang tingin sa kanya tapos kumuha ako ng talaba at tinikman iyon, ngunit agad na umangat ang tingin ko kay Mateo lalo na nang naging matunog ang pagkain niya dito. “Ayusin mo nga ang pagkain diyan!” sita ko. Ngumisi siya. “Honey, sabi nila mas masarap ito pag maingay mo kakainin.” Bumuntong-hininga ako at napasapo sa noo. “Hindi ka pa rin ba marunong kumain ng suso? Dapat bang isubo pa ki—” “Oh please, Mateo. Table manners,” mariin kong aniya, pero ngumisi siya nang kumuha siya non, kaya

=Ciana’s Point Of View=“So, honey, what kind of wedding do you want?” malambing na sabi ni Mateo.“A simple church wedding, honey. Tapos ang venue natin—I mean, our reception will be… hmm, saan ba…” napaisip pa ako.“Sa café ni Miyu,” sagot ko.“Woah? Seryoso ka ba diyan?” tanong ni Miyu.“Yes, masarap ang foods sa café niyo, and I know mag-e-enjoy ang mga bisita,” nakangiting sabi ko pa.“Then it’s fixed, sa amin ang reception sa pinakamalaking simbahan ng city?” Tumango-tango ako.“Kukuha ba ako ng wedding organizer?” tanong ni Mateo.“Yung aayos lang ng wedding, honey, kasi hindi ko naman kayang mag-disensyo ng buong reception at simbahan,” nakangiting sabi ko.“Okay, I’ll let Mom handle this,” nakangiting sagot niya. Habang lumilipas ang oras, umiinom sila, habang kami ni Miyu at Sasha ay nakikinig lang at kumakain.Nang lumipas ang isang oras, batid kong may tama na si Mateo dahil kung anu-ano na ang kinukuwento nito. “Kung may sobra man akong pinagselosan, si Vince ‘yon. Alam m

“Ma’am, how do you feel?” tanong ng isang babae. Napapikit ako. “Please help him, help him first,” pakiusap ko, hinang-hina. Una nilang kinuha si Mateo, at agad akong sumunod, pero pinigilan ako ng dalawang nurse. “Ma’am, you’re pregnant and you have an open wound. Sa kabila po tayo.” Wala na akong nagawa at sumunod. Naramdaman ko ang panghihina nang ihiga nila ako sa stretcher. Namanhid ang kamay at paa ko. They checked my BP; pumikit muna ako at nagdasal na sana ay ayos lang si Mateo. I could see he’s really injured, yet niyakap niya ako kaya hindi napuruhan ang tiyan ko. “Ma’am, please, don’t fall asleep. Bumababa ang BP niyo.” Binuksan ko ang mata at naramdaman ko na naman ang panghihina at ang mga luha ko. “Please keep him safe…” nanghihina kong sabi. Pagdating sa ER, hindi na ako nag-atubili at pumunta ako kung nasaan si Mateo. Napahawak ako sa bibig ko nang makita kong nirerevive siya. “Oh my gosh! Honey!” sigaw ko, nakikita kong diretso lang ang linya. Umiiyak na naman a

=Ciana’s Point Of View= Maya-maya ay pinahiga nila ako sa malaking sofa nang dumating ang OB doctor ko. She checked my baby and my condition. “Missis, alagaan mo ang sarili mo,” bumuntong-hininga ako. “It’s your harm month. Makakasama sa baby mo ang stress, please,” yumuko ako at hinawakan ang tiyan ko. “Alagaan mo ang baby mo, dahil hindi ko rin mismo masabi ang lagay niyo. Dahil sa oras na mapano ka, tuluyang bibitiw ang bata sa’yo.” Napailing ako. “I’ll take care of myself,” desidido kong sabi. “Drink milk three times a day. Drink your vitamins every day,” bilin ng doctor. “I’ll check you thrice a week, okay?” tumango-tango ako. “Thank you, doc,” saad ko. “Unwind, missis. Get some fresh air,” tumango ako muli, inawat ang luhang papatak mula sa mata ko. Muli ay dumaan ang dalawang linggo, at maayos na bumibisita si Carmelle ngunit hindi ako pinapansin. Even the workers and Patrick. They all console me. Nang kami-kami na lang nila Mom and Dad with Sasha, lumapit ak

Ciana’s Point of ViewI was dozing off, still thinking about what happened earlier. Ninong-ninong pa siyang nalalaman! Baby kaya namin ito!“So I’m 29 years old now?” tanong ni Mateo, kaya umirap ako.“Yes, anak. Wala ka ba talagang maalala?” tanong ni Mom kay Mateo. Nang lingunin ako ni Mateo, iniiwas ko kaagad ang tingin sa kanya.“Wala, Mom. Promise. Hindi ko nga alam kung paano ako naaksidente,” seryoso niyang sagot.“Ganun ba? O sige, sana maka-alala ka na,” sabi ni Dad sa anak niya. Ngumiti si Mateo at saka luminga-linga sa ospital.“Vion, ninong ako ng baby mo, ah,” sabi niya, kaya inirapan ko siya kaagad.“Bakit ninong pa?” tanong ko. Pwede namang daddy, tutal anak mo ’to, panagutan mo ko o pupugutan kita ng hotdog.“Huh? Ano ba dapat? Tatay? Hahaha! Lakas ng tama nito,” sagot niya, kaya umirap ako. Tumayo muna ako ngunit agad akong napahawak sa tiyan nang sumipa ang baby ko.“Oh, okay ka lang?” tanong ni Mateo. Para akong kaibigan kung tanungin niya, but at least he’s concern