Lahat ng Kabanata ng One Hot Night With Mister CEO (SPG): Kabanata 41 - Kabanata 50

Pagkatapos kong lumabas, naupo ako sa bench sa labas ng kwarto ni Mateo. Halos mag-collapse ako sa bigat ng lahat ng nararamdaman ko, pero pinilit kong magpakalakas. Hininga, Ciana. Hindi pwedeng ngayon ka bumigay. Habang nakatingin ako sa sahig, naramdaman ko ang luha kong kusang bumabagsak. Bakit ang hirap-hirap? Kung alam lang ni Mateo… kung alam lang niya ang lahat, hindi niya ako siguro tatratuhin nang ganito. Pero hindi ko rin siya masisisi. Paano ko nga naman aasahan na maramdaman niya ulit ang dating damdaming naroon kung kahit mga alaala ng kami ay wala? Bakit ba hindi ko na lang sabihin ang totoo? Pero hindi iyon ang kasunduan namin—ayaw kong magmukhang desperado o mang-abala. Gusto ko siyang balikan at isigaw lahat, pero ano namang mangyayari? Kung pilitin ko siyang alalahanin, baka lalo lang siyang mailang sa akin. Ang hirap magpanggap na hindi masakit ang bawat salita niya, pero anong laban ko? Tahimik akong nag-aayos ng sarili ko at sinisikap magpakita ng tapang.

Nang makaalis ako sa doctor’s office ay naglakad ako sa hallway ng ospital, sinisiguradong wala akong makikitang mga taong pwedeng makasagabal sa akin. Pero sa paglapit ko sa pinto ng silid ni Mateo, narinig ko ang mga tinig mula sa loob. Pinaamo ng takot ang puso ko, at sa aking pag-usisa, nagtaka ako kung sino ang kausap ni Mateo. “Mateo, okay ka na ba?” boses ni Carmelle, ang matalik na kaibigan niya na alam kong mayroon silang nakaraan. “Carmelle! Oo, medyo okay na. Salamat sa pagbisita,” sagot ni Mateo, ang boses niya’y puno ng kasiyahan. Para bang ang saya niyang makitang nandito siya. Nagtago ako sa likod ng pader, nakikinig sa kanilang usapan. Parang hindi ko matanggap na nag-i-enjoy si Mateo sa pag-usap kay Carmelle, kahit alam kong wala siyang maalala sa mga nangyari. “Ano bang pinagdadaanan mo, Mateo? Masakit pa ba?” tanong ni Carmelle na may pag-aalala. “Hindi na. Sabi nila, makakabawi na ako. Pero ang weird lang, parang may mga tao akong hindi maaalala,” sagot

Sasha’s Point of ViewNagmamadali akong pumunta sa ospital kung saan sinabi ni Mateo. Galit na galit akong sumugod. Mag-isa, iniwan ko si Oliver kay Carlo.Nang makarating, mabilis kong nilapitan si Mateo at malakas na sinampal. “Fuck you!” galit kong sigaw, gulat na gulat niya akong tiningnan.“Tangina niyo! Pag napahamak ang best friend ko at ang baby niya, sinusumpa ko kayong dalawa! Mga gago!” Halos maiyak ako sa galit at saka chineck ang kaibigan kong si Ciana, ngunit inaasikaso siya.Napasapo ako sa noo tapos pinunasan ang luhang tumulo sa pisngi ko. “Fight, Ciana. Please,” nakikiusap kong sabi, ngunit sumama ang loob ko nang saraduhan ako ng kurtina dahil sumisilip.Nang makita si Carmelle ay nagalit agad ako, dahilan para sugurin ko siya at sampalin. “Tangina! Tangina mo!” Inawat kami ni Mateo pero sinabunutan ko pa rin siya kahit umiiyak na si Carmelle.“Hindi ka na naawa sa bata! Napakasama mo!” gigil na gigil kong sabi.“Sinamantala mo, eh! Tarantada ka!”“Ikaw ang nasa kat

“I can’t lose the mother of my baby… I can’t lose my d-daughter,” naramdaman ko ang panginginig ng labi.“I want to remember everything, Mom. Make me remember everything,” pakiusap ko.“I want the old me. I want to go back and make things perfect,” mahinang sabi ko.“Why does God have to do this? Mom, why do they need to suffer because of me? I can’t accept it…” Tahimik lang sila at hinahagod ang likod ko.“God, please… keep them safe and just take mine,” hinang-hina kong isinandal ang mukha sa balikat ni Mom at doon umiyak nang umiyak nang sobra.“Mateo, that’s enough. Kailangan mong magpalakas kasi kailangan ka ni Ciana sa delivery room mamaya,” aniya ni Dad. Huminga ako nang malalim at pumikit.“Oh, water. Walang lason ‘yan kahit galit ako sa’yo,” inabot ko ang boteng binigay ni Sasha tapos bumalik siya sa tabi ni Ciana.“Ciana, mangako ka ha? Kayanin mo ’yan,” saad ni Sasha kay Ciana.Nakita ko ang matipid na ngiti ni Ciana, dahilan para maluha na naman ako.“A-ano bang laban ko s

Napahilamos sa mukha at saka huminga nang malalim. “How about kuya Mateo?” tanong niya.“Wala siyang maalala,” sagot ko.“Lahat?” tanong ni Luke.“The doctor called it anterograde,” saad ko.“Ah, forgetting the newly built memories… Five years ago…” saad ni Luke.“Ganun na nga,” aniya ko.“I hope it’s temporary,” mahinang sabi niya.“Sana ay kayanin ni Tita at ng baby niya,” mahinang sabi ni Luke.“Is Tita Ciana… weak?” tanong bigla ni Luke na para bang alam niya, at parang sa isip niya gumagawa na siya ng research about Ciana.“Yes,” I answered, at doon ay napayuko siya tapos huminga nang malalim.“Then the survival rate is very low for her too…” naikuyom ko ang kamao.“So the doctor is telling the truth, mm?” tanong ko sa kanya.“Mm, she is,” mahinang aniya ni Luke.“Either one of them will survive, or both of them will not… But I’m hoping for a miracle,” mahinang sabi ni Luke.“A seven-month-old baby is healthier than an eight-month-old baby… Dahil may mga nagfo-form pang organs sa