All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 591 - Chapter 600

ทหารผ่านศึกเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ตลอดทั้งคืน แต่พวกเขาก็ยังคงฮึกเหิมในการต่อสู้ในวันนี้ คนส่วนใหญ่กินไปก็หลับไปคนที่ยังดื่มได้ก็ดื่มไปไม่กี่แก้วแล้วก็ฟุบหลับไปบนโต๊ะพวกชาวบ้านกลับกินกันอย่างเอร็ดอร่อยพืชที่ปลูกยังไม่ถึงเวลาเก็บเกี่ยว กองทัพตระกูลจ้านเป็นผู้ดูแลเรื่องอาหาร แต่ปกติแล้วทุกคนกินแค่ขนมปังแป้งสาลีและโจ๊กเนื้อ... บางครั้งก็ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับเส้นบะหมี่รวมกัน อาหารเหล่านั้นดีกว่าก่อนภัยแล้งเสียอีก!ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาไม่เคยกินอาหารที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้มาก่อน!ทันใดนั้นพวกเขาก็มีความสุข กินและหยิบอาหารกลับบ้าน!ทหารผ่านศึกที่ยังกินอยู่บนโต๊ะก็ไม่ได้ห้าม ปล่อยพวกเขาไปทหารแคว้นเยี่ยนที่มาถึงคนสุดท้าย อาหารและเครื่องดื่มบนโต๊ะหนึ่งร้อยยี่สิบตัว เป็นของพวกเขาทหารผ่านศึกกินไม่หมดก็รีบกลับไปนอน เหลืออาหารบนโต๊ะขนาดใหญ่พวกเขาและชาวบ้านก็เหมือนกัน ไปที่โต๊ะข้าง ๆ กินและหยิบอาหารทหารแคว้นเยี่ยนบางคนเปิดถุงใสที่คลุมโต๊ะออก งานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยสีสัน กลิ่น และรสชาติก็ปรากฏแก่สายตาหมูหันย่างตัวนั้น พวกเขาหยิบหนังกรอบมากินชิ้นหนึ่งเคี้ยวจนเสียงกรอบดังออกมา...

จ้านเฉิงอิ้นกล่าวต่อว่า “ยังมีรถอีกสองร้อยคัน ข้าและทหารผ่านศึกห้าหมื่นคนจะนั่งรถบรรทุกขนาดใหญ่สองร้อยคัน พร้อมกับม้าศึกที่เหลืออยู่ในฐาน ไปสกัดคนที่มู่ฉีซิวส่งไปแทรกซึมเข้าเมืองหลวง คนเหล่านั้นมีประมาณสองแสนสามหมื่นคน แม้จะปลอมตัวมา แต่จำนวนมากขนาดนั้น น่าจะหาได้ไม่ยาก!”“ต้องหยุดพวกเขาให้ได้ หวังเซิ่ง หลีชิง เสียวอู่ และคนอื่น ๆ ที่เคยแทรกซึมเข้าไปในกองทัพธงเหลือง ให้ไปด้วยกัน!”เมื่อหยางชิงเหอได้ยินดังนั้น นางก็วางตะเกียบลงและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้าไปด้วย!”เฉินอู่ต้องการจะปฏิเสธหวังเซิ่งและเสียวอู่ที่โต๊ะข้าง ๆ ลุกขึ้นยืนทันทีหวังเซิ่งไม่เห็นด้วย “ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป!”เสียวอู่ก็กล่าวว่า “พี่ชิงเหอ ข้าไม่ได้มีอคติกับเจ้า แต่เจ้าเป็นสตรี ไม่มีวรยุทธ์ติดตัว พวกเราต้องเสียสมาธิมาคอยปกป้องเจ้า”“พวกเขามีสองแสนกว่าคน แต่เรามีแค่ห้าหมื่นคน เกรงว่าจะดูแลไม่ทั่วถึง”หยางชิงเหอกล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้ามาปกป้องข้า ถ้าหาก...”“ข้าสามารถโน้มน้าวให้พวกเขาเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้านได้ ท่านแม่ทัพจะไว้ชีวิตพวกเขาได้หรือไม่”“แม้ว่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ในภูเขานี้ตลอดชีวิต ท

“คืนนี้ ข้ากับทหารผ่านศึกตระกูลจ้านจะลงมือ ออกเดินทางทั้งวันทั้งคืนเพื่อสกัดพวกเขา”“ส่วนภารกิจตามหามู่ฉีซิว...”เฉียนเซียงตัวคิดตามทันที ก่อนหันไปรับรองกับจ้านเฉิงอิ้น “วางใจเถิด แม่ทัพใหญ่ ข้าจัดการเรื่องนี้ให้ได้แน่นอน”จากนั้นเขาบ่นพึมพำ “มู่ฉีซิวผู้นี้ช่างต่ำช้าไร้ยางอายเสียจริง ตัวเองเป็นคนเชื่อมโยงเรื่องทั้งหมด ดึงให้ฮ่องเต้ต้าฉี่ส่งทัพมาปราบท่าน แล้วผลลัพธ์ล่ะ!”“เขายังแอบเก็บกำลังทหารส่วนหนึ่งไว้ เพื่อบุกโจมตีเมืองหลวงต้าฉี่ เอาฮ่องเต้น้อยมาเล่นเป็นตัวตลกเสียด้วย!”“เชอะ! ฮ่องเต้ผู้นี้ไร้ความสามารถ ส่วนมู่ฉีซิวนั้นไร้ยางอายเกินจะกล่าว ข้าพ่ายแพ้ให้เขามากว่าสิบศึก ก็สมควรแล้ว!”“แต่ตราบใดที่ข้าชนะในศึกสุดท้าย ข้าย่อมเป็นผู้ชนะตัวจริง!”ความมองโลกในแง่ดีของเฉียนเซียงตัวทำให้จ้านเฉิงอิ้นประทับใจลึกซึ้งแม้ชายผู้นี้อาจไม่มีความเป็นผู้นำมากนัก แต่เรื่องทัศนคติในการใช้ชีวิตกลับไม่มีที่ติจ้านเฉิงอิ้นเอ่ยถาม “เจ้าต้องการอะไรอีกหรือไม่? ขอมาได้เลย!”ดวงตาคู่เล็กของเฉียนเซียงตัวที่ปกติหรี่เป็นเส้นเล็ก ตอนนี้กลับเบิกกว้างขึ้นมาในทันที“ท่านพูดเองนะ ข้าจะไม่เกรงใจแล้ว!”“ไม่ม

แม่ทัพหนุ่มประสานมือคารวะ ก่อนโค้งคำนับจ้านเฉิงอิ้นอย่างลึกซึ้งใบหน้าหนุ่มแน่นที่ยังดูไร้เดียงสา ค่อย ๆ เก็บซ่อนแววหยิ่งทะนงและท้าทายเมื่อครู่ลงไปสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ดวงตาที่เคยไร้ชีวิตชีวากลับเปล่งประกายขึ้น พร้อมด้วยความหวังครั้งใหม่“ข้า เซี่ยงหงเซวียน ขอให้คำสัตย์ปฏิญาณ ณ ที่นี้ ว่าจะเดินตามท่านแม่ทัพใหญ่ ขอเป็นทหารม้าแนวหน้าของท่านแม่ทัพใหญ่ในการออกรบพิชิตใต้หล้า...”จ้านเฉิงอิ้นประคองเขาขึ้น พลางแย้มยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก “ดี คราวนี้เมื่อกลับไปยังแคว้นเยี่ยน ต้องรักษาแผ่นดินต้าเยี่ยนเอาไว้ให้ได้!”เหล่าเชลยศึกแคว้นเยี่ยนทั้งหมดต่างคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ประสานมือคำนับพร้อมกัน เปล่งเสียงกึกก้องเป็นหนึ่งเดียว“พวกเราขอสาบานว่าจะปกป้องแคว้นเยี่ยนด้วยชีวิต ไม่ให้ท่านแม่ทัพใหญ่ต้องผิดหวัง!”“ไปเถอะ หากเจอพวกเผ่าหมานอย่าได้หวาดกลัว พวกเจ้าไม่ได้ด้อยกว่าพวกมัน!”“ขอรับ!”จ้านเฉิงอิ้นมองส่งพวกเขาจากไป ครึ่งหนึ่งนั่งอยู่บนรถม้าที่สั่นโคลงไปมาด้านล่างของเกวียนบรรทุกเสบียง ส่วนด้านบนมีเหล่าทหารยืนหรือนั่งเบียดเสียดกันทหารเจ็ดหมื่นนายควบม้า...ม้าที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี

เย่มู่มู่พยักหน้ารัว ๆ “แน่นอนค่ะ! ของมาถึงมือหนูแล้ว ก็ไม่เกี่ยวกับอาอีกต่อไป!”"ดี! อาเตือนหนูแล้วนะ ถ้ามีปัญหาทีหลัง อย่ามาหาอาล่ะ!"เย่มู่มู่หัวเราะออกมา “โอเคค่ะ! หนูไม่มีวันไปหาอาแน่นอน!”ข้าวของถูกขนย้ายเกือบหมดแล้ว เย่มู่มู่เช็กตัวเลขจากเครื่องชั่งน้ำหนัก เห็นว่าจำนวนถูกต้องเป๊ะ!“สามร้อยตันไม่มีพลาด หนูจะโอนเงินส่วนที่เหลือให้เดี๋ยวนี้!”พอเจ้าของโรงงานกับเซียวหัวเห็นยอดเงินหนึ่งพันล้านที่ถูกโอนเข้ามา สีหน้าของทั้งคู่ก็ปิดไม่มิดอีกต่อไปขายวัตถุระเบิดมันเสี่ยงก็จริง แต่เงินมันดีเกินไป!แต่หากเดินกลางคืนบ่อยเข้า อาจจะเจอผีเข้าสักวัน!ครั้งนี้ เจ้าของโรงงานกับเซียวหัวปฏิเสธคำชวนมื้อเที่ยงจากเย่มู่มู่ พวกเขารีบขับรถกลับไปทันทีเพียงแต่เซียวหัวขับรถออกไปก่อนส่วนเจ้าของโรงงานขึ้นไปนั่งบนรถบรรทุกขนาดใหญ่ พอเครื่องยนต์ติดแล้ว รถก็จอดนิ่งอยู่ตรงทางเข้าเย่มู่มู่เห็นท่าทีผิดปกติ จึงเดินเข้าไปถามเจ้าของโรงงาน “รถเสียเหรอคะ? ในตัวเมืองมีอู่ซ่อมรถนะ จะให้พาไปซ่อมไหมคะ?"เจ้าของโรงงานหยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นให้เย่มู่มู่เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “ผมกับเซียวหัวทำธุร