“Ma’am, how do you feel?” tanong ng isang babae. Napapikit ako. “Please help him, help him first,” pakiusap ko, hinang-hina. Una nilang kinuha si Mateo, at agad akong sumunod, pero pinigilan ako ng dalawang nurse. “Ma’am, you’re pregnant and you have an open wound. Sa kabila po tayo.” Wala na akong nagawa at sumunod. Naramdaman ko ang panghihina nang ihiga nila ako sa stretcher. Namanhid ang kamay at paa ko. They checked my BP; pumikit muna ako at nagdasal na sana ay ayos lang si Mateo. I could see he’s really injured, yet niyakap niya ako kaya hindi napuruhan ang tiyan ko. “Ma’am, please, don’t fall asleep. Bumababa ang BP niyo.” Binuksan ko ang mata at naramdaman ko na naman ang panghihina at ang mga luha ko. “Please keep him safe…” nanghihina kong sabi. Pagdating sa ER, hindi na ako nag-atubili at pumunta ako kung nasaan si Mateo. Napahawak ako sa bibig ko nang makita kong nirerevive siya. “Oh my gosh! Honey!” sigaw ko, nakikita kong diretso lang ang linya. Umiiyak na naman a
Hindi ito panaginip dahil sadya at pinlano na ito nang may kagagawan noon. Sana ay hindi muna kami umalis. Sana ay mamatay na lang rin ang gumawa nito sa amin. “Please, Lord, keep my father’s baby safe…” I can’t lose Mateo. We can’t lose Mateo. Sana pagalingin niyo siya kaagad; nakikiusap ako. My daughter needs a father, and I need him too. I love him more than anyone. Ngayon lang ako hihiling ulit sa inyo, Lord. Alam kong kinwestyon ko kayo nang panahon na nawala ang magulang ko at kapatid. Napapikit ako nang parang narinig ko ang boses ni Mateo. “Don’t hate him, whatever happens. He’ll keep you safe and our baby. He’ll keep me safe, honey… Don’t question his existence.” Pumikit ako at niyakap nang mahigpit ang unan. I won’t, baby, I won’t… I will never question his existence again. Just be okay. Be fine, wake up… Magpapakasal pa tayo. Magkakababy pa tayo, Mateo. Palalakihin pa natin si Viera nang sabay. Igaguide mo pa siya… “I love you more than anything…” Nasa labas ako ng
=Ciana’s Point Of View= Maya-maya ay pinahiga nila ako sa malaking sofa nang dumating ang OB doctor ko. She checked my baby and my condition. “Missis, alagaan mo ang sarili mo,” bumuntong-hininga ako. “It’s your harm month. Makakasama sa baby mo ang stress, please,” yumuko ako at hinawakan ang tiyan ko. “Alagaan mo ang baby mo, dahil hindi ko rin mismo masabi ang lagay niyo. Dahil sa oras na mapano ka, tuluyang bibitiw ang bata sa’yo.” Napailing ako. “I’ll take care of myself,” desidido kong sabi. “Drink milk three times a day. Drink your vitamins every day,” bilin ng doctor. “I’ll check you thrice a week, okay?” tumango-tango ako. “Thank you, doc,” saad ko. “Unwind, missis. Get some fresh air,” tumango ako muli, inawat ang luhang papatak mula sa mata ko. Muli ay dumaan ang dalawang linggo, at maayos na bumibisita si Carmelle ngunit hindi ako pinapansin. Even the workers and Patrick. They all console me. Nang kami-kami na lang nila Mom and Dad with Sasha, lumapit ak
=Ciana’s Point Of View=Yumuko ako at saka umiyak nang tahimik. Mabilis naman akong nilapitan ni Sasha at hinagod ang likod ko. “H-He can’t remember me,” mariin at nasasaktan kong sabi.“Si Carmelle ang naalala niya. Si Carmelle na dating naka-fling niya rin,” nasasaktan kong sabi.“Shh, don’t conclude yet,” saad ni Sasha.Nang dumating ang doctor ay nanood ako kung paano nila tinanong si Mateo. “Do you know why you’re here?” tanong ng doctor.“I don’t know. Bakit grabe ang injury ko, Doc?” takang sabi ni Mateo.“You said you’re twenty-four, right?” the doctor asked. Mateo nods.“How old is he now?” tanong ng doctor.“He’s 29,” sagot ko.“Huh?! Ang tanda ko naman, oy!” mabilis na aniya ni Mateo, magpoprotesta.“I don’t know if you’re suffering from anterograde amnesia or infantile amnesia, where you forget your memories from the recent five years,” saad ng doctor, na ikinagulat ni Mateo.“Huh? Ba—”“Gosh! You’re so stupid!” napalunok ako sa bulyaw ni Sasha.“H-Hey—”“Gusto mo sapakin
Ciana’s Point of ViewI was dozing off, still thinking about what happened earlier. Ninong-ninong pa siyang nalalaman! Baby kaya namin ito!“So I’m 29 years old now?” tanong ni Mateo, kaya umirap ako.“Yes, anak. Wala ka ba talagang maalala?” tanong ni Mom kay Mateo. Nang lingunin ako ni Mateo, iniiwas ko kaagad ang tingin sa kanya.“Wala, Mom. Promise. Hindi ko nga alam kung paano ako naaksidente,” seryoso niyang sagot.“Ganun ba? O sige, sana maka-alala ka na,” sabi ni Dad sa anak niya. Ngumiti si Mateo at saka luminga-linga sa ospital.“Vion, ninong ako ng baby mo, ah,” sabi niya, kaya inirapan ko siya kaagad.“Bakit ninong pa?” tanong ko. Pwede namang daddy, tutal anak mo ’to, panagutan mo ko o pupugutan kita ng hotdog.“Huh? Ano ba dapat? Tatay? Hahaha! Lakas ng tama nito,” sagot niya, kaya umirap ako. Tumayo muna ako ngunit agad akong napahawak sa tiyan nang sumipa ang baby ko.“Oh, okay ka lang?” tanong ni Mateo. Para akong kaibigan kung tanungin niya, but at least he’s concern
=Ciana’s Point Of View= “At woi! Pwede rin noh. Pwede mo akong maging daddy.” Nang kindatan niya ako ay sandali kong nakita ang pakikitungo sa akin ng dating Mateo. “Bastos,” saad ko. “Aaaahh, iba iniisip! Loko ka ha!” tumatawang asar niya kaya inirapan ko siya. “Ano ba yung dapat?” tanong ko. “Well, ganun na rin, pero ayoko. Di naman kita love tapos magiging sugar daddy mo lang ako. Sa cute kong ito,” saad pa niya, dahilan para umirap ako. “Dami mong alam, lagi mo talagang pinupuri ang sarili mo,” dismayado kong sabi. “Joke lang, depende kung ‘yon ang nakikita mo,” tawang sagot niya. “Mom, crush ako ni Vion,” turo pa niya sa akin kaya umirap ako at hinaplos na lang ang tiyan ko. “Hindi kita crush,” aniya ko. Mahal kita hehehehe kahindotan mo to Mateo. “Anak, mamaya si Vion muna ang kasama mo rito ha? Aalis kami ng Dad mo,” aniya ni Mom. “Si Carmelle, Mom?” Sa tanong niya ay lumabi ako. Nakakapikon na tong gago na ’to, psh. “I told you, si CIANA NGA,” aniya ni Mom. “Okay,
Pagkatapos kong lumabas, naupo ako sa bench sa labas ng kwarto ni Mateo. Halos mag-collapse ako sa bigat ng lahat ng nararamdaman ko, pero pinilit kong magpakalakas. Hininga, Ciana. Hindi pwedeng ngayon ka bumigay. Habang nakatingin ako sa sahig, naramdaman ko ang luha kong kusang bumabagsak. Bakit ang hirap-hirap? Kung alam lang ni Mateo… kung alam lang niya ang lahat, hindi niya ako siguro tatratuhin nang ganito. Pero hindi ko rin siya masisisi. Paano ko nga naman aasahan na maramdaman niya ulit ang dating damdaming naroon kung kahit mga alaala ng kami ay wala? Bakit ba hindi ko na lang sabihin ang totoo? Pero hindi iyon ang kasunduan namin—ayaw kong magmukhang desperado o mang-abala. Gusto ko siyang balikan at isigaw lahat, pero ano namang mangyayari? Kung pilitin ko siyang alalahanin, baka lalo lang siyang mailang sa akin. Ang hirap magpanggap na hindi masakit ang bawat salita niya, pero anong laban ko? Tahimik akong nag-aayos ng sarili ko at sinisikap magpakita ng tapang.
Hatinggabi na nang marating ko ang ospital. Tahimik ang paligid at tanging ilaw lang mula sa mga kwarto at mga hallway ang nagbibigay liwanag. Ramdam kong bumibilis ang tibok ng puso ko habang papalapit ako sa kwarto ni Mateo. Miss na miss ko na siya. Hindi ko alam kung bakit pero para akong hinihila pabalik sa kanya. Kahit na wala siyang maalala tungkol sa amin, kahit na tila ibang tao na siya ngayon, hindi ko pa rin mapigilan ang pagpunta rito. Kailangan ko siyang makita, kahit sa malayo lang. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto, tiniyak na hindi ito lumikha ng ingay. Pagbukas ko ay natigilan ako—doon siya, nakahiga at payapang natutulog. Nakapikit ang mga mata niya, at kahit sa ganitong kalagayan, hindi nawawala ang mga matang dati’y tumitingin sa akin nang may pagmamahal. Pilit kong pinigilan ang sariling pumasok nang tuluyan, pero bumigay ako. Lumapit ako sa gilid ng kama niya, hinagod ang bawat bahagi ng mukha niya gamit ang aking mga mata—ang kilay niya, ang ilong, at an
Ang ngiti sa labi ko ay hindi nawala nang sunduin ako ni Mateo at hawakan ako sa kamay.“I want to curse so bad. You’re so beautiful, honey,” aniya, kaya mahina akong natawa.“Ang gwapo-gwapo mo rin, hon,” sabi ko sa kaniya.“Pinaghandaan ko ’to,” sagot niya habang nakangiti.Nang marating namin ang pinakaharap ng aisle, ngumiti kami kay Father nang lumabas siya mula sa pinanggalingan niya. Dinasalan muna kami, at tumagal iyon ng ilang minuto bago niya kami hinarap upang simulan na ang kasalan.The wedding proceeds at this point.“Sebastian Mateo Martinez, do you take Ciana Vion to be your lawful wedded wife?” Magkaharap kami ngayon. Ngumiti si Mateo at nilingon si Father.“I do,” he answered.“Ciana Vion, do you take Sebastian Mateo Martinez to be your lawful wedded husband?” the priest asked me.Ngumiti muna ako. “I do, Father.”“Do you promise to love and cherish her/him, in sickness and in health, for richer or poorer, for better or worse, and forsaking all others, keep yourself o
Wedding Day“Oh, hija, don’t cry na. I’m sure your parents are happy for you,” nginitian ko si Mom, ang mother ni Mateo. Pinunasan nito ang luha ko.“Aayusan ka na oh. Huwag nang iiyak, baka pumanget ka niyan.” Natawa ako sa sinabi ni Mom at ngumiti.“Grabe naman po,” tumawa rin sila ni Dad.“At dahil ikakasal na ang anak namin, masayang-masaya kami para sa inyong dalawa, hija.” Ngumiti ako at tumango-tango.“Salamat po, Mom, Dad.” Yumakap ako sa kanila bago pa man sila umalis, at sinimulan na akong ayusan ng make-up artist.Habang inaayusan, huminga ako ng malalim. Matatapos na. Hindi ko mawari kung bakit ako sobrang kinakabahan. Dahil siguro ikakasal na ako? Ang matagal kong pinakahihintay, eto na.“Ma’am, finish na po.” Nang sambitin niya iyon, sobra-sobra talaga ang kaba kong tumayo.“Gaga!” Nalingon ko si Sasha.“OMG, this is it!” nakangiti niyang sabi, kaya tumango-tango ako.“Eto na nga,” aniya ko.“Hinihintay ka na ng groom mo! Gaga, spoil na kita ha—ang gwapo niya!” Natawa ak
Ciana’s Point of View Dumating ang araw na pinakahihintay naming dalawa, ngunit dahil matoyo ang mga kaibigan namin, sa mismong araw ng kasal ay hindi nila kami pinagkitang dalawa. Ayon sa kanila, baka raw hindi matuloy ang kasal kung magkikita kami bago ang seremonya. Sila rin daw ang nag-asikaso ng venue. Si Viera naman ay iniwan muna sa pangangalaga ng kanyang lolo at lola. Kasama ko ngayon sina Sasha at Sonya, pati na rin ang kanilang mga anak, dito sa bahay ng mga magulang ni Mateo. Kahit ang mga asawa nila ay nandoon rin. “Bakit ba kasi tayong tatlo lang? Sana nandito na rin si Viera,” reklamo ko habang nagmumukmok sa kanila. Inabutan naman nila ako ng wine habang magaganda ang kanilang ngiti. “May nangyari ba ulit sa inyo netong nakaraan?” tanong ni Sonya, kaya naman agad na umawang ang labi ko. “Wala. Busy kami eh,” sagot ko, pilit na iniwasan ang usapan. “Kailan yung last?” tanong ulit ni Sonya, nakangisi pa. “Matagal na… three years ago,” pag-amin ko, sabay tingin sa
Habang tinatapos namin ang pagkain, patuloy ang pagpaplano at asaran. Halos kalahating araw na kaming abala sa mga detalye ng kasal, pero tila hindi pa rin tapos ang lahat ng kailangan ayusin. Si Sonya at Sasha ay nagsimula nang mag-discuss ng seating arrangement, habang si Mateo naman ay abala sa pakikipag-usap sa mga suppliers para sa mga huling detalye ng catering at iba pang aspeto ng reception.“Mommy, gusto ko po na malapit ako sa daddy sa reception,” sabi ni Viera habang hawak ang juice niya.“Syempre, anak. Doon ka sa tabi ko at daddy,” sagot ko, ngumiti kay Mateo na nandoon pa rin sa kanto, nakikipag-usap sa event planner.“Ako nga pala, hon, nakatanggap na ako ng tawag mula sa stylist. Naka-schedule na sila bukas ng hapon para sa fitting,” sabi ni Mateo, paglapit niya sa akin.“Wow, mabilis pala. Ayos, baka makauwi pa tayo nang maaga,” sagot ko, habang inaayos ang buhok ni Viera.“Oo, makakapahinga tayo pagkatapos ng fitting, para naman hindi tayo mabigla sa dami ng ginagawa
Pagkasabi ni Mateo na “Sa’yo kaya nangangalmot,” ay narinig naming bumalik si Sonya, bitbit ang ilang mga gown na pang-abay.“Ano bang pinag-uusapan niyo at ang iingay niyo?” tanong ni Sonya habang inilalapag ang mga damit sa sofa.“Wala! Nag-uusap lang kami ni Honey tungkol sa pagiging magaling niyang mangalmot,” sagot ni Mateo sabay tawa.“Ikaw talaga, Mateo! Grabe ka makapang-asar,” sagot ko, sabay kurot sa tagiliran niya.“Aray, ang sakit! Honey, easy lang!” reklamo niya, ngunit halata naman ang ngiti sa labi niya.“Mommy, mangalmot po?” inosenteng tanong ni Viera habang ngumunguya ng pagkain.Halos maiyak ako sa tawa, habang si Mateo ay biglang tumayo at nag-explain. “Hindi ‘yon literal, baby. Joke lang ni Mommy ‘yon. Mommy mo talaga, ang kulit!”“Bakit ba ako lagi ang nasisisi?” sagot ko, kunwari nagtatampo.Tumawa si Sasha at umupo sa tabi ni Sonya, hawak ang isang gown na kulay peach. “Ang cute niyo pa rin kahit nagtatalo! Ikaw naman, Ciana, hindi mo pa sinasabi sa akin kung a
“Hoy, gaga! Ikakasal ka na, aber! Mamili ka na ng cake mo!” sigaw ni Sasha. Kaya naman, inagaw ko ang brochure na hawak niya hanggang sa lumapit si Viera at kumandong sa akin.“Mommy, purple?” tanong niya, tinutukoy ang magandang cake na tatluhan.“Okay, this one, baby,” sabi ko sa anak ko. Masaya itong pumalakpak.“Asan po si Daddy?” tanong ni Viera.“Nag-aayos rin siya for the wedding, baby. Where are your friends?” tanong ko sa kaniya.“Mommy, lahat po sila guy. Masungit po si Klei, at naglalaro po sila ni Oliver ng games,” tila nalulungkot na sabi ng anak ko, sabay nguso.“Edi go and still play with them, baby,” sabi ko.“Klei, Oliver, let Viera join you,” utos ni Sasha sa kanila.“Tita, ayaw po niya ng car games,” sagot ni Klei.“Mommy, I really hate riding,” sagot ni Viera.“Yung mommy mo, mahilig sa pagsakay—aray! Gaga naman!” reklamo ni Sasha nang hilahin ko ang buhok niya.“Kung ano-ano na namang sinasabi mo,” inis kong sabi.“Totoo naman, ah. Hiya ka pa eh,” sabi niya, sabay
“Daddy, ang laki po ng house natin!” niyuko ko ang anak at nginitian.“Of course, baby. Do you want to see your room?” nakangiti kong tanong sa kaniya. Nandito na kami sa bahay namin sa city, at si Vion ay abala sa mga bagong paso na may mga bulaklak na nakatanim.“Hon! Ipapakita ko ang room ni Viera, sama ka!” malakas na sabi ko pa.“Kayo na lang! Nagdidilig pa ako eh!” balik-sigaw niya dahil nasa garden siya, at kami ni Viera ay nasa loob.“SIGE! Diligan rin kita mamaya!” sigaw ko pabalik.“Tumahimik ka!” sigaw niya, kaya tatawa-tawa kong binuhat si Viera upang maipakita ang kwarto niya na nasa second floor ng bahay. Nang makarating sa kwarto ni Viera ay halatang mangha na mangha siya sa nakita.“Ang ganda, Daddy!” masayang sabi ni Viera, kaya naman napangiti ako.“Mabuti naman at nagustuhan mo,” aniya ko.“Opo, Daddy! I love my bed po! It’s purple!” Tumalon siya doon at hinablot ang malaking purple bear na nasa kama niya.“Thank you, Daddy!” masayang sabi ni Viera.I asked Vion abo
Sunod ko pang tinignan ang mga pictures, ngunit gano’n na lang ang pagtataka ko nang makitang muli ang sarili ko sa account ni Vion. Parati ba kaming magkasama? Tinignan ko ang date ng picture at napansing kailan lang ito, halos buwan lang ang nakalipas. Sunod-sunod kong tinignan hanggang sa mamataan ko ang pamilyar na condo sa highlights niya sa story. “Bakit panay ako?” nagtatakang tanong ko sa sarili. “Sa pad ko ata ito, ah?” takang-taka ko pang sabi sa sarili. “Bakit ko naman siya paglulutuan? Baka best friends talaga kami? Hindi man lang ba nagseselos ang asawa nito sa ’kin?” Inis na inis akong naupo at saka tumingin muli. “Ako na naman? Crush ba ’ko nito?” Sa sobrang frustration ay pinatay ko ang laptop at niyakap na lamang ang unan. ‘Bakit naman ako apektado? Ano naman kung nasa highlights niya ako?’ Makalipas ang Ilang Linggo Makalipas ang ilang linggo, naisipan kong bumalik sa condominium ko dahil naiinis lang ako sa pakikitungo sa akin ni Mom. Ang laki-laki ng galit ni
Few Days After Nandito ngayon ang doctor ni Viera upang i-update kami sa lagay niya. Mahigit limang araw na hindi niya kailangan ng dugo, at bumalik na ang kanyang sigla at lakas. Natutuwa kami dahil ilang araw na rin na hindi dinugo ang ilong niya, at hindi na rin bumaba pa ang kanyang hemoglobin level. “Ang balita ko lang naman ay maaari na siyang lumabas,” aniya ng doctor. “Ngunit bibigyan ko kayo ng mga kakailanganin niya sakaling mahilo siya o duguin ang ilong. Hindi naman gano’n kabilis bumaba ang dugo ng isang tao, pero dahil sa kondisyon niya, nababawasan ito dahil sa sobra-sobrang white blood cells na napo-produce niya.” Nakinig kaming mabuti sa kanya. “Maaari niyo nang tawagan si Doctor L, dahil siya na ang bahala kay Viera,” dagdag pa niya. Napalunok ako at tumango na lang. “Hindi pa rin magbabago ang mga suhestiyon kong kainin niya ang mga berdeng gulay, at mga pagkaing rich in iron. Sa gatas, mag-ingat tayo dahil maaaring makaapekto sa kanya ang ibang klase ng gatas. A